ΟΤΑΝ πρόκειται γιά τά ἐθνικά μας θέματα δέν μᾶς ἀρέσει νά ἔχουμε δίκιο. Διότι ὅταν ἔχουμε δίκιο ἐμεῖς πού ἔχουμε σχετικά περιορισμένο ὁρίζοντα πληροφοριῶν, καθώς προειδοποιοῦμε γιά τυχόν βλάβη σέ διάφορα μέτωπα, καί ἔχει ἄδικο ἡ Κυβέρνηση πού εἶναι στήν κορυφή τοῦ λόφου καί ἔχει ὅλα τά δεδομένα στήν διάθεσή της, τότε κάποιο λάθος ὑπολογισμό ἔχει κάνει.
Καί μέ βάση ὅσα γνωρίζουμε αὐτή τήν στιγμή ἀπό τό παρασκήνιο τῆς συνάντησης Τσίπρα – Ἐρντογάν δέν ἔχουν γίνει ἁπλῶς λάθος ὑπολογισμοί.
Ἔχουν γίνει τεράστια λάθη. Λάθη πού θά ἀθροιστοῦν μέ τό Μακεδονικό καί θά προκαλέσουν τεράστια ζημιά στήν ἐκλογική ἐπιρροή τῆς Κυβέρνησης –αὐτό μᾶς ἀφήνει ἀδιάφορους ὅμως. Λάθη ὅμως πού θά κοστίσουν πολύ στό γόητρο τῆς χώρας τήν στιγμή πού σύμφωνα μέ τό κυβερνητικό ἀφήγημα –ὑποτίθεται– πώς μοιάζει ἕτοιμη νά σηκώσει κεφάλι. Ἀναφέρομαι στούς χειρισμούς τοῦ Πρωθυπουργοῦ γιά τό θέμα τῶν δύο στρατιωτικῶν μας καί στίς ἀποκαλύψεις τοῦ τουρκικοῦ Τύπου ὅτι ὁ Τσίπρας ὑποσχέθηκε στόν Ἐρντογάν πώς ὁ Μουφτῆς στήν Θράκη θά παύσει νά διορίζεται ἀλλά θά «ἐκλέγεται» –ὅπως εἶναι ἡ πάγια ἀπαίτηση τῆς τουρκικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς.
Ξεκινῶ ἀπό τό δεύτερο καθώς οἱ ὀργανώσεις τοῦ ΣΥΡΙΖΑ στήν Θράκη πολεμοῦν τούς διορισμένους Μουφτῆδες μέ στόχο νά τούς ἐξωθήσουν σέ παραίτηση. Ἀπό τό φθινόπωρο τοῦ 2017 ἔχει ἕτοιμη νομοθετική ρύθμιση τό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν γιά τό νέο σύστημα ἐκλογῆς Μουφτῆ στήν Θράκη ἐν ὄψει ἀποφάσεων τῆς Διεθνοῦς Δικαιοσύνης. Ἀπό τό φθινόπωρο τοῦ 2017 ὁ ὑπουργός Ἐξωτερικῶν Νῖκος Κοτζιᾶς ἔχει παραδώσει τήν πρόταση μέ βάση τήν ὁποία ὁ Μουφτῆς θά ἐκλέγεται ἀπό διευρυμένο ἐκλεκτορικό σῶμα ἐξεχόντων μελῶν τῆς μειονότητας, κυρίως ἱεροδιδασκάλους πού ὑπάγονται στό ἑλληνικό Ὑπουργεῖο Παιδείας.
Ἀπό τό 2017 προκρίνεται λύση πού εἶναι ριζικά διαφορετική ἀπό τῶν Τούρκων οἱ ὁποῖοι πιέζουν γιά ἐκλογή μουφτῆ ἀπό τό λαό μέσα στά τζαμιά. Ἀπό τό 2017 φωνάζει ὁ Κοτζιᾶς πώς πρέπει νά ἀναλάβουμε πρωτοβουλία μόνοι, διότι θά ἔρθει μιά στιγμή πού θά τό ζητοῦν οἱ Τοῦρκοι, θά τό ζητᾶ ἴσως καί ἡ Διεθνής Δικαιοσύνη καί στό τέλος θά φανεῖ πώς ἡ Ἑλλάς γονατίζει στίς διαταγές τοῦ ἐφέντη Σουλτάνου. Εἴτε τό εἶπε εἴτε ὄχι ἦταν ἕνα καί τό αὐτό. Δύο φορές ἀνέβηκε ὁ Πρωθυπουργός στήν Θράκη ἀλλά δέν τόλμησε νά ἐξαγγείλει τόν ἕτοιμο νόμο, μή τυχόν καί δυσαρεστηθοῦν οἱ τρεῖς μουσουλμάνοι βουλευτές του. Τώρα πού ὁ Ἐρντογάν τό ἀπαίτησε στήν συνάντηση πού εἶχαν καί ἐκεῖνος ἀπαραδέκτως μπῆκε σέ συζήτηση μαζί του –πρόκειται γιά ἐσωτερικό μας θέμα καί ὄχι γιά διμερές– ποιά εἰκόνα λέτε ὅτι θά ἐκπέμψουμε ὡς χώρα πρός τά ἔξω;
Καλά, γιά τήν Θράκη δέν συζητῶ, ὁ κόσμος εἶναι ἀνάστατος γενικότερα, ἀκούει γιά ἀπελάσεις Ρώσσων διπλωματῶν πού παραβιάζουν τήν ἐθνική κυριαρχία, βλέπει τούς Τούρκους πράκτορες νά ἁλωνίζουν σέ ἑλληνικό ἔδαφος καί παραληρεῖ ἀπό ὀργή. «Αὐτούς δέν θά τούς ἀπελάσετε;» ρωτᾶ.
