ΑΠΟ ΤΟΝ περασμένο Ἰούνιο, πού ὑπογράφηκε στίς Πρέσπες ἡ περιλάλητη Συμφωνία, μέ τήν ὁποία οἱ Ἀλβανοσκοπιανοί ἀποκτοῦν «μακεδονική» ὀνομασία, ἐθνικότητα καί…
… γλῶσσα, μέχρι καί σήμερα, ὁ δημόσιος διάλογος κυριαρχεῖται ἀπό τίς ἐπιπτώσεις πού αὐτή μπορεῖ νά ἔχει στήν τύχη τοῦ κυβερνητικοῦ συνασπισμοῦ ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ἀσφαλῶς, ἡ προοπτική τῆς ἀπώλειας τῆς δεδηλωμένης ἔχει τήν ἰδιαίτερη σημασία της, καθώς πρόκειται γιά τήν συγκεκριμένη κυβέρνηση, τῆς ὁποίας ἡ ἐπιβίωση διευρύνει τά ἀδιέξοδα τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας, ὑπονομεύει τήν ὁμαλή λειτουργία τῶν θεσμῶν καί συντηρεῖ τό κλῖμα ἀβεβαιότητας, ἀνασφάλειας καί ἀδράνειας στούς κόλπους τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Ὅμως, παραβλέπουμε ὅτι οἱ ἐπιπτώσεις ἀπό τήν θέση σέ ἰσχύ τῆς Συμφωνίας αὐτῆς, ὅπως ἤδη προδιαγράφονται, μέ βάση τίς προκλητικές δηλώσεις τῶν γειτόνων μας, θά ἔχουν πολύ μεγαλύτερο (ἀρνητικό) ἀντίκτυπο σέ βάθος χρόνου γιά τήν ἐθνική μας ζωή ἀπ’ ὅ,τι τό γεγονός τῆς διενέργειας τῶν προσεχῶν ἐκλογῶν σέ ἕνα, δύο ἤ λίγο περισσότερους μῆνες.
Ἀντί λοιπόν νά ἀσχολούμαστε μέ τόν Καμμένο καί τό διαλυμένο κόμμα του, ἀντί νά ἀγωνιοῦμε γιά τό ἄν θά ἐνταχθοῦν στόν ΣΥΡΙΖΑ ἡ Κουντουρᾶ, ἡ Παπακώστα καί ὁ Παπαχριστόπουλος καί ἀντί νά περιμένουμε νά δοῦμε ποῦ θά στραφοῦν ὁ Θεοδωράκης καί ὁ Μαυρωτᾶς, θά ἔπρεπε νά συζητοῦμε γιά τούς κινδύνους πού συνεπάγονται γιά τήν χώρα οἱ δεσμεύσεις πού ἀνέλαβαν ἐπ’ ὀνόματί της, ἐλαφρᾶ τῆ καρδία, οἱ Τσίπρας καί Κοτζιᾶς, ἔτσι ὥστε νά εἴμαστε ἐνήμεροι γιά τίς καταστάσεις πού θά κληθοῦμε νά ἀντιμετωπίσουμε στό μέλλον, ἄν τελικῶς ἡ Συμφωνία ἐπικυρωθεῖ καί ἀπό τό Ἑλληνικό Κοινοβούλιο.
Ὀφείλουμε π.χ. νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ ἰσχυρισμός κάποιων δῆθεν «ἐπαϊόντων», πώς «ἡ λύση τοῦ προβλήματος εἶναι προτιμότερη ἀπό τήν μή λύση», εἶναι παραπειστικός καί ἐπικίνδυνος. Καί τοῦτο διότι ἡ ὑπογραφεῖσα λύση δέν εἶναι μόνον ἡ προφανής καί ἀδιαμφισβήτητη ἐπίτευξη τῶν ἐθνικῶν στόχων πού εἶχαν θέσει ἐδῶ καί χρόνια οἱ Σκοπιανοί. Ὄνομα, ταυτότητα καί γλῶσσα ἀμιγῶς «Μακεδονικά». Στήν πορεία τῆς Ἱστορίας πιθανότατα θά ἀποκτήσει δυσβάστακτες γιά τήν χώρα μας διαστάσεις ἡ δυναμική πού θά προκύψει ἀπό τήν «μακεδονοποίηση» τῶν γειτόνων μας: οἱ μεγαλύτερες δημογραφικές προοπτικές τῶν Σκοπιανῶν σέ σχέση μέ τήν Ἑλλάδα, ἡ ἐκτεταμένη καί «θορυβώδης» διασπορά τους, ἡ ἐσωτερική ἀνάγκη ἑδραίωσης στόν διεθνῆ χάρτη, πού τούς ὑπαγορεύει διαρκῆ ἀναζήτηση συμμάχων καί εὔκολες παραχωρήσεις γιά νά ἀποκτήσουν τήν εὔνοια τῶν ἰσχυρῶν καί ἡ γιά λόγους εὐνοήτους ποικιλόμορφη ἐκδήλωση τουρκικῆς συμπάθειας καί συνδρομῆς στίς ἐπιδιώξεις τους, συνιστοῦν ἕνα πλέγμα δεδομένων πού ὑπηρετεῖται ἄριστα ἀπό μιά Συμφωνία ἡ ὁποία ὁριοθετεῖ καί διασαφηνίζει τήν ἐθνική τους ταυτότητα καί, παράλληλα, ἀποκλείει ἀπό τήν ἀμφισβήτησή της τήν μόνη χώρα πού ἔχει (ἤ, μᾶλλον, εἶχε μέχρι τήν ὑπογραφή τῆς Συμφωνίας) τήν ἱστορική «ὑποχρέωση» νά τό πράξει…
Ἡ ἄνοδος τοῦ Τσίπρα στήν ἐξουσία συνοδεύτηκε ἀπό τήν διαπραγμάτευση Βαρουφάκη, «μέ τά πουκάμισα ἔξω», τό τρίτο δυσβάστακτο καί ἀχρείαστο μνημόνιο καί τά 100-200 δισ. στίς πλάτες τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας καί τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ἡ πτώση του, ὅσο καί ἄν προκαλέσει ἀνακούφιση, θά ἀφήσει τό ἀνεξίτηλο «στίγμα» αὐτῆς τῆς ἐπαίσχυντης Συμφωνίας, τῆς ὁποίας οἱ ἐπιπτώσεις προδιαγράφονται ἀκόμη χειρότερες…
*Δικηγόρος
