ΚΑΘΩΣ ἡ κυβερνητική θητεία τοῦ ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στόν 4ο χρόνο της, εἶναι φυσιολογική ἡ προσπάθεια ἀναζήτησης τῶν ἐπιπτώσεων πού ἔχει στίς ἰδεολογικές θέσεις του ἀλλά καί στό μέλλον του ἡ ἄσκηση τῆς ἐξουσίας.Ὁ Ν. Μαραντζίδης («Καθημερινή» 22.04.18) ὑποστηρίζει ὅτι «ὁ ΣΥΡΙΖΑ ἔχει εἰσέλθει χωρίς ἐπιστροφή σέ φάση μετασχηματισμοῦ καί ὅτι μετατρέπεται ἀπό ριζοσπαστικό κόμμα σέ σοσιαλδημοκρατικό, δηλαδή μετασχηματίζεται σέ φιλοευρωπαϊκό κόμμα πού ἰδεολογικά καί πολιτικά ἀποδέχεται τούς κανόνες τῆς φιλελεύθερης δημοκρατίας καί τῆς μεικτῆς οἰκονομίας». Ἀκριβῶς δέ γι’ αὐτόν τόν λόγο θεωρεῖ ὅτι «ἡ λογική τοῦ ἀντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου εἶναι ἀτελέσφορη πολιτικά καί ἄγονη ἰδεολογικά».
Ἀσφαλῶς θά ἦταν καλοδεχούμενη μιά ἐξέλιξη πρός αὐτή τήν κατεύθυνση. Ὅμως, πέρα ἀπό τίς γονυκλισίες τοῦ Τσακαλώτου ἐνώπιον τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης καί τοῦ ΔΝΤ καί τήν πειθήνια προσυπογραφή κάθε μνημονιακῆς καί μεταμνημονιακῆς δέσμευσης ἀπό τόν ἴδιο τόν πρωθυπουργό, πού προφανῶς ὑπαγορεύονται ἀπό τήν ἀγωνιώδη ἀναζήτηση ἐρεισμάτων γιά τήν διαιώνισή τους στήν ἐξουσία, τίποτε δέν δικαιολογεῖ αἰσιοδοξία ἤ ἀκόμη καί ἐλπίδα πρός αὐτή τήν κατεύθυνση.
Ἀντιθέτως: σέ κάθε εὐκαιρία ἐκδηλώνεται ἀπό τό «σύστημα» ΣΥΡΙΖΑ ἡ ἀπέχθεια πρός τούς δημοκρατικούς θεσμούς καί τίς πολιτικές καί κοινωνικές κατακτήσεις τῆς Εὐρώπης. Τό κράτος δικαίου, ὅπως ὁριοθετεῖται ἀπό τήν νομική ἐπιστήμη, τήν δικαστηριακή πρακτική καί τήν ἀκαδημαϊκή ἀγωγή τῶν εὐρωπαϊκῶν δημοκρατιῶν εἶναι ἔννοια ἄγνωστη καί ἐνοχλητική γιά κάθε «ἀγωνιστή» ΣΥΡΙΖΑῖο. Ἡ κατανόηση πρός τήν ἀνατρεπτική δράση ἀριστερῶν «γκρουπούσκουλων», ἡ ἀνοχή στούς «Ρουβίκωνες», τά χάδια πρός τόν Κουφοντίνα καί τό ἀπόρθητο κράτος τῶν Ἐξαρχείων, σηματοδοτοῦν τήν ἀντίληψη Τσίπρα ὡς πρός τήν δημοκρατική τάξη καί ἀσφάλεια. Ὁ χυδαῖος εὐτελισμός τοῦ πανεπιστημιακοῦ ἀσύλου, ἡ ταξικοῦ χαρακτῆρα ἐπιδρομή κατά τῆς ἰδιοκτησίας καί τῆς ἐπιχειρηματικότητας καί ἡ ἀποστροφή πρός τίς ἐπενδύσεις, συμπληρώνουν τήν ἀπόλυτη «ἀκινησία».
Ἔστω καί ἄν ἡ παιδεία καί ἡ μελέτη δέν ἀνῆκαν ποτέ στά ἐνδιαφέροντα τοῦ πρωθυπουργοῦ μας, εἶναι βέβαιο ὅτι τά βασικά «τσιτάτα» τοῦ Λένιν τά ἔχει μάθει. Συνεπῶς γνωρίζει ἄριστα καί ἔχει καί τόν Φλαμπουράρη γιά νά τοῦ θυμίζει ὅτι «στήν πολιτική δέν πρέπει νά εἴμαστε μονοκόμματοι, ὀξεῖς καί μή ὑποχωρητικοί ἐκεῖ πού δέν πρέπει» (ἀπό τό «Ἕνα βῆμα μπρός δύο βήματα πίσω») καί, ἀκόμη, ὅτι «πρέπει νά εἴμαστε σέ θέση νά δεχτοῦμε κάθε θυσία καί –ἄν χρειαστεῖ– νά καταφεύγουμε σέ λογῆς-λογῆς τεχνάσματα, πανουργίες, παράνομες μεθόδους δουλειᾶς, στήν ἀποσιώπηση ἤ στό κρύψιμο τῆς ἀλήθειας» (ἀπό τό «Ὁ ἀριστερισμός παιδική ἀρρώστια τοῦ κομμουνισμοῦ»).
Ὅμως, ἡ πλέον ἀναμφισβήτητη ἀπόδειξη τῆς νεο-λενινιστικῆς νοοτροπίας τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα εἶναι ἡ ἀρρωστημένη ἐμμονή του (ἐπιβεβαιωμένη στήν τελευταία συνεδρίαση τῆς Κ.Ο. τοῦ ΣΥΡΙΖΑ) νά διασπείρει τό μῖσος καί νά καλλιεργεῖ τόν διχασμό τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Νά θεωρεῖ ὅλους τούς ἀντιπάλους του «ἀντιδραστικές δυνάμεις τῆς γερασμένης Ἑλλάδας». Νά καταγγέλλει τήν ἀντιπολιτευτική τους δράση ὡς «ἐπιχείρηση παλινόρθωσης τοῦ παλαιοῦ πολιτικοῦ συστήματος». Καί νά ἐκλαμβάνει ἑαυτόν καί τήν παρεούλα του ὡς παράκλητους τοῦ λαοῦ, ἀγγέλους τῆς κάθαρσης, τιμωρούς τῆς διαφορᾶς καί ἀνάχωμα «τοῦ θεσμικοῦ καί ἠθικοῦ ἐκφυλισμοῦ»!
*Δικηγόρος
