Τί κρύβεται πίσω ἀπό τήν ἀπόφαση γιά ἔνταξη τοῦ Ἐμφυλίου στά βιβλία Ἱστορίας
H «ΕΣΤΙΑ» δέν εἶναι ἕνα ἀρτηριοσκληρωτικό συντηρητικό ἔντυπο πού ἀρνεῖται τίς ἀλλαγές, γενικῶς καί δογματικῶς. Ἀντιθέτως. Θεωροῦμε πώς γιά νά πάει ἡ πατρίδα μας μπροστά ὀφείλει νά διατηρεῖ τά βασικά στοιχεῖα τῆς παραδόσεως καί τῆς ταυτότητός της ἀλλά καί νά ἀποφασίζει μεταρρυθμιστικές ἀλλαγές πού δίδουν ὤθηση πρός τά ἐμπρός. Ὑπό αὐτή τήν ἔννοια δέν εἴμεθα ἀντίθετοι μέ τήν ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας νά προχωρήσει σέ ἀλλαγές στόν τρόπο διδασκαλίας τῆς ἑλληνικῆς Ἱστορίας μέσα στίς αἴθουσες τῆς πρωτοβαθμίου καί τῆς δευτεροβαθμίου ἐκπαιδεύσεως. Τά πάντα ρεῖ. Ὑπάρχουν βιβλία Ἱστορίας μέ ἀπαρχαιωμένες προσεγγίσεις στόν καιρό τῆς παγκοσμιοποιήσεως καί τῆς ἀνοικτῆς κοινωνίας, ὑπάρχουν ὅμως καί βιβλία «διαμάντια» ἀναντικαστάστατα, ἐγνωσμένης ἀξίας.
Λέμε «ναί» στίς ἀλλαγές προφανῶς. Τό ἐρώτημα ὅμως εἶναι: Πῶς θά γίνουν οἱ ἀλλαγές καί ποιές θά εἶναι οἱ ἀλλαγές; Ὁ ὑπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου ὁ ὁποῖος στό παρελθόν ἔχει ἐκφράσει τήν ἐπιθυμία νά περιλαμβάνονται στά σχολικά βιβλία ἐπίμαχοι περίοδοι τῆς ἑλληνικῆς Ἱστορίας ὅπως ἡ δικτατορία καί ὁ Ἐμφύλιος Πόλεμος, θέλει προφανῶς –παρά τά ἐπιστημονικά κριτήρια πού ἀναπτύσσει στόν δημόσιο λόγο του– νά ἀφήσει μιά κληρονομία ἀπό τό πέρασμά του στό Ὑπουργεῖο Παιδείας: τήν ἀριστερή ὀπτική γιά τήν ἱστορία μέσα στά σχολικά ἐγχειρίδια. Τόν καθαγιασμό πράξεων καί ἐπιλογῶν πού ἐτελέσθησαν ὑπό καθεστώς διχασμοῦ, παθῶν, ἐντάσεως.
Πῶς ἀλήθεια ὅμως θά διδαχθεῖ στούς νέους 17άρηδες ἡ ἱστορία τοῦ ἀδελφοκτόνου Ἐμφυλίου Πολέμου; Ὡς ἡ προσπάθεια τοῦ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ καί τοῦ διαδόχου του «Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ» γιά τήν ἐγκαθίδρυση τοῦ σοσιαλισμοῦ στήν Ἑλλάδα, μέ παραδείγματα μάλιστα ἀπό τήν λειτουργία τῆς πρώτης κυβερνήσεως τοῦ Βουνοῦ στούς Κορυσχάδες; Ἤ ὅπως ἦταν πραγματικά, ὡς ἡ ἀπόπειρα τῆς Ἀριστερᾶς νά καταλάβει τήν ἐξουσία μέ τά ὅπλα, νά ἀλλάξει γεωπολιτική σφαῖρα στήν Ἑλλάδα καί νά τήν ἐντάξει στήν οἰκογένεια τῶν χωρῶν-δορυφόρων τῆς τέως ΕΣΣΔ; Καί πῶς ἄραγε θά παρουσιασθεῖ ὁ ρόλος τοῦ ξένου παράγοντος; Ὡς ἐκείνου (ΗΠΑ) πού στόν Γράμμο καί τό Βίτσι δάνεισε στόν Ἐθνικό Στρατό βόμβες ναπάλμ πού ἐξακοντίσθηκαν κατά τῶν κομμουνιστῶν καί χρησιμοποιήθηκαν ἀργότερα γιά λογαριασμό τῆς Δύσεως σέ ἄλλα θέατρα τοῦ παγκοσμίου πολέμου; Ὡς ἐκείνου (ΕΣΣΔ, Γιουγκοσλαβία-Τίτο) πού ἐνεθάρρυνε ἀρχικῶς τόν «Δημοκρατικό Στρατό» νά στασιάσει κατά τῆς νομίμου κυβερνήσεως τῆς χώρας καί, στό τέλος, βλέποντας τήν ἧττα νά ἔρχεται, ἐγκατέλειψε τό ΚΚΕ νά διεξάγει μόνο του τόν Ἐμφύλιο Πόλεμο ἕως τήν ὀδυνηρή συντριβή πού τό στοιχειώνει ἀκόμη; Ἤ ὡς ἐκείνου τοῦ ἐπιτήδειου οὐδέτερου (Ἀγγλία) πού τόσο στήν μάχη κατά τῶν Γερμανῶν ὅσο καί μετά τό τέλος τοῦ Πολέμου (Βάρκιζα, Σύνταγμα Μακρυγιάννη κ.λπ.) χρηματοδότησε καί τίς δύο πλευρές τοῦ ἀδελφοκτόνου Ἐμφυλίου Πολέμου γιά νά συντηρεῖ τόν γεωπολιτικό ρόλο της βάσει τῆς λογικῆς τοῦ «διαίρει καί βασίλευε»;
Καί νά σκεφθοῦμε ὅτι αὐτά εἶναι ζητήματα ἀρχῶν γιά τό πῶς προσεγγίζει κανείς ἕνα ἱστορικό γεγονός. Δέν ὑπεισερχόμεθα κἄν σέ ἀξιολόγηση προσώπων μέ φορτίσεις θετικές ἤ ἀρνητικές ὅπως λ.χ. Ζέρβας, Ψαρρός, Ἄρης, Ζαχαριάδης. Πῶς θά λύσει ἄραγε ὁ ἐκπαιδευτικός τό πρόβλημα τοῦ ἐθνικοῦ διχασμοῦ μέσα στήν σχολική αἴθουσα; Μέ «θεματικούς φακέλους» ὅπως λέει τό πόρισμα τῆς ἐπιτροπῆς τοῦ Ἰνστιτούτου Ἐπιμορφώσεως τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας; Ὡραῖο κόλπο τό χάος, τό εἴδαμε καί μέ τά Θρησκευτικά. Μέ πρόσκληση μήπως σέ «ἀνάπτυξη βιωματικῆς τοπικῆς καί οἰκογενειακῆς ἱστορίας ἀπό ἐπιζῶντες τοῦ Ἐμφυλίου»; –ἡ πλέον ἐπικίνδυνη ἐπιλογή, μείζων παγίδα. Μέ ἐπισκέψεις μαθητῶν σέ ἱστορικούς χώρους; Ἀλήθεια; Θά πᾶνε οἱ μαθητές στόν Γράμμο-Βίτσι; Στό Κερατσίνι γιά τήν μάχη τῆς Ἠλεκτρικῆς; Στήν Πηγάδα τοῦ Μελιγαλᾶ; Ποῦ; Δέν εἶναι εὔκολα πράγματα αὐτά! Καί δυστυχῶς οὔτε καί ἡ πολιτική ἀτμόσφαιρα τό εὐνοεῖ. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τήν περίοδο τῆς δικτατορίας. Ποιός φταίει γιά τήν κατάλυση τοῦ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος τό 1967; Οἱ ΗΠΑ; Οἱ λεγόμενοι ἀποστάτες; Ὁ Γεώργιος Παπανδρέου; Ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου; Ἡ ΕΡΕ; Ἐσχάτως ἀκούσαμε καί τήν ἐξωπραγματική ἄποψη, ὅτι ἔφταιγε ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς ἐπειδή ἔφυγε τό 1963 ἀπό τήν Ἑλλάδα!
Στήν πραγματικότητα, λοιπόν, οἱ νεωτερισμοί στό βιβλίο τῆς Ἱστορίας θά ἔχουν ὡς κατάληξη τήν μεταφορά τοῦ ἐθνικοῦ διχασμοῦ στίς σελίδες του. Τόν καθαγιασμό τῆς Ἀριστερᾶς μέσα στίς σχολικές αἴθουσες. Καί αὐτό δέν μπορεῖ νά γίνει ἀνεκτό. Διαβάσαμε στήν «Αὐγή» τοῦ Σαββάτου τήν «τεχνική» φιλοσοφία τῶν ἀλλαγῶν στά βιβλία τῆς Ἱστορίας· μέ ἄλλες συμφωνοῦμε, μέ ἄλλες ὄχι. Θεωροῦμε ὅμως πώς πίσω ἀπό τήν ἐργασία τῆς ὁμάδος πού συνέταξε τίς προτάσεις κρύβεται ἕνα βαθύτερο σχέδιο μονομεροῦς παρουσιάσεως τῆς Ἱστορίας. Κανείς λογικός ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά συμφωνήσει μέ αὐτό!
