ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΤΥΠΗΜΑ πού δέχθηκε ἡ στρατηγική τοῦ Πρωθυπουργοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη λίγο πρίν…
… ἐκπνεύσει τό καλοκαίρι, εἶναι ὅτι ἀπώλεσε γιά τό μέλλον τόν κυβερνητικό ἑταῖρο μέ τόν ὁποῖο σχεδίαζε νά συμμαχήσει. Τό ΠΑΣΟΚ. Οἱ ὑποκλοπές δέν ἐπέφεραν μέχρι σήμερα κάποιο καταστροφικό πλῆγμα στήν ἐπιρροή τῆς ΝΔ στό ἐκλογικό σῶμα, διέλυσαν ὅμως ἐν τῇ γενέσει του τό σχέδιο συγκυβέρνησης τῆς ΝΔ μέ τό ΠΑΣΟΚ. Μείωσαν δραματικά τίς ἐπιλογές της. Τό δεύτερο κτύπημα πού δέχθηκε ἡ στρατηγική τοῦ κυρίου Μητσοτάκη εἶναι ὅτι ἐπλήγη ἡ καλή διεθνής εἰκόνα του μέ συνέπεια νά ἐπιστρατεύει σήμερα τήν ἑταιρεία τοῦ Ἀμερικανοῦ συμβούλου του, κυρίου Γκρίνμπεργκ, γιά νά σώσει ὁτιδήποτε –ἄν σώζεται. Εἰδικά στήν Εὐρώπη, τό κτύπημα ἦταν δυνατό.
Ἀλλά καί στήν Ἀμερική. Προγραμματισμένες ἐπισκέψεις κορυφαίων Ἀμερικανῶν ἀξιωματούχων στήν Ἑλλάδα μετατίθενται γιά τό 2023, ἄν δέν ἀναβάλλονται ὁριστικῶς. Ἡ ζημιά πού ἔκαναν οἱ “New York Times”, τό Bloomberg, τό Politico, τό Reuters, τό ΒΒC, ἡ “TAZ”, τό “Spiegel”, τό BBC, ἡ “Welt”, ἡ “Libération”, τό Euronews, τό Marianne, εἶναι ἀσύλληπτη. Τό τρίτο κτύπημα πού δέχθηκε ἡ στρατηγική Μητσοτάκη ἦρθε ἀπό τόν οἶκο ἀξιολόγησης Moody’s, ὁ ὁποῖος ἀρνήθηκε νά ἀναβαθμίσει τήν οἰκονομία μας ἡ ὁποία εὑρίσκεται τρία σκαλιά κάτω ἀπό τήν ἐπενδυτική βαθμίδα. Οἱ ἀγορές ἄρχισαν καί πάλι μέσα σέ ἕνα γενικώτερο περιβάλλον ὕφεσης στήν Εὐρωζώνη νά τιμολογοῦν τόν κίνδυνο. Ἤδη ἡ Λαγκάρντ προβληματίζεται νά ἀγοράζει ἑλληνικά ὁμόλογα κατ’ ἐξαίρεση, καί θά ἦταν πολύ χαρούμενη ἄν ἕνας γερμανικός οἶκος ἀξιολόγησης ἔδινε «χαριστικά» τήν βαθμίδα στήν Ἑλλάδα, ὥστε νά ἀπαλλαγεῖ ἐκείνη ἀπό τήν ἀνάγκη αἰτιολόγησης τῆς ἀγορᾶς τῶν ἑλληνικῶν ὁμολόγων.
Γνῶστες τῶν διεργασιῶν τῆς Φραγκφούρτης ἰσχυρίζονται ὅτι αὐτό ἴσως καί νά συμβεῖ, ἀλλά δέν ἐπιλύει τό βασικό πρόβλημα τῆς χώρας. Τό βασικό πρόβλημα εἶναι πολιτικό καί συνδέεται εὐθέως μέ τήν σταθερότητα. Τό βασικό ἐρώτημα εἶναι τί ὁρίζεται ὡς σταθερότητα στίς μέρες μας. Ἐπιπροσθέτως, τί ὁρίζεται ὡς «περιφερειακή σταθερότητα». Ἔχει ἀξία ἡ σταθερότητα πού περιλαμβάνεται ἐντός μίας ἄλλης σταθερότητας.
