ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ εἶναι «ἀέρας». Ἔρχονται καί φεύγουν. Ὡστόσο πληγώνουν.
Ἀπό αὐτή τήν ἄποψη εἶμαι σέ θέση νά καταλάβω τήν συναισθηματική φόρτιση πού ἔνοιωσε ὁ (Μακεδόνας ἀπό τήν μάνα του Ἀρίστη) Πρωθυπουργός τό ἀπόγευμα τῆς περασμένης Τρίτης, ὅταν ὁ ἀρχηγός τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης τόν κατηγόρησε εὐθέως στήν Βουλή ὅτι ἀντάλλαξε τίς συντάξεις μέ τό Σκοπιανό. Στήν μία πλευρά τῆς ζυγαριᾶς οἱ ζῶντες (συνταξιοῦχοι), στήν ἄλλη οἱ νεκροί καί οἱ ἀγέννητοι. Δύσκολη τέτοια ἐξίσωση γιά οἱαδήποτε συνείδηση.
Προσωπικά δέν πιστεύω ὅτι ἔγινε αὐτή ἡ συναλλαγή, γιά ἕναν ἁπλό λόγο: ἡ Κυβέρνηση εἶχε σπεύσει νά «δώσει» τό Σκοπιανό πολύ πρίν ἐπαναδιαπραγματευτεῖ τίς συντάξεις, τό φθινόπωρο τοῦ 2017 ἔκλεισε τό deal. Ἀπό τότε ἤξεραν οἱ Ἀμερικανοί Γερουσιαστές πού ἐπισκέφθηκαν τήν Ἀθήνα τό περίγραμμα τῆς συμφωνίας πού ὑπεγράφη στίς Πρέσπες ἕναν χρόνο μετά. Τότε διέρρευσε στόν Τύπο καί τό πακέτο ἰδεῶν Νίμιτς μέ προβλέψεις γιά «μακεδονική» ταυτότητα, γλῶσσα καί «Severna Macedonia».
Ἄλλο εἶναι –ἐκτιμῶ– τό ἀντάλλαγμα πού ἐνδεχομένως περιμένει ὁ κ. Πρωθυπουργός γιά τήν γενικότερη φιλοσυμμαχική πολιτική του στήν περιοχή, καί τό ἔχει ὑπαινιχθεῖ ὁ κ. Μητσοτάκης σέ πρόσφατη ὁμιλία του: ἀνταλλάγματα σέ ὑποθέσεις διαφάνειας, θαρρῶ πώς τό θυμᾶται.
Ὡστόσο δέν μπορεῖ παρά νά παρατηρήσει κανείς ὅτι ἡ εὐθεῖα βολή Μητσοτάκη πόνεσε τόν Πρωθυπουργό καί ἀντέδρασε ἀναλόγως. Ἀπό τίς ἐλάχιστες φορές πού ἔχει συμβεῖ στήν Βουλή αὐτό. Καί τόν πόνεσε, διότι ἡ κατηγορία αὐτή –καλῶς ἤ κακῶς– ἔχει περάσει σέ ἕνα ἰσχυρό τμῆμα τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος, πλήττει τό ὅποιο πατριωτικό πρόσωπο τῆς Ἀριστερᾶς καί ἀπομακρύνει ἀπό αὐτήν ἀνδρεοπαπανδρεϊκούς ψηφοφόρους.
Πρέπει ἐπίσης νά ἐπισημανθεῖ ὅτι ἀνεξαρτήτως τοῦ ἄν ἔγινε ἤ δέν ἔγινε «παζάρι» γιά τίς συντάξεις, ὁ κ. Τσίπρας ἔχει ὕποπτο ποινικό μητρῶο: Σέ ὁμιλία του τό 2016 εἶχε κάνει τήν διασύνδεση «διαχείριση προσφυγικοῦ ἔναντι χρέους» –ὅταν κατάλαβε τό λάθος μετά ἀπό καταγγελία τοῦ Εὐάγγελου Βενιζέλου τό «μάζεψε».
Πέραν ὅλων αὐτῶν ὑπάρχει ἕνα γενικότερο πολιτικό θέμα πού τίθεται ἐξ αἰτίας τῶν ἀντιδράσεων στελεχῶν τῆς Ἀριστερᾶς, τά ὁποῖα θέτουν στήν συζήτηση τήν ἀξιωματική ἄποψη ὅτι «ἀπαγορεύεται νά λέμε κάποιον πολιτικό προδότη ἤ μειοδότη, εἶναι πολύ βαρειά κουβέντα».
Ἐπί τῆς ἀρχῆς συμφωνῶ. Ἡ προδοσία χρειάζεται δόλο. Σκοπό. Ἀλλά ὅσο δύναμαι νά παρακολουθῶ πῶς χειρίζεται τά θέματα ὁ ΣΥΡΙΖΑ, τείνω νά καταλήξω στό συμπέρασμα ὅτι ἡ γιγαντιαία ἄγνοια τῶν στελεχῶν του γιά τίς προεκτάσεις τῶν χειρισμῶν τους στά ἐθνικά θέματα εἶναι χειρότερη ἀπό τυχόν προδοσία.
Δέν ὑπάρχει χειρότερο πρᾶγμα στήν ζωή ἀπό τό νά ἐπιφέρεις, χωρίς δόλο, μέ καλή πρόθεση ὅπως τήν ἐννοεῖς ἐσύ, ἀντικειμενική βλάβη στά συμφέροντα τοῦ Ἔθνους ἐξ αἰτίας τῆς ἀσύλληπτης ἄγνοιάς σου γιά τίς προεκτάσεις χειρισμῶν σου.
Μολονότι δέν μοῦ ἀρέσουν τά ἐπίθετα, θά χρησιμοποιήσω ἕνα: ἄσχετοι εἶναι. Ὄχι προδότες. Θεώρησαν πώς ἄν κλείσουν τό Σκοπιανό μέ συνοπτικές διαδικασίες δέν θά ἀντιδράσει κανείς, ἐπειδή δέν ὑπῆρξαν ἀντιδράσεις μέ τά Μνημόνια. Πίστεψαν ὅτι οἱ φιλήσυχοι δεξιοί θά καθίσουν στά σπίτια τους. Ἀλλά οἱ φιλήσυχοι δεξιοί μόνο μέ τέτοια θέματα ἐξεγείρονται. Περί πάτρης, ὄχι περί πάρτης.
Τό ἴδιο ἔπαθαν καί μέ τήν Ἐκκλησία. Ὑποτίμησαν τίς ρίζες τοῦ θεσμοῦ στήν κοινωνία μας. Πῆγαν νά ἀνταλλάξουν τήν μισθοδοσία τῶν παπάδων μέ 10.000 προσλήψεις. Καί τώρα τρέχουν νά τά «μαζέψουν». Ἄγνοια λοιπόν, ὀγκώδης ἄγνοια, ὄχι δόλος.
Μέ τήν εὐκαιρία ὅμως, μία συνολικότερη παρατήρηση: Ὅταν κάποιος ἀποδεικνύεται ὅτι εἶναι προδότης πρέπει νά τόν λέμε μέ τό ὄνομά του.
Ὁ Κοτζιᾶς ἀποκάλυψε ἔγγραφο τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο στίς διαπραγματεύσεις γιά τό σχέδιο Ἀννάν ἐπί ΠΑΣΟΚ εἶχε δοθεῖ ὁδηγία νά μήν τίθεται ζήτημα ἀποχώρησης τοῦ Ἀττίλα!!! Αὐτό εἶναι προδοσία, δέν μπορεῖς νά τό πεῖς ἀλλιῶς.
Ὁ Κοτζιᾶς ἀποκάλυψε (πρώην πρωθυπουργό τοῦ ΠΑΣΟΚ ἐννοοῦσε, ἀλλά δέν τόν κατονόμασε γιατί ἐκεῖνος τόν εἶχε βοηθήσει στά φοιτητικά του χρόνια στήν Γερμανία) ὅτι πρόεδρος κυβερνήσεως εἶχε ζητήσει ἀπό τό Συμβούλιο Ἀσφαλείας τοῦ ΟΗΕ νά ἀναγνωρίσει τά Σκόπια ὡς «Μακεδονία» χωρίς νά ἐρωτηθεῖ ἡ Ἑλληνική Δημοκρατία, ἡ ὁποία μετά θά ἐπικύρωνε ἑκοῦσα ἄκουσα δῆθεν τό τετελεσμένο!!!
Αὐτό πῶς μπορεῖ νά τό χαρακτηρίσει κανείς; Ἐθνική προσφορά;
Συμπεραίνω λοιπόν: Δέν πρέπει νά τίς φοβόμαστε τίς λέξεις. Καί ἄς πληγώνουν. Ἄν δέν ἔχουν περιεχόμενο δύσκολα βρίσκουν στόχο. Τίς πράξεις πρέπει νά φοβόμαστε. Καί ὅταν οἱ λέξεις περιγράφουν μέ ἀκρίβεια τίς πράξεις, ἄς μήν φοβόμαστε. Ἄς τίς ἐξαπολύουμε.
