Ἀπαιτεῖται ἡ προσκόμισις στοιχείων ἀπό τόν φορολογούμενο
ΜΕΙΩΣΗ τῶν φορολογητέων ἀξιῶν τῶν ἀκινήτων τους ἐπί τῶν ὁποίων ὑπολογίζεται ὁ Ἑνιαῖος Φόρος Ἰδιοκτησίας Ἀκινήτων (ΕΝΦΙΑ) μποροῦν νά ἐπιτύχουν οἱ φορολογούμενοι βάσει τῆς ὑπ’ ἀριθμόν 1357/2018 ἀποφάσεως πού ἐξέδωσε τό Β΄ Τμῆμα τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας. Κατά τήν συγκεκριμένη ἀπόφαση, οἱ φορολογούμενοι ἔχουν τήν δυνατότητα νά ἀμφισβητήσουν τίς τιμές ζώνης ἀνά τ.μ. βάσει τῶν ὁποίων ὑπολογίσθηκε ὁ ΕΝΦΙΑ γιά τήν ἀκίνητη περιουσία τους, προσφεύγοντας ἀρχικῶς στήν Διεύθυνση Ἐπιλύσεως Διαφορῶν (ΔΕΔ) τῆς Ἀνεξάρτητης Ἀρχῆς Δημοσίων Ἐσόδων καί ἐν συνεχεία –ἄν ἡ προσφυγή αὐτή ἀπορριφθεῖ– στό ἁρμόδιο δικαστήριο. Ὅμως γιά νά ἔχει πιθανότητα νά μήν ἀπορριφθεῖ ἡ ἐνδικοφανής προσφυγή τοῦ φορολογουμένου στήν ΔΕΔ ἤ ἡ ἔνδικη προσφυγή τοῦ ἰδίου στό ἁρμόδιο δικαστήριο, θά πρέπει ὁ ἐνδιαφερόμενος νά ζητήσει τόν καθορισμό συγκεκριμένων τιμῶν προβάλλοντας τεκμηριωμένα τίς ἐκτιμήσεις του. Οὐσιαστικῶς μέ τήν ἀπόφαση αὐτή τοῦ ΣτΕ προβλέπεται ὅτι δέν ἀρκεῖ ἡ ὑποβολή αἰτήματος γιά ἀκύρωση μιᾶς ἰσχύουσας τιμῆς ζώνης ἀνά τ.μ. στήν ΔΕΔ ἤ στό ἁρμόδιο δικαστήριο, ἀλλά ἀπαιτεῖται καί ἡ προβολή συγκεκριμένου ἰσχυρισμοῦ ἀπό τόν φορολογούμενο γιά τό ὕψος στό ὁποῖο πρέπει νά ἐπανακαθορισθεῖ ἡ συγκεκριμένη τιμή. Ἐπί πλέον ἀπαιτεῖται ὁ φορολογούμενος νά προσκομίσει στό δικαστήριο συγκεκριμένα ἔγγραφα καί ἀποδεικτικά στοιχεῖα γιά νά στηρίξει τόν προβαλλόμενο ἰσχυρισμό του.
Ὅπως ἀναφέρεται χαρακτηριστικῶς στό κείμενο τῆς ἀποφάσεως, ὁ φορολογούμενος «βαρύνεται νά προβάλει, μέ συγκεκριμένο ἰσχυρισμό, ὅτι ἡ ἐφαρμοσθεῖσα τιμή ζώνης εἶναι (οὐσιωδῶς) μεγαλύτερη ἀπό τήν πραγματική ἀγοραία τιμή τοῦ ἀκινήτου του, καθώς καί νά διατυπώσει συγκεκριμένο αἴτημα ὡς πρός τό ὕψος στό ὁποῖο πρέπει νά καθοριστεῖ ἡ ἐπίμαχη ἀγοραία ἀξία, συνοδευόμενο, μάλιστα, ἀπό ἔγγραφα στοιχεῖα τεκμηρίωσής της, δεδομένου ὅτι σέ τέτοια περίπτωση ἀντικείμενο τῆς διοικητικῆς (ἐνδικοφανοῦς) διαδικασίας καί τῆς ἀντιστοίχου διοικητικῆς δίκης εἶναι ὁ προσδιορισμός τῆς ἀμφισβητούμενης ἀγοραίας ἀξίας τοῦ ἀκινήτου καί, συνακόλουθα, τοῦ φόρου ὁ ὁποῖος ἀναλογεῖ κατά τό νόμο στήν ἀξία αὐτή. Ἄν ὁ φορολογούμενος παραλείψει νά ἀνταποκριθεῖ στό ἀνωτέρω βάρος του, ἡ ἐνδικοφανής προσφυγή του εἶναι ἀπορριπτέα, ὡς ἀόριστη καί ἀναπόδεικτη, ἐνῶ περαιτέρω ἀπορρίπτεται καί ἡ ἔνδικη προσφυγή του κατά τῆς (σιωπηρῆς ἤ ρητῆς) ἀπόρριψης τῆς ἐνδικοφανοῦς προσφυγῆς του».
Στήν ἀπόφαση τοῦ ΣτΕ ἐπισημαίνεται μεταξύ ἄλλων:
«Οἱ διατάξεις τοῦ ἄρθρου 41 τοῦ ν. 1249/1982 (σ.σ.: γιά τόν ἀντικειμενικό προσδιορισμό τῆς φορολογητέας ἀξίας τῶν ἀκινήτων), στίς ὁποῖες παραπέμπει τό ἄρθρο 4 τοῦ ν. 4223/2013 (σ.σ.: γιά τόν τρόπο ὑπολογισμοῦ τοῦ ΕΝΦΙΑ) συνάδουν πρός τό Σύνταγμα, καθόσον δέν θεσπίζουν ἀμάχητο τεκμήριο προσδιορισμοῦ τῆς ἀγοραίας ἀξίας τῶν ἀκινήτων (καί συνακόλουθα τῆς περιουσιακῆς ἀξίας τῶν ὁριζόμενων στό ἄρθρο 1 τοῦ ν. 4223/2013 δικαιωμάτων, ἐπί τῶν ὁποίων ἐπιβάλλεται ὁ ΕΝΦΙΑ), δεδομένου ὅτι ὁ φορολογούμενος δύναται μέ δική του πρωτοβουλία νά ἀποστεῖ ἀπό τήν ἐφαρμογή τοῦ τεκμαρτοῦ/ἀντικειμενικοῦ τρόπου προσδιορισμοῦ τῆς ἀγοραίας ἀξίας, ζητώντας ἀπό τό δικαστήριο, κατά τήν παράγραφο 6 τοῦ ἄρθρου 41, τόν προσδιορισμό τῆς ἀξίας αὐτῆς (πρβλ. ΣτΕ Ὁλομ. 4003/2014, 86/2015 ἑπταμ.), ἐάν θεωρεῖ ὅτι ἡ ἀντικειμενική ἀξία τοῦ ἀκινήτου του εἶναι (οὐσιωδῶς) μεγαλύτερη ἀπό τήν πραγματική ἀγοραία ἀξία του. Ἑπομένως, σέ τέτοια περίπτωση, ἡ πράξη διοικητικοῦ προσδιορισμοῦ ΕΝΦΙΑ προσβάλλεται μέ ἔννομο συμφέρον ἀπό τόν φορολογούμενο (ὄχι στό σύνολό της, ἀλλά μόνον) κατά τό μέρος της πού στηρίζεται σέ τιμή ζώνης ὑπερβαίνουσα τήν τιμή (ἀνά τ.μ.) ἡ ὁποία ἀντιστοιχεῖ στήν πραγματική ἀγοραία ἀξία τοῦ ἀκινήτου».
