Ἐπιτρέψτε μου, σήμερα, νά ἀναφερθῶ στόν Παῦλο Γιαννακόπουλο. Τόν ἄνθρωπο πού ἔχει συνδέσει τό ὄνομά του μέ τήν ἀνάδειξη τῆς ἑλληνικῆς φαρμακοβιομηχανίας σέ ἕναν ἐκ τῶν πρωταγωνιστῶν τῆς ἐθνικῆς οἰκονομίας, ἀλλά καί μέ τίς μεγάλες ἐπιτυχίες τοῦ «Παναθηναϊκοῦ».
Τόν γνώρισα τό 1971, ὅταν τόν ἐπισκεφθήκαμε μέ τόν ἀείμνηστο συνάδελφο Πάνο Φιαμέγκο, ἀρχισυντάκτη τῆς ἐφημερίδας στήν ὁποία τότε ἐργαζόμουν. Ἄν θυμᾶμαι καλά ἡ ἕδρα τῆς ἑταιρείας τῶν ἀδελφῶν Γιαννακόπουλοι ἦταν κάπου κοντά στήν Ὁμόνοια.
Ἐκεῖ γνώρισα ἕναν ὀξυδερκῆ καί εὐχάριστο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος μιλοῦσε μέ πάθος γιά τόν Παναθηναϊκό. Ἀργότερα, ἀπό τόν ἰατρό πατέρα μου πληροφορήθηκα ὅτι ἡ οἰκογένεια εἶχε ἀρχίσει νά εἰσέρχεται κατά τρόπο δυναμικό καί στήν φαρμακοβιομηχανία.
Ἀπό τό 1971 μέχρι τό 1974, ὡς ἀθλητικός ρεπόρτερ, εἶχα πολλές συναντήσεις μαζί του, κυρίως στό γήπεδο τῆς «Λεωφόρου». Πάντοτε φειδωλός στίς δηλώσεις του καί ἀφανής στίς πράξεις, ἀφοῦ μαθαίναμε συνήθως ἀπό κάποιον ἀθλητή τά περί τοῦ «πρίμ» πού εἶχε δώσει γιά κάποια ἐπιτυχία τῆς ὁμάδας.
Ἀργότερα, ὅταν τό ἑλληνικό ποδόσφαιρο ἔγινε (ὁ Θεός νά τό κάνει) ἐπαγγελματικό, ὁ Παῦλος Γιαννακόπουλος ἐπιχείρησε, χωρίς τελική ἐπιτυχία, νά ἀποκτήσει τίς μετοχές τῆς «Παναθηναϊκός, Ποδοσφαιρική Ἀνώνυμος Ἑταιρεία». Ὡστόσο, ἔμεινε πάντοτε κοντά στήν ὁμάδα καί, ἀργότερα, ἀνέλαβε τό τμῆμα καλαθοσφαιρίσεως, μέ τό ὁποῖο ὁ «Παναθηναϊκός» πέτυχε νά κερδίσει ἕξι φορές τόν κορυφαῖο εὐρωπαϊκό τίτλο!
Τό ὄνομα τοῦ Παύλου Γιαννακόπουλου ἔγινε συνώνυμο τῆς ἐπιτυχίας καί τῆς διακρίσεως γιά τά ἑκατομμύρια τῶν «Παναθηναϊκῶν». Χαρακτηριστικό εἶναι τό σύνθημα πού ἀκουγόταν στό γήπεδο, κάθε φορά πού ὁ ποδοσφαιρικός «Παναθηναϊκός» ἀποτύγχανε: «Παῦλο, Θεέ, πάρε τήν ΠΑΕ»!
Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ ἐπίσης νά ἀποκαλύψω κάτι προσωπικό. Ὅταν ἀντιμετώπισα ἕνα σοβαρό προσωπικό θέμα ἡ σύζυγός μου δέχθηκε ἕνα τηλεφώνημα ἀπό τόν Παῦλο Γιαννακόπουλο. «Εἶμαι ἐδῶ ἄν χρειάζεστε κάτι». Δέν χρειαστήκαμε, ἀλλά ἡ πράξη του ἀρκοῦσε. Ἕνα τέτοιο τηλεφώνημα σέ ὧρες δύσκολες γιά μιά οἰκογένεια εἶναι στήριγμα καί δίνει θάρρος. Εἶμαι βέβαιος ὅτι δέν εἶχε τό τηλέφωνό μας, δέν εἴχαμε ἰδιαίτερες σχέσεις. Ἁπλῶς, γνώριζε, ἔψαξε καί βρῆκε, ὅπως θά ἔκανε καθένας ἀπό ἐμᾶς πού δέν ἔχει χάσει τήν ἀνθρωπιά του.
Στίς 10 Ἰουνίου 1971, πρίν 47 χρόνια, ὁ ἱδρυτής καί πρόεδρος τῆς ΒΙΑΝΕΞ ἐντάχθηκε στόν Παναθηναϊκό, ὡς μέλος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τῆς ἀγαπημένης του ὁμάδας.
Τρία χρόνια ἀργότερα ἀναλαμβάνει χρέη γενικοῦ γραμματέως. Τήν περίοδο 1974-75 βρίσκεται στήν διοίκηση ὡς μέλος τοῦ «Παναθηναϊκοῦ Συναγερμοῦ» τοῦ ὁποίου ἡγεῖται ὁ σπουδαῖος παράγων Ἀντώνης Μαντζεβελάκης. Στίς 25 Μαΐου 1976 ἀναλαμβάνει χρέη γενικοῦ ἀρχηγοῦ καί Α΄ ἀντιπροέδρου, ἐνῶ διετέλεσε καί γενικός γραμματεύς. «Ὁ μακαρίτης ὁ πατέρας μου μέ ἔπαιρνε ἀπό τό χέρι καί μέ πήγαινε στό γήπεδο. Τοῦ λέγαμε μέ τά ἀδέλφια: “Ὅ,τι θέλεις ὑπό τήν προϋπόθεση νά μᾶς πᾶς στό γήπεδο τήν Κυριακή”»…
Ὁ Παῦλος Γιαννακόπουλος θά μείνει στήν ἱστορία τοῦ «Παναθηναϊκοῦ» ὡς ἕνας ἐκ τῶν σπουδαιοτέρων –ἄν ὄχι ὁ σπουδαιότερος– διοικητικῶν παραγόντων. Ἀνιδιοτελής, πρᾶος καί ἀποτελεσματικός, ὅπως ὑπῆρξε καί στήν ἐπαγγελματική καί κοινωνική του διαδρομή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΠΡΑΝΟΣ
