Ἡ Ὑψικάμινος τῆς λήθης

ΑΠΟ ΧΘΕΣ τό πρωί πού ἐπίκειτο ἡ μετάβαση τοῦ Προέδρου τοῦ ΠΑΣΟΚ Νίκου Ἀνδρουλάκη στά γραφεῖα τῆς Ἀρχῆς Ἀπορρήτου Ἐπικοινωνιῶν προκειμένου νά ζητήσει τόν φάκελο τῆς παρακολούθησής του ἀπό τήν ΕΥΠ ἔχοντας ἀνά χεῖρας τήν τελευταία ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, ἔμπειροι συνάδελφοι, ὅπως ὁ Γιῶργος Παπαχρῆστος καί ἡ Κάτια Μακρῆ, προεξοφλοῦσαν μέ βάση τό ρεπορτάζ ὅτι δέν πρόκειται νά βγεῖ τίποτε ἀπό αὐτήν τήν πρωτοβουλία.

Πρῶτον, διότι ὅλες οἱ πληροφορίες λένε ὅτι ὁ Πρόεδρος τοῦ ΠΑΣΟΚ ἔγινε στόχος παρακολουθήσεων μέ τήν γενικόλογη ἐπίκληση λόγων «ἐθνικῆς ἀσφαλείας» χωρίς νά ἀναφέρεται ρητῶς κάτι συγκεκριμένο στά ἔγγραφα καί στήν εἰσαγγελική διάταξη. Δεύτερον, διότι τά ἠχητικά ἀρχεῖα τῆς παρακολούθησης Ἀνδρουλάκη ἀπό τήν ΕΥΠ ἔχουν καταστραφεῖ ἀπό τήν ὑπηρεσία ἀμέσως μετά τήν ἀποκάλυψη τῆς παρακολούθησής του, καί τρίτον, ὅλα αὐτά κάνουν τήν Kυβέρνηση, πού βλέπει μόνο «ἐπικοινωνία» πίσω ἀπό τήν χθεσινή πρωτοβουλία τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ ΠΑΣΟΚ, νά μήν ἱδρώνει γιά τυχόν ἐξελίξεις.

Οἱ ἀγαπητοί συνάδελφοι ἔχουν ἀπόλυτο δίκαιο στήν ἀνάλυσή τους. Αὐτό πού πρέπει ὅμως νά μᾶς ἐντυπωσιάζει εἶναι πώς κατέστη ἁπλή ρουτίνα, κανονικότης, καθημερινότης νά μήν μπορεῖ νά βρεῖ κανείς τό δίκιο του στήν Ἑλλάδα καί νά σηκώνουμε ὅλοι ἀδιάφορα τούς ὤμους. Ἐπαναλαμβάνουμε κάθε φορά μέ βεβαιότητα τίς γνωστές φράσεις: «Δέν θά γίνει τίποτα στό τέλος», «θά ξεχαστεῖ» κ.λπ.

Ἐάν ὅμως ὁ ἀρχηγός τοῦ τρίτου κόμματος καί δυνάμει πολιτειακός παράγων (ὑπό τήν ἔννοια ὅτι λαμβάνει ἐντολή σχηματισμοῦ κυβέρνησης ἀπό τήν Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας ἐπί διερευνητικῶν ἐντολῶν), δέν μπορεῖ μέ μιά ἀπόφαση τοῦ Ἀνωτάτου Διοικητικοῦ Δικαστηρίου ἀνά χεῖρας νά βρεῖ τό δίκιο του καί συνθλίβεται στίς μυλόπετρες τῆς διοίκησης πού τόν παραπέμπει ἀπό τόν Ἄννα στόν Καϊάφα, τότε πῶς μπορεῖ νά βρεῖ τό δίκιο του ὁ ἁπλός πολίτης; Μήν τό ψάχνουμε. Δέν θά τό βρεῖ. Ἅμα δέν τό βρίσκει ἡ κορυφή, σιγά μήν τό βρεῖ ἡ βάση.

Καί σύντομα ἡ Κυβέρνηση θά ἀνακαλύψει τό ἑξῆς: ἡ ἀδικία στίς ὑποθέσεις τῶν Τεμπῶν καί τῶν ὑποκλοπῶν μολύνει τόν ὑδροφόρο πολιτικό ὁρίζοντα τῆς οἰκονομίας καί εἰδικώτερα τῆς ἀκρίβειας.

Οἱ πολῖτες σκέπτονται ὅτι γιά νά γίνονται αὐτά, μέ τόν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο ἀσκεῖται πολιτική καί γιά τήν τσέπη τους. Αὐτό δείχνουν, ὅπως μαθαίνω, μέ ἀπόρρητες ποιοτικές μετρήσεις. Ἡ ἠθική «κτυπᾶ» τήν Κυβέρνηση στό μαλακό ὑπογάστριο τῆς οἰκονομίας. Ὁ κόσμος ἄρχισε νά πιστεύει ὅτι μεταξύ τοῦ ἀναιδοῦς κεφαλαίου τῆς κερδοσκοπίας καί τῶν συμφερόντων τῶν πολιτῶν ἡ Πολιτεία ἐπιλέγει νά στηρίξει τά πρῶτα εἰς βάρος τῶν δευτέρων. Ὁ κόσμος αἰσθάνεται «ἀδειασμένος».

