Σκεφθεῖτε αὐτά πού ζοῦμε τώρα νά γίνονταν τό 1965. Θά εἶχαν πέσει καί τά τελευταῖα τσιμέντα στά πεζοδρόμια τῆς πλατείας!
Κι ὅμως, τά παρακολουθοῦμε στήν τηλεόραση, ὁ πρωθυπουργός –μέ τόν ἑταῖρο του νά ἔχει μόλις ἀποσύρει τήν ἐμπιστοσύνη του– βγαίνει στήν ὀθόνη μας νηφάλιος, ἀνακοινώνει ὅτι ἡ συγκυβέρνηση τῶν 153 ἔλαβε τέλος, ἀλλά δέν κουνιέται φύλλο!
Ὁ ἑταῖρος του μεταβαίνει σέ κεντρικό ξενοδοχεῖο καί δίνει συνέντευξη Τύπου, στήν οὐσία «καταγγέλλει» μέλη τοῦ κόμματός του καί τῆς κυβερνήσεως, τά ὁποῖα θά στηρίξουν –προφανῶς– τήν συμφωνία τῶν Ψαράδων, μᾶς λέει ὅτι ὁ ἕνας «ἔφυγε ξαφνικά γιά τήν Κίνα» καί ὅτι ἡ ὑπουργός καί φίλη του «ξέχασε τό τηλέφωνό της στόν ἀστυνομικό», διακωμωδεῖ τήν στάση τοῦ ὑφυπουργοῦ τῶν Ἐξωτερικῶν, λέγοντας ὅτι «οὔτε πού ἤθελε νά ἀκούσει περί ΣΥΡΙΖΑ» καί ἄλλα βαρύτερα, καί οἱ δημοσιογράφοι γελοῦν καί ἁπλῶς καταγράφουν…
Τί ἔγινε, ρέ παιδιά; Γινήκαμε πιά τόσο «Εὐρωπαῖοι»; Ὡριμάσαμε τόσο πολιτικά; Ἔχουμε τόσο ζαλιστεῖ ἀπό τίς σφαλιάρες καί τήν ἀφραγκία καί δέν δίνουμε σημασία στά πολιτικά; Νά σᾶς πῶ τήν ἀλήθεια, εἶναι ὅλα αὐτά μαζί! Ναί, ὅπως καί νά τό κάνουμε, τόσα χρόνια μέσα στήν Εὐρώπη, ἔχοντας περάσει καί ἀπό τό στάδιο τῆς –ἐποχικῆς ἔστω καί μέ δανεικά– εὐημερίας, ἔχουμε ἀποκτήσει –κατά ἕνα μέρος– κάποιας μορφῆς εὐρωπαϊκή κουλτούρα.
Γι’ αὐτό καί ἀποδεχόμαστε πλέον «συμμαχικές κυβερνήσεις», κάτι πού ὅταν μᾶς τό ἔφερε (καί μάλιστα σέ πολύ ἰσχυρότερη βάση) ὁ Κων. Μητσοτάκης, τό ἀπαξιώσαμε καί ἀντί νά μιλᾶμε γιά τό μεγάλο ἐκεῖνο ἐπίτευγμα μιλᾶμε γιά «Βρώμικο ’89»! Τώρα, δεχθήκαμε τήν συγκυβέρνηση τῆς ΝΔ μέ τό ΠΑΣΟΚ καί τήν ΔΗΜ.ΑΡ καί μάλιστα μεμφόμεθα τόν ἀριστερό Κουβέλη, ἐπειδή ἔφυγε ἀπό τήν κυβέρνηση μέ τήν Κεντροδεξιά καί τήν Κεντροαριστερά!
Δεχθήκαμε ἐπίσης τήν συγκυβέρνηση τῆς ΝΔ μέ τό ΠΑΣΟΚ, τό κόμμα πού μέ ψεύδη ἀσύστολα καί μέ συκοφαντίες ἀνέτρεψε (στήν οὐσία) τήν κυβέρνηση Κ. Καραμανλῆ καί μᾶς φόρεσε τόν ζουρλομανδύα τῶν μνημονίων!
Ναί, λοιπόν, ἔχουμε ὡριμάσει πολιτικά καί προκειμένου νά κυβερνηθεῖ ἡ χώρα δεχόμαστε λύσεις τίς ὁποῖες θά θεωρούσαμε «ἔγκλημα», «προδοσία», «ἐξευτελισμό», κι ἕνα σωρό ἀκόμη πιό βαρειά…
Τώρα, δέν ἔχουμε πρόβλημα νά ὑποστηρίζουμε ὁποιοδήποτε κυβερνητικό σχῆμα, σέ περίπτωση πού ἡ χώρα ἀντιμετωπίζει πρόβλημα σταθερότητας καί κίνδυνο ἐκτροπῆς. Ὅσο καί ἄν δέν τό καταλαβαίνουμε, τό «65» καί ἡ ἐκτροπή πού μᾶς ἔφερε μᾶς ἔκαναν «νά βάλουμε μυαλό»…
Ναί, εἴμαστε ζαλισμένοι ἀπό τίς ἀλλεπάλληλες κατραπακιές! Ναί, εἴμαστε ἀλαφιασμένοι ἀπό τίς περικοπές τῶν ἀποδοχῶν μας, τόν κατακερματισμό τῶν εἰσοδημάτων μας, τήν ἀπαξίωση τῆς ἐργασίας μας, τόν ἐξευτελισμό μας ὡς πολιτῶν μιᾶς εὐνομούμενης χώρας.
Ναί, ἀπό τά ἀλλεπάλληλα χαστούκια δέν μποροῦμε νά σηκώσουμε κεφάλι καί ἀνεχόμαστε (γιά νά μήν κοροϊδευόμαστε) καί συμπαιγνίες, καί ὑποκριτική συμπεριφορά, καί συμφωνίες «κάτω ἀπό τό τραπέζι», καί ρεβεράντζες στούς ξένους ἀνθυπάτους καί Καίσαρες.
Ἐκεῖνο, ὅμως, πού θεωρῶ ἐπικίνδυνο εἶναι μήπως τελικά συνηθίσουμε νά ζοῦμε μέ τήν συνοδεία τῆς σφαλιάρας κι ὅταν ὀρθοποδήσουμε ἀρχίσουμε νά τήν ἀποζητᾶμε!
