Ἀπό τό ἀρχεῖο τῆς «Ἑστίας», 6 Ἰουνίου 1918
«Χθές τό ἀπόγευμα ὁ 14ετής παῖς Χρήστου, ἐν ᾧ κολύμβα μετ’ ἄλλων παίδων εἰς τήν θάλασσαν τοῦ Ν. Φαλήρου, παρεσύρθη ὑπό τῶν κυμάτων καί ἐπνίγη».
«Ὁ Ι. Πετρόπουλος, κολυμβῶν εἰς τά ἐν Ν. Φαλήρῳ λουτρά, ἐπνίγη, ὡς ἀγνοῶν νά κολυμβᾷ.»
Αἱ ἐφημερίδες
Πόσοι λοιπόν εἶνε, νομίζετε, αὐτοί οἱ Ἕλληνες, ὅλων τῶν ἡλικιῶν καί ὅλων τῶν φύλων, οἱ ὁποῖοι πνίγονται, σἄν ἀόμματα σκυλάκια, κατ’ ἔτος, καί κατά τό τρίμηνον αὐτό τῶν θαλασσίων δροσισμῶν, ὡς «ἀγνοοῦντες νά κολυμβοῦν»; Εὐτυχῶς, ὑπάρχει μία στατιστική. Καί, κατά τήν στατιστικήν αὐτήν, τήν ὁποίαν ὀφείλω εἰς τόν κ. Νάστον, ἀνέρχονται, διά τάς ἀκτάς τῆς Ἀττικῆς μόνον, εἰς 70-80. Οὔτε πολλοί δηλαδή οὔτε ὀλίγοι.
Ἐνθυμεῖσθε τώρα τόν παράδοξον αὐτόν Ἕλληνα, τόν Νάστον; Ἦτο φαρμακοποιός εἰς τόν Πειραιᾶ καί ἦτο ταυτοχρόνως δεινός κολυμβητής, ἕνα εἶδος ἀμφιβίου, δυνάμενον νά ὑπαχθῇ μᾶλλον εἰς τά ἐνυδρόβια παρά εἰς τά χερσαῖα. Καί ὁ φαρμακοποιός αὐτός, ἀντί νά κατασκευάζῃ κοσμοσωτήρια σπεσιαλιτέ κατά τῶν ρευματισμῶν καί τῶν ἀποκρύφων νοσημάτων καί νά πλουτίσῃ ἀσφαλῶς, κατεσκεύασε μίαν κολυμβητικήν σχολήν εἰς τό Ν. Φάληρον, διά νά χάσῃ καί τά ὀλίγα λεπτά πού εἶχε κερδίσει ἀπό τό γουδί του.
Δέν εἶνε ἀνάγκη νά ἀνήκῃ κανείς εἰς τούς γεροντοτέρους διά νά ἐνθυμῆται τήν μετριόφρονα παράγκαν τοῦ Νάστου μέ τήν ἀρχαϊκήν ἐπιγραφήν της: «Θάλασσας κλύζει πάντα τ’ ἀνθρώπων κακά.» Ὅταν τήν πρωτοέστησεν ὁ Νάστος, ἐκεῖ κἄπου παρά τό «Ἀκταῖον», αἱ εἰρωνίαι καί τά σκώμματα ἔπεσαν βροχή ἐπάνω της. Σχολή Κολυμβητική; Τί ἰδέα ἦτο πάλιν αὐτή; Νά πάρῃ κανείς δίπλωμα κολυμβητοῦ! Ἀλλά εἰς ποίαν θέσιν ἠμπορεῖ νά διορισθῇ κανείς μ’ ἕνα τέτοιο δίπλωμα; Καί ποῖον «προσόν» ἀποτελεῖ; Καί ποῖον τίτλον; Καί ὁ ἱδρυτής της ἐθεωρήθη ὡς σκαρτάδος, ἄξιος διά τό Δρομοκαΐτειον.
