ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ἔχει πλέον καταντήσει κουραστικό καί μονότονο, ἀλλά ἡ διαπίστωσή του ἐπιβεβαιώνεται καθημερινά ἀπό τήν πράξη:
Ὁ λόγος τῶν ΣΥΡΙΖΑίων, ἀπό τόν πρώτη φορά ἀριστερό πρωθυπουργό καί τόν λαλίστατο Τζανακόπουλο μέχρι τήν Σβίγκου καί τόν Καρανίκα, ἐπικεντρώνεται, σχεδόν κατ’ ἀποκλειστικότητα, στή Νέα Δημοκρατία. Ποτέ ἄλλοτε μιά κυβέρνηση δέν αἰσθανόταν τόσο πιεστική τήν ἀνάγκη νά ἀντιπολιτευθεῖ τό κόμμα τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης! Ποτέ στό παρελθόν ὁ κυβερνητικός λόγος δέν ἦταν, σέ τόσο ἀπελπιστικό βαθμό, ἀποστερημένος στοιχειώδους ἔμπνευσης, συγκεκριμένης προοπτικῆς καί περιεχομένου οὐσίας, ὥστε νά καταφεύγει γιά λόγους ἀντιπερισπασμοῦ στήν καθολική καί μέ κάθε μέσον στοχοποίηση τῆς Νέας Δημοκρατίας. Οὐδέποτε ἔχει ὑπάρξει πρωθυπουργός μέ τόσο ἔντονη τήν ἀνάγκη ἐπιστράτευσης τοῦ ψεύδους, τῆς ὑποκρισίας, τῆς χλεύης, τῆς διαβολῆς, τῆς ἀναίδειας, τοῦ θράσους καί τῆς ἐξαπάτησης, προκειμένου νά ἀντιπαρέλθει τίς δυσοίωνες δημοσκοπικές μετρήσεις, ἀλλά καί τίς ἔστω δειλές ἀλλά πάντως ὑπαρκτές ἀποδοκιμασίες πρός τό πρόσωπό του, ὅπως συνέβη πρόσφατα στήν Μυτιλήνη.
Εἶναι γεγονός ὅτι ἡ προσωπικότητα τοῦ πρωθυπουργοῦ δέν εἶναι καμωμένη γιά μεγαλύτερα πράγματα. Δέν ἔχει τήν ἀναγκαία μόρφωση, τήν εὐρύτερη παιδεία, τήν στοιχειώδη κοινωνική συγκρότηση, τόν ἀπαιτούμενο πολιτισμικό προσανατολισμό, ὥστε νά μπορεῖ νά ἀναδειχθεῖ μέσω τοῦ ἐποικοδομητικοῦ διαλόγου, τῶν λογικῶν ἐπιχειρημάτων, τῆς δημοκρατικῆς ἀντιπαράθεσης. Μεγάλωσε μέ τά σκουριασμένα συνθήματα τῆς ἀριστερᾶς, γαλουχήθηκε μέ τά ξεπερασμένα μαρξιστικά-λενινιστικά τσιτάτα, ἔμαθε νά πορεύεται ἀγεληδόν μέ τήν δύναμη καί τήν ὀργή τοῦ ὄχλου, ἡ σκέψη του γαλβανίστηκε μέ τόν «ἀγῶνα» τῶν καταλήψεων καί τίς ὁδομαχίες μέ τήν «φασιστική» ἀστυνομία, μακριά ἀπό δύσκολες πνευματικές διεργασίες καί νηφάλιες ἀναζητήσεις ἤ ἐκτιμήσεις. Ἔγινε πρωθυπουργός χάρη στήν κατευθυνόμενη ἀγανάκτηση τῆς πάνω καί τῆς κάτω πλατείας, ὅπου ἡ ριζοσπαστική ἀριστερά χόρεψε «ἀγκαλιά» μέ τήν ἀντιδημοκρατική δεξιά, χάρη στήν εὐήθεια καί τήν ἀφέλεια ἐκείνων πού προτιμοῦσαν τό «χάδι» στ’ αὐτιά τους ἀπό τήν ἐπιστράτευση τῆς λογικῆς τους, χάρη στήν ἀπερίσκεπτη ἀποτίναξη τῆς προσωπικῆς εὐθύνης καί τήν ἐνθουσιώδη καταδίκη τῶν «ἄλλων» γιά τήν κρίση, καί χάρη στήν γοητεία πού ἐξέπεμπαν ἡ ἀνεμελιά τῆς ἀπειρίας, ἡ ἄγνοια τῆς κρισιμότητας τῶν περιστάσεων καί ἡ ἀπόλυτη πεποίθηση ὅτι τό ἄγνωστο καί ἀσαφές «καινούριο» θά ἦταν ἀπείρως καλύτερο ἀπό τό γνωστό καί δυσάρεστο «παλιό».
Τό ὅτι σήμερα ὁ Ἀλέξης Τσίπρας καί ἡ παρέα του ὁμιλοῦν γιά «ὄχλο» ὅταν αἰσθάνονται τήν λαϊκή ἀγανάκτηση, γιά «φασιστοειδῆ», ὅταν νοιώθουν τήν ἀντίδραση πού προκαλοῦν οἱ ἀντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις τους καί γιά «δεξιά παλινόρθωση», καθώς βλέπουν πιά ὁρατό τό τέλος τῆς κυβερνητικῆς διαδρομῆς τους, εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς προσωπικῆς ἀδυναμίας τοῦ ἴδιου τοῦ πρωθυπουργοῦ νά ἀντιπαραθέσει, στήν προοπτική πού ἐκφράζει ἡ Νέα Δημοκρατία, μιά συγκροτημένη καί συγκεκριμένη δική του προοπτική: Ὁ σημερινός Τσίπρας σέ σχέση μέ τόν Τσίπρα τοῦ 2015 δέν ἔχει ἀλλάξει σέ τίποτε, παρά μόνον στό ὅτι εἶναι πιά γνωστός καί ἀποτυχημένος, ἐνῶ τότε ἦταν ἄγνωστος καί φάνταζε ὡς ἡ ἀπόλυτη ἐπιτυχία γιά τό μέλλον! Γι’ αὐτό καί κάθε του «βολή» κατά τῆς Νέας Δημοκρατίας συνιστᾶ ὁμολογία τῆς ἀδυναμίας του.
*Δικηγόρος
