ΤΑ φῶτα αὐτή τήν στιγμή βρίσκονται πάνω ἀπό τό Καστελλόρριζο. Δικαιολογημένα
Ἡ σκέψη μας βρίσκεται διαρκῶς ἐκεῖ. Στούς ἀκρῖτες μας. Στούς ἄνδρες καί τίς γυναῖκες τοῦ Πολεμικοῦ μας Ναυτικοῦ. Ἀλλά τήν ἴδια ὥρα, ἐπίθεση ἀπό τούς Τούρκους δέχεται καί ἡ Θράκη. Στό παρασκήνιο. Μέ ἐπιθετικές κινήσεις πού κάνει ἡ Ἄγκυρα ταυτόχρονα στήν Ἀθήνα, τίς Βρυξέλλες καί τό Στρασβοῦργο. Σέ διάφορα ἐπίπεδα. Καί τίς ὁποῖες γιά τήν ὥρα ἐπιφυλάσσομαι νά ἀποκαλύψω. Θά ἔρθει ἡ στιγμή. Τίς κινήσεις αὐτές τίς γνωρίζουν ἀπό τήν πρώτη στιγμή, καί ὄχι μόνο δέν ἀντιδροῦν ἀλλά τίς ἀνέχονται κιόλας κορυφαῖες ἀθηναϊκές πολιτικές καί νομικές προσωπικότητες. Γιατί δέν ἀντιδροῦν; Γιατί τίς ἀνέχονται; Γιατί σιωποῦν; Εἶναι λυπηρό! Γιατί συνδέουν τήν ἐπίτευξη τῶν εὐρωπαϊκῶν θεσμικῶν φιλοδοξιῶν τους καί τήν ἀνάληψη ἀξιωμάτων μέ τίς μείζονες ὑποχωρήσεις στά ζητήματα τῆς Θράκης. Ὅποιος δεχθεῖ παρασκηνιακῶς τά αἰτήματα τῶν Τούρκων στήν Ἀθήνα, ἔχει καλές πιθανότητες προαγωγῆς στό Στρασβοῦργο. Τό γράφω ὅσο πιό κομψά γίνεται.
Τήν ἴδια ὥρα, ἡ ἀντιπολίτευση κάθεται πάνω σέ ἕνα ρόζ συννεφάκι καί συζητᾶ, στό παρασκήνιο ἐπίσης, λύσεις ἀδιανόητες γιά ἐσωτερικά ζητήματα, ὅπως ἡ ἀνάδειξη θρησκευτικῶν λειτουργῶν στήν Θράκη μέ κάλπη. Λύσεις πού ἄν ἀκουστοῦν δημοσίως στίς λεπτομέρειές τους ἤ ἀκόμη χειρότερα υἱοθετηθοῦν ἀπό τίς ἡγεσίες τῆς ἀντιπολίτευσης, θά ἀναγνωρίσουν ἐπισήμως στήν Ἄγκυρα δικαίωμα συγκυριαρχίας στήν Θράκη! Καί πάλι δέν θά γράψω λεπτομέρειες. Ἐλπίζω πώς θά ἐπικρατήσει στό τέλος ἡ λογική. Καί ἄν δέν ἐπικρατήσει, ἐδῶ εἴμαστε. Δέν εἶναι πάντως ὥρα νά δώσουμε τήν εἰκόνα σπαρασσόμενου Ἔθνους (γι’ αὐτό δέν ἀποκαλύπτω διευθύνσεις καί ὀνόματα). Καί πάντως, ἄν πρόκειται νά γράψει ποτέ τό ὄνομά μου ὁ τουρκικός τύπος, ἄς εἶναι γιά νά μέ καταγγείλει. Ὄχι γιά να μέ ἐξυμνήσει.
Μέ τήν εὐκαιρία αὐτῆς τῆς ἄχαρης συζήτησης ὅμως –ζητῶ συγγνώμη πού δέν μπορῶ νά γράψω περισσότερα– πρέπει νά ξεκαθαρίσουμε τρία θέματα. Τό πρῶτο ἀφορᾶ στήν ἐμμονή τῆς Ἄγκυρας νά ἀναγνωριστοῦν ὡς «τουρκικοί» κάποιοι σύλλογοι στήν Θράκη. Οἱ συνήθεις φιλελεύθεροι τῶν Ἀθηνῶν προβάλλουν τό ἐπιχείρημα ὅτι ἡ Ἑλλάς πρέπει ἀμέσως νά ἀναγνωρίσει τό δικαίωμα μουσουλμάνων νά ἱδρύουν σωματεῖα μέ τήν ἐπωνυμία «τουρκικό». Τό ζητοῦν στό ὄνομα τῆς ἐλευθερίας τοῦ συνεταιρίζεσθαι. Στό ὄνομα τῆς ἐλευθερίας τῆς ἔκφρασης. Στό ὄνομα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Ἀνθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ἐάν ἡ Ἑλλάς ἦταν μιά χώρα πού γεωγραφικά βρισκόταν στό κέντρο τῆς Εὐρώπης καί ἄν δέν εἶχε κάποιον γείτονα νά τήν ἀπειλεῖ διαρκῶς μέ πόλεμο, τότε ἴσως ναί, τό ζήτημα αὐτό νά περιοριζόταν στό πεδίο τοῦ συνταγματικοῦ δικαίου. Νά ἀφοροῦσε, πράγματι, τίς ἀτομικές καί θρησκευτικές ἐλευθερίες. Ἴσως ναί, νά ἦταν ἄλλες καί οἱ ἀπαντήσεις.
Ἀπό τήν στιγμή ὅμως πού ἡ ἄσκηση μιᾶς ἀτομικῆς ἐλευθερίας συγκρούεται ἐνδεχομένως μέ κορυφαῖα ζητήματα ἐθνικῆς ἀσφαλείας καί δημόσιας τάξης, ἐδῶ δέν ἔχουμε νά κάνουμε οὔτε μέ τό ἀστικό δίκαιο, οὔτε μέ τό συνταγματικό δίκαιο, οὔτε μέ συνεταιρισμούς, ἀλλά μέ ἀπείρως ὑψηλότερα ἰδανικά καί ἀγαθά. Ἐν προκειμένω, κατ’ ἀρχάς τόσο ἡ ἀναγνώριση «τουρκικῶν σωματείων» στήν Θράκη ὅσο καί ἡ ἀλλαγή τοῦ τρόπου ἀνάδειξης τοῦ θρησκευτικοῦ ἡγέτη τῶν μουσουλμάνων, τοῦ μουφτῆ, ἔχουν ὡς ἀπώτερο στρατηγικό στόχο τήν ἀναθεώρηση τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης. Οἱ Τοῦρκοι ψάχνουν ἀπό ποῦ νά ἀρχίσουν τό ξήλωμα τοῦ πουλόβερ. Ἄν ἔχουν καί τήν δική μας συναίνεση, ὁποία εὐτυχία! Ἔπειτα, εἶναι κρίσιμο ζήτημα ὁ τρόπος δράσης αὐτῶν τῶν σωματείων πού αὐτοαποκαλοῦνται «τουρκικά» ἄν καί ἔχουν ἱδρυθεῖ ἀπό Ἕλληνες πολῖτες. Ἰδού πεδίο δόξης λαμπρόν γιά τόν Ἄρειο Πάγο, ὥστε νά ἐξετάσει ἄν τά σωματεῖα αὐτά ἐμπίπτουν στά κριτήρια ἀπαγόρευσης τῆς νέας νομοθεσίας τοῦ 2017, ἡ ὁποία θέτει τίς παραμέτρους τῆς ἐθνικῆς ἀσφάλειας καί τῆς τήρησης δημόσιας τάξης (ἐπρόκειτο γιά ἰδέα τοῦ τότε Προέδρου τῆς Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου, πού ἡ κυβέρνηση Τσίπρα εὐτυχῶς υἱοθέτησε). Ὁ τρόπος εἶναι ἁπλός: ἕνας ἐξονυχιστικός ἔλεγχος στίς ἱστοσελίδες τους, ἀλλά καί στά facebook τῶν μελῶν τους μπορεῖ νά ἀποδείξει ἄν οἱ σύλλογοι αὐτοί ἔχουν τήν δράση τους διαρκῶς προσανατολισμένη πρός τήν Τουρκία ἤ ἄν κάνουν ἐκδηλώσεις μέ θέμα τήν χώρα τῆς ὁποίας ἔχουν τήν ἰθαγένεια. Δέν εἶναι δύσκολο. Οἱ φωτογραφίες ὑπάρχουν. Ἄπειρες. Δέν ὑπάρχει Τοῦρκος ἀξιωματοῦχος –παραλείπω τόν Τοῦρκο πρόξενο, πλεονασμός– πού νά ἔχει ἐπισκεφθεῖ τήν Θράκη καί νά μήν παρίσταται σέ ἐκδηλώσεις τους στήν πρώτη σειρά τῶν καθισμάτων. Τό πήγαινε-ἔλα στήν Κωνσταντινούπολη, στήν Προύσσα, τήν Ἄγκυρα , τό Βερολῖνο –ὅπου ἑδρεύει ἡ Εὐρωπαϊκή Ὁμοσπονδία Τούρκων– εἶναι συνεχές. Θά δυσκολευτεῖ πολύ ὅποιος ἀναζητήσει φωτογραφίες καί ἐκδηλώσεις μελῶν αὐτῶν τῶν σωματείων μέ Ἕλληνες ἀξιωματούχους.
Πέραν αὐτῶν, ὑπάρχει καί κάτι ἀκόμη πού ἔχει σημασία: σταμάτησαν αὐτοί οἱ σύλλογοι νά αὐτοαποκαλοῦνται δημοσίως «τουρκικοί» ὅσο διαρκεῖ ἡ ἐκκρεμοδικία ἐνώπιον τῆς ἑλληνικῆς δικαιοσύνης; Σεβάστηκαν τήν ἑλληνική ἔννομη τάξη μέχρι τῆς ἐκδόσεως τελικῆς ἀποφάσεως; Ἤ συνέχισαν τόν χαβᾶ τους; Δέν θά πῶ περισσότερα. Οἱ Ἀρεοπαγῖτες πού θά συνεδριάσουν ἐν Ὁλομελεία προσεχῶς, γνωρίζουν ἄριστα τί λέει ὁ νόμος, ἄς ἀντιστοιχήσουν τά πραγματικά περιστατικά στόν νόμο. Εἰδικῶς ὅσα συνέβησαν μετά τήν πρώτη ἀπόφαση τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου, πού ὁδήγησε στήν ἀποθράσυνση ὁρισμένων. Καί ἄς ἀψηφήσουν τήν αὐστηρή «σύσταση» τῶν ὑπουργῶν τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης, πού παρενέβησαν ὠμά στό ἔργο τους. Ὅσο γιά τούς κορυφαίους Ἕλληνες πολιτικούς πού ψιθυρίζουν στούς διαδρόμους τῆς Βουλῆς ὅτι «Τί νά κάνουμε; Πρέπει νά τούς ἀναγνωρίσουμε ὡς τουρκικούς», προτείνω τό ἑξῆς: νά τό ποῦν καί δημοσίως αὐτό, ἄν τολμοῦν, πρίν μεταβοῦν στήν Θράκη τόν Νοέμβριο γιά τήν προγραμματισμένη διάσκεψη τοῦ Συμβουλίου τῆς Εὐρώπης. Ἐπαναλαμβάνω λοιπόν: ἐάν κάποιος καταχρᾶται τήν ἀτομική του ἐλευθερία πρός αὐτοπροσδιορισμό γιά νά ἀνοίξει ἄλλα θέματα πού τυχόν συνδέονται μέ τήν ἐθνική ἀσφάλεια, τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα καί τήν δημόσια τάξη στήν πατρίδα μας, τό ζήτημα ἐδῶ δέν εἶναι τά ἀτομικά δικαιώματα. Εἰδικῶς σέ μιά χώρα πού ὁ καθένας εἶναι ὅ,τι δηλώσει, τά ἀτομικά δικαιώματα δέν μπορεῖ νά ἀποτελοῦν τόν δούρειο ἵππο. Ἄλλο εἶναι τό θέμα. Τό αὐτό ἰσχύει γιά τό ζήτημα τῆς ἐκλογῆς τῶν μουφτήδων. Ἐάν ἡ ἐμπειρία ἕως τώρα ἔχει δείξει ὅτι κάποιοι χρησιμοποιοῦν τήν θρησκεία ὡς ὄχημα ἐπιβολῆς τῆς θέλησης ἑνός τρίτου κράτους σέ μιά ξένη ἐπικράτεια – οἱ ἀποδείξεις ἄφθονες καί ἐδῶ, τότε τό θέμα μας δέν εἶναι ἡ διαδικασία ἀλλά ἡ σκοπιμότητα.
Ὅποιος παριστάνει τόν ἀφελῆ, κάνει πώς δέν τά καταλαβαίνει αὐτά καί ἐπιμένει στίς θεωρίες περί κράτους δικαίου καί τά λοιπά, εἶναι ἁπλῶς ἐπικίνδυνος. Κλείνω μέ τό τρίτο θέμα, πού εἶναι καί τό σημαντικότερο. Τό βασικό πρόβλημα τῆς Θράκης δέν εἶναι ἄν ἕνα σωματεῖο θά ὀνομάζεται «τουρκικό» – οἱ μειονοτικές ἐφημερίδες διακηρύσσουν καθημερινά τήν τουρκικότητά τους χωρίς νά διώκεται κανείς. Οὔτε ἡ ἐκλογή τοῦ μουφτῆ καί ἡ κατάργηση τῆς Σαρία εἶναι θέμα γιά νά κάνουν κάποιοι τήν κοσμοπολίτικη μόστρα τους στίς Βρυξέλλες. Μιά χαρά ἐφαρμόζεται τό νέο σύστημα ἐπιλογῆς «σαρία ἤ ἀστικά δικαστήρια» ἀπό τό 2017. Τό πρόβλημα τῆς Θράκης εἶναι ἡ ἐρημοποίησή της. Τό δημογραφικό. Ἡ μαζική μετανάστευση χριστιανῶν καί μουσουλμάνων. Ὅλο καί λιγότεροι κατοικοῦν τήν Μεγάλη Γῆ. Αὐτό εἶναι τό κυρίαρχο θέμα στό ὁποῖο πρέπει νά σκύψει ἡ Ἀθήνα. Καί ὄχι ἡ ἱκανοποίηση αἰτημάτων πού θέτουν τίς βάσεις ὥστε νά θέσουν οἱ Τοῦρκοι ζήτημα αὐτοδιάθεσης καί αὐτονομίας στό ἐγγύς μέλλον. Ἐλπίζω νά συνεννοηθήκαμε.
