Τά δευτερεύοντα συναισθήματα

Ἡ ἀνθρώπινη ζωή στόν δυτικό πολιτισμό καί στόν φιλελευθερισμό προηγεῖται πάσης ἄλλης ἀξίας καί ἐξουσίας

ZOYME στήν ἐποχή τῶν τεράτων. Κυριολεκτικά. Κυκλοφοροῦν ἀνάμεσά μας. Ζοῦμε στήν ἐποχή τοῦ φόβου. Συντριπτικά. Ἡ Ἑλλάς κυβερνᾶται μέ τόν φόβο καί τόν ἐκβιασμό, ὄχι μέ τό ἦθος καί τήν καλοσύνη.

Διανύουμε τήν ἑβδομάδα τῶν ἀπειλῶν καί τῶν «προστακτικῶν». Καθημερινά. Τίς ἀκοῦμε, τίς διαβάζουμε καί τίς ἀντικρίζουμε σέ ἡμερήσια βάση. Τά τέρατα ἀλυχτοῦν καί μέ φωνή δικτάτορος ἐξαπολύουν ἀπειλές πίσω ἀπό μικρόφωνα καί τά πληκτρολόγια σέ ὅλους ὅσοι θέλουν νά ἀσκήσουν τό συνταγματικό δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας τοῦ συνέρχεσθαι: «Μαζευτεῖτε! Μαζευτεῖτε!» ἤ «Ὅσοι πάτε στίς συγκεντρώσεις φακελώνεστε ὡς ἀριστεροί». (Ἐνῷ κατά πρωθυπουργική ὁμολογία πᾶνε καί πολλοί δεξιοί.) Γινόμαστε ἀποδέκτες νέων πλαστῶν διλημμάτων: «Προσοχή νά μήν διχαστοῦμε!».

Ἀλλά ἀπό πότε τό ἑνωτικό 80% τῶν δημοσκοπήσεων εἶναι «διχασμός»;

Ζοῦμε τελικῶς σέ καιρούς ἀνήθικους. Τά δευτερεύοντα συναισθήματα ἐπικρατοῦν. Ἐπικρατεῖ ὁ χειρότερός μας ἑαυτός. Ὁ ἑαυτός πού βλέπουμε στά τηλεοπτικά σήριαλ τῆς βίας κατέστη ἐπισήμως δημόσιος βίος.

Δευτερεύοντα συναισθήματα ὅπως ἡ μοχθηρία, ἡ κακία, ἡ συνωμοσία, ἡ διαβολή, ἡ ἴντριγκα, τά πισώπλατα μαχαιρώματα, ἡ ζήλια, ἡ χειραγώγηση, ὁ φόβος, τό μῖσος, ὁ κυνισμός ἐπικρατοῦν τῶν πρωτευόντων συναισθημάτων πού εἶναι ἡ ἀγάπη γιά τόν πλησίον, ἡ συμπόνια, ἡ καρτερία, ἡ ἀλληλεγγύη, ἡ δοτικότης, ἡ δικαιοσύνη, τό πένθος γιά τήν ἀπώλεια, ἡ καταλλαγή καί ἡ παρηγορία.

Αὐτός ὁ βόρβορος μᾶς ἔχει κατακλύσει γιά συγκεκριμένους λόγους αὐτή τήν ἑβδομάδα.

– Ὅποιος ταπεινός ἀναζητᾶ ἀπαντήσεις γιατί δέν πῆρε ἀπό τό κράτος τό ἀδικοχαμένο παιδί του ὄχι στό σεντόνι ἀλλά οὔτε ὡς «στάχτη», κατηγορεῖται ὅτι …ἀπειλεῖ τήν δημοκρατία.

– Ὅποιος πολίτης ζητᾶ νά μάθει τί ἔγινε τήν μοιραία βραδιά στά Τέμπη πυροβολεῖται μέ τήν θεωρία «μά ἐδῶ ἀλλάζει ὁ κόσμος, ἡ πατρίς εἶναι ἐν κινδύνῳ καί ἐμεῖς θά ἀσχολούμαστε μέ 57 ψυχές;». (Ὁ κόσμος ἀλλάζει, ἀλλά τήν ὥρα πού ἀλλάζει κάποιοι ἔχουν ξεχασμένο στήν ἀγκαλιά τους τόν Ζελένσκυ τοῦ παλαιοῦ κόσμου.)

– Ὅποια μάνα ζητᾶ ἐξηγήσεις γιά τίς ραδιουργίες πού ὁδήγησαν στήν ἀπόκρυψη στοιχείων-φωτιά γιά τό δυστύχημα κάθεται στό σκαμνί. «Δικάζεται» γιά τήν σχέση πού εἶχε μέ τά παιδιά της, ἀντί νά δικάζονται οἱ ὑπαίτιοι γιά τόν θάνατο τῶν παιδιῶν της.

– Ὅποιος βρίσκεται σκοτωμένος σάν τό σκυλί στ’ ἀμπέλι σέ ἕνα μαντρί στήν «μέση τοῦ πουθενά», τοῦ βγάζουν τόν ἰατρικό φάκελο ὅτι ἔπαιρνε ψυχοφάρμακα γιά νά τόν κατηγορήσουν, ὅτι αὐτός …φταίει γιά τήν δολοφονία του.

– Ὅποιος τολμᾶ νά ἐλέγξει πολιτικό πρόσωπο γιά τίς εὐθῦνες του στήν ὑπόθεση αὐτή, δέχεται βροχή ὑπουργικῶν ἐπιθέσεων: «Μιλᾶς πολιτικά, γιατί μιλᾶς πολιτικά; Ἀπαγορεύεται! Ἐργαλειοποιεῖς!».

Φυσικά! Ἔπρεπε νά τό εἴχαμε καταλάβει. Συγγνώμη! Γιά τήν πολιτική μποροῦν νά ὁμιλοῦν μόνον οἱ ἐπαγγελματίες πολιτικοί. Οἱ ὑπόλοιποι ἀπαγορεύεται, εἶναι πολῖτες μειωμένων δικαιωμάτων.

– Γιά «ἐργαλειοποίηση καί ἐμπορευματοποίηση τοῦ ἀνθρώπινου πόνου» πάλι καταγγέλλονται μόνον ὁρισμένοι. Αὐτοί πού τό 2018 ἔφτιαξαν τό hashtag «#Fygete» καί μάζευαν ψήφους στό διαδίκτυο ἀμέσως μετά τό Μάτι ἦταν… «Ἅγιοι». Ἁπλῶς… «πενθοῦσαν» τούς 110 νεκρούς.

Παρά ταῦτα. Ὅλο αὐτό πού ζοῦμε ἔχει τεράστια ἀξία. Τό διακύβευμα εἶναι τόσο μεγάλο, ὥστε συμβαίνει τό ἀνεπάντεχο. Καθίσταται ἀπροκάλυπτα δημόσιος καί ἐκτίθεται μέ ὄνομα καί ἐπώνυμο στό φῶς τῆς ἡμέρας ἕνας μηχανισμός πού ἕως τώρα ὑποκρινόταν πώς κρατοῦσε τά προσχήματα. Τώρα, ὄχι. Οὔτε αὐτό. Ὅλοι ὅσοι χρωστᾶνε δίνουν ἐξετάσεις ὑπακοῆς. Εἶναι μεγάλα τά συμφέροντα, Ἄρη.

Λυπούμεθα βαθύτατα. Δέν θά ἀκολουθήσουμε. Ἡ ἀνθρώπινη ζωή εἶναι ἡ βασική ἀξία πού προστατεύει ὁ πολιτισμός μας. Ὁ δυτικός πολιτισμός καί ὁ εὐρωπαϊκός φιλελευθερισμός. Ἡ ἀνθρώπινη ζωή προηγεῖται πάσης ἄλλης ἀξίας καί πάσης ἄλλης ἐξουσίας. Καί, ναί, ὅποιος δέν τό ἔχει καταλάβει, οἱ πνευματικοί νόμοι τοῦ Χριστιανισμοῦ πού εἶναι μέρος τῆς ταυτότητας τοῦ εὐρωπαϊκοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, ἤδη λειτουργοῦν.

Ἡ «πτῶσις» ἐπέρχεται. Ὄχι αὐτή πού φοβοῦνται κάποιοι. Ἄς καθίσουν στίς καρέκλες τους ὅσο θέλουν, ἄν ἀγαποῦν τό μαρτύριο τῆς μακρᾶς φθορᾶς. Ἄς «λιώσουν» πολιτικά ἐκεῖ, ἄν αὐτή εἶναι ἡ ἐπιθυμία τους. Ἡ ἠθική «πτῶσις» εἶναι αὐτή πού ἐπέρχεται. Καί πονᾶ πολύ περισσότερο ἀπό τήν ἄλλη. Ἐκλογές μπορεῖς νά κερδίσεις καί μπορεῖς νά χάσεις, μέσα στό πρόγραμμα τῆς ζωῆς εἶναι ὅλα. Μεγαλύτερη τιμωρία ὅμως ἀπό τό νά ντρέπεσαι νά κυκλοφορήσεις στόν δρόμο δέν ὑπάρχει. Αὐτή εἶναι ἡ ἀληθινή «πτῶσις».