Τά πνευματικά σύνορα τῆς πίστεως

AΝΑΧΩΡΩΝΤΑΣ ἀπό τήν Φλώρινα γιά τήν Θεσσαλονίκη μέσω Ἐγνατίας Ὁδοῦ ζήτησα ἀπό τούς φίλους μου νά κάνουμε δύο στάσεις.

Ἡ πρώτη στό Νυμφαῖο γιά νά γνωρίσω τόν παπα-Γιάννη Ζέζιο, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἱερέας κατόπιν προτροπῆς τοῦ Νίκου Μέρτζου γιά νά ἔχει τό χωριό παπᾶ. Ἦταν ἐπιπλᾶς, ἀπό τούς καλύτερους στήν Θεσσαλονίκη. Θά γράψω προσεχῶς γιά τόν παπα-Γιάννη, ὁ ὁποῖος ἀνακαινίζει αὐτήν τήν ἐποχή τό ὑπέροχο ἀρχοντόσπιτο τῆς Μακεδόνισσας γιαγιᾶς του, τό γένος Δαλαμάγκα, τό ὁποῖο κτίστηκε τό 1849.

Ἡ δεύτερη στάση ἦταν στήν Σιάτιστα, τήν πόλη τῶν εὐεργετῶν. Ἤθελα νά περπατήσω ξανά στά δρομάκια πέραν τῆς ἐκκλησίας τοῦ Ἁγίου Νικολάου, τοῦ Ἐπισκοπικοῦ Μεγάρου, τοῦ Τραμπάντζειου Γυμνασίου καί τοῦ Ἀρχοντικοῦ Δόλγκηρα, ἐκεῖ πού τό 2013 ἔκανα γιά τήν ΕΡΤ μιά ἀπό τίς ὡραιότερες συνεντεύξεις τῆς ζωῆς μου μέ τόν μακαριστό Μητροπολίτη Σισανίου καί Σιατίστης Παῦλο, ὁ ὁποῖος πέθανε ξαφνικά πρό διμήνου. Τόν ἀγαποῦσα πολύ αὐτόν τόν ἄνθρωπο, θεωροῦσα ὅτι ἔχει ταυτόχρονα προδιαγραφές Ἀρχιεπισκόπου ἀλλά καί Ἁγίου –καί τά ἔκανα ὅλα. Περπάτησα παντοῦ τό σούρουπο αὐτῆς τῆς γλυκιᾶς βραδυᾶς, ἐκτός ἀπό τό Ἐπισκοπικό Μέγαρο τό ὁποῖο ἔμοιαζε θεοσκότεινο. Μπῆκα ἀκόμη καί σέ μαγαζιά στά ὁποῖα μύριζε –Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας ἦταν– πολύ λιβάνι. Οἱ καταστηματάρχες μοῦ εἶπαν ὅτι τέτοια μέρα, κάθε χρόνο, ὁ Παῦλος ἔπαιρνε τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας ἀπό τό ὁμώνυμο Μοναστήρι καί μέ λιτανεία-πορεία 15 ὁλόκληρων χιλιομέτρων τήν μετέφερε στόν Μητροπολιτικό Ναό ὅπου ἔμενε μέχρι τό Πάσχα. Φέτος ἡ εἰκόνα μπῆκε στά σπίτια τους χωρίς αὐτόν.

«Αὐτός ὁ ἄνθρωπος ζοῦσε τήν πίστη του! Ἦταν ἡ ζωντανή ἀπόδειξη ὅτι οἱ ἰδέες ἀνοίγουν νέους δρόμους» μοῦ εἶπε ἡ διευθύντρια τοῦ δημοτικοῦ σχολείου τῆς Σιάτιστας (ἀνεγέρθη τό 1910 καί βρίσκεται ἀπέναντι ἀπό τό Ἐπισκοπικό Μέγαρο), πού βρέθηκε κυριακάτικα στό σχολεῖο καί πρόσθεσε κάτι πού ἤξερα: ὁ Παῦλος εἶχε σώσει πολλά νέα παιδιά καί πολλούς οἰκογενειάρχες στούς ὁποίους πλήρωνε τά δάνεια μυστικά.

Ἤμουν ἕτοιμος νά ἀναχωρήσω, ἀλλά κάτι μέ «ἔτρωγε». Ἡ πόρτα τοῦ σκοτεινοῦ Ἐπισκοπικοῦ Μεγάρου ἦταν διάπλατα ἀνοικτή –τήν εἶχα ξαναπεράσει μέ τόν Παῦλο στό τιμόνι τοῦ αὐτοκινήτου του, δωρεά τῶν φίλων του– ἐνῶ μέσα ἀπό αὐτό τακτικά ἔβγαιναν συνεχῶς νέα παιδιά. Τί δουλειά εἶχαν νέα παιδιά ἐκεῖ, ἀφοῦ δέν ἦταν κανείς; Ἀνέβηκα πρός τόν σκοτεινό περίβολο καί στό βάθος τοῦ Μεγάρου διέκρινα δίπλα στόν τάφο τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτη Ἀντωνίου –προκατόχου τοῦ Παύλου– ὁ ὁποῖος εἶναι θαμμένος ἐκεῖ, μερικά φαναράκια μέ φῶς. Πλησίασα. Ἔκπληξη! Ἦταν ὁ τάφος τοῦ Παύλου ἐκεῖ, οἱ Σιατιστινοί τόν κράτησαν μαζί τους! Δέν ἐτάφη στήν Χαλκίδα ὅπως νόμιζα! Πάνω στήν πλάκα ἔγραφε: «Ἐάν τε ζῶμεν ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τοῦ Κυρίου Ἐσμεν». Καί κάτω ἐκεῖ πού βρίσκονταν τά φαναράκια μέ τό φῶς ὑπῆρχε μιά τόση δά μικρή πλάκα πού ἔφερε τήν ὑπογραφή τῶν μαθητῶν τῆς ἕκτης τάξης τοῦ δημοτικοῦ σχολείου Σιάτιστας. Ἔγραφε: «Μεγάλη ἡ καρδιά σας, τεράστια ἡ προσφορά σας. Μέ ἀγάπη θά σᾶς θυμόμαστε ὅλα τά παιδιά σας».

Δέν μπορῶ νά σᾶς περιγράψω τήν συγκίνησή μου. Ἀπαγορεύεται. Εἶναι προσωπικό δεδομένο ὅ,τι ἀκολούθησε. Μόλις γύρισα στήν Ἀθήνα καί ὑπό τό φῶς τῆς συνεδριάσεως τῆς Ἱεραρχίας γιά τίς σχέσεις Ἐκκλησίας – Πολιτείας θέλησα νά ξαναδῶ τό τελευταῖο τμῆμα τῆς συνέντευξής μας στό Ἀρχοντικό Δόλγκηρα (you tube, «Ἄλλη ὄψη», Σιατίστης Παῦλος). Ἐπαναφέρω τίς σκέψεις του στή μνήμη μας:

«Ἡ Ἀριστερά ἔχει κόμπλεξ μέ τήν Ἐκκλησία. Τήν φοβᾶται πολύ. Ὁ ΣΥΡΙΖΑ μιλᾶ μέ τήν ξύλινη γλῶσσα τοῦ μαρξισμοῦ γιά τήν πίστη. […] Δέν μέ πειράζει νά εἶναι κανείς ἄθεος. Μέ ἐνοχλεῖ νά εἶναι ἐπιπόλαιος καί νά παριστάνει τόν σπουδαῖο. […] Οἱ σχέσεις Ἐκκλησίας – Πολιτείας δομήθηκαν μέσα στήν ζωή καί στήν ἱστορία καί ὄχι μέσα σέ βιβλία καί καταστατικές ἀρχές! Ἡ Θεσσαλονίκη ἑορτάζει τόν Δημήτριο καί ὡς Ἅγιο ἀλλά κυρίως ὡς ἐλευθερωτή της. Δέν μπορεῖς νά τεμαχίζεις τήν ζωή καί τήν ἱστορία χωρίς νά πληγωθεῖς. Ὅταν ἐπί τουρκοκρατίας καταλύθηκαν τά γεωγραφικά μας σύνορα ὁ Ἕλληνας προσέφυγε στά πνευματικά του σύνορα, στήν πίστη του. Γι’ αὐτό οἱ Τοῦρκοι προσπαθοῦσαν νά ἀλλάξει τήν πίστη του ὁ ραγιᾶς. Ὅσο ἔμενε πιστός ἔμενε καί Ἕλληνας».

Περίεργο! Ὅση ὥρα παρακολουθοῦσα τό συγκεκριμένο ἀπόσπασμα στά αὐτιά «ἄκουσα» ξανά τόν ἦχο τῶν διακοσίων ἀλόγων τοῦ Ἱππικοῦ ὁμίλου Σιάτιστας πού μετέχουν στήν ἑορτή τῆς Παναγίας τόν 15αύγουστο στήν Σιάτιστα. Περίεργο! Στό τέλος τοῦ ἀποσπάσματος καί ἐνῶ εἶχα πλέον στά αὐτιά μου τήν φωνή τοῦ Παύλου, ἔνιωσα στήν μύτη μου τό λιβάνι πού μύρισα ἀπό τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, μετά τήν πορεία τῶν 15 χιλιομέτρων. Καί μετά σκέφτηκα: Τί νά καταλάβουν ἀπό ὅλα αὐτά τά πατροπαράδοτα, γνήσια μακεδονικά, χριστιανικά καί ἑλληνικά στόν ΣΥΡΙΖΑ; «Ἀδιάβαστοι» ὅπως τούς εἶπε καί ὁ Παῦλος. Ἀδιάβαστοι!

Απόψεις

Ξεχάστε τίς ἐκλογές τῆς παραγραφῆς τό «στικάκι» ἔχει ἀφήσει ἴχνη

Μανώλης Κοττάκης
Τό Σύνταγμα ἄλλαξε, ἀλλά ὄχι ὁ νόμος περί εὐθύνης Ὑπουργῶν! – Εἶναι ἀλήθεια ὅτι «κομιστής» τῶν μονταρισμένων διαλόγων στά ΜΜΕ εἶναι Βουλευτής τῆς ΝΔ; – Ἡ πανομοιότυπος τακτική: Στά «σκυλιά» οἱ χαμηλόβαθμοι λειτουργοί γιά νά γλυτώνουν οἱ ἔνοχοι: ὁ σταθμάρχης στά Τέμπη, ἀξιωματοῦχοι τῆς ΕΥΠ στίς ὑποκλοπές, ἡ συνεργάτις τοῦ Γραμματέως τοῦ Ὑπουργείου Ἐσωτερικῶν στά «μαίηλ» τῆς ἐπιστολικῆς ψήφου – Σύστημα ἡ καταστροφή τῶν ἀποδείξεων

Πληθωρισμός: Νύχτα σπαρμένη …μάγια!

Εφημερίς Εστία
ΜΙΑ ἀπίστευτη καί, συγχρόνως, μελαγχολική διαπίστωση: ἡ τελευταία ἀνακοίνωση τῆς Eurostat γιά τόν πληθωρισμό στήν χώρα μας τόν περασμένο Φεβρουάριο συμπύκνωσε πολλαπλές καί πολύμορφες ἁμαρτίες κυβερνώντων πενῆντα ἐτῶν.

Τήν μικρότερη ἀγοραστική δύναμη στήν ΕΕ ἔχουν οἱ Ἕλληνες

Εφημερίς Εστία
ΤΗΝ ΔΕΙΝΗ κατάσταση πού εὑρίσκονται οἱ Ἕλληνες λόγῳ τῆς ἀκρίβειας καί τῶν χαμηλῶν εἰσοδημάτων ἐπιβεβαίωσαν τά στοιχεῖα πού δημοσιοποίησε σήμερα ἡ Eurostat.

Ὁ «βασικός μέτοχος» καί οἱ μοιραῖοι συμμέτοχοι

Δημήτρης Καπράνος
Πόσο καλύτερα θά ἦταν ὅλα γιά τήν Ἑλλάδα ἄν δέν εἶχε χαθεῖ ἡ εὐκαιρία γιά τόν «βασικό μέτοχο»!

Παρασκευή, 27 Μαρτίου 1964

Πρό 60 ἐτῶν
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