ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ στά Γλυκά Νερά πυροδοτεῖ κάτω ἀπό τίς γραμμές…
… μακριά ἀπό τά κομματικά ραντάρ, συγκρούσεις ἰδεολογικές, ἀδιανόητες, γιά τά δεδομένα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Πολώσεις ἀπίστευτες. Πέραν τῆς δικαιολογημένης ὀργῆς γιά τόν ἀδίστακτο πιλότο ὁ ὁποῖος ἀφῄρεσε τήν ζωή τῆς συζύγου του μπροστά στά μάτια τοῦ ἑντεκάμηνου μωροῦ του, στά κοινωνικά δίκτυα διεξάγεται ἤδη μία ἐπικίνδυνη συζήτηση: πόσο βίαιοι μπορεῖ νά εἶναι οἱ ἄνδρες; Πόσο κακοποιητικοί ἀπέναντι στίς γυναῖκες; Οἱ γυναικεῖες φεμινιστικές ὀργανώσεις λανσάρουν μάλιστα ἕνα νέο φορτισμένο νομικό ὅρο ὁ ὁποῖος δέν ὑπάρχει πουθενά στό δίκαιό μας: Γυναικοκτονία. Περιγράφει μέ φυλετικά χαρακτηριστικά τήν ἀνθρωποκτονία γυναικῶν καί ἐπιχειρεῖ νά εἰσαγάγει στόν νομικό μας πολιτισμό ἕνα νέο εἰδεχθές ἰδιώνυμο ἔγκλημα. Τό ἔγκλημα τῶν ἀνδρῶν. Μέ φιλοδοξία νά ἀποτελέσει εἰδικό κεφάλαιο στόν ποινικό κώδικα. Ἡ ὅλη συζήτηση ἴσως νά θεωρεῖτο καί «γραφική» ἄν δέν ὑπῆρχε ὑπόστρωμα. Οἱ γυναικεῖες ὀργανώσεις στήν Ἑλλάδα ἄρχισαν νά ἀναδεικνύουν μέ πολωτικά χαρακτηριστικά τίς φορτισμένες σχέσεις ἀνδρῶν γυναικῶν μετά τήν ψήφιση τοῦ νομοσχεδίου γιά τήν συνεπιμέλεια, τό ὁποῖο πράγματι ἐπιτρέπει ἀπαραδέκτως σέ γονεῖς πού κακοποιοῦν τόν/τήν σύζυγό τους νά διεκδικοῦν τήν συνεπιμέλεια τέκνου ἄν δέν ἔχουν καταδικαστεῖ ἀμετακλήτως ἀπό τήν δικαιοσύνη! Κάτι πού θεωρητικῶς εἶχε ὡς δικαίωμα ὁ δολοφόνος τῆς Μακρυνίτσας πρίν ἀπό τήν δολοφονία τῆς συζύγου του γιά ἀδικήματα ἄλλου χαρακτῆρα. Κάτι πού θεωρητικῶς εἶχε ὡς δικαίωμα ἀκόμη καί ἄν ἦταν κακοποιητικός καί ὁ πιλότος πρίν ἀπό τήν δολοφονία τῆς Καρολάιν.
Στήν πραγματικότητα, οἱ γυναικεῖες ὀργανώσεις ἐπιχειροῦν μέ τόν ὅρο «γυναικοκτονία» πού παραπέμπει στήν βίαιη ἐπικράτηση τοῦ ἰσχυροῦ φύλου ἀπέναντι στό ἀνίσχυρο, νά οἰκοδομήσουν ἕνα νέο ἀφήγημα γιά τίς σχέσεις τῶν δύο φύλων στόν 21ο αἰῶνα. Οἱ ἄνδρες εἶναι οἱ ἀξιωματικῶς βίαιοι καί οἱ γυναῖκες τά ἀξιωματικῶς θύματα. Μέ τήν ἄνεση τοῦ ἀνθρώπου πού διαφώνησε μέ συγκεκριμένες διατάξεις τοῦ νομοσχεδίου γιά τήν συνεπιμέλεια, ἐννοεῖται πώς διαφωνῶ μέ τέτοιου εἴδους γενικεύσεις. Ὑπάρχουν ἑκατομμύρια ἄνδρες πού λατρεύουν τίς γυναῖκες τους καί ἑκατομμύρια γυναῖκες πού λατρεύουν τούς ἄνδρες τους. Οὐδεμία πατριαρχία οὐδεμία μητριαρχία μεταξύ τους. Δέν ὁρίζουν τά πρότυπα οἱ σχέσεις πού ἔχουν τιναχθεῖ στόν ἀέρα καί ἔχουν ὁδηγηθεῖ σέ ὁριστική διάρρηξη. Ὑπάρχουν ἐπίσης ἄνδρες μέ ροπή στό ἔγκλημα, ὑπάρχουν καί γυναῖκες. Ἔρευνα τῶν «New York Times» πού μοῦ ἔστειλε ὁ δικηγόρος Ραφαήλ Καλυβιώτης ὑποστηρίζει ὅτι τό 32 τοῖς ἑκατό τῶν δολοφονιῶν πάσης μορφῆς στίς ΗΠΑ τά διέπραξαν γυναῖκες. Στοιχεῖα γιά ἐγκλήματα ἀπό τό ἀστυνομικό μας δελτίο ἐμφανίζουν καί γυναῖκες νά ἔχουν διαπράξει σειρά ἐγκλημάτων κατά ἀνδρῶν ἀπό τό 2019 ἕως σήμερα στήν Κρήτη, στό Χαλάνδρι, στήν Πελοπόννησο κ.ἀ. Καί τί θά κάνουμε ἄραγε γι’ αὐτές τίς περιπτώσεις; Θά καταργήσουμε τόν ὅρο ἀνθρωποκτονία γιά νά εἰσαγάγουμε τόν ὅρο ἀνδροκτονία; Θά προωθήσουμε στόν δημόσιο διάλογο τόν μισογυνισμό κόντρα στόν μισοανδρισμό; Αὐτά θά περάσουμε ὡς ἰδεολογία στά νέα παιδιά; Τό μῖσος γιά τούς ἄνδρες καί γυναῖκες τῆς κλασσικῆς πυρηνικῆς οἰκογένειας;
