ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ Τετάρτη μέ κάλεσε στό τηλέφωνο ὁ διακεκριμένος συνεργάτης τῆς «Ἑστίας» κ. Τηλέμαχος Μαρᾶτος, στό πρόσωπο τοῦ ὁποίου ἔχω ἄπειρο σεβασμό, γιά νά μέ ρωτήσει…
… ἄν ἔχω πρόβλημα νά γράψει ἕνα θετικό κείμενο γιά τίς μετεγγραφές τοῦ Πέτρου Τατσόπουλου καί τοῦ Ἀντώνη Πανούτσου στήν ΝΔ, δεδομένων τῶν ἐπιφυλάξεων πού διατηρῶ γι’ αὐτές, εἰδικά γιά τήν πρώτη. Ἀπάντησα στόν κ. Μαρᾶτο ὅτι εἶμαι φιλελεύθερος, ὅτι εἶναι ξένη πρός τήν κουλτούρα μου ἡ ἀπαγόρευση τῆς δημοσίευσης σκέψης διαφορετικῆς ἀπό αὐτήν πού πρεσβεύω ἐγώ καί ὅτι ἐν πάση περιπτώσει δύο σχεδόν χρόνια πού ἔχω τήν εὐθύνη ἔκδοσης αὐτοῦ τοῦ ἱστορικοῦ ἐντύπου, κατά προτεραιότητα δημοσιεύονται οἱ ἐπιστολές πού μοῦ ἀσκοῦν κριτική, ὅσο σκληρή καί ἄν εἶναι αὐτή. Φυσικά καί δέν εἶχα πρόβλημα. Μπορεῖτε νά διαβάσετε τό ἐξαιρετικό κείμενο τοῦ κυρίου Μαράτου στήν σελίδα 3.
Ἀλλά μέ ἀφορμή τήν ἐπικοινωνία πού εἶχα μέ τόν ἐξαίρετο συνεργάτη μας σκέπτομαι πώς κατά βάθος τό πρόβλημα τῆς χώρας μεταπολιτευτικά εἶναι αὐτό. Ἡ φιλελεύθερη γενιά τῆς δεκαετίας τοῦ 1980 στήν ὁποία ἀνήκω πάντοτε ἔδινε χῶρο στίς ἰδέες τῶν ἄλλων νά ἀκουστοῦν. Ἡ ἀριστερόστροφη γενιά πού ξεπήδησε μετά τό 1974 μά καί τό ρεῦμα τοῦ πολιτικοῦ φιλελευθερισμοῦ καί τῆς ἐθνικῆς ἀποχρωματοποίησης πού ἀκολούθησε, δέν ἔδωσαν ποτέ χῶρο στίς δικές μας ἰδέες νά ἀκούγονται. Στίς ἰδέες τῶν …συντηρητικῶν μπολσεβίκων ὅπως εὔστοχα μᾶς ὀνομάζει ὁ κ. Μαρᾶτος. Οἱ ἰδέες αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων δέν εὕρισκαν θέση ποτέ στά καθώς πρέπει ἔντυπα τῆς ἀστικῆς μας τάξης. Ἦτο… ἀποσυνάγωγες.
Θά σᾶς διηγηθῶ μιά ἱστορία γιά νά καταλάβετε τί ἐννοῶ. Πρίν ἀπό ἕναν χρόνο περίπου εἶδα ἕναν νεαρό ἄνδρα νά κάθεται στά σκαλιά τῆς «Ἑστίας» καί νά μέ κοιτᾶ ἀποσβολωμένος. Μᾶλλον μέ εἶχε ἀναγνωρίσει ἀπό τίς τηλεοπτικές ἐμφανίσεις. Μέ πλησίασε μέ συστολή, μοῦ εἶπε ὅτι ὀνομάζεται Στάθης Κεφαλοῦρος, ὅτι εἶναι δικηγόρος, ὅτι τοῦ ἀρέσει ἡ ποίηση, ὅτι θέλει νά γράφει στήν «Ἑστία» καί ὅτι θέλει νά μέ καλέσει νά μιλήσω σέ μιά βραδυά πού διοργανώνει στήν μνήμη τοῦ Ἴωνος Δραγούμη στόν «Ἰανό». Ἄν καί ἐκείνη τήν ἡμέρα ἤμουν ἐπιφυλακτικός, τελικῶς τόν δέχτηκα στό γραφεῖο. Καί κείμενά του δημοσίευσα. Καί στήν βραδυά γιά τόν Δραγούμη πῆγα καί μίλησα. Τό καλοκαίρι ὁ Στάθης πού ἐκδίδει ἐρασιτεχνικά τό ἔντυπο «Ποιητές χωρίς ποίηση» παντρεύτηκε, μᾶς ἔστειλε καί κουφέττα.
