Κι ἐσεῖς πού νομίσατε ὅτι «κάτι ἄλλαξε», ξεχάστε το! Τά ἴδια Παντελάκη μου, οἱ ἴδιες συνταγές, οἱ ἴδιες μέθοδοι.
«Ψαρέματα» δῶθε-κεῖθε, πούλμαν καί τῶν γονέων, ἀφισοκόλληση (ρύπανση) καί μεγαλοστομίες. Βέβαια ὑπάρχει μιά μεγάλη διαφορά μές τά «ἀνοίγματα» πού ἔκανε ὁ Παπανδρέου. Ἐκεῖνος εἶχε νά ἀπευθυνθεῖ σέ Μᾶρκο Βαφειάδη, Ἀντώνη Μπριλάκη καί ἄλλα ὀνόματα, πού εἶχαν (στόν κόσμο τῆς ἀριστερᾶς) μιά κάποια λάμψη. Ἀκόμη καί ὁ Εὐάγγελος Γιαννόπουλος ἔσειε τά γαλόνια του καί ἔπειθε ὅτι ἦταν καί ἐκεῖνος μέρος τῆς «ἀντιστασιακῆς ἀριστερᾶς». Ἦταν, ὅμως, ἄλλες ἐποχές. Ἦταν ἐποχές πού ὁ Ἀνδρέας μοίραζε ἀφειδῶς «ἀντιστασιακές συντάξεις», μοίραζε θέσεις, διόριζε ἀβέρτα σέ διοικητικά συμβούλια, δημιουργοῦσε τίς «προβληματικές», μέχρι καί κρατική ἑταιρεία γιά τήν… ἀκτοπλοΐα κατασκεύασε! Τώρα τά πράγματα ἔχουν ἀλλάξει. Κι ἄν ἐπιχειρεῖς «διεύρυνση» μέ τόν Στέφανο Τζουμάκα, τόν Νῖκο Μπίστη, τήν Μαρία Ρεπούση καί τόν Γιάννη Ραγκούση, δέν βλέπω πιθανότητες ἐπιτυχίας. Δέν ἔχουν «λάμψη» τά ὀνόματα ἐτοῦτα, ἐλάχιστα πλέον εἶναι τά ὀνόματα πού μποροῦν νά προσελκύσουν τούς ψηφοφόρους.
Καί νά σᾶς πῶ τήν ἁμαρτία μου, φοβᾶμαι ὅτι τά πρόσωπα τά ὁποῖα προανέφερα δέν κεντρίστηκαν ἀπό κάποια «ἰδεολογική σφήκα», ἀλλά τά ὁδήγησε στήν ἀγκάλη τοῦ ΣΥΡΙΖΑ ἡ νοσταλγία τῆς «καρέκλας», ἡ ἔλλειψη τοῦ ἑδράνου, ἡ παντελής ἀπουσία ἐνδιαφέροντος τοῦ κοινοῦ καί τῶν ΜΜΕ γιά τό πρόσωπό τους.
Ὁ Καραμανλῆς ὅταν ἀποφάσισε νά διευρύνει τήν Νέα Δημοκρατία στράφηκε σέ προσωπικότητες. Κων. Μητσοτάκης, Δημ. Παπασπύρου, Ἀθ. Κανελλόπουλος, Μιχ. Παπακωνσταντίνου, Σ. Ἀλαμανῆς, Σωτ. Παπαπολίτης καί ἄλλοι ἐπιφανεῖς πολιτικοί. Ὁ Κ. Μητσοτάκης, μάλιστα, ἔφθασε νά γίνει πρόεδρος τῆς ΝΔ καί πρωθυπουργός! Ὁ Α. Παπανδρέου πάλι «χτυποῦσε» στό μαλακό ὑπογάστριο τῆς ἀριστερᾶς, ἀλλά δέν παρέλειψε νά προσκαλέσει τόν Ἰωάννη Μποῦτο, ὁ ὁποῖος ἀποτελοῦσε σημαντικό στέλεχος τῆς συντηρητικῆς παρατάξεως. Ἔτσι γίνονταν τότε οἱ «διευρύνσεις». Μέ ὀνόματα «τρανταχτά», μεθοδικότητα καί προπαρασκευή. Ὅταν τά «ἀνοίγματα» γίνονται ὀλίγον πρό τῶν ἐκλογῶν καί ὑπό τήν ἀσφυκτική πίεση τῶν (πολύ) ἀρνητικῶν δημοσκοπήσεων (ὅσο καί ἄν πρέπει νά εἴμαστε προσεκτικοί μέ αὐτές), μπορεῖ καί νά «γυρίσουν ἀνάποδα»… Καί νά σᾶς πῶ, ὡς πολίτης πού ψηφίζει ἀνελλιπῶς ἀπό τό 1973 (τότε πού στό τμῆμα μας εἴχαμε ψηφίσει σχεδόν ὅλοι «Ὄχι» καί τελικά βγῆκε «Ναί» 90%) προτιμῶ τόν «δικομματισμό» ἀπό ὁποιαδήποτε ἄλλη κατάσταση. Ἕνας δυνατός πόλος στήν κεντροδεξιά καί ἕνας στήν κεντροαριστερά.
Ἀπεδείχθη ὅτι δέν τά πᾶμε καί τόσο καλά μέ τίς κυβερνήσεις συνεργασίας. Ἡ μεγάλη εὐκαιρία, μέ τήν κυβέρνηση Ζολώτα, ἀπολακτίσθηκε, καθώς ὁ ἕνας «ἔσκαβε τόν λάκκο» τοῦ ἄλλου. Ἡ κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ τινάχθηκε στόν ἀέρα ἀπό τόν Φ. Κουβέλη ἐνῶ ἡ συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εἶχε τά γνωστά ἀποτελέσματα, μέ ἀποκορύφωμα τήν ἐκτρωματική συμφωνία τῶν Ψαράδων. Πολύ θά ἤθελα, λοιπόν, δύο σύγχρονους πολιτικο-ιδεολογικούς πόλους, ἀλλά ἀντ’ αὐτοῦ εἶδα καί πάλι ἀφίσες στούς δρόμους, εἶδα καραβάνι ἀπό λεωφορεῖα πού μετέφεραν «αὐθορμήτως προσελθόντες», λές καί βρισκόμουν στήν δεκαετία τοῦ ’80. Κι ὅταν ἄκουσα τόν πρωθυπουργό νά ὁμιλεῖ γιά τήν σημαία τῆς «Πράσινης ἀριστερᾶς», κατάλαβα ὅτι ὀνειρευόμαστε ἀκόμη τήν Ἑλλάδα τοῦ 2000! Μέ τό καλό…