Πρός τά ἔξω ὅμως τί εἰκόνα ἐκπέμπουμε; Ἰδού ποιά: πώς τρέχουμε τώρα νά κλείνουμε θέματα πού ἔπρεπε νά εἴχαμε ρυθμίσει μόνοι γιατί φοβόμαστε τούς τουρκικούς βρυχηθμούς στό Αἰγαῖο! Ὡραία ἐξωτερική πολιτική. Ἔξοχη!
Τό αὐτό ἰσχύει γιά τήν περίπτωση τῶν ὀκτώ πραξικοπηματιῶν πού ἐμεῖς ἀπό αὐτές ἐδῶ τίς θέσεις, πρίν προκύψει ὅμως τό ζήτημα τῆς ὁμηρίας τῶν δύο, εἴχαμε ὑποστηρίξει –μέ κόστος– πώς ἔπρεπε νά τούς εἴχαμε παραδώσει ἀπό τήν πρώτη στιγμή. Τό ἐπιχείρημά μας ἦταν ἁπλό: Σουλτάνος ὁ Ἐρντογάν, ναί, ἀλλά θά ἀναγνώριζε ἡ Ἑλλάς καθεστώς πού προέκυψε ἀπό στρατιωτικό πραξικόπημα; Τότε καί πάλι οἱ ἁρμόδιοι χειριστές, ὁ ὑπουργός Ἐξωτερικῶν Νῖκος Κοτζιᾶς καί ὁ ὑπουργός Δικαιοσύνης Σταῦρος Κοντονῆς εἶχαν εἰσηγηθεῖ στόν Πρωθυπουργό τά νόμιμα. Ἐκεῖνος ὅμως πιεσθείς ἀπό τρίτες δυνάμεις πού ἀπαίτησαν νά μήν παραδοθοῦν οἱ ὀκτώ στόν Ἐρντογάν –γιατί θά ἀποκαλυπτόταν ὁ δικός τους ρόλος στό πραξικόπημα– ἀποφάσισε νά μήν τούς στείλει πίσω τίς πρῶτες ὧρες. Πρόσθεσε νέο πονοκέφαλο στήν χώρα καί μάλιστα ἐπί ζητήματος ἐθνικῆς ἀσφαλείας. Τώρα γιά νά πάρουμε τούς δύο πίσω πρέπει νά γίνουν ἀβαρίες τύπου Ὀτσαλάν. Καί ἄν γίνουν θά πληγεῖ τό γόητρο τῆς χώρας ἀνεπανόρθωτα, καθώς θά ἐμφανιστεῖ ὑποκύπτουσα στόν Σουλτάνο.
Ἄν καί ἀρθρογράφησα τό 2017 ὑπέρ τῆς ἔκδοσης τῶν «ὀκτώ», τώρα δέν μπορῶ νά κάνω τό ἴδιο καθώς τίθεται στήν ζυγαριά ὁ ἀπαράδεκτος ἐκβιασμός τοῦ Σουλτάνου. Δέν ἀποφασίζουν οἱ δημοκρατίες ἔτσι. Μέ τίς ἐκλογές μπροστά ὅμως ὁ χρόνος δέν δουλεύει ὑπέρ τῆς χώρας καί ὑπέρ τοῦ Πρωθυπουργοῦ. Γιά νά πάρουμε τούς ἀξιωματικούς μας πίσω ἡ Ἑλλάς μπορεῖ νά ἀναγκαστεῖ σέ ἀβαρία. Δέν τό εὔχομαι ἀλλά μέ αὐτούς πού ἔχουμε δέν μπορῶ καί νά τό ἀποκλείσω. Τί θέλω ὅμως νά πῶ μέ τήν ἀναδρομή καί στίς δύο αὐτές ὑποθέσεις; Πώς ἄν δέν σβήνεις τήν φωτιά μόλις πάει νά ἀνάψει καί χάνεις χρόνο, μετά σύρεσαι ἀπό τίς ἐξελίξεις. Αὐτό παθαίνει σήμερα ὁ Πρωθυπουργός. Σύρεται. Καί μέ ἀνοικτό τό θέμα τῶν ὑδρογονανθράκων μπροστά τό φθινόπωρο θά συρθεῖ καί ἄλλο.
