Δημογραφική κάμψη,
φυγή ἐπιστημονικοῦ δυναμικοῦ,
ὑψηλά χρέη πρός τό δημόσιο
καί ἀνύπαρκτη παραγωγικότητα,
εἶναι τά κύρια συστατικά
μιᾶς ὀδυνηρῆς παρακμιακῆς πορείας
Η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ τοῦ πρώην ὑπουργοῦ Παιδείας κ. Βασίλη Κοντογιαννόπουλου νά διοργανώσει μίαν ἐκδήλωση δημοσίου διαλόγου μέ θέμα: «Στόπ στήν παρακμή» ἦταν καθόλα ἀξιέπαινη, τελικά ὅμως στήν παροῦσα συγκυρία ἀποτελεῖ σταγόνα στόν ὠκεανό. Ἡ παρακμιακή πορεία τῆς χώρας εἶναι ἐπιταχυνόμενη καί, ἀκόμα χειρότερα, κάθε μέρα πού περνᾶ γίνεται καί βαθύτερη. Πηγαίνει, δηλαδή, σέ ἀρθρώσεις τοῦ συνολικοῦ ἱστοῦ τῆς κοινωνίας, οἱ ὁποῖες κινδυνεύουν μέ ἀνήκεστο βλάβη· καί εἶναι θλιβερό νά παρατηρεῖ κανείς ὅτι στό ἐπίπεδο τοῦ «σοφοῦ λαοῦ»… τρία πουλάκια κάθονται.
Τό τί σημαίνει γιά τή χώρα τό 2040 νά ἔχει 7.500.000 κατοίκους ἀπό 10.600.000 σήμερα, κανείς δέν τό συλλαμβάνει. Ἡ φυγή ἀπό τή χώρα 500.000 νέων ἐπιστημόνων καί στελεχῶν ἐπιχειρήσεων, δέν προκαλεῖ καμμιά ἀνησυχία. Ἡ κατάταξη τῆς χώρας στά τελευταῖα σκαλοπάτια τῆς παραγωγικότητας παγκοσμίως μᾶλλον θά χαροποιεῖ τούς μεγάλους κοινωνικούς ἀναμορφωτές τοῦ «Ρουβίκωνα». Ἀπό μόνο του, ἔτσι, τό γεγονός τῆς πλήρους ἀπάθειας καί ἀδιαφορίας ἀπέναντι στή ροή τῆς πραγματικότητας εἶναι ἐνδεικτικό τῆς παρακμιακῆς πορείας τῆς χώρας, ἀλλά καί τῶν ψυχο-πνευματικῶν προβλημάτων της…
Καί στό ἐπίπεδο αὐτό, ἡ κατάσταση δείχνει νά ἀκολουθεῖ ἕναν μᾶλλον ὀλισθηρό δρόμο: αὐτόν τοῦ ψυχολογικοῦ μηδενισμοῦ, στό ὄνομα τῆς μεταφυσικῆς. Γιά παράδειγμα, οἱ φαιοκόκκινες ἰδεολογικές δυνάμεις, πού στά χρόνια τῆς μεταπολίτευσης ἰσοπέδωσαν κυριολεκτικά τή χώρα, σήμερα προσπαθοῦν νά πείσουν ὅτι ἀπέτυχαν στό ἔργο τους ἐξ αἰτίας τῶν μνημονίων. Ἡ ἰσοπέδωση, δηλαδή, δέν τούς ἦταν ἀρκετή.
Ἔτσι, σέ ἄρθρα καί βιβλία τους, κάποιοι συγγραφεῖς προσπαθοῦν νά πείσουν ὅτι ἡ ἑλληνική κοινωνία διαχρονικά δέν φέρει καμμία ἀπολύτως εὐθύνη γιά τά ἔργα, τίς ἀποφάσεις καί τίς ἐπιλογές της, καθ’ ὅσον αὐτά πού τῆς συμβαίνουν, ὑπαγορεύονται ἀπό εὐρωπαϊκές βέβαια σκοτεινές δυνάμεις πού ἐπιβουλεύονται τή χώρα καί τό λαό της.
Αὐτή ἡ προσπάθεια ἀπενοχοποίησης μιᾶς συλλογικότητας γιά τά λάθη πού ἐνδεχομένως ἔχει κάνει, δημιουργεῖ μία ψευδῆ συλλογική αὐτο-εικόνα, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ στήν παθητική ἀποδοχή τῆς πραγματικότητας καί, κυρίως, στήν ἀπονέκρωση κάθε δημιουργικῆς σκέψης. Αὐτή ἡ τελευταία εἶναι μιά κεφαλαιώδης πτυχή τῆς ἑλληνικῆς πραγματικότητας μέ τεράστια σημασία γιά τό αὔριο.
Ἤδη, ὡς γνωστόν, πολλοί νέοι ρίχνουν μαύρη πέτρα πίσω τους γιατί τό περιβάλλον μέσα στό ὁποῖο ζοῦν εἶναι ἀπογοητευτικό. Εἶναι πέρα γιά πέρα ἀρνητικό στή δημιουργία, τή γνώση, τήν καινοτομία, τήν ἀλλαγή. Δέν περνᾶ μέρα πού οἱ νέοι τούτης τῆς χώρας νά μήν παρακολουθοῦν ἄναυδοι ἀγῶνες γιά τό χθές. Γιά κάθε τί πού ἀνάγεται στό παρελθόν δίνονται μάχες, γιά νά διατηρηθεῖ ὡς ἔχει. Ἀδράνεια καί ἀκινησία κυριαρχοῦν στή χώρα ὅπου ὁ Ἡράκλειτος εἶπε «τά πάντα ρεῖ».
Οἱ συντεχνίες καί τά ὀργανωμένα συμφέροντα εἶναι σήμερα ἡ ἀχίλλειος πτέρνα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Καί τό φαινόμενο δέν εἶναι καινούργιο, ἔχει 200 χρόνια ζωῆς πίσω του καί σέ μεγάλο βαθμό αὐτό προκάλεσε τίς γνωστές ἐθνικές περιπέτειες, μέ διχασμούς καί ἐμφύλιες συγκρούσεις.
Σήμερα, οἱ δυνάμεις τῆς παρακμῆς στή χώρα κινοῦνται σέ δύο ἐπίπεδα, ἕνα τμῆμα τους, τό δῆθεν «προοδευτικό», βάλλει κατά τῆς Εὐρώπης καί τῆς Δύσης γενικώτερα, σέ μιά προσπάθεια νά πείσει ὅτι ἡ Ἑλλάδα καλά ἔκανε καί παρέμεινε στό περιθώριο τοῦ Διαφωτισμοῦ καί τῆς νεωτερικότητας. Τό ἄλλο τμῆμα, μέσω τοῦ εὐρωσκεπτικισμοῦ καί τῆς ρωσσολατρείας, προσπαθεῖ νά πείσει ὅτι ἡ Ἑλλάδα ὡς κοιτίδα δυτικοῦ πνεύματος ἔχει περισσότερη σχέση μέ τήν… Ἀνατολή.
Μέσα στό περιβάλλον αὐτό, ἡ Ἑλλάδα μέ τόν τρόπο της συμμετέχει καί αὐτή στήν παγκοσμιοποίηση τῆς ψευδολογίας καί τῆς ὀργανωμένης πλύσης ἐγκεφάλου.
Ἀπό τόν ὕπουλο πόλεμο πού γίνεται μέ τήν πολύ σημαντική βοήθεια τοῦ Διαδικτύου, εἶναι ὅλο καί πιό ὁρατό ὅτι, σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο πλέον, ἐπιχειρεῖται ἡ προώθηση ἑνός νέου σκοταδισμοῦ. Εἶναι αὐτό πού διαχέεται μέ μεγάλη ταχύτητα ἀπό τό Διαδίκτυο μέσω τῶν γνωστῶν ψευδῶν εἰδήσεων.
Καί τό καίριο ἐρώτημα εἶναι γιατί ἐνεργοῦν ἔτσι οἱ δυνάμεις τῆς παρακμῆς; Τί ἐπιδιώκουν; Ἡ ἀπάντηση εἶναι μᾶλλον ἁπλή. Ἐπιδίωξή τους εἶναι ἡ ἐξουσία σέ μιά ἐποχή κρίσεως τῆς πολιτικῆς. Ἀπό τή στιγμή πού κατέρρευσαν τά καθεστῶτα πού ὑπόσχονταν ἐπίγειους παραδείσους, προέκυψε ἕνα σοβαρό κενό, πού ἐντελῶς ἀλαζονικά ἡ φιλελεύθερη ἀντίληψη γιά τή ζωή καί τόν ἄνθρωπο δέν μποροῦσε νά καλύψει πειστικά.
Ἀπό τή στιγμή αὐτή καί μετά εἶχε σημάνει ἡ ὥρα νέων τεράτων, τά ὁποῖα δέν γνωρίζουμε ἀκόμα γιά καλά πῶς εἶναι, τί ἐπιτέλους θέλουν καί κυρίως τί ἀντιπροτείνουν γιά τήν θεραπεία τῶν δεινῶν πού περιγράφουν. Πολύ φοβούμεθα, ὅμως, ὅτι προτάσεις δέν ἔχουν. Ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς βρίσκουν ἀκροατήριο καί λένε αὐτά πού λένε. Ὅσο γιά τούς λογαριασμούς, ἄλλοι τούς πληρώνουν… Οἱ κατά Λένιν γνωστοί χρήσιμοι ἠλίθιοι.
*Ἐπίτιμος Διεθνής Πρόεδρος
Ἕνωσης Εὐρωπαίων Δημοσιογράφων
[email protected]
