ΣΕ αὐτές τίς ἐκλογές καταγράφεται ἕνα πολιτικό παράδοξο: ἐνῷ ἡ Νέα Δημοκρατία προηγεῖται καθαρά τοῦ ΣΥΡΙΖΑ σέ ὅλες τίς δημοσκοπήσεις μέ διαφορές πού κυμαίνονται ἀπό τέσσερεις ἕως καί ἑπτά μονάδες (ἄν πιστέψουμε τήν τελευταία της interview πού βαφτίστηκε μέ τό ὄνομα Europe Elects γιά νά ἀποκτήσει ἀξιοπιστία), στήν πράξη ἡ πολιτική συμπεριφορά τῆς κυβερνώσας παράταξης ἐκπέμπει ἀνασφάλεια καί ἀνησυχία.
Ὁ ἀρνητικός λόγος κυριαρχεῖ τοῦ θετικοῦ. Ὁ ἀντί ΣΥΡΙΖΑΪΣΜΟΣ τοῦ ἤπιου κεντροδεξιοῦ λόγου. Ἡ ὀξύτης τῆς μετριοπάθειας. Μέ ὅρους συμβατικῆς σοφίας, αὐτός πού εἶναι πρῶτος δέν χρειάζεται τήν πόλωση γιά νά ἀνέβουν τά ποσοστά του, προηγεῖται ἤδη. Ὁ δεύτερος ὑποτίθεται ὅτι χρειάζεται τήν πόλωση γιά νά αὐξηθεῖ ἡ συσπείρωσή του καί νά φτάσει τόν πρῶτο. Τί συμβαίνει λοιπόν ἐδῶ; Γιατί, ἐδῶ καί δύο βδομάδες, ἔχει κολλήσει ἡ βελόνα τῆς Νέας Δημοκρατίας στόν Γιάνη Βαρουφάκη καί τό σχέδιο «Δήμητρα»; Γιατί ἔχει κολλήσει στήν θεωρία, ὅτι θά κατρακυλήσουμε ξανά σέ νέο μνημόνιο ἄν ἐφαρμοστεῖ τό πρόγραμμα τῆς Ἀριστερᾶς, τήν στιγμή πού καί ἴδια ὑπόσχεται λαϊκίστικα μισθούς 1.500€;
Γιατί ἔχει κολλήσει στήν κυβέρνηση τῶν ἡττημένων καί στά ἀπίθανα ἡττοπαθῆ σενάρια, ὅτι μπορεῖ ἀπό τήν πρώτη κάλπη νά προκύψει ἀποτέλεσμα πού νά ἐπιτρέψει στά ἀριστερά κόμματα νά ἐπαναφέρουν τήν ἁπλή ἀναλογική μέ 200 ψήφους; Γιατί τόση κινδυνολογία γιά τό γεγονός ὅτι ὁ ΣΥΡΙΖΑ δέν κατέθεσε ὑπόμνημα στόν Ἄρειο Πάγο κατά Κασιδιάρη, ἐνῷ εἶναι γνωστό ὅτι ἀπεῖχαν ἀπό τήν πρωτοβουλία αὐτή ἐπίσης τό Κομμουνιστικό Κόμμα Ἑλλάδος, ἡ Λύση καί τό ΜέΡΑ25; Γιατί τό παραμικρό ψῆγμα ἀνόητης δήλωσης ἀπό οἱοδήποτε ὑποψήφιο βουλευτή τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἐπιχειρεῖται νά μετατραπεῖ σέ πολιτικό γεγονός; Γιατί ὁ Πρωθυπουργός αἴφνης θυμήθηκε νά καλέσει σέ προεκλογική περίοδο στό Μέγαρο Μαξίμου ἐκπροσώπους τῆς ἱερᾶς κοινότητας τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί νά συζητήσει μαζί τους; Τώρα ξύπνησε καί κατάλαβε τό βάθος τῆς ἀντίδρασης γιά τόν ἐμβολιασμό;
Ἡ ἀπάντηση γιά αὐτήν τήν, σέ γενικές γραμμές, ἀκατανόητη στρατηγική πρώτου κόμματος πού ἐπιδιώκει ἕναν καβγᾶ τόν ὁποῖο ὁ ἀντίπαλος μέχρι στιγμῆς δέν τοῦ χαρίζει, εἶναι ἡ ἑξῆς: ἡ ρευστότητα. Ὅσα χρόνια θυμᾶμαι τόν ἑαυτό μου στό πολιτικό ρεπορτάζ, εἶναι ἡ πρώτη φορά πού κοιτάζω γύρω μου συμπολῖτες μου καί ἀκούω διαρκῶς τό ἐρώτημα: ποιόν νά ψηφίσω; Πρόκειται γιά μεγάλη ὑπέρβαση. Ὁ Ἕλληνας συνήθως στίς προεκλογικές περιόδους ἦταν σέ γενικές γραμμές ἀποφασισμένος γιά τό κόμμα πού θά ἤθελε νά ψηφίσει, κι αὐτό πού ἔκανε στά καφενεῖα ἦταν νά προσπαθεῖ νά ἐπηρεάσει τόν διπλανό του ὑπέρ τῆς ἐπιλογῆς του. Εἶναι ἡ πρώτη φορά στά χρονικά πού ὁ ἐγωιστής Ἕλληνας ρωτᾶ τόν διπλανό του καί ἀνοίγει διάλογο μαζί του ποιόν νά ψηφίσει ἀποκλείοντας τήν μία πίσω ἀπό τήν ἄλλη τίς ἐπιλογές. Ἔνδειξη τοῦ ἀδιεξόδου του. Στήν πραγματικότητα λοιπόν αὐτά τά ὁποῖα μᾶς μεταδίδονται ὡς πολιτικοί συσχετισμοί εἶναι πραγματικά εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ αὐτούς πού ἀπαντοῦν. Ἀλλά ὑπάρχουν καί χιλιάδες πού ἀρνοῦνται νά ἀπαντήσουν.
Τίς τελευταῖες μέρες κάνω μία ἄσκηση: ὅποιος μέ ρωτᾶ ποιό θά εἶναι τό ἀποτέλεσμα τοῦ ἀπαντῶ ὅτι, σύμφωνα μέ ὅσα διοχετεύουν δεξιά καί ἀριστερά κυβερνητικοί παράγοντες –κάτι πού ἤδη ἐπιβεβαιώνεται ἀπό τίς δημοσκοπήσεις, ἡ Νέα Δημοκρατία θά κερδίσει τόν ΣΥΡΙΖΑ στίς ἐκλογές τῆς ἁπλῆς ἀναλογικῆς μέ ποσοστό ἄνω τοῦ 35%. Ἀδύνατο νά σᾶς περιγράψω τίς ἀντιδράσεις τῶν πολιτῶν στά τηλέφωνα ὅταν τούς λέω τό συγκεκριμένο ποσοστό. Μοῦ λένε ἄλλα πράγματα. Σέ σημεῖο πού νά μήν ξέρω πιά τί νά πιστέψω: τούς εἰδικούς οἱ ὁποῖοι σκίζουν τά πτυχία τους γιά τήν πρωτοπορία τῆς κυβερνητικῆς παράταξης καί γιά τήν ἐπιτυχημένη καμπάνια τοῦ κυρίου Μητσοτάκη ἤ ἁπλούς πολῖτες ἀπό τά Γιάννενα, τήν Κοζάνη, τά Γρεβενά, τόν Ἕβρο, τοῦ Ζωγράφου, καί ἄλλες περιοχές τῆς χώρας;
Γιά τόν λόγο αὐτόν ἐπαναλαμβάνω αὐτό πού εἶπα δημόσια στό κανάλι τῆς Ναυτεμπορικῆς: Ναί, ἡ Νέα Δημοκρατία προηγεῖται τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ναἰ, ἡ ἀξιωματική Ἀντιπολίτευση δέν ἔχει δείξει μέχρι στιγμῆς ὅτι ἔχει τά φόντα νά πλησιάσει οὔτε δείχνει νά τό ἐπιθυμεῖ, ναί, δέν ὑπάρχει στήν ἀτμόσφαιρα ἀέρας κυβερνητικῆς μεταβολῆς καί καταψήφισης, ὡστόσο ἐπιμένω ὅτι οἱ ἐκλογές αὐτές πού εἶναι διπλές, δέν εἶναι περίπατος. Θά ἔχουν πολλές στροφές καί κρύβουν πολλές ἐκπλήξεις. Μέ πρώτη καί καλύτερη τήν μετακόμιση τῆς διαμαρτυρίας ἀπό τά δεξιά στά ἀριστερά τῆς Νέας Δημοκρατίας. Διαισθητικά δέν θά μποροῦσα νά ἀποκλείσω ὅτι ὁ Κασιδιάρης, ἀπό τόν ὁποῖο νομίζει ὅτι ἀπαλλάχτηκε ὁ κύριος Μητσοτάκης καί γλύτωσε τήν ἑπτα-κομματική Βουλή, μπορεῖ νά τοῦ προκύψει ἀπό τά ἀριστερά. Ἀπό τό πουθενά. Μέ τήν εἴσοδο κόμματος στήν Βουλή πού αὐτήν τήν στιγμή δέν φαίνεται πουθενά.
Σέ αὐτήν τήν ψῆφο (δεδομένου ὅτι οἱ ἡγεσίες τῶν κομμάτων δέν ἐμπνέουν τούς πολῖτες παρά μόνο ὡς ἀναγκαῖο κακό) δέν ὑπάρχει οὔτε λογική οὔτε συναίσθημα. Ὑπάρχει μόνο τό παράλογο! Ὁ κόσμος ψάχνει νά βρεῖ ἀναλόγως τό ποιόν ὑποψήφιο πρωθυπουργό ἀντιπαθεῖ περισσότερο, ποιά ἐπιλογή του (ὅσο ἀδιανόητη κι ἄν φαντάζει αὐτή) θά τόν πονέσει περισσότερο. Οἱ δημοσκοπήσεις, ὡς γνωστόν, δέν συλλαμβάνουν τό παράλογο. Θεωροῦν ὅτι τό ἐκλογικό σῶμα θά συμπεριφερθεῖ μέ ὀρθολογισμό καί πρός τοῦτο κατανέμουν τήν ψῆφο τῶν ἀναποφάσιστων ἀναλογικά. Προσοχή λοιπόν! Οἱ στροφές εἶναι μπροστά γιά ὅλους μας. Κάθε πρόβλεψη εἶναι παρακινδυνευμένη. Ὁ πρῶτος εἶναι ἤδη γνωστός καί ἀδιαμφισβήτητος, ὁ νικητής ἀκόμη ἄγνωστος.
