ΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ πού ἀκολουθοῦν εἶναι πραγματικοί
Πραγματοποιήθηκαν σέ ἱστορικό ρεστωράν τῶν βορείων προαστίων στό ὁποῖο συχνάζει ἡ πολιτική καί οἰκονομική ἐλίτ τῆς πατρίδας μας. Στό «σεπαρέ» γιά ἀνεμβολίαστους. Σέ μιά μεγάλη ροτόντα γύρω ἀπό τήν ὁποία κάθονταν σέ καρέκλες φέρ φορζέ, κειμήλιο τοῦ ἰδιοκτήτου ἀπό τό γάμο τῆς Ἄννας Μαρίας μέ τόν βασιλέα Κωνσταντῖνο, οἱ ἐκπρόσωποι δύο ἱστορικῶν οἰκογενειῶν τῆς χώρας πού δραστηριοποιοῦνται στόν τομέα τῆς ναυτιλίας. Συντηρητικές οἰκογένειες ἐννοεῖται, πιστές στήν φιλελευθέρα παράταξη. Οἰκογένειες μέ ἐκτόπισμα πού χαίρουν γενικῆς ἐκτιμήσεως. Ὅταν ἡ συζήτηση γιά τήν Cosco, τά λιμάνια, τά κονταίηνερ ἐξαντλήθηκε κάποια στιγμή, τό ἐνδιαφέρον τῶν ἐφοπλιστῶν ἐπικεντρώθηκε στίς ἐξελίξεις στό ΠΑΣΟΚ.
«Ἔχω μιά ὡραία ἰδέα!» εἶπε ὁ ἀμφιτρύων τῆς συναντήσεως. «Τώρα πού τά κόμματα ἐκλέγουν ἀρχηγούς ἀπό τήν βάση, νά πᾶμε νά γραφτοῦμε μέ τούς φίλους μας μαζικά σέ αὐτά. Στό ΠΑΣΟΚ, στόν ΣΥΡΙΖΑ, στό ΚΚΕ, σέ ὅλα. Καί εὐκαιρίας δοθείσης νά ψηφίζουμε κάθε φορά ἀρχηγό αὐτόν πού συμφέρει τόν Κυριάκο! Καί αὐτόν πού βλάπτει τόν Τσίπρα. Μέ αὐτόν ἔχουμε πρόβλημα ἄλλως τε. Νά, στό ΠΑΣΟΚ καλή ὥρα, μποροῦμε νά γράψουμε χίλιους δικούς μας. Δέν κοστίζει τίποτε. Τζάμπα εἶναι. Καί ἀναλόγως ποιός ὑποψήφιος συμφέρει τόν Μητσοτάκη αὐτόν νά ἐκλέξουμε. Συμφέρει ὁ Λοβέρδος ὅπως νομίζω; Νά ἐκλέξουμε τόν Λοβέρδο. Συμφέρει ὁ Παπανδρέου; Ὁ Παπανδρέου. Ὁ Ἀνδρουλάκης; Αὐτός! Ὅποιος! Καί μετά θά πᾶμε νά κάνουμε τό ἴδιο καί στά ὑπόλοιπα κόμματα…»
Ἡ παρέα ἐπιδοκίμαζε, ἄν καί ὑπῆρξαν σέ αὐτήν κάποιοι πού θεωροῦσαν ὅτι σέ κόμματα ὅπως στό ΚΚΕ, τέτοια παιχνίδια δέν περνοῦν εὔκολα… Σκληρή πόρτα ὁ Περισσός. Ὁ ὠτακουστής πού μᾶς μετέφερε τούς διαλόγους μᾶς ἐξήγησε βεβαίως ὅτι ὁ τόνος πού ἐπικράτησε στήν συζήτηση ἦταν ὁ τόνος τῆς