ΕΥΛΟΓΙΑ θεωρῶ τόν θόρυβο πού ξέσπασε ἐξ αἰτίας τῆς προκλητικῆς πρωτοβουλίας μιᾶς ὁμάδος πολιτῶν πού αὐτοαποκαλοῦνται «Ἑνωμένοι Μακεδόνες»…
… νά τοποθετήσουν ψησταριές ἔξω ἀπό ἕνα κέντρο ὑποδοχῆς προσφύγων στά Διαβατά, νά ψήσουν χοιρινό καί νά πιοῦν ἀλκοόλ. Εὐλογία, ἐπίσης, θεωρῶ καί τίς δηλώσεις πού ἔκανε ὁ βουλευτής τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, παλαιός συνάδελφος, Χρῆστος Γιαννούλης περί «σαδισμοῦ» καί «κτηνωδίας». Ἕνα τόσο δά μικρό ἐπεισόδιο μπορεῖ νά ἀποτελέσει τήν θρυαλλίδα γιά νά τεθοῦν εὐθέως τρία κρίσιμα ἐρωτήματα στόν δημόσιο διάλογο. «Ποιός εἶναι ὁ ὁρισμός τῆς ξενοφοβίας;» τό πρῶτο. «Εἶναι συμβατό τό Ἰσλάμ μέ τίς δυτικές κοινωνίες;» τό δεύτερο. «Ξεμπερδέψαμε μέ τόν ἐθνικισμό μετά τήν ἀποτυχία τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς νά εἰσέλθει στήν Βουλή; Θά ξεμπερδέψουμε ὁριστικά ἄν ἐπιβληθεῖ ἡ ἐσχάτη τῶν ποινῶν στήν ἡγετική ὁμάδα τοῦ κόμματος αὐτοῦ;» τό τρίτο.
Πᾶμε νά ἀπαντήσουμε τό πρῶτο. Οἱ Ἕλληνες δέν εἶναι ὀπαδοί τῆς ξενοφοβίας. Τό ἀπέδειξαν ἐνσωματώνοντας ἕνα ἑκατομμύριο Ἀλβανούς μετανάστες στήν κοινωνία μας τήν δεκαετία τοῦ 1990 μέ τό χαμηλότερο δυνατό κόστος. Τό ἀπέδειξαν ἐνσωματώνοντας χιλιάδες πρόσφυγες καί μετανάστες ἀπό τίς χῶρες τῆς τέως Σοβιετικῆς Ἑνώσεως τήν ἴδια δεκαετία, Ἕλληνες, Οὐκρανούς, Ρώσσους, Γεωργιανούς. Παρά τό γεγονός μάλιστα ὅτι ὁρισμένοι ἐξ αὐτῶν ἀναπαρήγαγαν στό ἑλληνικό ἔδαφος συμπεριφορές καί πρότυπα (ἐγκληματικότητα, πορνεία) ξένα πρός τήν ἑλληνική κουλτούρα. Τό ἀπέδειξαν καί στήν πρώτη φάση τῆς προσφυγικῆς κρίσης τό 2016: 1.300.000 ξένοι πέρασαν ἀπό τό ἔδαφός μας καί οἱ περισσότεροι θυμοῦνται μέ νοσταλγία πῶς τούς φέρθηκαν οἱ Ἕλληνες. Ξενοφοβία καί Ἑλληνισμός εἶναι δύο ἔννοιες ἀσύμβατες λοιπόν. Ὁ μεγάλος ἱστορικός τῆς Ἀριστερᾶς Σπύρος Ἀσδραχᾶς γράφει γιά τήν «ἀφομοιωτική δύναμη τοῦ Ἑλληνισμοῦ».