Ἐν τούτοις ἡ σχολή ἔγεινε. Καί οἱ μαθηταί της, ἀπό ὀλίγοι κατ’ ἀρχάς, μετρούμενοι εἰς τά δάκτυλα, ἤρχισαν σιγά σιγά νά πληθύνωνται. Καί πολλοί, προωρισμένοι νά πνιγοῦν, σάν τά ἀόμματα σκυλάκια, μεταξύ Ἰουνίου καί Σεπτεμβρίου, δέν ἔλαβαν τήν τιμήν ν’ ἀναγραφοῦν εἰς τό ἀστυνομικόν δελτίον. Ἡ σχολή τοῦ Νάστου ἀπό μία ἀστειότης ἔγεινε, μέ τόν καιρόν, σοβαρά πραγματικότης. Τήν στιγμήν αὐτήν ἀκριβῶς τό Κράτος, τό ὁποῖον ἔχει, ὡς γνωστόν, μοναδικήν ἐπιτηδειότητα νά ἐκλέγῃ τάς καταλλήλους στιγμάς, ἐπενέβη καί ἔκλεισε τήν σχολήν. Ἡ ἀκτή τοῦ ἐχρειάζετο, ἡ ἀκτή ἀπετέλει ἰδιοκτησίαν τοῦ Δημοσίου καί δημοσίαν πρόσοδον. Καί ὁ Νάστος ὑπεχρεώθη νά παραλάβῃ τῇς σανίδες του, τά σωσίβιά του καί τά ἐλλείμματά του καί νά ἐπιστρέψῃ εἰς τό φαρμακεῖόν του.
Τί μέτρα ἔλαβεν ἐν τῷ μεταξύ τό Κράτος διά νά μή πνίγωνται οἱ ἄνθρωποι, οἱ «ἁγνοῦντες νά κολυμβοῦν;».Ἔβαλε, τοὐλάχιστον, δύο βάρκες, ἐφωδιασμένες μέ καλούς κολυμβητάς, νά περιπολοῦν εἰς τήν ἀκτήν μέ τήν εἰδικήν αὐτήν ναυαγοσωστικήν ἀποστολήν, δεδομένου ὅτι εἰς τήν περίφημον αὐτήν, διά τά νεῦρά της, θάλασσαν δέν πνίγονται μόνον οἱ κολυμβῶντες, ἀλλά καί οἱ παίρνοντες τόν ἀέρα τους εἰς μίαν ρωμαντικήν θαλασσίαν ἐκδρομήν μέ τό πανάκι; Ἀστειεύεσθε; Καί ὅμως ἡ σχολή τοῦ Νάστου καί βάρκες εἶχε διά τόν σκοπόν αὐτόν καί κολυμβητάς ἰδικούς της καί σωσίβια ἰδικά της. Ὅλα αὐτά ἦλθε καί τά κατήργησε τό Κράτος διά μιᾶς μονοκονδυλιᾶς, μέ τήν γνωστήν του ἀντιπάθειαν πρός κάθε καλόν καί χρήσιμον ἔργον, πού δέν προέρχεται ἀπό τήν σοφίαν τῶν τμηματαρχῶν του.
Εἰς κάθε ἄλλο μέρος τοῦ κόσμου, τό Κράτος, ἐνώπιον μιᾶς τόσον ὡραίας καί πρακτικῆς πρωτοβουλίας, ἐάν ἤθελε μέ τά μέσα του νά κάμῃ κἄτι τελειότερον καί πληρέστερον ἀπό τόν ἰδιώτην, θά ἔπαιρνεν ἴσως τήν σχολήν εἰς τά χέρια του, θά τήν ἐπλούτιζε, θά τήν ἐτελειοποιοῦσε καί, ἀντί νά δώσῃ ἕνα κλῶτσον εἰς τά νῶτα τοῦ πτωχοῦ ἀνθρώπου μέ τήν ὡραίαν πρωτοβουλίαν, θά τόν ἀπεζημίωνε, θά τόν διώριζεν ἰσόβιον διευθυντήν καί θά τοῦ ἔδιδε καί τό παράσημον. Ἐδῶ τί ἔγεινε; Τό Κράτος ἔδιωξε τόν Νάστον ἀπό τό ἕνα μέρος καί ἐψήφισεν ἕνα νόμον ἀπό τό ἄλλο περί ἱδρύσεως κολυμβητικῶν σχολῶν.
Τάς εἴδατε τοῦ λόγου σας αὐτάς τάς σχολάς τοῦ Κράτους; Δέν πιστεύω. Καί οὔτε θά τάς ἰδῆτε ποτέ! Μᾶς ἀρκεῖ ὅτι βλέπομεν τόν ψηφισθέντα νόμον. Τό Κράτος ἔκαμε τό καθῆκον του. Ἐν τῷ μεταξύ οἱ Ἕλληνες, οἱ γεννημένοι μέσα εἰς τήν θάλασσαν, πνίγονται, σάν τά ἀόμματα σκυλάκια, ὡς «ἀγνοοῦντες νά κολυμβοῦν». Καί ἡ στατιστική, μέ τήν ὁποίαν περνᾷ τήν ὥραν του τώρα ὁ Νάστος μᾶς, πληροφορεῖ ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπ’ αὐτούς εἶνε… ναυτικοί. Doux pays!
ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ
