ΚΑΤΑ τήν διαμονή του στήν Πόλη ὁ πρωθυπουργός μας θεώρησε ἀναγκαῖο νά ἐπισκεφθεῖ καί τό «καύχημα» τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Ἑλληνισμοῦ…
… τόν ναό τῆς Ἁγίας Σοφίας. Μετά τήν ἐπίσκεψή του περιορίσθηκε νά πεῖ μόνον ὅτι «εἶναι πολύ χαρούμενος πού βρίσκεται σέ ἕνα τόσο ἱστορικό μέρος».
Αὐτή ἡ ἐντελῶς ἄχρωμη, κενή συναισθηματισμοῦ καί ψυχρά ὑπολογισμένη δήλωση θά μποροῦσε νά γίνει ἀπό τόν Τσίπρα καί ἄν «τό μέρος» πού εἶχε ἐπισκεφθεῖ ἦταν ἡ πυραμίδα τοῦ Χέοπος στήν Αἴγυπτο ἤ τό μογγολικό Τάζ Μαχάλ στήν Ἰνδία. Καί φυσικά οὐδεμία σχέση ἔχει μέ τήν συντριβή τοῦ πρωθυπουργοῦ μας μπροστά στήν σορό τοῦ «λατρεμένου» Φιντέλ Κάστρο ἤ τά ἀπανωτά ρίγη ἐπαναστατικῆς συγκίνησης πού συγκλονίζουν τήν «ἀγωνιζόμενη» ἀριστερή ψυχή του, ὅταν ἐπισκέπτεται τήν Καισαριανή ἤ ὅταν θυμᾶται τήν «λεβεντιά» τοῦ Βελουχιώτη καί τοῦ Μπελογιάννη… Δέν εἶχε κανένα λόγο ὁ Τσίπρας νά ἐπισκεφθεῖ τήν Ἁγία Σοφία. Ὅταν εἶσαι Ἕλληνας, 45 ἐτῶν, δύο τινά μποροῦν νά ἔχουν συμβεῖ: ἤ νά ἔχεις, ἤδη, ἐπισκεφθεῖ τήν Ἁγία Σοφία, ὡς ἁπλός, ἀνώνυμος πολίτης καί μέσα στό πολυεθνικό ἀνώνυμο πλῆθος τῶν χιλιάδων καθημερινῶν ἐπισκεπτῶν νά νοιώσεις τά πόδια σου νά τρέμουν, τήν καρδιά σου νά πάλλεται δαιμονισμένα, τήν ψυχή σου νά φτερουγίζει σέ περασμένους αἰῶνες δόξας καί μεγαλείου, καί τά δάκρυά σου νά μήν μποροῦν νά σταθοῦν στά μάτια σου…
Ἤ, ἄν, μέχρι τά 45 σου δέν ἔχεις, γιά διαφόρους λόγους, κάνει τό «προσκύνημα», δέν ἐπιτρέπεις στόν ἑαυτό σου, ὡς πρωθυπουργός, νά «ξεναγηθεῖς» στό «καύχημά» σου ἀπό τήν ἀκολουθία τοῦ Ἐρντογάν, δηλαδή ἀπό αὐτούς πού ἀκόμη καί σήμερα, 566 χρόνια μετά, ὑπερηφανεύονται γιά τήν εἴσοδο τοῦ βάρβαρου εἰσβολέα ἔφιππου μέσα στό στολίδι τῆς Βασιλεύουσας καί γιά τίς σφαγές, τίς λεηλασίες καί τούς ἐξανδραποδισμούς πού ἀκολούθησαν…
Ναί, εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ διπλωματία ἐπιβάλλει ψυχραιμία, τυπικότητα, ὅρια καί διακριτικότητα στίς δηλώσεις, πληθωρικότητα στίς φιλοφρονήσεις, ἐγκράτεια στό ὕφος καί περίσκεψη στήν ἐκδήλωση αἰσθημάτων καί σκέψεων. Ἀλλά ὁ Ἐρντογάν, ἀδίστακτος, ὠμός καί πάντοτε ἐπιθετικός, οὐδόλως σκέφθηκε διπλωματικά: Ὑποδέχθηκε τόν «εὐτυχισμένο» Τσίπρα μέ τήν ἐπικήρυξη τῶν 8 Τούρκων στρατιωτικῶν πού ἔχουν ζητήσει ἄσυλο στήν Ἑλλάδα, ἀντιστάθμισε τήν λειτουργία τῆς Χάλκης μέ τό ζήτημα τῶν μουφτήδων τῆς Θράκης, μίλησε γιά τούς «ὁμογενεῖς» του σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα (!)… Ὁ Τσίπρας ὄφειλε νά καταλάβει τώρα –ἀφοῦ δέν τό κατάλαβε κατά τήν ἐπίσκεψη Ἐρντογάν στήν Ἀθήνα, ὅτι ὁ «σουλτάνος» ὅταν συμφωνεῖ γιά «διάλογο» καί «οἰκοδόμηση μέτρων ἐμπιστοσύνης» ἐννοεῖ τήν συστηματική καί ἐπίμονη διεύρυνση τῶν συνεχῶν διεκδικήσεών του ἔναντι τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Κύπρου, καί τίποτε λιγότερο…
Ἡ ἐπίσκεψη στήν Ἁγία Σοφία ἦταν γιά τόν Τσίπρα κάτι σάν τό περιστέρι πού ἄφησε ἀπό τά χέρια του στά Θεοφάνεια, σάν τό δεκάλεπτο πού ἔμεινε μόνος στόν ναό τοῦ Πρωτάτου στό Ἅγιον Ὄρος, σάν τό κερί πού ἀνάβει ὡς πρωθυπουργός, ὅταν ἡ ἀνάγκη τόν ὑποχρεώνει νά ἐκδηλώνει πίστη καί θεοσέβεια, αὐτός ὁ συνειδητός καί δεδηλωμένος ἄθεος…
Ἄν ὁ Τσίπρας εἶχε συναίσθηση Ἑλληνικότητας, ἄν κουβαλοῦσε στούς εὔκαμπτους ὤμους του πραγματικά τό βάρος τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, ἄν εἶχε ποτέ στή ζωή του καταλάβει τί σημαίνει Κωνσταντινούπολη, Ἁγία Σοφία, Ὀρθοδοξία, ἄν ἡ μνήμη του εἶχε περισσότερο χῶρο γιά νά χωρέσει καί κάτι ἄλλο ἐκτός ἀπό τόν Λένιν καί τόν Ζαχαριάδη, θά εἶχε ἀποφύγει νά ἐπισκεφθεῖ, εἰδικά τώρα, τήν Πόλη καί νά συναντηθεῖ μέ τόν Ἐρντογάν… Καί θά εἶχε ἀποφύγει τό ξέπνοο καί ἀδιάφορο πέρασμά του ἀπό τήν Ἁγία Σοφία, συνοδευόμενος ἀπό τούς προκλητικούς ἀκολούθους τῆς ἰσλαμοφασιστικῆς ἐξουσίας… Ἀλλά, τότε, δέν θά ἦταν ὁ Τσίπρας πού ὅλοι γνωρίζουμε.
*Δικηγόρος
