Μητσοτάκης: «Μᾶς πολιορκοῦν μετανάστες» – Ἀπό τούς Περσικούς Πολέμους ἕως τήν Μόρια
ΠΟΥ ΑΡΑΓΕ συναντῶνται ὁ Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ἡ ἀκαδημαϊκός Ἑλένη Ἀρβελέρ καί ἡ ἐπικαιρότης τοῦ μεταναστευτικοῦ; Ἡ «Ἑστία» μελέτησε τήν ἄκρως ἐνδιαφέρουσα ὁμιλία τοῦ Πρωθυπουργοῦ χθές στό Ζάππειο, κατά τόν ἑορτασμό γιά τά 2.500 χρόνια ἀπό τήν Μάχη τῶν Θερμοπυλῶν καί τήν Ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνος (ἐκφωνήθηκε ἐνώπιον τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλου καί τῆς Προέδρου τῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς Salamis 2020 Μαριάννας Βαρδινογιάννη), τήν συνέκρινε μέ παλαιότερες σκέψεις τῆς ἐπιφανοῦς Ἑλληνίδος καί κατέληξε στό συμπέρασμα ὅτι διαπνέονται ἀπό τίς ἴδιες ἀντιλήψεις. Καί μάλιστα σέ μιά ἰδιαιτέρως κρίσιμη συγκυρία:
Τά νησιά τοῦ Αἰγαίου βουλιάζουν ἀπό 30.000 Ἀσιᾶτες, στήν πλειοψηφία τους μετανάστες, ὁ ἀριθμός τῶν ὁποίων (σέ Λέσβο – Σάμο) ξεπερνᾶ τόν ἀριθμό τῶν μονίμων κατοίκων! 16.000 στήν Λέσβο ἔναντι 15.000 μονίμων, 6.000 στήν Σάμο ἔναντι 5.000 μονίμων. Στό τέλος, οἱ Ἕλληνες θά καταντήσουν πρόσφυγες στόν τόπο τους!
Γιά νά μήν συμβεῖ αὐτό, πρέπει νά διδαχθοῦμε ἀπό τήν Ἱστορία. Πρώτη τό εἶπε ἡ Ἀρβελέρ τό 2016 στήν περιοδική ἔκδοση «Boulevard»: «Ὅταν γράφουν Εὐρώπη οἱ ἀρχαῖοι ἐννοοῦν μόνο Ἑλλάδα. Πάντοτε ἡ Ἑλλάδα ἦταν τό ἀνάχωμα ἐναντίον τῆς Ἀσίας. Ἄν ἔχουμε κάνει κάτι γιά τήν Εὐρώπη εἶναι ἀκριβῶς τό νά σταματᾶμε τήν Ἀσία. […] Ὁ πρῶτος ὁρισμός τοῦ Ἔθνους ἐδόθη ἀπό τόν Ἡρόδοτο, ὅταν ὁ Ξέρξης λέει “θά ἔλθω καί θά πάρω τήν Ἑλλάδα σέ ἕναν περίπατο”». Καί τοῦ λέει ὁ Δημάρατος: «Προσέξτε Βασιλεῦ, γιατί εἶναι μέν χωρισμένοι σέ πόλεις οἱ Ἕλληνες ἀλλά ὅταν ἔλθει ὁ ξένος θά εἶναι σάν ἕνα χέρι δεμένο». Καί τοῦ λέει ὁ Ξερξης: «Γιατί;». Καί ἀπαντᾶ ὁ Δημάρατος: «Γιά τό ὁμόηθες, τό ὁμόθρησκον, τό ὅμαιμον, τό ὁμόγλωσσον». Αὐτά εἶπε ἡ Ἀρβελέρ τό 2016.
Σέ παρόμοιους τόνους κινήθηκε χθές στό Ζάππειο ὁ Πρωθυπουργός, ὁ ὁποῖος προεκτείνοντας τίς σκέψεις ἀνεφέρθη στό ὄφελος πού εἶχε ὁ κόσμος ἀπό τήν ἀντίσταση τῶν Ἑλλήνων στούς Περσικούς Πολέμους. Ἐνῶ μίλησε καί γιά τούς μετανάστες πού «πολιορκοῦν σήμερα τήν Εὐρώπη». Ὁ κ. Μητσοτάκης τόνισε ὅτι πρέπει «νά σκάψουμε καί νά σκύψουμε ὥς τίς ρίζες μας, νά ξανασυνδεθοῦμε μέ αὐτές. Ὄχι γιά νά καταγράψουμε, ἁπλᾶ, γεγονότα τά ὁποῖα εἶναι λίγο ὥς πολύ γνωστά, καθώς ἔχουν συνοδεύσει τήν ἐκπαιδευτική μας διαδρομή ἀπό τά πρῶτα σχολικά μας βήματα, ἀλλά γιά νά τά ξανασυναντήσουμε αὐτά τά γεγονότα, ἑρμηνεύοντας ξανά τό νόημά τους. Νά μετουσιώσουμε τό φορτίο τους σέ ἐφόδιο γιά τό μέλλον.
Μόνο ἔτσι ἡ Ἱστορία «ἐγκαταλείπει» τά ράφια τῶν βιβλίων. Καί μετατρέπεται «σέ ἕναν γόνιμο ὀρό ἐθνικῆς συνείδησης καί στή συνέχεια τῶν λαῶν.»
Καί ἐξήγησε:
«Τί ἐνσαρκώνει, λοιπόν, σήμερα, αὐτό τό σημαντικό 480 π.Χ.; Ἡ Μάχη τῶν Θερμοπυλῶν καί κυρίως ἡ Ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνας τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 480 π.Χ.;
Πρῶτα ἀπό ὅλα, νομίζω, καί τό τόνισε καί ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, μία πολύ σημαντική στιγμή ἐθνικῆς ὁμοψυχίας. Οἱ ἑλληνικές πόλεις κράτη, παραμερίζοντας τίς διαφορές τους, ἑνώνονται γιά νά ὑπερασπιστοῦν τό σημαντικότερο ἀγαθό τους: τήν ἐλευθερία τους.
Ὅπως καί τότε, ἔτσι καί σήμερα, εἴμαστε λίγοι γιά νά εἴμαστε διχασμένοι, ὅπως τονίζω σέ κάθε εὐκαιρία.
Κι αὐτό εἶναι τό πρῶτο μεγάλο δίδαγμα μέ ἡλικία 25 αἰώνων.
Καί δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι ἡ Ναυμαχία τῆς Σαλαμῖνας ἄνοιξε ἐπίσης τόν δρόμο γιά τήν ἀπελευθέρωση ἐδαφῶν πού βρισκόντουσαν τότε ὑπό περσική κυριαρχία. Ἐπί 30 χρόνια μετά, οἱ Ἕλληνες ἀποδύθηκαν σέ ἐκστρατεῖες ἐνσωμάτωσης τῆς Ἰωνίας.
Ἔδωσαν, ἔτσι, τήν πρώτη εἰκόνα ἑνός Ἔθνους μέ πατρίδα τήν Ἑλλάδα, ἀλλά μέ ὁρίζοντες σ’ ὁλόκληρο τόν κόσμο, τουλάχιστον, τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. […]
Δύο στοιχεῖα (Εἰρήνη-Δημοκρατία) σφράγισαν ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα. Ὁριοθέτησαν πρῶτα τήν Εὐρώπη καί τίς ἀρχές της. Καί δύο προκλήσεις πού, ἀπό τήν φύση τους, μένουν ἀνοιχτές ἀκόμα στή διαρκῆ ἐξέλιξη καί πρόοδο. Σέ μιά ἐποχή ὅπου, δυστυχῶς, καί ἡ ἴδια ἡ ἔννοια τῆς Δημοκρατίας φαίνεται νά ὑποχωρεῖ παγκόσμια, ὅπου ἀναπτύσσεται μιά φιλολογία γιά τήν ἔννοια τῆς ἀνελεύθερης Δημοκρατίας, εἶναι πολύ σημαντικό νά ξανασκύψουμε πάνω στά διδάγματα τῆς ἀθηναϊκῆς Δημοκρατίας, μέ τίς ἰδιαιτερότητες μιᾶς ἄμεσης Δημοκρατίας πού ἀναπτύχθηκε στήν πόλη κράτος τῆς Ἀθήνας, γιά νά ἀναζητήσουμε ξανά γιατί αὐτό τό ὁποῖο ἔγινε αὐτά τά 50 χρόνια μετά τούς Μηδικούς Πολέμους ἔχει τή δική του ξεχωριστή σημασία στόν σημερινό ταραγμένο κόσμο. […]
Διότι χωρίς τήν ἀντίσταση τῶν Ἑλλήνων στούς Περσικούς Πολέμους, οὔτε ἡ φιλοσοφία θά ἔριχνε τόσο φῶς στή σκέψη καί στούς βαθύτατους ἐσωτερικούς προβληματισμούς τῶν ἀνθρώπων, οὔτε ἡ μέχρι τότε ὠμή κοινωνική βία τῆς διοίκησης ἤ τῶν δεσποτικῶν καθεστώτων θά μετατρεπόταν, σταδιακά, σέ θεσμούς. Σέ ἐπιχειρήματα καί λαϊκή συμμετοχή. Δηλαδή, στήν ἔννοια τῆς “πολιτικῆς” ὅπως τήν ξέρουμε, ὅπως τήν ἀντιλαμβανόμαστε σήμερα. Ἀκόμη καί ἡ Εὐρώπη ἡ ἴδια, αὐτό τό ὁποῖο ἀποκαλοῦμε σήμερα “Δύση”, ἐνδεχομένως νά εἶχε διαφορετική πορεία ἐάν ἡ κατάληξη τῶν μαχῶν αὐτῶν ἦταν διαφορετική. Στούς καιρούς μας, οἱ προκλήσεις, προφανῶς, εἶναι διαφορετικές. Κύματα προσφύγων καί οἰκονομικῶν μεταναστῶν πολιορκοῦν τώρα τίς εὐρωπαϊκές χῶρες. Ἡ κρίση δέν ἀφορᾶ μόνο σύνορα καί οἰκονομίες. Ἀφορᾶ, πλέον, καί τήν ἴδια τήν περιβαλλοντική ἀπειλή. Ἐνῶ δημοκρατικοί κανόνες καί δικαιώματα, τήν ἐποχή τῆς ψηφιακῆς ἐπανάστασης, ἀπαιτοῦν καινούργιες ἐπεξεργασίες. Ἡ ἴδια ἡ Εὐρώπη καλεῖται νά ἀναμετρηθεῖ καί πάλι μέ τά ἴδια της τά ἰδανικά γιά νά ἀπαντήσει σέ ὅλα αὐτά τά ἐρωτήματα. Καί ἡ Ἑλλάδα, βέβαια, καλεῖται νά ἀνανεώσει τό ρόλο πού εἶχε πάντα: Ὡς σύμβολο Δημοκρατίας καί Πολιτισμοῦ καί ὡς σημεῖο συνάντησης τῶν λαῶν στόν δρόμο τῆς προόδου.»