ἱλαρότητος. Ὄχι τῆς σοβαρότητος. Δέν περνοῦσαν οἱ ἄνθρωποι τήν ὥρα τους ἐκπονῶντας μυστικά σχέδια ἐπί χάρτου γιά νά κλέψουν τήν ἀρχηγία ἀπό τόν …Παπανδρέου ὅπως ἐκεῖνος φοβᾶται. Θέμα συζήτησης ἔψαχναν, ἀστεϊσμούς ἔκαναν, γιά νά χωνέψουν τό παγιάρ, τήν τάρτα πράσο καί τό φιλέ ντέ παρί. Ὥστε νά μείνει χῶρος γιά προφιτερόλ καί γιά κρέπ σουζέτ. Μεταφέρω ὅμως αὐτή τήν χαλαρή συζήτηση τῶν ἰσχυρῶν τῆς ναυτιλίας μας πού κατ’ οὐσίαν ἀστειεύονται μέ τήν κατάσταση πού ἐπικρατεῖ στά κόμματα γιά ἕναν καί μοναδικό λόγο. Διότι ἀποδίδει πιστά τήν ἀντίληψη πού ὑπάρχει σέ ὅλη τήν κοινωνία, ἀπό τά πιό ψηλά μέχρι τά πιό χαμηλά στρώματα, γιά τό πολιτικό μας σύστημα. Ἡ ἰδιότης τοῦ μέλους κόμματος ἦταν κάποτε ἱερή. Σήμαινε κάτι τήν δεκαετία τοῦ 1980 τό νά εἶσαι μέλος τῆς ΝΔ, τοῦ ΠΑΣΟΚ, τοῦ ΚΚΕ, τῆς ΕΑΡ. Οἱ πολιτικοί μας σχηματισμοί εἶχαν στήν ἄνθησή τους ἕνα ἑκατομμύριο πραγματικά, ἐνεργά μέλη ἕκαστον. Ἦταν μαζικά. «Ταμειακῶς ἐν τάξει». Ἡ ἰδιότης τοῦ μέλους κόμματος στήν μεταπολίτευση ἦταν ταυτισμένη μέ τήν ἐλπίδα. Συλλογική καί ἀτομική. Δεκάδες ἄνθρωποι βρῆκαν τό ταίρι τους γιά μιά ζωή μέσα σέ ἕνα κόμμα. Γιατί μοιράζονταν τίς ἴδιες ἀξίες. Σήμερα ἡ ἰδιότης μέλους κόμματος θεωρεῖται στό μυαλό πολλῶν ὡς κάτι ἀσήμαντο. Ὡς διασκέδαση μίας χρήσεως. Ὡς μέσον ἐξυπηρέτησης ἀλλοτρίων συμφερόντων. Σήμερα μπορεῖς νά εἶσαι ταυτοχρόνως καί μέλος τῆς ΝΔ καί μέλος τοῦ ΠΑΣΟΚ καί νά ψηφίζεις, νά ἔχεις λόγο δηλαδή στίς ἐκλογές γιά ἀρχηγό καί στό ἕνα καί στό ἄλλο. Καί μετά τήν ἀπομάκρυνση ἐκ τοῦ ταμείου, μήν σέ εἴδανε. Καμμία σχέση μέ τόν πυρσό, καμμία μέ τόν ἥλιο, καμμία μέ τό σφυροδρέπανο. Ὅλα ἕνα, ὅλα χυλός. Κάπως ἔτσι φθάσαμε τά κόμματα νά χάνουν τήν ψυχή τους. Νά ἐκλέγουν συνέδρους, βουλευτές, ἀρχηγούς, πρόσωπα πού εἶναι ἰδανικά γιά τήν ἧττα, ὄχι κατάλληλα γιά τήν νίκη. Θεωρητικῶς τοὐλάχιστον.
Ὅπως ἀποδεικνύεται λοιπόν, ἡ περίφημη ἐσωκομματική δημοκρατία εἶναι στήν πραγματικότητα ἐργαλεῖο νόθευσης τῆς βούλησης τῶν ἐκλογικῶν βάσεων τῶν κομμάτων. Ἀλλαγῆς ἰδεολογικοῦ προσανατολισμοῦ τους. Μετατροπή τους σέ ἀθύρματα συμφερόντων μεγάλων ἤ μικρῶν. Ἡ ἐσωκομματική δημοκρατία ἐπιτρέπει κατ’ οὐσίαν στούς ὀλίγους καί ἰσχυρούς νά παρεμβαίνουν ὠμά στήν λειτουργία τῶν κομμάτων γιά νά ἀλλοιώνουν τήν βούληση τῶν πολλῶν. Τά πάντα στήν δημοπρασία. Ἀκόμη καί οἱ καρέκλες τῶν ἀρχηγῶν. Νά γιατί οἱ πολῖτες δυσκολεύονται νά ἐμπιστευτοῦν τό πολιτικό σύστημα. Νά γιατί ἡ ἀποχή αὐξάνεται ἀπό ἀναμέτρηση σέ ἀναμέτρηση. Ἀπό τά 7,5 ἑκατομμύρια ψηφοφόρων τό 2004 πέσαμε στά μόλις 5 τό 2019. Νά γιατί οἱ πολῖτες ἀκοῦνε πολιτική καί φεύγουν. Ἡ μυρωδιά τοῦ στημένου φταίει. Ἄν μάλιστα οἱ μαϊμοῦ ψηφοφόροι –στήν προκειμένη περίπτωση μαϊμοῦ σοσιαλιστές– συνοδεύονται καί ἀπό μαϊμοῦ δημοσκοπήσεις πού κατατάσσουν πρώτους στίς κοῦρσες γιά τήν ἀρχηγία τούς οὐραγούς πλήν ἐκλεκτούς τῆς διαπλοκῆς, τότε ἡ μυρωδιά μετατρέπεται σέ μπόχα. Ἔχω ὑποστηρίξει ἀπό τήν πρώτη στιγμή ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν θέση ὅτι οἱ ἐκλογές γιά τήν ἀρχηγία τοῦ ΠΑΣΟΚ εἶναι ὑπό μία ἔννοια εὐλογία. Διότι θά ἐξελιχθοῦν ἔτσι τά πράγματα πού οἱ πρωταγωνιστές θά ἀναγκαστοῦν νά καταγγείλουν μέ ὀνόματα καί διευθύνσεις ὅλους ὅσοι ἀποπειραθοῦν νά παρέμβουν στά οἰκογενειακά τους. Θά πρότεινα δέ στίς ἰσχυρές οἰκογένειες τοῦ τόπου μας νά μήν συζητοῦν οὔτε ὑπό μορφήν σχεδιασμοῦ τήν ὑλοποίηση τέτοιων σχεδίων γιά νά σπάσουν τήν πλάκα τους. Διότι ἡ πιθανότης νά ζητήσει κάποιος νά δοθοῦν στήν δημοσιότητα οἱ ἠλεκτρονικές λίστες μέ τά ὀνόματα τῶν ψηφισάντων στίς ἐκλογές τοῦ ΠΑΣΟΚ εἶναι λίαν ἰσχυρός. Καί τότε ποιός θά συγκρατεῖ τούς γέλωτες τῶν σοφῶν γερόντων τῆς ναυτιλίας στά χριστουγεννιάτικα ρεβεγιόν τῶν βορείων, ὅταν ἡ κοινωνία ὅλη θά πληροφορηθεῖ ὅτι ὁ ἐφοπλιστής δεῖνα ἐνεγράφη μέλος τοῦ ΠΑΣΟΚ τοῦ Τσοχατζόπουλου, τοῦ Μαντέλη, τοῦ Παπακωνσταντίνου, καί ἄλλων ἡρωικῶν μορφῶν τῆς πολιτικῆς μας ζωῆς…
