ΕΝΑΣ ἐπιχειρηματίας φθάνει ἕνα πρωινό στό μοναδικό ξενοδοχεῖο μιᾶς ἐπαρχιακῆς κωμόπολης καί ἀφήνει στόν ξενοδόχο ἕνα χαρτονόμισμα τῶν 100 εὐρώ ὡς προκαταβολή γιά μία προβλεπόμενη διανυκτέρευση.
Εὐθύς μετά, ὁ ξενοδόχος δίνει τό κατοστάρικο στόν κρεοπώλη πού προμήθευε τό ἑστιατόριο τοῦ ξενοδοχείου μέ κρέατα καί στόν ὁποῖο χρωστοῦσε 100 εὐρώ. Ὁ κρεοπώλης μέ τήν σειρά του δίνει τό κατοστάρικο σέ κτηνοτρόφο τῆς περιοχῆς ἀπό τόν ὁποῖο ἀγόραζε ἐπί πιστώσει ἐμπορεύματα. Ὁ κτηνοτρόφος ἀκολούθως ἐξοφλεῖ τήν ἐξ 100 εὐρώ ὀφειλή του πρός μίαν ἱερόδουλο λόγω παρασχεθεισῶν ὑπηρεσιῶν. Ἡ τελευταία ἔρχεται στό ξενοδοχεῖο καί καταθέτει τό χαρτονόμισμα τῶν 100 εὐρώ πού ὄφειλε λόγω χρήσεως ἑνός δωματίου γιά τήν ἐπαγγελματική της δραστηριότητα. Νωρίς τό ἀπόγευμα ἐμφανίζεται ὁ ἀρχικός πελάτης, ἐξηγεῖ ὅτι τελείωσε τίς δουλειές του νωρίτερα τοῦ προβλεπομένου, ζητᾶ πίσω τό κατοστάρικο, ὁ ξενοδόχος τό ἐπιστρέφει καί ὁ ἐπιχειρηματίας ἀπέρχεται.
Τί δηλοῖ ὁ μῦθος; Δείχνει τήν σημασία μίας μικρῆς, παροδικῆς ἔστω ἔνεσης ρευστότητας γιά τήν τακτοποίηση πολλῶν ἐκκρεμοτήτων. Στήν χώρα μας τά τελευταῖα χρόνια συμβαίνει –μέ αὐξανόμενη ἔνταση– ἀκριβῶς τό ἀντίθετο: πλήρης ἔλλειψη ρευστότητας, ἡ ὁποία προκαλεῖ ἀσφυξία σέ ἄτομα, νοικοκυριά καί ἐπιχειρήσεις, συμβάλλει στήν ἐπενδυτική ξηρασία καί ὁδηγεῖ ἑκατοντάδες χιλιάδες νέους ἐπιστήμονες στό ἐξωτερικό σέ ἀναζήτηση καλύτερης τύχης, γεγονός πού ἐπιτείνει καί τό ὀξύτατο δημογραφικό πρόβλημα τῆς Ἑλλάδας.
Ἡ ἔλλειψη ρευστότητας ὀφείλεται ἐν πολλοῖς στήν ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης πρός τίς προοπτικές τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας, παρά τίς ἐπί χάρτου καί ἐπί «μουσαμάδων» ἐπιτυχίες (success stories) τῆς κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Αὐτή ἡ ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης τοῦ ἐγχώριου καί τοῦ διεθνοῦς ἀποταμιευτικοῦ καί ἐπενδυτικοῦ κοινοῦ ὁδηγεῖ σέ φυγή τῶν καταθέσεων, σέ καχεξία τοῦ τραπεζικοῦ συστήματος καί, βεβαίως, σέ ἀνυπαρξία νέων παραγωγικῶν ἐπενδύσεων.
Δεύτερος σοβαρότατος λόγος τῆς ἔλλειψης ρευστότητας εἶναι ἡ συνειδητή κυβερνητική πολιτική τῆς ὑπερφορολόγησης γιά τήν δημιουργία πρωτογενῶν πλεονασμάτων σέ ὕψος πολύ μεγαλύτερο τῶν συμφωνηθέντων μέ τούς δανειστές, πρός τόν σκοπό ἐξυπηρέτησης πελατειακῶν σχέσεων μέσω διορισμῶν στό δημόσιο, ἐπιδομάτων σέ στοχευμένες ὁμάδες καί κρατικῆς ἐλεημοσύνης πρός ἐλπιζόμενους ψηφοφόρους.
Ἡ ἀφαίμαξη ἐπιτυγχάνεται μέ τήν φοροκαταδίωξη τῆς μεσαίας τάξης καί τήν θύελλα τῶν κατασχέσεων ἐπί τῶν τραπεζικῶν λογαριασμῶν καί τῶν ἀκινήτων τῶν ὀφειλετῶν τοῦ δημοσίου, γεγονός πού χαρίζει ἀδιαφιλονίκητα στόν κ. Τσίπρα τόν τίτλο τοῦ πρωθυπουργοῦ τῶν κατασχέσεων. Ταυτοχρόνως τό δημόσιο καθυστερεῖ τήν πληρωμή δικῶν του ληξιπρόθεσμων ὑποχρεώσεων πρός προμηθευτές, δικαιούμενους ἐπιστροφῆς φόρων, νέων συντάξεων ἤ ἐφάπαξ καί, βεβαίως, συμπιέζει εἰς τό ἔπακρον τό πρόγραμμα δημοσίων ἐπενδύσεων μηδενίζοντας τήν ὅποια ἀναπτυξιακή ἐπίδραση μπορεῖ νά ἔχει αὐτό.
Ἡ μεταφορά τῆς ρευστότητας στά ταμεῖα τοῦ δημοσίου σημαίνει λιγότερη ἀποδοτική χρήση τῶν πόρων πού πάντοτε σπανίζουν καί, ἑπομένως, συνεπάγεται καθήλωση τῆς οἰκονομίας σέ χαμηλότερο ἐπίπεδο. Εἶναι πάντως σύμφωνη μέ τήν σοσιαλιστική λογική, κατά τήν ὁποία ἐάν κάτι κινεῖται πρέπει νά τό φορολογήσεις βαριά, ἐάν ἐξακολουθήσει νά κινεῖται νά τό «ρυθμίσεις» ἐξαντλητικά καί ἄν παύσει νά κινεῖται νά ἀρχίσεις νά τό ἐπιδοτεῖς!
*Νομικός – Οἰκονομολόγος
email: [email protected]