Πᾶμε τώρα στό ἑπόμενο ἐρώτημα: Μά, οἱ ἐπιφυλάξεις γιά τό Ἰσλάμ καί τίς ἐπιπτώσεις τῆς συνύπαρξης μουσουλμάνων – χριστιανῶν στήν καθημερινότητα δέν εἶναι ξενοφοβία; Κατ’ ἀρχάς ἐδῶ δέν μιλᾶμε γιά ἐπιφύλαξη ἔναντι ἐθνικότητας. Μιλᾶμε γιά ἐπιφύλαξη ἔναντι θρησκείας καί μάλιστα ὄχι τῆς θρησκείας συνολικά ἀλλά συνιστωσῶν της. Ὁ Ἕλληνας μπορεῖ νά συνυπάρξει μέ τό Ἰσλάμ. Μέ τό μετριοπαθές Ἰσλάμ ὅμως, στήν βάση τῆς Ἱστορίας. Ἕναν αἰῶνα τώρα πατοῦν καί συμβιώνουν στά ἴδια χώματα στήν Θράκη ἡ χριστιανική πλειονότητα καί ἡ μουσουλμανική μειονότητα. Μέ ἐξάρσεις καί καμπές στίς σχέσεις τους, ναί. Ἀλλά κατά βάση μέ σεβασμό ὁ ἕνας στά ἤθη καί ἔθιμα τοῦ ἄλλου.
Ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος ἔκανε κάτι σοφό ὅταν ἔγινε ἡ ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν. Ἔδωσε τό δικαίωμα στήν μειονότητα νά ἐφαρμόζει τήν Σαρία γιά τίς ἀστικές της ὑποθέσεις γιά νά νιώσει ἀσφαλής, καί ἐκείνη τό ἔπραξε μετριοπαθῶς, χωρίς ἀκρότητες στίς κοινωνικές της σχέσεις. Ὁ ἴδιος ὡς φοιτητής τῆς Νομικῆς Θράκης ἔμεινα καί σέ χριστιανική γειτονιά, δίπλα στό προσφυγόσπιτο τοῦ σημερινοῦ βουλευτῆ Εὐριπίδη Στυλιανίδη, στήν ὁδό Ἡροδότου, καί σέ μουσουλμανική γειτονιά στήν ὁδό Ἐγνατίας δίπλα στό προξενεῖο. Οἱ γείτονες, εἰρηνικοί μουσουλμάνοι, μᾶς φίλευαν μέ πίττες στό ραμαζάνι τους καί ἐμεῖς μελομακάρονα τά Χριστούγεννα. Τό ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει καί στήν Κύπρο μεταξύ Ἑλληνοκυπρίων καί Τουρκοκυπρίων αἰῶνες. Ὅταν ὁ φίλος μου, Μιχάλης Χατζηγιάννης, ἐπισκέφθηκε τό πατρικό του στήν Κερύνεια πρώτη φορά μετά τό 1974, ἀντίκρυσε συγκινημένος στόν τοῖχο τοῦ σπιτιοῦ τήν φωτογραφία ἀπό τόν γάμο τῶν γονέων του. Ἡ μουσουλμάνα Τουρκοκύπρια «ἰδιοκτήτρια» φύλαξε τήν φωτογραφία τοῦ γαμπροῦ καί τῆς νύφης, δέν τήν πέταξε.
Ἡ ἀπάντηση λοιπόν εἶναι πώς ναί, ἡ ἐμπειρία δείχνει πώς συμβιώνει ὁ Ἑλληνισμός μέ τό Ἰσλάμ ὑπό μία ἀπαράβατη προϋπόθεση. Νά ὑπάρχει ἐδαφικός καί ἱστορικός δεσμός μεταξύ χριστιανῶν καί μουσουλμάνων. Στήν Θράκη καί στήν Κύπρο ὑπάρχει. Αἰῶνες τώρα πατᾶμε μαζί τά ἅγια ἑλληνικά χώματα. Τί γίνεται, ὅμως, ὅταν λείπει αὐτός ὁ δεσμός; Τί γίνεται ὅταν τό Ἰσλάμ πού ἔρχεται ἀπό τήν βαθειά Ἀνατολή μέ τό μανδύα τοῦ μετανάστη, δέν εἶναι εἰρηνικό ἀλλά ἐξτρεμιστικό, φονταμενταλιστικό, ἐπιθετικό, σουνιτικό; Τί γίνεται ἄν δέν εἶναι μόνο