Ἐξηγῶ: μία αὐτοδυναμία 151 ἑδρῶν εὐάλωτη σέ πιέσεις συμφερόντων ἐσωτερικῶν καί ἐξωτερικῶν λογίζεται ὡς σταθερότητα; Ἄν ἀνατρέξουμε στήν τριετία 2019-2022 θά διαπιστώσουμε ὅτι κατά βάση σταθερότητα δέν ἦταν οἱ 158, 157 σήμερα, βουλευτές τῆς ΝΔ στό Κοινοβούλιο. Σταθερότητα ἦταν, ἀκόμη εἶναι, ἡ εὐρεῖα κοινωνική ἀποδοχή πού ἔτυχε ἡ ἐφαρμογή τοῦ οἰκονομικοῦ προγράμματος τῆς ΝΔ. Εἰδικῶς τήν διετία 2019-2021. Ἡ κοινωνία ἐπέβαλλε τήν σταθερότητα αὐτό τό διάστημα. Ἀπεργίες μηδέν, ἀναταραχή μηδέν, πειθαρχία στήν πανδημία, ψυχραιμία στήν τουρκική προκλητικότητα. Ἄν στήν κοινωνία ἐπικρατοῦσε κλῖμα ἀναταραχῆς καί τό κέντρο τῆς Ἀθήνας συγκλονιζόταν κάθε μέρα ἀπό κινητοποιήσεις, οἱ 158 δέν ἔφταναν γιά τήν σταθερότητα. Γιά τόν ἁπλό λόγο ὅτι δέν θά ἀντιστοιχοῦσαν σέ αὐτήν. Στήν αὐγή τοῦ 2022 τό κλῖμα ἔχει ἀρχίζει νά ἀλλάζει. Σέ ὅλη τήν Εὐρώπη σταθερότητα εἶναι ἡ συνεργασία. Διότι ἡ ἀστάθεια τοῦ πολέμου καί τῶν διεθνῶν οἰκονομικῶν ἔχει ἀλλάξει τόν ἀέρα στήν ἀτμόσφαιρα. Εἰς τρόπον, ὥστε νά προκρίνεται ὡς μοντέλο διακυβέρνησης τό «ὅλοι μαζί». Στήν καταιγίδα, ὅλοι μαζί. Μοιράζεται καί ἡ εὐθύνη. Τό παλαιό καί σίγουρο δόγμα τῆς αὐτοδυναμίας ἀντέχει σέ ἕνα μέρος τοῦ πληθυσμοῦ μέν, ἀλλά ὅταν κάθε μέρα ξυπνᾶς καί ἀκοῦς κυβέρνηση συνεργασίας στήν Σουηδία, στήν Γερμανία, στήν Ὁλλανδία, στήν Ἰταλία, στήν Ἱσπανία, στήν Πορτογαλία (παντοῦ πλήν Μεγάλης Βρεταννίας καί Οὑγγαρίας), τότε εὔλογα διερωτᾶσαι: Μήπως εἶμαι ἐκτός κλίματος; Εἰδικῶς ὅταν ἡ ΝΔ σήμερα δέν εἶναι «μία» ἀλλά πολλές; Τό μέγα θέμα πού προκύπτει μάλιστα σέ εὐρωπαϊκό ἐπίπεδο εἶναι ἡ ἀνασύνταξη τῶν ἰδεολογικῶν πόλων Κεντροαριστερᾶς καί Κεντροδεξιᾶς.
