Ἡ κυβέρνηση ἐνδιαφέρεται περισσότερο
νά ὑπονομεύσει τήν ὅποια ἐναλλαγή
στήν ἐξουσία παρά νά συμβάλει στήν ἔξοδο
τῆς οἰκονομίας ἀπό τό σημερινό τέλμα
ΑΚΟΜΑ καί οἱ ἀνά τήν ὑφήλιο πέτρες γνωρίζουν ὅτι ἡ ἑλληνική οἰκονομία εἶναι καταναλωτική καί ἐλάχιστα παραγωγική. Αὐτός ἦταν, ἐξάλλου, ἕνας ἀπό τούς κύριους λόγους τῆς ὑπαγωγῆς της σέ μνημόνια, γιά νά ἀποφύγει τήν ἄτακτη χρεωκοπία. Εἶναι γνωστό, ἐπίσης, στούς ἐπαΐοντες ὅτι ἡ δομή καί λειτουργία μιᾶς οἰκονομίας δέν ἀλλάζει ἀπό τή μία μέρα στήν ἄλλη, ἐνῶ ἡ ἀπαιτούμενη ἀλλαγή δέν μπορεῖ νά γίνει ἄν δέν ὑπάρχει ἡ ἀναγκαία γιά τόν σκοπό αὐτόν πολιτική βούληση.
Δυστυχῶς, ὅλα αὐτά δέν εἶναι θέματα πού ἀπασχολοῦν τή σημερινή κυβέρνηση. Δέν τήν ἐνδιαφέρουν οἱ μετασχηματισμοί καί οἱ μεταρρυθμίσεις, ἀλλά στήν ἀτζέντα της προέχει ἡ παραμονή στήν ἐξουσία καί ἡ δημιουργία προϋποθέσεων γιά γρήγορη ἐπιστροφή σ’ αὐτήν σέ περίπτωση ἐκλογικῆς ἀποτυχίας.
Στό πλαίσιο αὐτό, οἱ σημερινοί κυβερνητικοί ἑταῖροι, ἀπό τούς ὁποίους ὁ ἕνας ἤδη ψυχορραγεῖ, γιά καθαρά ψηφοθηρικούς λόγους καί ἀδιαφορώντας γιά τίς συνέπειες, προχωροῦν σέ πολιτική παροχῶν καί ὑποσχέσεων, πού θά ἐπιδεινώσει τή θέση τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας καί δέν θά ἐπιτρέψει τήν ἀποκατάσταση τῆς ἐμπιστοσύνης τῶν ἀγορῶν, στίς ὁποῖες εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά καταφεύγουμε γιά νά ἀποφύγουμε νά βρεθοῦμε σέ οἰκονομικό ἀδιέξοδο.
Τήν ἴδια στιγμή, ἡ χώρα ὑστερεῖ σοβαρά σέ ἐπενδύσεις καί τό παραγωγικό της δυναμικό χάνει ἔδαφος σέ ἀνταγωνιστικότητα καί καινοτομικές ἐπιδόσεις. Πέρα ἀπό τίς ὑποσχέσεις γιά παροχές ὅμως, ὁ νέος προϋπολογισμός στήν οὐσία εἶναι καί ἀντιπαραγωγικός.
Δέν ἔχει προβλέψεις γιά ξένα κεφάλαια πού θά πέσουν στήν ἀγορά ἤ γιά ἐπενδύσεις πού θά ἔρθουν στή χώρα. Δέν προβλέπει πουθενά νέο πλοῦτο, ἐκτός ἀπό τούς φόρους.
Οἱ προβλέψεις ἀπό τόν τουρισμό καί τίς ἐξαγωγές εἶναι εὐχολόγια, πού δέν λαμβάνουν ὑπ’ ὄψιν ὅτι μέ κατεστραμμένες τράπεζες δέν ὑπάρχει χρηματοδότηση τῶν μονάδων γιά νά συνεχίσουν τίς ἐξαγωγές καί δέν παίρνουν ἐπίσης ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἀπό τά ἔσοδα τοῦ τουρισμοῦ τή μερίδα τοῦ λέοντος τή νέμονται τά μεγάλα ξένα τουριστικά πρακτορεῖα καί οἱ ἑταιρεῖες πού ἔχουν φτιάξει στήν Κύπρο τά ἑλληνικά ἐπιχειρηματικά συμφέροντα!
Καί οἱ μέν φόροι εἶναι πλοῦτος γιά τίς κυβερνήσεις, γιά τό κράτος, ἀλλά δέν εἶναι πλοῦτος γιά τούς πολῖτες, ἄν δέν ἀξιοποιεῖται ἔτσι ὥστε νά μοιράζεται στούς πολῖτες. Νά καταλήγει σ’ αὐτούς. Οἱ φόροι πού συλλέγει τό κράτος εἶναι πολλαπλάσιοι καί ἐπιστρέφει στούς πολῖτες ἕνα μικρό ποσοστό ὑπό μορφή θριαμβευτικῆς ἐλεημοσύνης, πού τήν ὀνομάζει κοινωνική πολιτική ὑπέρ τῶν πολιτῶν. Σοῦ κλέβω πέντε, σοῦ δίνω πίσω ἕνα καί νά μοῦ ἔχεις καί εὐγνωμοσύνη! Γιά μίαν ἀκόμη φορά, ἔτσι ὁ κ. Ἀλέξης Τσίπρας στηρίζει τήν οἰκονομική πολιτική στήν κατανάλωση, ἡ ὁποία κάθε φορά πού ἀνεβαίνει βγάζει κερδισμένες τίς εἰσαγωγές καί ὄχι τήν ἐγχώρια παραγωγή.
Ἀρκεῖ νά δεῖ κανείς τήν ἄνοδο στίς πωλήσεις αὐτοκινήτων καί ἀμέσως γίνεται ξεκάθαρη ἡ εἰκόνα γιά τό αὔριο τῆς οἰκονομίας καί τῆς χώρας.
Τήν ἴδια ὥρα, γιά μίαν ἀκόμη φορά μεγαλώνει ὁ δημόσιος τομέας, ὁ ὁποῖος ἀπό 600.000 ὑπαλλήλους τό 2015, τώρα ὁδεύει πρός τίς 700.000, ἀριθμός πού σύντομα θά ἐπηρεάσει ἀρνητικά καί τίς ἀγορές. Θά ἀποτελέσει, ὅμως, καί σοβαρό πρόβλημα δημοσιονομικῆς φύσεως, γιατί ὁ νέος αὐτός α΄ πληθυσμός ἀπό κάπου θά πρέπει νά πληρώνεται.
«Ἤδη, οἱ συμβασιοῦχοι ἀπό 40.000 πρίν τό 2015 φτάνουν σήμερα περίπου τούς 100.000. Οἱ μετακλητοί ἀπό 1900 περνᾶνε τίς 3.000! Πάνω σ’ αὐτό τό νοσηρό σκηνικό, οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι εἶδαν αὐξήσεις 16,7% κατά μέσο ὅρο ἀπό τό 2015, ἐνῶ οἱ ἰδιωτικοί εἶδαν (νέες) μειώσεις πάνω ἀπό 3%! Πόσα παίρνουν οἱ κατά πλειοψηφία κηφῆνες μετακλητοί, ἀλλά καί οἱ συμβασιοῦχοι; Κατά μέσο ὅρο, 1.500 εὐρώ τόν μῆνα! Οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι; Κατά μέσο ὅρο, 1400 εὐρώ τόν μῆνα! Πόσο παίρνουν οἱ ἰδιωτικοί, πού παράγουν τόν πλοῦτο ἀπό τόν ὁποῖο ζοῦν ὅλοι; Κατά μέσο ὅρο, 980 εὐρώ τόν μῆνα. Ὀγδόντα εὐρώ παραπάνω ἀπό τόν νεοδιοριζόμενο δημόσιο ὑπάλληλο! Καί, ἤδη, τόν Ὀκτώβριο οἱ ἄνεργοι τοῦ ἰδιωτικοῦ τομέα πέρασαν πάλι καί ἐπίσημα τό ἕνα ἑκατομμύριο!» γράφει ὁ Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης. Καί φέρνει στό προσκήνιο ἕνα πολύ σοβαρό πρόβλημα, τό ὁποῖο ἔχει καί σοβαρότατες πολιτικές διαστάσεις. Ἔχουμε, δηλαδή, νέα ἐπανακομματικοποίηση τῆς δημόσιας διοίκησης, ἡ ὁποία γιά μίαν ἀκόμη φορά θά ἀποτελέσει ἀναπτυξιακή τροχοπέδη.
Μέσα σέ παρόμοιο σκηνικό, λοιπόν, μέ δεδομένα ἐπίσης τήν πλήρη ἀπαξίωση τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ μας συστήματος καί τά τεράστια προβλήματα στόν χῶρο τῆς Δικαιοσύνης, ἡ Ἑλλάδα, ἀντί νά ἀντλήσει διδάγματα ἀπό τήν ὑπαγωγή της σέ ὀκταετῆ… μνημονιακή ἐπιτήρηση, στήν οὐσία προετοιμάζει τίς προσεχεῖς της περιπέτειες, πού αὐτή τή φορά ἴσως νά εἶναι ἄνευ ἐπιστροφῆς.
*Ἐπίτιμος Διεθνής Πρόεδρος
Ἕνωσης Εὐρωπαίων Δημοσιογράφων
[email protected]
