Μοῦ παρουσίασαν τήν κυρίαν Εὐανθίαν.
-Μέ συγχωρεῖτε, ποῦ δέν μπορῶ νά σᾶς δώσω τό χέρι μου, μοῦ εἶπε γλυκύτατα. Ἀλλά τό τραῦμα, βλέπετε δέν ἔκλεισε ἀκόμη…
-Παρακαλῶ, κυρία μου! Ὥστε ὑπάρχει κάποιο τραῦμα; Μέ συγχωρεῖτε, ποῦ δέν τό πρόσεξα…
Ἡ κυρία Εὐανθία ἔκαμεν ἕνα πικρόν μορφασμόν.
-Δέν εἶσθε ὁ μόνος, δυστυχῶς! Ποιός προσέχει σήμερον τά ξένα τραύματα; Ὅλοι περνοῦν ἀδιάφορα μπροστά των…
Ὡμιλοῦσε μέ κἄποιον τόνον παραπόνου διά τήν παραγνώρισιν κάποιας θυσίας, τήν ὁποίαν δέν ἠμποροῦσα νά μαντεύσω, τήν ἐφαντζόμουν ὅμως ἱεράν καί ὑψηλήν. Ποιός ξέρει –εἶπα μέσα μου– εἰς ποίαν μάχην νά ἐτραυματίσθη ἡ ἡρωική αὐτή ὕπαρξις, περιθάλπουσα, ὡς νοσοκόμος, τούς τραυματίας τῶν πρώτων γραμμῶν, καί δέν κατώρθωσεν ἀκόμη νά θεραπευθῇ. Δέν ἠθέλησα ὅμως νά ἐρωτήσω περί πραγμάτων, τά ὁποῖα ὤφειλα νά γνωρίζω. Ἡ ἄγνοιά μου θά ἦτο προσβλητική διά τήν ἡρωικήν γυναῖκα. Περιωρίσθην ἑπομένως νά ζητήσω μερικάς πληροφορίας περί τῆς καταστάσεως καί τῆς πορείας τοῦ τραύματος.
-Καί πῶς πηγαίνει τό τραῦμα σας, κυρία μου;
Ὕψωσε τό χέρι τυλιγμένον μέσα εἰς μαύρον μεταξωτόν ἐπίδεσμον.
-Πῶς θέλετε νά πηγαίνῃ; Δυστυχῶς δέν μπόρεσε νά σωθῇ τό δάκτυλο. Μοῦ τό ἀκρωτηρίασαν πρό δύο μηνῶν…
Ἔνοιωσα κἄποιο αἰφνίδιον ρῖγος νά μέ διατρέχῃ.
-Δυστυχισμένη καλή μου κυρία!…ἐμουρμούρισα. Πόσον λυποῦμαι! Σᾶς ἔκοψαν λοιπόν ἕνα δάκτυλο; Καί ἀνθέξατε;
Ἡ κυρία Εὐανθία ἔκαμεν ἕνα ὑπερήφανον μειδίαμα.
-Καλέ τί ἄνδρας εἶσθε ἐσεῖς; Τόση μικροψυχία; Τό μόνον δυσάρεστον εἶνε, ὅτι ἔχει κανείς τήν ὑποχρέωσιν νά ἐξηγῇ στόν ἕνα καί στόν ἄλλον τό τί καί τό πῶς…
-Ἐγώ τοὐλάχιστον δέν εἶχα τήν ἀδιακρισίαν νά σᾶς ἐρωτήσω.
Ἡ κυρία Εὐανθία μ’ ἐκοίταξε στά μάτια.
-Δέν ξέρετε λοιπόν πῶς τήν ἔπαθα;
-Δέν ἔτυχε, δηλαδή, νά μάθω… Ἔπρεπε, βέβαια, νά τό ξέρω. Ἀλλά, ὅπως ζῶ μακριά ἀπό τόν κόσμο…
-Εἰλικρινῶς, δέν ἔχετε ἀκούσει τίποτε; Ἀλλά ἔχει χαλάσει ἡ Ἀθήνα, φίλε μου…
-Σᾶς ὁρκίζομαι, κυρία μου.
