Η ΠΡΩΤΗ σκέψη πού ἔκανα ὅταν ἄκουσα χθές στό ραδιόφωνο ὅτι ὁ Γιῶργος-Μιλτιάδης Ἀλβέρτης, υἱός τῆς Ἀλεξίας Ἔβερτ, τραυματίστηκε ἐλαφρά σέ τροχαῖο ἀτύχημα στήν παραλιακή, ἦταν: «Ἐπιτέλους, πότε θά χαμογελάσει ἡ τύχη σέ αὐτήν τήν γυναίκα καί σέ αὐτή τήν οἰκογένεια; Πόσες λαχτάρες πρέπει νά ζήσει στήν ζωή της;».
– Ὁ πατέρας της Μιλτιάδης Ἔβερτ τόν ὁποῖο γνώρισα ὅταν ἤμουν διαπιστευμένος ρεπόρτερ τῆς «Ἀπογευματινῆς» στήν Ρηγίλλης, δέν ἔγινε πρωθυπουργός ἀπό καθαρή ἀτυχία. Ἄν ἐκλεγόταν Πρόεδρος τοῦ ΠΑΣΟΚ ὁ Ἄκης Τσοχατζόπουλος τό 1996 ἡ διαπλοκή δέν θά πολεμοῦσε τόσο λυσσαλέα τήν ὑποψηφιότητά του γιά τό ἀξίωμα. Ἐξελέγη ὅμως ἀρχηγός ἡ «ἀδυναμία» της, ὁ κ. Σημίτης. Ὁ Ἔβερτ φεύγοντας ἄφησε κληρονομιά στήν οἰκογένειά του μόνο δύο αὐτοκίνητα. Οὔτε σπίτια οὔτε καταθέσεις, τίποτε. Ἀκόμη καί τό Πικέρμι ἀνῆκε στήν πεθερά του.
– Ἡ ἴδια ἡ Ἀλεξία Ἔβερτ, μία ἀπό τίς δύο κόρες τοῦ πληθωρικοῦ Μίλτου καί τῆς ἀθόρυβης Λίζας Ἔβερτ (ἡ δεύτερη Ἰλεάνα εἶναι παντρεμένη μέ τόν Πέτρο Δοῦκα), εἶχε ἕναν εὐτυχισμένο γάμο μέ τόν αὐτοδημιούργητο Γιῶργο Ἀλβέρτη. Ἕναν προικισμένο τραπεζικό μάνατζερ, ὁ ὁποῖος ὅμως ἐδῶ καί πολύ καιρό περνᾶ μακρά περιπέτεια ὑγείας πού ἀποδόθηκε σέ –ἀτιμώρητο– ἰατρικό λάθος. Γιά χρόνια πολλά ἡ Ἀλεξία, μέ σπάνια ἀξιοπρέπεια, ὑπερηφάνεια, προσήλωση στέκεται δίπλα στόν σύζυγό της καί παλεύει μέ τήν καθημερινότητά του. Στήν πραγματικότητα ἔχει ἀκυρώσει τήν ζωή της γιά λογαριασμό τοῦ ἄνδρα πού ἀγαπᾶ καί τοῦ παιδιοῦ πού τῆς χάρισε. Ζεῖ γιά τήν οἰκογένειά της. «Ἔχω καιρό νά γευτῶ τήν εὐτυχία, γιατί ἀπό τό 2005 αἰσθάνομαι καθημερινά ἀκρωτηριασμένη» δήλωσε πρόσφατα στήν Βίβιαν Μπενέκου, σέ μιά συγκλονιστική συνέντευξη-ἐξομολόγηση.
Σέ μιά ἐποχή πού σώνονται οἱ ὑπομονές, οἱ ἄνθρωποι «λακίζουν» στήν πρώτη δυσκολία, τό «ἐμεῖς» πάντα ὑποχωρεῖ ἔναντι τοῦ ἐγώ, ὁ ἀτομισμός καί ἡ βολή κυριαρχοῦν, ἡ Ἀλεξία Ἔβερτ εἶναι ἕνας ἀκτινοβολῶν φάρος ἠθικῆς καί ἀντοχῆς. Δείχνει σέ ὅλη τήν κοινωνία ὅτι οἱ ἄνθρωποι δέν εἶναι μίας χρήσης, ἀναλώσιμοι, ὅπως τούς θέλει ἡ κυνική ἐποχή μας. Ἀποδεικνύει πώς τά αἰσθήματα ἔχουν διάρκεια καί δέν συνδέονται μόνο μέ τίς ἀνοδικές καμπές τῆς ζωῆς μας ἀλλά καί μέ τίς καθοδικές. Μέ τούς κώδικες πού ἔχουν κυριαρχήσει στόν 21ο αἰῶνα κανείς δέν θά κατηγοροῦσε τήν Ἀλεξία Ἔβερτ ἄν ἔκανε διακριτικά τήν ζωή της χωρίς νά προσβάλλει κανέναν. Ἐάν προσπαθοῦσε νά γυρίσει σελίδα. Ἡ ἐποχή δέν ἀγαπᾶ τήν θυσία καί τόν ἡρωισμό. Ἐκείνη ὅμως ἀρνεῖται, λέει ὄχι. Εἶναι γυναίκα βράχος.
Στά δικά μου τά μάτια εἶναι ἡ γυναίκα τῆς δεκαετίας, μπορεῖ καί τῆς εἰκοσαετίας. Σύμβολο ἐννοιῶν ὅπως ἀφοσίωση, ἀγάπη, συντροφικότητα, πίστη, ἀντίσταση. Καί ἄν ποτέ ἤμουν σέ μιά κριτική ἐπιτροπή ἀπό αὐτές διάφορων περιοδικῶν πού ἀπονέμουν βραβεῖα στήν γυναίκα τῆς χρονιᾶς μέ ἔπαθλα τά γνωστά θλιβερά ἀγαλματίδια, ἄν τυχόν μοῦ ζητοῦσε κανείς τήν γνώμη γιά τά βραβεῖα τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, ἕνα θά ἔλεγα: Ἀφῆστε τίς συνήθεις ἀνοησίες καί τίς δημόσιες σχέσεις καί δῶστε στήν Ἀλεξία τό βραβεῖο τῆς γυναίκας τῆς δεκαετίας, τουλάχιστον. Μόνο γιά τήν δύναμη πού ἔχει βρεῖ νά διαχειριστεῖ ἕνα τόσο εὐαίσθητο θέμα ὅπως ἡ ὑγεία τοῦ συζύγου της, τό ἀξίζει. Μόνο γιά τίς ἀγωνίες καί τίς ἀναποδιές σάν τήν χθεσινή μέ τόν υἱό της, πού εὐτυχῶς πέρασε, τό ἀξίζει.
Μήν περάσει ἀπό κανενός τό μυαλό ὅτι εἰσηγοῦμαι βραβεῖο οἴκτου. Εἰσηγοῦμαι βραβεῖο ὑπερηφάνειας καί ἀξιοπρέπειας. Ἔννοιες πού ἴσως λείπουν ἀπό τίς ζωές μας ἀλλά καί, ὅπου ὑπάρχουν, δέν ἐκτιμῶνται καί δέν ἐπιβραβεύονται. Σάν τήν Ἀλεξία ὑπάρχουν πολλές ἐπώνυμες καί ἀνώνυμες γυναῖκες στήν πατρίδα μας. Γνωρίζω μιά ἀνώνυμη ἀπό τήν περιφέρεια πού δέν ἐγκατέλειψε τόν σύζυγό της ὅταν ἐκεῖνος διολίσθησε στόν ἀλκοολισμό. Ἔδωσε μάχη καί τόν ἐπανέφερε. Γνωρίζω μιά ἐπώνυμη στήν Ἀθήνα ἡ ὁποία συνοδεύει ἐπί 27 ὁλόκληρα χρόνια κάθε πρωί τόν σύζυγο μέ τό αὐτοκίνητο στό γραφεῖο, ἔχει δέν ἔχει δουλειά, ὥστε ἄν τυχόν γίνει ξανά στόχος τρομοκρατῶν ὅπως τό 1992 νά εἶναι ἐκεῖ μαζί δίπλα του καί νά ἀνατιναχθεῖ μαζί του. Ἔ, λοιπόν, στό πρόσωπο τῆς Ἀλεξίας Ἔβερτ πρέπει νά τιμήσουμε κάποια στιγμή αὐτές τίς χιλιάδες ἐπώνυμες καί ἀνώνυμες γυναῖκες, τίς Κυρίες μέ «Κ» κεφαλαῖο πού κρατᾶνε οἰκογένειες, θεσμούς καί ἀξίες ψηλά· πολύ ψηλά.
Γιά νά καταλάβετε γιά ποιόν ἄνθρωπο μιλᾶμε, παραθέτω τήν ἀπάντηση πού ἔδωσε ἡ Ἀλεξία Ἔβερτ ὅταν ρωτήθηκε: «– Τί εἶναι αὐτό πού σᾶς κάνει νά παλεύετε μαζί του χρόνια τώρα; Ἡ ἀγάπη, ὁ ἔρωτας, οἱ ἀναμνήσεις;». Ἐκείνη ἀπάντησε: «Ἀπέραντη ἀγάπη καί σεβασμός. Πάντα δυσκολεύομαι νά ἀπαντήσω σέ αὐτό τό ἐρώτημα, γιατί αἰσθάνομαι ὅτι δέν μέ κατανοοῦν ὅσοι λαμβάνουν τήν ἀπάντηση. Εἶναι τό μέγεθος καί τό βάθος τῆς ἀγάπης μου γιά ἐκεῖνον πού δέν μπορῶ νά τήν περιγράψω μέ λόγια. Μέ λάτρεψε καί μέ τίμησε ὅπως ἐλάχιστοι σύζυγοι ξέρουν νά κάνουν, ἕνας σύζυγος μέ τεράστιο ἐκτόπισμα. Σά παραμύθι, μέ τόν πρίγκηπα στό ἄσπρο ἄλογο».
