Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 14 Αὐγούστου 1922
Πρέπει λοιπόν ν’ ἀναθεωρήσωμεν τόν ὁρισμόν τῆς νεότητος; Ἔτσι φαίνεται. Εἰς ὅλον τόν κόσμον γίνεται ἐξαιρετικός λόγος διά τήν νέαν, ἄν μποροῦμε νά ποῦμε, νεότητα, τήν νεότητα δηλαδή τῆς ἐποχῆς μας, ἐν συγκρίσει πρός τήν παλαιάν. Καί κάποιος συνάδελφος πρωινῆς ἐφημερίδος συνοψίζει σήμερον εἰς τήν στήλην του τάς συζητήσεις, εἰς τάς ὁποίας ἔδωκεν ἀφορμήν ἡ δημοσίευσις σχετικοῦ σοφοῦ ἄρθρου εἰς Παρισινόν περιοδικόν. Τό γεγονός εἶνε ὅτι ἡ σύγχρονος νεότης ἐπλάτυνε σημαντικά τό πλαίσιόν της. Καί περιέλαβεν εἰς αὐτό ἡλικίας, τάς ὁποίας εἴχαμεν συνειθίσει νά βλέπωμεν ἕως τώρα εἰς τό μελαγχολικόν πλαίσιον τοῦ γήρατος.
Ἐννοεῖται, ὅτι εἰς τήν μετάθεσιν αὐτήν δέν διεπράχθη καμμία αὐθαιρεσία. Οἱ μεταπηδήσαντες ἀπό τό ἕνα πλαίσιον εἰς τό ἄλλο ἔχουν, φαίνεται, ἐν τάξει ὅλα τά πιστοποιητικά των. Δέν εἰσῆλθαν κατά συγκατάβασιν. Ἠθέλησαν ἁπλούστατα νά εἶνε νέοι καί ἐπειδή ἡ θέλησις εἶνε δύναμις, τό κατώρθωσαν. Τό πρᾶγμα ἐβεβαιώθη ἐπιστημονικῶς καί μέ τήν στατιστικήν πληροφορίαν ὅτι ὁ μέσος ὅρος τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς ὑψώθη σημαντικῶς εἰς ὅλην τήν Εὐρώπην, κατά τά πενῆντα τελευταῖα ἔτη.
Τί ἐστί νεότης λοιπόν; Ὡρισμένως δέν εἶνε πλέον τά εἴκοσι ἔτη, τά μαῦρα ἤ τά ξανθά μαλλιά καί τό ἀρρυτίδωτον πρόσωπον, ποῦ ὁμοιάζει μέ φουσκωμένην κύστιν καί δέν λέγει τίποτε εἰς τούς ζωγράφους. Ὁ ἰσχνός αὐτός ὁρισμός τῆς νεότητος, ἕνας ὁρισμός πρωτογενής, δέν μπορεῖ νά ἰσχύσῃ πλέον. Πρέπει νά τόν ἀναθεωρήσωμεν, διά νά εἴμεθα ἐν τάξει πρός τήν πραγματικότητα. Ἀλλά ἕνας ὁρισμός εἶνε τό δυσκολώτερον τῶν πραγμάτων. Δέν αὐτοσχεδιάζεται. Καί εἶναι εὐκολώτερον, ὡς γνωστόν, νά συνθέσῃ κανείς ὁλόκληρον φιλοσοφικόν σύστημα, παρά νά δώσῃ, εἰς ὀλίγας γραμμάς, τόν ὁρισμόν τῆς φιλοσοφίας του. Ἄς προσπαθήσωμεν ὁπωσδήποτε νά δώσωμεν κάπως ἀναλυτικώτερα τά στοιχεῖα, ἀπό τά ὁποῖα θά συμπτυχθῇ ὁ νέος ὁρισμός τῆς νεότητος.
Νεότης λοιπόν ἐν πρώτοις εἶνε ἡ… νεότης. Ὅ,τι συνειθίσαμεν δηλαδή ἕως τώρα νά ὀνομάζωμεν νεότητα. Περί αὐτοῦ δέν ὑποθέτω νά ὑπάρχῃ καμμία ἀντίρρησις. Ἀλλά νεότης ἐπίσης εἶνε ἡ ὑγεία, ἡ ἀρτιμέλεια, ἡ σωματική εὐεξία, ἡ τολμηρά σκέψις, τό εὔθυμον πνεῦμα, ἡ ἀγάπη τῆς ζωῆς, ἡ λατρεία τῆς γυναικός, ἡ αἰσθητική ὑπεροχή, ἡ καθαριότης, ἡ ἀνωτέρα φιλαρέσκεια καί πολλά ἄλλα ἀκόμη. Ἕνας ἄνθρωπος πού τά συγκεντρώνει ὅλα αὐτά ‒σπάνια τύχη βεβαίως‒ εἶνε περισσότερον νέος ἀπό κάθε νέον τῶν ληξιαρχικῶν βιβλίων, ἀπό τόν ὁποῖον λείπουν. Ἕνας ἄλλος, ἐφωδιασμένος μέ μέρος μόνον ἐξ αὐτῶν εἶνε νέος κατ’ ἀναλογίαν. Καί οὕτω καθεξῆς. Ὅπως πάλιν ἕνας ἄλλος, ποῦ δέν παρουσιάζει κανένα ἀπό τά πραγματικά αὐτά συστατικά τῆς νεότητος εἶνε κατάλληλος διά τό γηροκομεῖον καί ἄν δέν ἔχει κλείσῃ ἀκόμη τά εἴκοσί του ἔτη. Καί ἔχομεν ὡς παράδειγμα τόν λαμπρόν Ἀγγλοσάξωνα. Αὐτός ἐπέτυχεν τό ἀπροσδιόριστον τῆς ἡλικίας. Κανείς δέν μπορεῖ νά βάλῃ τό χέρι του εἰς τό Εὐαγγέλιον, διά νά βεβαιώσῃ ἄν εἶνε εἴκοσι ἐτῶν ἤ μόνον ἑξήντα.
Τό συμπέρασμα εἶνε ὅτι εἰς τήν πύλην τοῦ Παραδείσου τῆς νεότητος κανείς δέν ζητεῖ πλέον πιστοποιητικά ἡλικίας. Ἕνας μόνον ἄνθρωπος δέν ἔχει τά προσόντα νά εἰσέλθῃ εἰς αὐτόν. Ὁ βαμμένος! Αὐτός εἶνε τό θλιβερώτερον δεῖγμα τοῦ γήρατος, εἰς ὁποιανδήποτε ἡλικίαν καί ἄν εὑρίσκεται. Διότι ἡ νεότης εἶνε πρό πάντων αἰσθητική. Καί ὁ ἄνθρωπος, ποῦ προμηθεύεται τήν αἰσθητικήν του ἀπό τό βαφεῖον, δέν ὑπῆρξε ποτέ νέος. Συνεχίζει τό ἄσχημον γῆρας του μέ τά ἴδια χρώματα.
ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ
