Η ΥΠΟΥΡΓΟΠΟΙΗΣΗ τοῦ ναυάρχου Ἀποστολάκη ἔχει πολλές προεκτάσεις: συμμαχικές, πολιτικές, ἀμυντικές, τηλεοπτικές καί βεβαίως …ἐνδοκρητικές.
Συμμαχικές, διότι ὁ συγκεκριμένος ἀνώτατος ἀξιωματικός ἔχει ἀναπτύξει ἄριστη σχέση μέ τόν Ἀμερικανό πρέσβυ Πάυατ, ὁ ὁποῖος τόν μνημονεύει τακτικά στίς συνεντεύξεις του. Κυρίως διότι ὁ Ἀποστολάκης (τό διαπίστωσα ὁ ἴδιος τόν Μάρτιο τοῦ 2017 σέ μιά ἐνημερωτική συνάντηση πού εἶχα μαζί του στό Πεντάγωνο μόλις ἀνέλαβα τήν διεύθυνση τῆς «Ἑστίας») λέει τήν ἀλήθεια στούς συμμάχους ὅσο δυσάρεστη καί ἄν εἶναι αὐτή. Δέν ὡραιοποιεῖ καταστάσεις. Προτιμᾶ νά εἶναι χρήσιμος παρά ἀρεστός. Διατηρῶ ἰσχυρά στήν μνήμη μου ὅσα μοῦ εἶπε γιά τήν πολιτική τῶν Μεγάλων Δυνάμεων στήν Συρία σέ ἐκείνη τήν συνάντησή μας ὁ τότε ἀρχηγός ΓΕΕΘΑ. Σᾶς βεβαιῶ δέν ἦταν εὐχάριστα γιά τούς συμμάχους. Δικαιώθηκε. Ἀλλά στήν πολιτική ἔτσι ἔχεις ἀξία: Ὅταν τολμᾶς νά λές αὐτό πού διστάζουν νά ποῦν οἱ ἄλλοι.
Ἡ ὑπουργοποίηση Ἀποστολάκη (ὁ ὁποῖος κατάγεται ἀπό τό Ρέθυμνο ἀπ’ ὅπου καί ἡ ρίζα τῆς οἰκογένειάς μου) ἔχει καί ἀμυντικές προεκτάσεις. Ἐσωτερικές καί ἐξωτερικές. «Ἐσωτερικές-ἀμυντικές», διότι ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει ἕως καί τό τί ἔχει ἡ τελευταία ἀποθήκη τοῦ στρατεύματος ἀνά ὅπλο σέ κάθε περιοχή τῆς χώρας. Ἔχει εἰκόνα ἕως καί τί νούμερο ἄρβυλο ἤ μπελαμάνα φορᾶ ὁ τελευταῖος φαντάρος καί ὁ τελευταῖος ναύτης. Δέν ἦταν ἀρχηγός τῶν γραφείων, τῶν παιάνων καί τῶν τιμῶν. «Ἐσωτερικές-ἀμυντικές» προεκτάσεις, ἐπίσης, διότι ἐπί τῶν ἡμερῶν του –αὐτή ἦταν καί αἰτία διαφωνιῶν του μέ τό ΓΕΣ– ἤθελε νά ἐπαναπροσανατολίσει τήν διάταξη τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων πρός τό Αἰγαῖο. Ἐκεῖ πού ἀντιμετωπίζει ἡ χώρα τήν μείζονα ἀπειλή ἐθνικῆς ἀσφαλείας. Ἔστω καί ἄν αὐτή ἡ ἀπόφασή του σήμαινε ἀποφάσεις μέ πολιτικό κόστος γιά τόν ΣΥΡΙΖΑ στίς τοπικές κοινωνίες, ὅπως κλείσιμο στρατοπέδων τοῦ Στρατοῦ καί τῆς Πολεμικῆς Ἀεροπορίας στήν Πελοπόννησο καί τήν Δυτική Μακεδονία –ὅπου πλέον ἐξέλιπεν ὁ κομμουνιστικός κίνδυνος.
Ἡ ὑπουργοποίηση Ἀποστολάκη ἔχει καί «ἐξωτερικές-ἀμυντικές» προεκτάσεις ὅμως, διότι μιλᾶ σέ πρῶτο ἑνικό στόν Τοῦρκο ὁμόλογό του ὑπουργό Ἄμυνας Ἀκάρ ὁ ὁποῖος διετέλεσε ἀρχηγός ΓΕΕΘΑ ἐπίσης. Εἶναι τόσο καλή ἡ μεταξύ τους προσωπική σχέση, ὥστε σέ κρίσιμες στιγμές, ὅταν ἡ Ἀκτοφυλακή καί τό Ναυτικό τῶν πραξικοπηματιῶν πού ἔδρασαν κατά τοῦ Ἐρντογάν τό 2016 ἐπιχειροῦσαν νά κάνουν βόλτες ἀμφισβήτησης στά Ἴμια καί νά μᾶς παρασύρουν σέ πολεμική ἔνταση, ὁ Ἀποστολάκης σήκωνε τό τηλέφωνο καί φώναζε στόν Τοῦρκο: «Τί ἦρθες νά κάνεις στήν αὐλή μου, Ἀκάρ; Θές νά …κατουρήσεις τήν αὐλή μου; Ξέρεις πώς ἄν τό θέλω μπορῶ νά σᾶς τσακίσω!». (Τό ἀποκαλύπτω γιατί κάποιοι ἐξεπλάγησαν ἀπό τήν πρόσφατη δημόσια δήλωση-ἀπειλή τοῦ Α/ΓΕΕΘΑ πρός τούς Τούρκους: «Θά σᾶς ἰσοπεδώσω ἄν ἐπιχειρήσετε νά πατήσετε στά Ἴμια». Οἱ γείτονες πού τόν ἔχουν ἀκούσει πολλές φορές νά τούς τά ψέλνει ἀπό τά ἀναμμένα σύρματα, ὄχι). Ὡστόσο τό πλέον σημαντικό εἶναι ἄλλο!
Ἡ ὑπουργοποίηση Ἀποστολάκη ἔχει βαρειές πολιτικές προεκτάσεις, ὄχι ὅμως αὐτές πού τῆς ἀποδόθηκαν. Γιά ἕνα κόμμα, ὑποτίθεται ἀριστερό, ὅπως ὁ ΣΥΡΙΖΑ, ἡ ἀπ’ εὐθείας ὑπουργοποίηση ἀνώτατου ἀξιωματικοῦ –γιατί τό κόμμα αὐτό δέν ἔχει πρόσωπο κατάλληλο γιά ὑπουργό Ἄμυνας, ἀποδεκτό ἀπό τό στράτευμα– εἶναι κατ’ οὐσίαν «βαριά» συντηρητική ἐπιλογή. Ἀνυπόφορη γιά τούς «συντρόφους». Εἰδικῶς μέ τά ἀνακλαστικά, τά κόμπλεξ, τίς ἐνοχές καί τίς μνῆμες πού κουβαλᾶ ἡ Ἀριστερά ἕνεκα τῆς κακῆς διαχρονικῆς σχέσης της μέ τίς Ἔνοπλες Δυνάμεις. Νά μή θυμίσω τί ἔλεγε τό πρόγραμμα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ τό 2015 γιά ἐκλογές στά στρατόπεδα καί ἄλλες ἀνοησίες. Πλανᾶται πλάνην οἰκτράν ἄν νομίζει κανείς ὅτι ἡ ἐπιλογή Ἀποστολάκη ἔγινε ἐνθουσιωδῶς δεκτή ἀπό τόν σκληρό πυρῆνα τῆς Κουμουνδούρου πού ἀκούει χακί καί παθαίνει ἀναφυλαξία. Καί ὅμως: Ἡ ἀνοησία ἑνός ἄσχετου μέ τό στράτευμα ἀρθρογράφου πού εἶδε στόν Ἀποστολάκη ἕναν νέο «Σπαντιδάκη», τήν ὁποία υἱοθέτησε ἀκρίτως ἡ ἡγεσία τῆς Ἀντιπολίτευσης, ἔβγαλε ἀπό τήν δύσκολη ἐσωκομματική θέση τόν Τσίπρα. Τοῦ ἐπέτρεψε νά κάνει ἕως καί …δημοκρατικό μάθημα γιά τό πολίτευμα. Ποῦ νά θυμᾶται ὁ ἀρθρογράφος ὅτι τό Πολεμικό Ναυτικό ἀπό ὅπου προέρχεται ὁ Ἀποστολάκης –ὅπως καί οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις στό σύνολό τους– ἔχει μακρά δημοκρατική παράδοση μέ Κινήματα καί «Βέλη» τό 1973. Αὐτό ὅμως δέν ἀναιρεῖ τήν οὐσία τοῦ πράγματος: ἡ συντηρητική παράταξη καί τό κέντρο πού εἶχαν ὡς ἀρχηγούς στρατηγούς ὅπως ὁ Παπάγος (παραιτήθηκε ἀπό τό στράτευμα καί κατῆλθε ἀμέσως στήν πολιτική) καί ὁ Πλαστήρας ἐμφανίστηκαν νά ἀπορρίπτουν τήν μετακίνηση ἑνός καλοῦ ἀξιωματικοῦ στήν πολιτική ἡγεσία τοῦ Πενταγώνου. Ἀναρωτιέμαι ἄν κατάλαβε ὁ ἀρθρογράφος καί ὅποιος ἄλλος τό μέγεθος τῆς προσβολῆς πού ἔκαναν στό προσωπικό τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων τό ὁποῖο μετά ἀπό τόσα λαμόγια, κλέφτες ὑπουργούς Ἄμυνας τοῦ ΠΑΣΟΚ πού παρέλασαν ἀπό τό Πεντάγωνο (καί εἶναι ὑπόδικοι), εἶδαν πρώτη φορά νά ἀξιοποιεῖται ἄνθρωπος ἀπό τά σπλάγχνα τους. Ἀναρωτιέμαι!
Καί τέλος: Προσωπικά δέν ἀμφιβάλλω γιά τίς ἱκανότητες τοῦ ναυάρχου ἐπί ἐπειχειρησιακῶν θεμάτων. Ἡ μόνη ἐπιφύλαξη πού ἔχω εἶναι πῶς ἕνας ἄπειρος ἀπό πολιτική καί ἀπό διπλωματία ὑπουργός μπορεῖ νά κυβερνήσει καλά ἕνα τόσο εὐαίσθητο Ὑπουργεῖο. Αὐτό ναί, εἶναι πεδίο γιά κριτική. Ἀλλά γι’ αὐτό ὁ ναύαρχος θά κριθεῖ στήν πράξη. Ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος.