θρησκεία, ἀλλά μετά τήν πτώση τοῦ κομμουνισμοῦ διεκδικεῖ νά ἀποτελέσει παγκόσμια ἰδεολογία κατά τῆς Δύσης; Καί τί γίνεται, τέλος, ἄν οἱ Ἕλληνες διαφωνοῦν σφόδρα μέ τήν ἀλλοίωση τῆς ἑλληνικότητας; Ἄν δέν θέλουν νά βλέπουν νά φυτρώνουν τήν ἑπόμενη δεκαετία τζαμιά ἐκεῖ πού ὑπάρχουν αἰῶνες τώρα ἐκκλησίες; Ἐδῶ τό πρᾶγμα ἀλλάζει. Ὅταν κάποιος ἔρχεται γιά νά σοῦ ἐπιβάλει τόν δικό του τρόπο ζωῆς καί τήν δική του ἔννομη τάξη (νά μήν ἐργάζεται γιά παράδειγμα τήν Παρασκευή) χωρίς πρόθεση συνεργασίας, τότε αὐτό τό πρότυπο δέν μπορεῖ νά γίνει ἀνεκτό. Ἐν προκειμένω δέν πρόκειται γιά ξενοφοβία οὔτε γιά ἀντιμουσουλμανισμό. Μιλᾶμε γιά τήν στοιχειώδη ἄμυνα ἑνός ἔθνους νά προστατέψει τήν φυσιογνωμία του καί γιά τήν ἔγνοια του νά παραδώσει στήν ἑπόμενη γενιά τήν πατρίδα του ὅπως τήν παρέλαβε ἀπό τούς γονεῖς του.
Τέλος, ὑπάρχει καί ἡ ἀκροδεξιά. Ὄχι δέν ξεμπερδέψαμε μέ τόν ἐθνικισμό. Καί δέν ξεμπερδέψαμε γιατί ὅσο τά κόμματα τοῦ δημοκρατικοῦ τόξου δέν θά σκύβουν στίς ἀγωνίες τῶν Ἑλλήνων καί δέν θά κηρύσσουν ἐθνικό λόγο, τότε θά συνεχίσει νά φύεται ὁ «γενόσημος» ἐθνικισμός. Θά ἔρθει ἡ στιγμή πού κάποιοι θά νοσταλγήσουν τήν Χρυσή Αὐγή, γιατί ὡς ἀντίπαλος ἦταν ἕνας καί ἑνιαῖος. Συγκέντρωναν ὅλα τά πυρά ἐναντίον τους. Ἐνῶ τώρα πού ξεφυτρώνουν ἀντάρτικες διάσπαρτες ὁμάδες ὅπως οἱ «Ἑνωμένοι Μακεδόνες», δέν ξέρουν ἀπό ποῦ τούς ἔρχεται. Ἤδη χθές, ὁ Νῖκος Φίλης ἐξέφρασε τήν ἀνησυχία του, πού ὁ «νεοφασισμός βρῆκε κερκόπορτα γιά νά παραμείνει στό παιχνίδι». Μά ὁ ἐθνικισμός παραμένει στό παιγνίδι, γιατί οἱ βασικές ἀπόψεις του ἀγκαλιάζονται ἀπό τόν μισό ἑλληνικό λαό καί ὄχι ἀπό τό 6% τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς καί ἐπειδή οἱ Ἕλληνες δέν βρίσκουν τόν ἑαυτό τους στίς λέξεις τῶν open society κοσμοπολίτικων ἑλληνικῶν κομμάτων. Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια. Ἄν, μάλιστα, ΝΔ καί ΣΥΡΙΖΑ (πιό πολύ ἡ ΝΔ ) ζητοῦν, νά τούς βάζουν πλάτη τά γνωστά, παντός καιροῦ, ἀριστερά ντόπερμαν τῆς κακῶς ἐννοούμενης παγκοσμιοποίησης, τότε βαθμιαίως τό κενό πού ἄνοιξε στό κέντρο καί στά δεξιά τοῦ πολιτικοῦ συστήματος (οἱ κεντρῶοι εἶναι ἀκόμη πιό σκληροί μέ τό μεταναστευτικό) θά μεγαλώνει. Ἄς τό λάβουν ὑπ’ ὄψιν τους, λοιπόν, τά κόμματά μας καί ἄς πάψουν νά χαστουκίζουν τόν κόσμο μέ ληγμένα τσιτᾶτα κατά τῆς «ἀκροδεξιᾶς». Τά ἄκρα ἔχουν μετακομίσει στό κέντρο.