Στό νέο τοπίο οἱ συμμαχίες δέν εἶναι εὐκαιριακές, ἀλλά δομημένες ἐπί τῇ βάσει ἀρχῶν. Μέσα σέ αὐτό τό κλῖμα καί μέ δεδομένο ὅτι ἡ ἁπλή ἀναλογική θά ἀλλάξει τήν συμπεριφορά τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος (ἀπενοχοποιεῖ τήν ψῆφο, θέτει τό πολιτικό σύστημα σέ μιά λογική check and balance, καμμία ψῆφος δέν πάει χαμένη, ὅλες εἶναι ἰσοδύναμες καί ἔχουν ἀξία), τό ἐρώτημα πού τίθεται γιά τήν ΝΔ εἶναι τό ἑξῆς: Εἶναι ἡ αὐτοδυναμία ὁ μόνος δρόμος; Ἤ ἡ στρατηγική τοῦ κυρίου Μητσοτάκη πρέπει νά ἔχει καί ἕνα διακηρυγμένο πρίν ἀπό τίς ἐκλογές παράδρομο συνεργασίας;
Ἄς σκεφτοῦμε τό τοπίο πρίν ἀπό τίς ἐκλογές: Ἀπό τήν μία θά ἔχουμε ἕναν Μητσοτάκη πού μέ τό δίλημμα τοῦ «κυβερνήτη» θά θέτει τό ἐρώτημα «ἤ ἐμένα ἤ τόν Τσίπρα» καί ἀπό τήν ἄλλη θά ἔχουμε ἕναν ΣΥΡΙΖΑ καί ἕνα ΠΑΣΟΚ πού θά παίζουν σέ ὅλες τίς παραλλαγές τῆς συνεργασίας μέ ἐξαίρεση τήν Ἀκροδεξιά! Ποιός θά κερδίσει; Αὐτός πού θά λέει «ὅλοι σας καί μόνος μου» ἤ αὐτός πού θά λέει μέσα σέ συνθῆκες ὀξείας κρίσεως «ὅλοι μαζί μποροῦμε»; Ἀκόμη καί αὐτοί πού θά θέλουν τήν αὐτοδυναμία δέν θά εἶναι ἀδιάφοροι στό «ὅλοι μαζί» εἰδικά ἄν ἔχει ξεσπάσει μπόρα καί πρέπει νά ἀνοίξουν ὀμπρέλλα ἅπαντες.
Πέραν αὐτῶν, ὅμως, τό σημαντικώτερο εἶναι: Τί θά θεωρήσουν οἱ ἀγορές πού μᾶς δανείζουν καί οἱ οἶκοι πού μᾶς ἀξιολογοῦν ὡς ἀστάθεια τό βράδυ τῶν ἐκλογῶν τῆς ἁπλῆς ἀναλογικῆς καί τί ὡς σταθερότητα; Τί θά θεωρήσει ἡ συμμαχία τοῦ ΝΑΤΟ ὡς σταθερότητα στήν νοτιοανατολική της πτέρυγα; Εἶναι ὀξύμωρο. Ἀλλά οἱ ἀγορές ὡς ἀστάθεια θά ἐκλάβουν τό σήριαλ τῶν διερευνητικῶν ἐντολῶν καί τήν ἐκ νέου προσφυγή στίς κάλπες. Ἐνῶ ὡς σταθερότητα θά ἐκλάβουν τήν ἄμεση συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας. Νέες ἐκλογές θά σημάνουν ἐνδεχομένως τήν ἐκτίναξη τῶν ἐπιτοκίων τοῦ ἑλληνικοῦ δανεισμοῦ καί τόν κίνδυνο σέ καιρούς ὑφεσιακούς νά καταστεῖ ἡ Ἑλλάς τό μαῦρο πρόβατο τῆς Εὐρωζώνης καί πάλι. Νέα κυβέρνηση συνεργασίας θά ἀποκλιμακώσει ἐνδεχομένως τήν πίεση στά ἑλληνικά ὁμόλογα.
