Ἤμουν στά 24 τότε. Νεαρός ρεπόρτερ, μέ τό μπλοκάκι καί τό «μπίκ» στό χέρι, ἔτρεχα ἀπό τό πρωί ὥς τό βράδυ. Μόλις εἶχε πέσει ἡ δικτατορία καί κάθε τόσο εἴχαμε κι ἀπό μιά ὑποδοχή στό ἀεροδρόμιο.
Εἶχε προηγηθεῖ ἡ μεγαλειώδης ὑποδοχή τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ στό Ἑλληνικό, τό βράδυ τῆς 24ης Ἰουλίου. Τύχῃ ἀγαθῇ, βρέθηκα ἐκεῖ, ἀπεσταλμένος τῆς «Ἀθηναϊκῆς», ἡ ὁποία ἐπανακυκλοφόρησε τήν ἑπομένη μέ τήν ὑπογραφή ἑνός πρωτόβγαλτου «πιτσιρικά» στό ρεπορτάζ τῆς τελευταίας σελίδας. Τό ρεπορτάζ τοῦ δρόμου, ἀπό τό Σύνταγμα στό ἀεροδρόμιο (στήν πίστα) καί πίσω στή Μεγάλη Βρεταννία, ὅπου ὁ μέγας ἀναμορφωτής τῆς χώρας ὁρκίστηκε πρωθυπουργός!
Ἀκολούθησαν κι ἄλλες ἀφίξεις. Μᾶς ἦλθε, στίς 26 Ἰουλίου, ἡ Μελίνα Μερκούρη, μέ τόν ἄνθρωπο πού τήν «ἔπλασε» καί τήν καθοδήγησε σέ κάθε πτυχή τῆς πολιτικῆς της ζωῆς, τόν Ζύλ Ντασσέν.
Καί πάλι στό ἀεροδρόμιο. Μέ τόν Ἀκριθάκη καί τόν Μπέη, ἀλλά πρῶτα ἀπ’ ὅλα μέ τήν Μανουέλα Παυλίδου, τήν «σκιά» τῆς Μελίνας ὅλα τά χρόνια πού ἐκείνη πρωταγωνίστησε στήν πολιτική, μέχρι πού εἶπε στόν Παπανδρέου τό περίφημο: «Πρόεδρε, δέν ἀρέσουμε πιά!»…
«Εἶμαι εὐτυχισμένη ἐπειδή εἶμαι ἕνας πολίτης πού θά μπορέσω μιά μέρα νά ψηφίσω. Αἰσθάνομαι μιά βαθειά συγκίνηση πού βρίσκομαι ὕστερα ἀπό τόσα χρόνια πίσω. Εὐχαριστῶ τόν ἑλληνικό λαό γιά τόν ἀγῶνα πού ἔκανε ὅλα αὐτά τά χρόνια. Εὐχαριστῶ τό Πολυτεχνεῖο. Εὐχαριστῶ τήν Κύπρο πού ἐτούτη τή στιγμή καίγεται. Θά μείνω στήν Ἑλλάδα γιά πάντα» μᾶς εἶπε στό ἀεροδρόμιο. Καί ἔμεινε.
Κι ὕστερα, στίς 30 Ἰουλίου, μᾶς ἦλθε ἡ μεγάλη Τζόαν Μπαέζ. Ἡ γυναίκα-σύμβολο ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ἡ τραγουδίστρια πού μαζί μέ τόν Ντύλαν εἶχε τραγουδήσει τήν δύναμη καί τήν ὁρμή τῆς νεολαίας, εἶχε ἐκφράσει τό ἀντιπολεμικό κλῖμα τῆς ἐποχῆς, εἶχε στείλει παντοῦ τά μηνύματα τῆς εἰρήνης γιά τόν τερματισμό τοῦ πολέμου στό Βιετνάμ. Ἐκεῖ καί πάλι, στό ἀεροδρόμιο, μέ τό μπλοκάκι καί τό στυλό ἀλλά καί μέ ἕνα κόκκινο τριαντάφυλλο γιά νά τῆς τό δώσω, γιά τό «Joe Hill», τό τραγούδι πού μᾶς εἶχε σημαδέψει… Ἁπλή, ὄμορφη, φιλική, ἀπάντησε σέ ὅ,τι κι ἄν τήν ρωτήσαμε.
– Τί ἔκανες ὅταν ἔμαθες ὅτι ἔπεσε ἡ δικτατορία;
– Εἶπα μιά προσευχή, ἔκλαψα καί ἤπια!
Δέν ἦταν ὁ προορισμός της ἡ Ἀθήνα, ἀλλά εἶχε ἔλθει «γιά νά γιορτάσει γιά λίγο πηγαίνοντας πρός τό Ἰσραήλ»…
– Θά τραγουδοῦσες καί στήν Ἑλλάδα; ρώτησα φωνάζοντας δυνατά.
– Τώρα ναί, μέ τό καθεστώς τῶν συνταγματαρχῶν ποτέ! ἀπαντᾶ.
Γιατί τά θυμήθηκα ὅλα αὐτά; Ἐπειδή στίς 28 Ἰουλίου ἡ Μπαέζ δίνει στή Μαδρίτη τήν τελευταία συναυλία της, 78 χρόνων πιά, μέ 60 χρόνια καρριέρας, καί 30 ἄλμπουμ.
«Δύσκολο πιά νά ἐλέγξω τίς φωνητικές μου χορδές, καί αὐτό κάνει τό τραγούδι κουραστικό. Χρειάζεται ὁλοένα καί περισσότερη ἐξάσκηση» εἶπε προχθές.
Καί ὁ Ντύλαν; «Ἔχουμε νά μιλήσουμε 30 χρόνια, ἀλλά δέν ἔχει σημασία, εἶμαι τυχερή πού τόν εἶχα στή ζωή μου». Κι ἐμεῖς, πού εἴχαμε κι ἐσένα, Τζόαν!
