ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ἐνδιαφέρον μέ τό ὁποῖο…
… παρακολουθοῦν οἱ Ἕλληνες πλέον τίς ἐκλογικές ἀναμετρήσεις στό Παρίσι, τήν Οὐάσιγκτων, τό Λονδῖνο, τό Βερολῖνο ἀλλά καί τίς πολιτικές ἐξελίξεις στήν Μόσχα καί τό Πεκῖνο μᾶς δίνει ἕνα νέο κανόνα! Οἱ Πρόεδροί μας καί οἱ Πρωθυπουργοί μας ἀπό τίς ἀποφάσεις τῶν ὁποίων ἐξαρτῶνται οἱ ζωές μας στόν νέο αἰῶνα βρίσκονται ἐκτός τῆς ἐπικράτειάς μας. Οἱ τοπικές ἐξουσίες πού ἐκλέγουν τά μικρότερα ἔθνη κράτη στόν μεταπολεμικό κόσμο ἁπλῶς θά διαχειρίζονται τίς συνέπειες ἀπό τίς ἀποφάσεις τους! Οἱ Ἕλληνες θά κληθοῦμε νά ψηφίσουμε Μητσοτάκη, Τσίπρα, Ἀνδρουλάκη κ.λπ. στίς προσεχεῖς ἐκλογές, ἀλλά ἀντιλαμβανόμαστε σαφῶς πώς ἄν μᾶς δινόταν δυνατότητα νά ψηφίσουμε στίς ΗΠΑ, τήν Γαλλία, τήν Βρεταννία, τήν Ρωσσία καί τό Πεκῖνο θά τό κάναμε τρέχοντας. Ἡ πανδημία πού ταλαιπωρεῖ καί τήν οἰκονομία μας γεννήθηκε ἀλλοῦ. Ἡ ἔκρηξη τῶν τιμῶν στήν ἐνέργεια γεννήθηκε ἀλλοῦ, οἱ ὑπεύθυνοι εἶναι ἄλλοι. Ἡ ἔξαρση τῶν μεταναστευτικῶν ρευμάτων ὀφείλεται ἀλλοῦ. Εἶναι ἀνατριχιαστικό γιά τόν πολίτη νά συνειδητοποιεῖ πώς πρόεδρός του καί πρωθυπουργός του εἶναι ὁ Μπάιντεν, ὁ Πούτιν, ὁ Σί Τζινπίνγκ, ὁ Μακρόν, ὁ Τζόνσον, ὁ Σόλτς, ἀλλά ἡ μαύρη ἀλήθεια εἶναι αὐτή. Ἄν καί τό διακύβευμα τοῦ πολέμου εἶναι ἡ διάσπαση τῆς παγκοσμιοποίησης μέχρι νά φθάσουμε ἐκεῖ, λαοί καί κοινωνίες θά εἰσπράττουν τά ἐπίχειρα ἀπό τό ἑνοποιημένο κλειστό παιχνίδι τεσσάρων πέντε ἡγετῶν τοῦ πλανήτη.
Μίλησα τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα μέ ἁπλούς ἐργαζόμενους πού θέλουν νά φτιάξουν τήν ζωή τους καί νά παντρευτοῦν μετά ἀπό μακρόχρονες σχέσεις. Ἤ νά κάνουν καί οἰκογένεια μέ παιδιά. Αὐτά εἶναι τά ὄνειρά τους. Δέν θέλουν πολλά. Μοῦ ἔκαναν ἐντύπωση τά ἑξῆς: πρῶτον, ὅταν ἀναφέρονται στήν ἐξουσία στήν Ἑλλάδα μιλοῦν ἀπρόσωπα γιά κάποιον τρίτο. Δέν ὑπάρχει ταύτιση μέ τίς πάσης φύσεως ἡγεσίες μας. Λένε «ἔκανε», «ἔρανε» κ.λπ. Δεύτερον, τά αἰτήματά τους εἶναι πολύ ἁπλά! «Ἄσε με νά ζήσω! Ἄσε με νά ἡσυχάσω! Δῶσε μου λίγη σταθερότητα καί γαλήνη. Ἄσε με!» Αὐτή εἶναι ἡ προσδοκία ἑνός βαριά κουρασμένου κόσμου ὁ ὁποῖος δέν ξέρει κάθε μέρα τί τοῦ ξημερώνει. Ὁ ὁποῖος ἀρνεῖται μέ τό δίκιο του νά ἀποδεχθεῖ ὅτι ἡ ζωή μας σέ αὐτόν τόν τρελλό αἰῶνα θά εἶναι διαρκεῖς κρίσεις μέ διαλείμματα ἡσυχίας.
Τό δεύτερο πού μοῦ ἔκανε ἐντύπωση ἦταν ποῦ ἀπευθύνουν αὐτό τό «ἄσε με». Ἐκτός ἀπό τήν δική μας ἡγεσία τό ἀπευθύνουν καί σέ ἡγεσίες πού δέν μποροῦν νά ἐλέγξουν μέ τήν ψῆφο τους, στήν Δύση καί στήν Ἀνατολή. Καταλαβαίνουν ὅτι αὐτό πού τούς συμβαίνει τούς ξεπερνᾶ! Μᾶς ξεπερνᾶ. Καί ἡ μόνη ἄμυνα εἶναι τά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης ὡς χῶρος ἐκτόνωσης καί διαμαρτυρίας. Ἐλεγχόμενα καί αὐτά ὅμως. Ὑπό ἄλλες συνθῆκες στόν ἑνοποιημένο ἀπό ἐπιπτώσεις κόσμο ἡ ἀπάντηση θά ἦταν ἑνιαῖες παγκόσμιες πολιτικές παρατάξεις μέ τήν αὐτή θεώρηση τῶν πραγμάτων ἀνάλογα μέ τήν ὀπτική γιά ὅσα μᾶς συμβαίνουν. Μέ ἑνιαῖες ἀξίες. Τό ἐθνικό συμφέρον ὅμως στίς μεγάλες δυνάμεις καί συμμαχίες προηγεῖται τῶν ἰδεολογικῶν ἀναζητήσεων. Σέ σημεῖο ὥστε μικρότερα ἔθνη ἀπό ἀπόψεως ἐπικράτειας καί πληθυσμοῦ ὅπως ἐμεῖς νά διαχειρίζονται τίς συνέπειες ἀποφάσεων ἡγετῶν -πόση θά εἶναι ἡ ἐπιδότηση στούς λογαριασμούς ρεύματος π.χ.- καί μόνο περιφερειακά νά γίνονται πρωταγωνιστές. Ὡς συμπληρώματα συμμαχιῶν καί πάλι μέ τήν δημιουργία βάσεων ἤ ἐθνικῶν ὑποχωρήσεων ἀπό τίς ὁποῖες ἐπωφελοῦνται τρίτοι παράγοντες καί ὄχι λαοί.
Ὁ νέος κόσμος λαμβάνει ἀποφάσεις χωρίς τήν δεδηλωμένη, καί αὐτό εἶναι πρόβλημα. Καί ἄν ἕως τά τέλη τοῦ 2022 καταλήξει ἀκυβέρνητος γιατί μεγάλοι ἡγέτες δέ θά ἐλέγχουν σώματα καί ἐθνοσυνελεύσεις τῶν χωρῶν τους, αὐτό θά εἶναι ἀκόμη μεγαλύτερο πρόβλημα!
