Συναντήθηκα χθές μέ παλιό, καλό φίλο, στέλεχος δυνατό, στήν περιοχή μας, τοῦ κυβερνῶντος κόμματος, ἄρτι ἐπιστρέψαντα ἀπό τίς διακοπές του
«Πῶς τά πέρασες;» ἦταν ἡ κλασσική ἐρώτηση, στήν ὁποία ἀπάντησε ἀμέσως. «Καλά, ἠρεμήσαμε, γεμίσαμε μπαταρίες»…
Κουβεντιάσαμε ἐπ’ ὀλίγον γιά τά τρέχοντα, μοῦ εἶπε πόσο ἱκανοποιημένος εἶναι ἀπό τήν πορεία τοῦ κυβερνητικοῦ ἔργου, συγκατένευσα, τονίζοντας ὅτι «μέχρι τώρα καλά τά πᾶνε» καί εἶπα τό αὐτονόητο. «Ἔ, τώρα πού γυρίσατε, ὅλο καί κάπου θά κληθεῖς νά βοηθήσεις»…
Βλέπετε, κάθε φορά πού τό κόμμα κέρδιζε τίς ἐκλογές, τόν βλέπαμε σέ κάποια θέση. Σέ κάποιο διοικητικό συμβούλιο νοσοκομείου, σέ κάποιο φορέα, τέλος πάντων. Καί προσέφερε ὑπηρεσίες, κυρίως μέ τήν ἐμπειρία καί τήν ὀξυδέρκειά του. Καί πάντα χωρίς ἀμοιβή, ἀφοῦ ποτέ δέν ἄφηνε τήν ἐπιχείρησή του.
Μέ κοίταξε ἀπορημένος. «Μπά; Δέν τά ἔμαθες; Πᾶνε αὐτά, τελειώσαμε»…
«Ἔ, καιρός ἦταν, πολλά προσέφερες τόσα χρόνια» τοῦ εἶπα, βέβαιος ὅτι θά ἐκτιμήσει την …ἐκτίμησή μου.
– Καί πάλι δέν κατάλαβες. Δέν σταμάτησα ἐγώ νά θέλω νά προσφέρω τίς ὑπηρεσίες μου. Τό κόμμα ἀποφάσισε ὅτι δέν μέ θέλει. Δέν κάνω, φαίνεται, πιά…
– Δέν καταλαβαίνω. Δέν κάνεις γιά ποιό λόγο; Μήπως ζήτησες λεφτά; Ζήτησες καμμιά ἀμειβόμενη θέση; Ἀπαίτησες κάτι ὑπερβολικό;
– Καί πάλι ἀπληροφόρητος εἶσαι. Ἔβαλαν ὅριο ἡλικίας! Πάνω ἀπό ἑξήντα ἐτῶν, δέν κάνεις! Δηλαδή τό ὅριο εἶναι τά 45, ἀλλά –ἀπ’ ὅ,τι μοῦ εἶπαν– μπορεῖ νά φθάσουν καί μέχρι τά ἑξήντα. Ἀπό ἐκεῖ καί πάνω, εἶσαι ἐκτός πλάνων…
– Καλά, καί ἡ ἐμπειρία; Τό «μάθημα» δηλαδή πού δέν διδάσκεται σέ κανένα Πανεπιστήμιο, Κολλέγιο ἤ ἄλλο Ἵδρυμα σέ παγκόσμια κλίμακα;
– Τελειώσανε αὐτά πού ἤξερες κι ἐσύ κι ἐγώ! Τώρα κάνουμε τόπο στούς νέους! Καινούργια μυαλά, φρέσκα!
Τόν κοίταξα καλά γιά νά καταλάβω ἄν μέ δουλεύει ἤ ἐννοεῖ ὅσα ἔλεγε. Ἔκλινα πρός τήν πρώτη ἄποψη.
– Δηλαδή εἶναι κορόιδα οἱ Ἀμερικάνοι πού κάνουν ὑπουργούς ἑβδομηντάρηδες! Εἶναι κορόιδα πού δέν σοῦ δίνουν θέση ἄν δέν ἔχεις κουμαντάρει ἐπιχείρηση κι ἄν δέν ἔχεις νά ἐπιδείξεις ἔργο. Κορόιδα καί πού βαστᾶνε τούς στρατηγούς τους μέχρι μεγάλες ἡλικίες καί δέν τούς διώχνουν στά πενῆντα καί τά ἑξήντα!
– Δέν ξέρω τί κάνουν οἱ Ἀμερικάνοι, ἀλλά αὐτό ἀποφάσισαν, καί γι’ αὐτό λέω νά ξαναπάω στό ἐξοχικό γιά καμμιά ἑβδομάδα καί νά εὐχαριστηθῶ τήν θάλασσα τοῦ Σεπτεμβρίου, πού εἶναι μιά χαρά…
Χαιρετηθήκαμε, εἴπαμε «Καλό Φθινόπωρο» καί –ὡς παλαιός καί ἀθεράπευτος δημοσιογράφος– εἶπα νά διασταυρώσω τήν εἴδηση. Τηλεφώνησα ἀμέσως σέ πολύ καλό φίλο, πού ἐξελέγη βουλευτής μέ τό κυβερνῶν κόμμα…
Εἴπαμε τά καθιερωμένα καί πέταξα τό δόλωμα. «Θά σοῦ ἔλεγα νά προτείνεις γιά κάποια θέση τόν φίλο μας» εἶπα, ἀναφέροντας τό ὄνομα τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἱστορίας μας.
– Μπά, θά μοῦ τόν κόψουν ἀμέσως. Εἶναι ἀπόλυτοι ὡς πρός τήν ἡλικία. Ἄσε πού ζητοῦν καί δυνατά βιογραφικά, μέ πτυχία…
– Καί ἡ ἐμπειρία; Ἡ προσφορά; Τά χιλιόμετρα πού ἔχεις γράψει; Δέν μετροῦν αὐτά;
– Φοβᾶμαι πώς δέν μετροῦν καί δέν μπορῶ νά πῶ ὅτι μοῦ ἀρέσει! μοῦ εἶπε, καί κλείσαμε τό τηλέφωνο.