Ἡ κυρία Εὐανθία ἀπεφάσισε νά μοῦ ἀποκαλύψῃ τήν δόξαν της.
-Λοιπόν, κύριε, ἡ πρώτη ἀφορμή ὑπῆρξε τό μανικιούρ!
Ἐπροσπάθησα ν’ ἀποκρύψω τήν αἰφνιδίαν μου ἀπογοήτευσιν.
-Τό μανικιούρ εἴπατε;
-Ἀκριβῶς κύριε. Ἔτσι μοῦ εἶπεν ὁ γιατρός μου. Κἄποια μόλυνσις ἔγινε ἐκεῖ κοντά στό νύχι. Τό κραγιόν ρούζ, βλέπετε, ἡ πούντρ Ρασσέλ, ὅλα αὐτά… Σέ λίγες ἡμέρες ἀνεπτύχθη γάγγραινα. Γιά νά σώσω λοιπόν τά ἄλλα μου δάκτυλα, ἔπρεπε νά θυσιάσω τό μικρό. Δέν βαρυέσθε!
Ἔσπευσα νά ἐκφράσω πρός τήν κυρίαν Εὐανθίαν ὅλον τόν θαυμασμόν μου διά τήν γενναιότητά της.
-Νά σᾶς πῶ! μοῦ εἶπε. Δέν ἔχασα τό δάχτυλό μου καθαρίζοντας τά ψάρια στήν κουζίνα. Τό ἔχασα ἀπό τό μανικιούρ. Καί εἶμαι περήφανη!
Μέ μίαν νοεράν κίνησιν ἡ κυρία Εὐανθία ἐκάρφωνεν ἐπί τοῦ πολεμικοῦ της παρασήμου τήν διεμβολήν τῆς… μανικιούρ.
ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣΜοῦ παρουσίασαν τήν κυρίαν Εὐανθίαν.
-Μέ συγχωρεῖτε, ποῦ δέν μπορῶ νά σᾶς δώσω τό χέρι μου, μοῦ εἶπε γλυκύτατα. Ἀλλά τό τραῦμα, βλέπετε δέν ἔκλεισε ἀκόμη…
-Παρακαλῶ, κυρία μου! Ὥστε ὑπάρχει κάποιο τραῦμα; Μέ συγχωρεῖτε, ποῦ δέν τό πρόσεξα…
Ἡ κυρία Εὐανθία ἔκαμεν ἕνα πικρόν μορφασμόν.
-Δέν εἶσθε ὁ μόνος, δυστυχῶς! Ποιός προσέχει σήμερον τά ξένα τραύματα; Ὅλοι περνοῦν ἀδιάφορα μπροστά των…
Ὡμιλοῦσε μέ κἄποιον τόνον παραπόνου διά τήν παραγνώρισιν κάποιας θυσίας, τήν ὁποίαν δέν ἠμποροῦσα νά μαντεύσω, τήν ἐφαντζόμουν ὅμως ἱεράν καί ὑψηλήν. Ποιός ξέρει –εἶπα μέσα μου– εἰς ποίαν μάχην νά ἐτραυματίσθη ἡ ἡρωική αὐτή ὕπαρξις, περιθάλπουσα, ὡς νοσοκόμος, τούς τραυματίας τῶν πρώτων γραμμῶν, καί δέν κατώρθωσεν ἀκόμη νά θεραπευθῇ. Δέν ἠθέλησα ὅμως νά ἐρωτήσω περί πραγμάτων, τά ὁποῖα ὤφειλα νά γνωρίζω. Ἡ ἄγνοιά μου θά ἦτο προσβλητική διά τήν ἡρωικήν γυναῖκα. Περιωρίσθην ἑπομένως νά ζητήσω μερικάς πληροφορίας περί τῆς καταστάσεως καί τῆς πορείας τοῦ τραύματος.
-Καί πῶς πηγαίνει τό τραῦμα σας, κυρία μου;
Ὕψωσε τό χέρι τυλιγμένον μέσα εἰς μαύρον μεταξωτόν ἐπίδεσμον.
-Πῶς θέλετε νά πηγαίνῃ; Δυστυχῶς δέν μπόρεσε νά σωθῇ τό δάκτυλο. Μοῦ τό ἀκρωτηρίασαν πρό δύο μηνῶν…
Ἔνοιωσα κἄποιο αἰφνίδιον ρῖγος νά μέ διατρέχῃ.
-Δυστυχισμένη καλή μου κυρία!…ἐμουρμούρισα. Πόσον λυποῦμαι! Σᾶς ἔκοψαν λοιπόν ἕνα δάκτυλο; Καί ἀνθέξατε;
Ἡ κυρία Εὐανθία ἔκαμεν ἕνα ὑπερήφανον μειδίαμα.
-Καλέ τί ἄνδρας εἶσθε ἐσεῖς; Τόση μικροψυχία; Τό μόνον δυσάρεστον εἶνε, ὅτι ἔχει κανείς τήν ὑποχρέωσιν νά ἐξηγῇ στόν ἕνα καί στόν ἄλλον τό τί καί τό πῶς…
-Ἐγώ τοὐλάχιστον δέν εἶχα τήν ἀδιακρισίαν νά σᾶς ἐρωτήσω.
Ἡ κυρία Εὐανθία μ’ ἐκοίταξε στά μάτια.
-Δέν ξέρετε λοιπόν πῶς τήν ἔπαθα;
-Δέν ἔτυχε, δηλαδή, νά μάθω… Ἔπρεπε, βέβαια, νά τό ξέρω. Ἀλλά, ὅπως ζῶ μακριά ἀπό τόν κόσμο…
-Εἰλικρινῶς, δέν ἔχετε ἀκούσει τίποτε; Ἀλλά ἔχει χαλάσει ἡ Ἀθήνα, φίλε μου…
-Σᾶς ὁρκίζομαι, κυρία μου.
Ἡ κυρία Εὐανθία ἀπεφάσισε νά μοῦ ἀποκαλύψῃ τήν δόξαν της.
-Λοιπόν, κύριε, ἡ πρώτη ἀφορμή ὑπῆρξε τό μανικιούρ!
Ἐπροσπάθησα ν’ ἀποκρύψω τήν αἰφνιδίαν μου ἀπογοήτευσιν.
-Τό μανικιούρ εἴπατε;
-Ἀκριβῶς κύριε. Ἔτσι μοῦ εἶπεν ὁ γιατρός μου. Κἄποια μόλυνσις ἔγινε ἐκεῖ κοντά στό νύχι. Τό κραγιόν ρούζ, βλέπετε, ἡ πούντρ Ρασσέλ, ὅλα αὐτά… Σέ λίγες ἡμέρες ἀνεπτύχθη γάγγραινα. Γιά νά σώσω λοιπόν τά ἄλλα μου δάκτυλα, ἔπρεπε νά θυσιάσω τό μικρό. Δέν βαρυέσθε!
Ἔσπευσα νά ἐκφράσω πρός τήν κυρίαν Εὐανθίαν ὅλον τόν θαυμασμόν μου διά τήν γενναιότητά της.
-Νά σᾶς πῶ! μοῦ εἶπε. Δέν ἔχασα τό δάχτυλό μου καθαρίζοντας τά ψάρια στήν κουζίνα. Τό ἔχασα ἀπό τό μανικιούρ. Καί εἶμαι περήφανη!
Μέ μίαν νοεράν κίνησιν ἡ κυρία Εὐανθία ἐκάρφωνεν ἐπί τοῦ πολεμικοῦ της παρασήμου τήν διεμβολήν τῆς… μανικιούρ.
ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ
