Τί εἶπε στόν Ἀλ. Παπαχελᾶ γιά Ἀλαφοῦζο, Μπόμπολα, Κόκκαλη, Κυριακοῦ, Λαμπράκη
Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ἦταν ἐξαιρετικά φειδωλός ὅσο ἦταν ἐν ζωῆ, ὅταν ἐκαλεῖτο νά σχολιάσει τούς ὀλιγάρχες τῶν ἑλληνικῶν ΜΜΕ, εἰδικῶς ὅσους ἦταν ἐν ζωῆ. Καί ἄς εἶχε μέσα του πικρίες γιά τήν στάση τους ἀπέναντί του. Πρυτάνευε πάντοτε στό μυαλό του ἡ σκέψις νά ἀποφεύγει περιττές συγκρούσεις πού θά δυσκόλευαν τίς σχέσεις τῆς Ντόρας Μπακογιάννη καί τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη μέ τά ΜΜΕ. Στόν δεύτερο τόμο τοῦ βιβλίου τοῦ Ἀλέξη Παπαχελᾶ Ὁ Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης μέ τά δικά του λόγια, σέ γενικές γραμμές τηρεῖ αὐτή τήν στάση του. Ὄχι μόνο στίς ἀναφορές πού κάνει γιά τούς διαπλεκόμενους μηντιάρχες ἀλλά καί σέ ἄλλα θέματα πού θά μποροῦσαν νά ἐπηρεάσουν ἀρνητικά τήν πρωθυπουργία τοῦ Κυριάκου. Γιά παράδειγμα: Ἀπορρίπτει τήν θεωρία, ὅτι ἡ κυβέρνησίς του ἀνετράπη ἀπό τίς ΗΠΑ. Ἐνῶ ἀνετράπη. Λειαίνει πολύ τίς ἀναφορές γιά τό πῶς φέρεται ὅτι ἐχρηματίσθη ὁ βουλευτής Κιλκίς Συμπιλίδης γιά νά ἀνεξαρτητοποιηθεῖ. Γενικόλογη ἡ ἀναφορά του. Ἀπορρίπτει τήν θεωρία, ὅτι ἐχρηματίσθησαν βουλευτές τῆς ΝΔ γιά νά καταψηφίσουν τό νομοσχέδιο γιά τήν ἰδιωτικοποίηση τοῦ ΟΤΕ. Εἶναι προφανές ὅτι διορατικά ἀπεφάσισε νά μήν ρίξει λάδι στήν φωτιά τῶν σχέσεων τοῦ Κυριάκου μέ τόν Ἀντώνη Σαμαρᾶ, οἱ ὁποῖες ἤδη περνοῦν δοκιμασία.
Ἁπαλές εἶναι οἱ ἐπιφυλάξεις του γιά τόν Κώστα Καραμανλῆ. Ὁ πρώην Πρωθυπουργός (στήν πρώτη ἀνάγνωση πού ἔκανε ἡ «Ἑστία» στό μόλις ἐκδοθέν βιβλίο τοῦ Ἀλέξη Παπαχελᾶ) βάλλει, ὅπως καί στόν πρῶτο τόμο, κατά τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ, ἐνῶ φωτίζει κάπως περισσότερο τήν δράση τῆς ἑλληνικῆς διαπλοκῆς ἐναντίον του. Γιά πρώτη φορά ἀποκαλύπτει ὅτι γιά τήν πτώση τῆς κυβερνήσεώς του συνέπραξαν «Κόκκαλης – Ἀλαφοῦζος καί ἄλλοι», χωρίς ὅμως νά τούς κατονομάζει. Μέ τήν στήριξη τοῦ Ἀντώνη Σαμαρᾶ –ὅπως προσθέτει. Γιά τόν Χρῆστο Λαμπράκη λέει ὅτι «ἦταν ἐξ ὁρισμοῦ ἀντίπαλος τῆς ΝΔ», ἐνῶ γιά τόν Γιῶργο Μπόμπολα ἄν καί σημειώνει ὅτι ἦταν «σοβαρός ἐπιχειρηματίας» τόν κατηγορεῖ ὅτι «εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος τά θέλει ὅλα δικά του». Ὁ Μητσοτάκης ἀναφέρεται στήν δύσκολη σχέση του μέ τόν Ἀριστείδη Ἀλαφοῦζο καί ἀποδίδει τήν ἐχθρότητα ἐναντίον του στό γεγονός ὅτι δέν παρενέβη στήν Δικαιοσύνη μολονότι τοῦ ἐζητήθη γιά δικαστικές ὑποθέσεις τοῦ υἱοῦ του Γιάννη. Χωρίς νά ἀναφέρει τό ὄνομα μηντιάρχου ὁ Μητσοτάκης ἀποκαλύπτει πώς κάποιος ἀπό ὅλους ὅσοι συμμετεῖχαν στήν ἀνατροπή τῆς κυβερνήσεώς του εἶπε, μετά τήν πτώση τῆς κυβερνήσεως καί τήν ἄνοδο τοῦ ΠΑΣΟΚ στήν ἐξουσία, τό ἑξῆς: «Τώρα ἔχουμε τήν καλύτερη κυβέρνηση πού εἶχε ποτέ ἡ Ἑλλάς γιατί τήν ἔχω στήν τσέπη μου». Ἐάν διαβάσει κανείς προσεκτικά τό βιβλίο καί διαπιστώσει ποίου τό ὄνομα παραλείπεται πλήρως ἀπό τίς διηγήσεις Μητσοτάκη, ἴσως καί νά καταλάβει τήν ταυτότητά του. Καί στό σημεῖο αὐτό πάντως ὁ Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης δέν εἶπε ὅλη τήν ἀλήθεια γιά νά προστατεύσει τό πολιτικό μέλλον τοῦ Κυριάκου. Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ κυβέρνησις Μητσοτάκη ἀνετράπη ἀπό πέντε μηντιάρχες, οἱ ὁποῖοι συνασπίσθηκαν ἐναντίον του μέ συγκεκριμένο σκεπτικό καί μέ γνωστό ἐκτελεστικό ὄργανο. Ὅσο γιά ἐκείνους πού μετέφεραν τίς βαλίτσες μέ τά ἀργύρια, βέβαιον εἶναι πώς δέν θά ἀκουσθεῖ ποτέ τό ὄνομά τους. Δέν ζοῦν ἄλλωστε.
Ἡ «Ἑστία» δημοσιεύει σήμερα τά κρίσιμα ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο Παπαχελᾶ – Μητσοτάκη καί θά ἐπανέλθει μόλις ὁλοκληρώσει τήν ἀνάγνωσή του μέ τά πλήρη συμπεράσματά της, λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν καί τά περιεχόμενα τοῦ πρώτου τόμου. Ἄν κρίνουμε πάντως ἀπό τίς διαρκεῖς ἀρνητικές ἀναφορές Μητσοτάκη γιά τόν Κωνσταντῖνο Καραμανλῆ καταλήγουμε σέ ἕνα πρῶτο συμπέρασμα: Ὁ ἐπίτιμος «ἔγραψε» βιβλίο γιά νά πλήξει τήν ὑστεροφημία τῶν ἄλλων, ὄχι γιά νά προστατεύσει τήν δική του.
[…] «Καί μιά καί ἀρχίσαμε γιά τά διαπλεκόμενα, ὁ Λαμπράκης ἦταν ἐξ ὁρισμοῦ ἀντίπαλος τῆς ΝΔ. Ὁ Μπόμπολας εἶναι ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἔχει πολλή ἀξία καί εἶναι σοβαρός ἐπιχειρηματίας, σοβαρός ἄνθρωπος. Ἐμένα μοῦ ἀρέσει ὁ Μπόμπολας καί κουβεντιάζω ἄνετα καί εὔκολα μαζί του, μέ τή διαφορά ὅτι εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος τά θέλει ὅλα δικά του. Καί μέ αὐτόν εἴχαμε προβλήματα διότι δέν μποροῦσα ἐγώ νά κάνω ὅσα ὁ Μπόμπολας ἤθελε.
»Ὁ Ἀλαφοῦζος δέν εἶχε συμφέροντα ἰδιωτικά. Δέν ἦταν ἀπό τούς ἀνθρώπους πού ζητοῦσαν. Καί ἐκεῖ εἶναι μία περίεργη παρεξήγηση. Ποτέ μου δέν κατάλαβα τί ἀκριβῶς ἔγινε, διότι μέ τόν Ἀλαφοῦζο εἶχα πολύ καλές σχέσεις. Ὅταν ἀγόρασε τήν “Καθημερινή” ἦρθε καί μέ ρώτησε εὐπρεπέστατα ὁ ἄνθρωπος, ἄν ἔχω ἀντίρρηση. Τοῦ εἶπα: “Κύριε Ἀλαφοῦζο, ἐγώ δέν ἔχω ἀντίρρηση, γιατί νά ἔχω; Ἀνήκετε στήν παράταξη καί εἶμαι βέβαιος ὅτι θά κάνετε καλή δουλειά”. Καί εἶχα ἀρίστη σχέση. […]
»Ὁ Ἀλαφοῦζος δέν μοῦ ζήτησε ποτέ τίποτε γιά τόν ἑαυτό του. Τό μόνο πρᾶγμα πού μοῦ εἶχε πεῖ εἶναι στή ΔΕΗ, μέ τήν ὁποία συνδεόταν ὁ ἴδιος ἀπό παλιά στενά, νά χρησιμοποιήσω πρόεδρο. Καί τό ὁποῖο ἔκανα διότι ἔκρινα σωστό νά μήν ἔχω ἕναν μόνο, τόν Ξανθόπουλο, ἀλλά νά ἔχω καί ἕναν πρόεδρο δίπλα γιά νά κρατῶ ἰσορροπίες. Στά θέματα αὐτά ἤμουν τῆς ἀρχῆς πάντα ὅτι δέν ἔπρεπε νά ὑπάρχει ἕνας. Ἤ, ἄν θέλετε, νά μήν ὑπάρχει μονοκομματικό συμβούλιο πού νά ἔχει μόνο νεοδημοκράτες. Γι’ αὐτό καί δέν ἔκανα κανένα συμβούλιο μεγάλης ἐπιχείρησης, ΔΕΚΟ, στό ὁποῖο νά μή βάλω καί πασοκτζή μέσα. Νά τόν διορίσω ἐγώ, ὄχι νά ἔχει τή θέση του ὡς ἐκπρόσωπος, πού συνέβαινε καί αὐτό. Ἔβαζα πάντοτε ἕναν τουλάχιστον γιά νά φυλάει τά ἔρημα. Πιστεύω ὅτι πρέπει νά ὑπάρχει ἕνας ἄλλος ὀφθαλμός, ὁ ὁποῖος βλέπει, ὄχι μόνο νεοδημοκράτες.
»Τό πρόβλημα ἦταν ἡ δικαστική ἐμπλοκή τοῦ υἱοῦ Ἀλαφούζου. Δημιουργήθηκε προφανῶς στόν Ἀλαφοῦζο ἐσφαλμένα ἡ ἐντύπωση ὅτι ἐγώ ἐπεδίωκα νά τόν βάλω φυλακή, κάτι τό ὁποῖο ἦταν παντελῶς ἀνακριβές. Ἀκριβές εἶναι ὅτι δέν ἀνακατεύτηκα καθόλου. Καί παρά τό ὅτι μέ παρακάλεσε τοῦ εἶπα “Κύριε Ἀλαφοῦζο, ἐγώ δέν μπορῶ νά τό κάνω, θά μείνω αὐστηρά οὐδέτερος γιατί στή Δικαιοσύνη δέν ἔχω ἀνακατευτεῖ ποτέ”. Ἀλλά ποτέ δέν διενοήθην νά κάνω κάτι ἐναντίον του, ὁ ἴδιος ὅμως φαίνεται ὅτι εἶχε σχηματίσει αὐτή τήν ἐντύπωση καί δέν ξέρω γιατί καί πῶς».
ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ
Ἡ περιγραφή τοῦ Μητσοτάκη γιά αὐτό πού συνέβη τό 1993 εἶναι ἡ εἰκόνα μιᾶς «τέλειας καταιγίδας».
«Ὁ Σαμαρᾶς εἶναι πίσω ἀπό αὐτή τήν ἱστορία. Αὐτός εἶναι πού ἔκανε ὅλη τή δουλειά γιά τήν ἀνατροπή τῆς κυβέρνησης. Εἶχε μέν τήν ἄτυπη συμφωνία τῆς (ἐσωκομματικῆς) ἀντιπολίτευσης στίς θέσεις πού ὑποτίθεται ὅτι πίστευε –διότι ὁ Σαμαρᾶς δέν εἶχε καμμία θέση, ἁπλῶς αὐτό πού θεωροῦσε ὅτι τόν συνέφερε, ἔκανε. Ἡ ἀντιπολίτευση ἡ ἐσωτερική, δηλαδή ὁ Καραμανλῆς, δέν ἤθελε νά ρίξει τήν κυβέρνηση, ἀλλά ἐννοοῦσε νά κρατήσει τίς δικές του ἰσορροπίες, ὅπως αὐτός νόμιζε. Ὁ Σαμαρᾶς εἶχε ὑποσχεθεῖ φεύγοντας ὅτι αὐτός θά τηρήσει τήν ἀρχή τῆς δημοκρατίας καί τήν κυβέρνηση, ἐφόσον ἐξελέγη γιά τέσσερα χρόνια, θά τήν ἄφηνε νά τελειώσει τή θητεία της. Ἄλλαξε γνώμη. Ὁ Κόκκαλης μᾶς ἔριξε, ἀλλά μέ τή στήριξη οὐσιαστικά ἀπό τόν Σαμαρᾶ, διότι χωρίς τόν Σαμαρᾶ, ὁ ὁποῖος ἔφτιαξε τό κόμμα τό διασπαστικό, ὁ Κόκκαλης δέν μποροῦσε νά διανοηθεῖ νά προχωρήσει. Δέν ἔφτανε μοναχός του ὁ Κόκκαλης νά ρίξει τήν κυβέρνηση. Οὔτε τά διαπλεκόμενα ἔφταναν. Χρειαζόταν, καί δέν μοῦ ἀρέσει ἡ φράση γιατί τή χρησιμοποιοῦσε ὁ Παπανδρέου, ὁ Ἐφιάλτης, γιά νά περάσει στίς Θερμοπύλες.
»[…] Ὁ Μίνως (Κυριακοῦ) διηγεῖται ὅτι πῆγε μετά τίς ἐκλογές σέ κάποιον ἀπό ὅλους αὐτούς τούς οἰκονομικούς παράγοντες πού βοήθησαν στήν ἀνατροπή καί κουβέντιασε μαζί του. Αὐτός τοῦ εἶπε: “Τώρα ἔχουμε τήν καλύτερη κυβέρνηση πού γνώρισε ἡ Ἑλλάς”. Ἐννοοῦσε τήν κυβέρνηση Παπανδρέου μετά ἀπό μας. Καί τόν ρώτησε ὁ Μίνως: “Γιατί εἶναι ἡ καλύτερη κυβέρνηση;”. Λέει: “Γιατί τήν ἔχω στήν τσέπη μου”. Ἐνόμισε ὅτι τήν εἶχε στήν τσέπη του. Ἡ πραγματικότητα δέν εἶναι αὐτή. Δέν τήν εἶχαν. Καμμία κυβέρνηση δέν εἶχαν στήν τσέπη τους, ἀλλά βέβαιον εἶναι ὅτι ὑπῆρχαν πολλά συμφέροντα τά ὁποῖα ἐμεῖς εἴχαμε θίξει. Καί στίς τηλεπικοινωνίες ὑπῆρχαν σκληρότατα ἀντιμαχόμενα συμφέροντα.
» Ὁ Κόκκαλης δέν τό ἔχει ὁμολογήσει, οὔτε θά τό ὁμολογήσει μέχρι τέλους, ἀλλά ἡ ἀνατροπή ἔγινε ἀπό αὐτόν. Δέν θά τολμοῦσε ὅμως νά τό κάνει ἄν δέν εἶχε τήν ὁλόψυχη ὑποστήριξη ὁλόκληρου τοῦ οἰκονομικοῦ κατεστημένου. Μέ πρῶτον τόν Ἀλαφοῦζο, ἀλλά ἀπό κοντά καί ὅλοι οἱ ἄλλοι. […]».