Ἀκόμη καί ἄν ἰσχύει ὅμως αὐτό καί ἡ ὀσμή καταλαμβάνει σιγά-σιγά ὅλη τήν χώρα καί γίνεται ἀντιληπτή, αὐτό δέν συνιστᾶ παρηγορία. Οἱ θεσμοί δέν κρίνονται στίς ἐκλογές. Οἱ θεσμοί κρίνονται κάθε μέρα. Κατά τήν λειτουργία τους. Ἐάν ἡ Ἀρχή Ἀπορρήτου Ἐπικοινωνιῶν, ἡ ὁποία εἶναι, θαρρῶ, συνταγματικῶς κατοχυρωμένη, δέν εἶναι σέ θέση νά ἐφαρμόσει μιά δικαστική ἀπόφαση πού λέει ὅτι ἕνας νόμος παραβίασε βάναυσα τίς ἀτομικές ἐλευθερίες πολίτη (τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ τρίτου κόμματος μάλιστα, ὄχι ἑνός τυχαίου προσώπου) καί παραβίασε τό Σύνταγμα, τότε τί νόημα ἔχει ἡ ὕπαρξή της;

Ἐάν ἡ διορισμένη ἀπό τήν Διάσκεψη τῶν Προέδρων τῆς Βουλῆς Ὁλομέλεια τῆς Ἀρχῆς ἑρμηνεύσει ὅπως θέλει τήν ἀπόφαση τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας, τότε τί νόημα ἔχει ἡ ὕπαρξη τῆς Ἀρχῆς; Ἄν εἶναι ἔτσι (γράφω καθ’ ὑπερβολήν) ἄς τά συγχωνεύσουμε καί συνταγματικά ὅλα, ἐκτελεστική, νομοθετική, δικαστική ἐξουσία, ἀνεξάρτητες ἀρχές, κράτος ἐν τῇ εὐρείᾳ ἐννοίᾳ, ἄς γνωρίζουμε ὅτι ζοῦμε σέ καθεστώς, γιά νά μήν στενοχωριόμαστε καθημερινά γιά τήν ποιότητα τῆς δημοκρατίας μας καί ἄς πᾶμε παρακάτω. Ἀντί νά σκᾶμε. Θά εἶναι πιό ἔντιμο. Δημοκρατία μέ κατεβασμένα τά χέρια καί συμπεράσματα τοῦ τύπου «δέν πρόκειται νά γίνει τίποτε», δέν νοεῖται πάντως.

Τελευταῖο ἀλλά ὄχι ἔλασσον: Γιά νά μένει ἀπροστάτευτη μιά δημοκρατία πάντως πρέπει νά συμπράττουν καί οἱ φρουροί της διά παραλείψεως τοὐλάχιστον. Δέν ἀνοίγουν οἱ κερκόπορτες χωρίς κοιμώμενους. Στήν προκειμένη περίπτωση τό ΠΑΣΟΚ πού μέ καθυστέρηση διετίας ἀναζητεῖ τό δίκιο του γιά τήν παρακολούθηση τοῦ ἀρχηγοῦ του, πρῶτον, ψήφισε τήν ρύθμιση μέ τήν ὁποία ὁ Ὑπουργός Δικαιοσύνης Κώστας Τσιάρας ἀπαγόρευσε καθολικά στούς παρακολουθούμενους νά ἀναζητοῦν τούς φακέλους τῆς παρακολούθησής τους! Ἀναζήτησα τά σχετικά πρακτικά, καί σέ αὐτά δέν ὑπάρχει ἡ παραμικρή ἔνσταση ἀπό τό ΠΑΣΟΚ καί τόν ΣΥΡΙΖΑ γιά τήν νομοθέτησή της. Τόν ΣΥΡΙΖΑ μάλιστα ἐκπροσωποῦσε ἐκείνη τήν ἡμέρα ὁ μετριοπαθής δικαιωματιστής δικηγόρος ἀπό τήν Δράμα, ὁ κύριος Θεόφιλος Ξανθόπουλος.

Ἐπίσης, τό ΠΑΣΟΚ συμπεριφέρθηκε μέ ἐντελῶς παθητικό καί ἐνοχικό τρόπο ὅταν ἀποκαλύφθηκε τό σκάνδαλο τῶν ὑποκλοπῶν τόν Αὔγουστο τοῦ 2022. Ἐάν ἐκείνη τήν στιγμή ὁ κύριος Ἀνδρουλάκης εἶχε συνεννοηθεῖ μέ τόν Πρόεδρο τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καί ἀπαιτοῦσαν τήν σύσταση προανακριτικῆς ἐπιτροπῆς ἐπί ποινῇ τήν ἐπ’ ἀόριστον ἀποχώρησή τους ἀπό τίς ἐργασίες τῆς Βουλῆς καί στό τέλος τήν παραίτηση ἀπό τίς ἕδρες τους γιά νά γίνουν ἀναπληρωματικές ἐκλογές, πολλά πράγματα θά εἶχαν γίνει διαφορετικά. Ἀλλά ἐκεῖνοι ἐπέδειξαν δειλία ἔναντι τοῦ ἑαυτοῦ τους καί ἔναντι τῆς χώρας. Τώρα σχεδόν δύο χρόνια μετά, μέ τά ἀποδεικτικά στοιχεῖα κατεστραμμένα καί ἐνῷ ἡ Δικαιοσύνη δέν ἔχει ἀπαντήσει ἀκόμη ποιός ἔκανε τίς ὑποκλοπές (!!!), ὁ ἀρχηγός τοῦ ΠΑΣΟΚ ζητᾶ τόν φάκελό του. Μάταιος κόπος. Ἡ Κυβέρνηση, ὅπως συνέβη καί μέ τούς φακέλους τό 1989, ἔρριψε τά ἀνομήματά της στήν Ὑψικάμινο τῆς Λήθης.