Ἡ νεότερη ἐγκληματολογική μας ἱστορία δείχνει ἄλλως τε μεταξύ ποίων γίνονται τά ἐγκλήματα πάθους, ἀλλά ἡ συζήτηση αὐτή εἶναι ἀπαγορευμένη. Δέν προκρίνεται ἀπό τίς κυρίαρχες ἐλίτ ἀκόμη καί ὅταν τά γεγονότα λίαν πρόσφατα βοοῦν. Τά ἔμφυλα σεξουαλικά ἐγκλήματα πάθους εἶναι κατά πολύ συχνότερα ἀπό ἄλλα. Ἀλλά μέ τήν ἴδια δική μας λογική οὔτε καί ἐδῶ μᾶς ἐπιτρέπεται ἡ γενίκευση. Μόνον ἡ παρατήρηση. Τό γεγονός πάντως –ἐδῶ εἶναι τό κρίσιμο– πώς ἐμεῖς ἀρνούμαστε μέ ἐπιχειρήματα αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν συζήτηση, δέν σημαίνει πώς αὐτή ἡ συζήτηση δέν ὑπάρχει! Ὑπάρχει καί παράγει ἀποτελέσματα. Ἡ αἴσθηση πώς ἡ πολιτεία νομοθέτησε μονομερῶς καί φωτογραφικῶς ὑπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων ἀνδρῶν μέ τήν συνεπιμέλεια ἀνατροφοδότησε τήν συζήτηση γιά τό ποιό ἀπό τά δύο φῦλα εἶναι πιό σκληρό μέσα σέ μία σχέση: Ὁ ἄνδρας ἤ ἡ γυναίκα. Ποιό ἔχει τό πάνω χέρι. Ποιό τό πλέον δυνατό. Ὁ διάλογος αὐτός ἀποτελεῖ τάση στά κοινωνικά δίκτυα καί διαμορφώνει –νά γιατί δέν τόν πιάνουν τά κομματικά ραντάρ– ἰδεολογικές καί πολιτικές συμπεριφορές, στό μέλλον πιθανῶς καί ἐκλογικές. Ἡ σύγκρουση αὐτή πού διά τῆς γενίκευσης ἔχει στόχο τήν συλλήβδην ἐνοχοποίηση τοῦ ἀνδρικοῦ φύλου (ἤ καί τοῦ γυναικείου) ἀποτελεῖ νάρκη γιά τίς ἀνθρώπινες σχέσεις. Ὀρθώνει τείχη μίσους. Ὑποτιμᾶ τίς γυναῖκες, βάζοντάς τις στήν θέση τοῦ ἀδύναμου, ἐνῶ κατά βάση εἶναι καί αὐτές δυνατές. Ἐνθαρρύνει τήν ἀπαξίωση τῶν δύο φύλων μέσα στόν ἔγγαμο βίο καί ἀπό ἄλλα συστήματα πού πιθανῶς συνδέονται μέ τό ἐμπόριο καί τήν κατανάλωση. Ὅποιος εἶδε ἀπό κοντά τά μοντέλα τοῦ Ντιόρ στό Χίλτον ὅπου κατέλυσαν –ἄνδρες θηλυπρεπεῖς, γυναῖκες κουρεμένες ἀνδρικῶς– ἴσως καί νά καταλαβαίνει τί ἐννοῶ!
Μοιάζει σάν στόν αἰῶνα μας ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναίκα νά βαίνουν ὡς χωριστά φῦλα πρός κατάργηση καί ἀντικατάσταση ἀπό ἕνα νέο μικτό unisex φῦλο, γιά ὅλα τά μεγέθη πού λέγαμε παλιά! Ἀλλά τό κυρίαρχο ἐν προκειμένῳ –ἄλλη συζήτηση αὐτή– προφανῶς δέν εἶναι αὐτό. Τό κυρίαρχο εἶναι νά μήν προσθέσουμε σέ μιά κοινωνία πάθους μία ἀκόμη ἑστία μίσους. Μεταξύ ἀνδρῶν καί γυναικῶν συνολικῶς. Νά μήν τελειώσουμε μέ τό μῖσος τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα, ὀρθώνοντας τείχη στήν ἐπικοινωνία τους. Τίς ὑπαρκτές κακοποιητικές καταστάσεις πρέπει νά τίς πολεμήσουμε καί νά τίς ἀπομονώσουμε. Εἶναι ἀδιανόητο στόν 21ο αἰῶνα νά ἐπιβάλλεται κανείς στήν οἰκογένειά του μέ τήν βία, σηκώνοντας χέρι κατά τοῦ ἤ τῆς συζύγου του. Προσοχή ὅμως! Νά μήν ἐξελιχθεῖ αὐτό σέ κοινωνικό πόλεμο. Ὅπως γιά τήν συνεπιμέλεια λέγαμε «κάθε περίπτωση εἶναι μοναδική» καί ἀπορρίπταμε τόν καθολικό κανόνα τοῦ 1/3, ἔτσι καί τώρα λέμε πώς κάθε ἔνταση μέ βία στίς οἰκογενειακές σχέσεις εἶναι μοναδική. Δέν εἴμαστε ὅλοι ἴδιοι. Ἄνδρες, γυναῖκες. Καθένας καί καθεμία εἶναι ξεχωριστός.