Ἐρωτᾶται ὁ κύριος Πρωθυπουργός: Σέ τί πολιτική θέση θά βρεθεῖ ἄν κατά τήν διάρκεια τῶν διερευνητικῶν ἐντολῶν μέ αἰτία τήν αὔξηση τῶν ἐπιτοκίων δανεισμοῦ τῆς χώρας βρεθεῖ κάτω ἀπό διεθνῆ πίεση γιά τήν συγκρότηση εὐρείας κυβέρνησης συνεργασίας; Θά μπορέσει νά ἀντιδράσει; Δύσκολο γιά ἕναν φιλελεύθερο ἄν πρέπει νά χρεώσει τίς ἑπόμενες γενιές μέ νέο χρέος καί δυσθεώρητους τόκους. Ἐπί πλέον ἐρώτημα: Τό ἐπιχείρημα τοῦ κυρίου Μητσοτάκη σήμερα κατά τῶν πρόωρων ἐκλογῶν ὅτι αὐτές θά φέρουν μιά ὑπηρεσιακή κυβέρνηση παράλυσης πού θά ἐκθέσει τήν Ἑλλάδα σέ ἐθνικούς κινδύνους δέν θά ἰσχύει τότε; Ἡ συμμαχία δέν θά ἐπιθυμεῖ σταθερή κυβέρνηση πού νά ἀποτελέσει συνομιλητή τοῦ Ἐρντογάν γιά νά μήν ὑπάρξει ἀνάφλεξη στό νότιο τμῆμα της; Ὑποστηρίζω λοιπόν ὅτι ὁ συντομότερος δρόμος γιά τήν αὐτοδυναμία –ἄν ὑπάρχει– εἶναι ἡ συνεργασία. Τό νά μιλᾶς στούς πολῖτες εὐθέως γιά τό τί θά κάνεις ἄν ὑπάρξει ἔκτακτη ἀνάγκη ὅπως εἶπε στήν ΔΕΘ ὁ ἀρχηγός τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης. Ἀκόμη καί ἄν χρειαστεῖ νά πεῖς τό ὄνομα «Βελόπουλος». Δέν εἶναι ντροπή. Ἀλλά ἀκόμη καί ἄν δέν ἐπιτευχθεῖ ἡ αὐτοδυναμία, αὐτός πού διακηρύσσει πειστικά τήν συνεργασία θά εἰσέλθει στόν γῦρο τῶν διερευνητικῶν ἐντολῶν μέ καθαρή ἐντολή καί σαφές πλεονέκτημα. Ἡ ΝΔ καλεῖται λοιπόν νά πατήσει σέ δύο βάρκες καί νά ὑπηρετήσει δύο μηνύματα χάριν τῆς ἐθνικῆς ἑνότητας, χάριν τῶν συμμαχιῶν τῆς χώρας , χάριν τῶν ἀξιολογητῶν τῆς καλῆς ὑγείας τῆς οἰκονομίας τῶν ἀγορῶν: σταθερότητα μέ συνεργασία. Μέχρι στιγμῆς δέν τό κάνει. Ἀκολουθεῖ ἀλαζονικά τό δίλημμα «ἤ ἐμένα ἤ κανένα» πού στό τέλος μπορεῖ νά βοηθήσει τόν Τσίπρα νά ἀνακάμψει.
Ἀντιθέτως ὁ ἀρχηγός τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης στρογγύλεψε στήν ΔΕΘ ὅλες του τίς γωνίες, παρουσίασε ἕνα πρόγραμμα τό ὁποῖο τοῦ ἐπιτρέπει νά μετάσχει σέ οἱαδήποτε κυβέρνηση συνεργασίας ἀκόμη καί μέ οἰκουμενική, μέ τήν ΝΔ. Καί μήν ἀκούω ὅτι δέν τό ἔκανε! Ὅσα χρόνια τόν ἀκούω, πρώτη φορά μίλησε ὁ κύριος Τσίπρας σέ θεωρητικό ἔστω ἐπίπεδο ἔκτακτης ἀνάγκης γιά τήν ἀναγκαιότητα τῆς συνεργασίας τῶν δύο πόλων Κεντροαριστερᾶς καί Κεντροδεξιᾶς. Ἄν δέν ἀλλάξει στρατηγική ἡ ΝΔ, σύντομα θά βρίσκεται ἀνεξαρτήτως κουκουλώματος τῶν ὑποκλοπῶν σέ βαθειά κρίση στρατηγικῆς. Καί τότε οἱ ὑποκλοπές θά μοιάζουν μέ πλημμέλημα.