Προχθές εὐγενικά μέ μήνυμα μέ ἐνημέρωσε ὅτι θά πάει στούς Βουλιαράτες μαζί μέ ἄλλους Ἕλληνες τοῦ μόχθου καί τῆς ἐργασίας γιά νά παραστεῖ στήν κηδεία τοῦ Κωνσταντίνου Κατσίφα. Τοῦ νεαροῦ πού ἦταν τό παιδί γιά ὅλες τίς δουλειές, ἑνός χωριοῦ τῆς Βορείου Ἠπείρου, τήν ὕπαρξη τοῦ ὁποίου ἀγνοούσαμε μέχρι τήν δολοφονία του. (Ἐδῶ σέ λίγο ὅπως πᾶμε θά ἀπαγορευτεῖ καί ὁ ὅρος «Βόρειος Ἤπειρος».) Ὁ Στάθης πῆγε μέχρι ἐκεῖ μετά ἀπό ταξίδι ὡρῶν, ἔβαλε μέσα στόν τάφο τοῦ Κατσίφα τήν οἰκογενειακή του σημαία, μίλησε μέ κόσμο, γύρισε κατάκοπος καί τήν ἑπομένη πῆγε κατευθεῖαν στήν δουλειά του. Πρωί-πρωί. Ὅπως καί ἄλλοι πού ἦταν μαζί του. Μή νομίζετε ὅτι μιλᾶμε γιά κανέναν …ἀκροδεξιό. Τόν προηγούμενο μῆνα, πρίν ἀπό τήν δολοφονία Κατσίφα ἀπό τό ἀλβανικό ἀπόσπασμα, ὁ Στάθης παρατηρώντας τήν ἀλλαγή στήν ἑλληνική ἐπαρχία σκεπτόταν τό ἐνδεχόμενο νά γράψει ἕνα κείμενο γιά τήν Ἀλβανίδα μάνα. Ἄνθρωποι σάν τόν νέο τῆς ἱστορίας μας πού κλαῖνε ὅταν πέφτει ἕνα ἀεροπλάνο μέ πιλότο τόν Βαλταδῶρο, πού συνταράζονται ὅταν βλέπουν νά δολοφονεῖται ἕνα παιδί ἀπό τήν γενιά τους, πού ὀργίζονται ὅταν βλέπουν τουρκική ἀκταιωρό νά κάνει ἐπακούμβηση σέ σκάφος τοῦ λιμενικοῦ μας, πού κοιτοῦν τό ἡμερολόγιο καί ξέρουν πότε δολοφονήθηκαν ὁ Ἰσαάκ μέ τόν Σολωμοῦ, πού βρίσκουν γαλήνη σέ κείμενα τοῦ Ἴωνος, πού δίνουν τό «παρών» ἐπί τόπου σέ ξένο τόπο ὅταν βληθεῖ Ἕλλην, πού δέν μεταδίδουν ἀπό τίς τηλεοράσεις ἀνόητες θεωρίες γιά τίς σεξουαλικές προτιμήσεις τοῦ Κολοκοτρώνη γιά νά κάνουν ντόρο, στήν Ἑλλάδα δέν βρίσκουν συνήθως χῶρο νά δημοσιεύουν τίς ἀπόψεις τους.
Νά σᾶς πῶ τήν μαύρη μου ἀλήθεια; Ἐγώ τούς Στάθηδες θέλω. Τούς συντηρητικούς μπολεσβίκους. Μπολσεβίκους, μέ γαλάζιες σημαῖες, ὄχι σημαῖες εὐκαιρίας. Μιά τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, μιά τῆς ΝΔ. Ὅπως μοῦ εἶχε πεῖ καί ἕνας καλός φίλος ὅταν ἀναλάμβανα τήν εὐθύνη ἔκδοσης τῆς ἐφημερίδας, 25.000 Ἕλληνες ἀρκοῦν γιά νά ἀλλάξουμε τήν Ἑλλάδα. Ἔ, λοιπόν, αὐτούς συναντῶ κάθε μέρα. Τούς περιγράφω καί στά σημειώματά μου ἀπό τίς …περιοδεῖες μου στήν ἐπαρχία. Στάθηδες πού ἀγαποῦν τήν πατρίδα τους καί δέν λοιδοροῦν ὡς τρελλό κάθε Ἑλληνόπουλο πού πέφτει ὑπερασπιζόμενο τήν ἑλληνική ταυτότητα τοῦ χωριοῦ του. Σαφές;
