ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ του 2011 όταν η Αθήνα φλεγόταν από τις διαδηλώσεις των αγανακτισμένων…
… βρέθηκα στην Καρδαμύλη της Μεσσηνιακής Μάνης. Και βεβαίως δεν παρέλειψα να επισκεφθώ την ταβέρνα της περίφημης Λέλας. Όπου Λέλα η μαγείρισσα του μεγάλου Έλληνα Πάτρικ Λή Φέρμορ.
Φυσικά θέλησα να την γνωρίσω. Αντίκρυσα μια ψηλόλιγνη μαυροφορεμένη γυναίκα με την μαντήλα που φορούν οι γυναίκες της επαρχίας. Μπαρουτοκαπνισμένη Μανιάτισσα. Τη ρώτησα για τον Φέρμορ για τη γνωριμία της μαζί του και μετά είπαμε δύο λόγια για την κρίση. Η χρεωκοπία έμοιαζε βεβαία. Τη ρώτησα τι νομίζει. Η απάντηση που έλαβα με εντυπωσίασε. Ήταν δύο λέξεις. Αφού μου θύμισε πως επέζησε της Κατοχής προσέθεσε «Ό,τι είναι!». Εννοούσε ό,τι είναι να έρθει. Κατάλαβα αμέσως πως αυτή η γενιά που ξεκίνησε από τα χαμηλά για να φθάσει στα ψηλά μέσα από συμπληγάδες, δε φοβόταν. Αναρωτήθηκα με τρόμο εκείνες τις στιγμές πως οι δικές μας οι καλομαθημένες γενιές που είχαν ξεκινήσει από τα υψηλά (επίπεδα διαβίωσης) θα μπορούσαν να προσγειωθούν στα χαμηλά. Φοβήθηκα τότε. Ο ελληνικός λαός υπέστη ένα τριπλό σόκ. Ζούσε μέρες αλαζονείας (όπως οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, οι Ισπανοί και οι Βρεττανοί σήμερα), είχε ύφος, νόμιζε πως ήταν ισχυρός και ξαφνικά κάποιοι του είπαν πως όλα αυτά ήταν ψέμα. Φοβερό κτύπημα στην αυτοπεποίθησή του. Ταυτόχρονα ο ίδιος αυτός λαός έγινε το κλωτσοσκούφι της Ευρώπης, ο περίγελως της Ευρώπης, το πειραματόζωο της Ευρώπης, ο τεμπέλης της Ευρώπης, ο διεφθαρμένος της Ευρώπης. Ο “Εσταυρωμένος” της Ευρώπης. Ήταν η στιγμή που θα μπορούσαμε να είχαμε διαλυθεί ανέτως εις τα εξ ων συνετέθημεν. Που θα μπορούσαμε να είχαμε χάσει έδαφος από την επικράτειά μας. Ωστόσο μέσα στην δεκαετία της κρίσης με οδηγό την ιστορική μας εμπειρία και εμείς οι άβγαλτες γενιές τα καταφέραμε. Παίξαμε κρυφτούλι με τους δυνάστες μα ταυτόχρονα προσαρμοστήκαμε. Κάναμε προπόνηση στον κίνδυνο . Και σηκωθήκαμε.
Την ίδια εποχή που εμείς εξευτελιζόμασταν στα πέρατα του πλανήτη οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, οι Ισπανοί με τις άκρες τους στα ιερατεία των Βρυξελλών και της Φραγκφούρτης έβαζαν τα οικονομικά τους προβλήματα κάτω από το χαλί. Σαρκοζύ και Θαπατέρο έκαναν άνω κάτω τον κόσμο όταν Μέρκελ Σώυμπλε τόλμησαν να τους κάνουν υπαινιγμό για μνημόνιο. Άφησαν τις κοινωνίες τους «λάσκα» θεωρώντας πως τις προστατεύουν. Στην πραγματικότητα άφησαν το ευρωπαϊκό μοντέλο διακυβέρνησης -ισχυρός συνδυασμός σπάταλου κοινωνικού κράτους με αργή διαδικασία λήψης αποφάσεων- να σαπίσει . Διέφθειραν έτσι τους λαούς τους και τις γραφειοκρατίες τους. Τα αποτελέσματα της αλαζονείας τους τα γεύονται τώρα! Ο ιταλικός λαός απείθαρχος. Η γαλλική ηγεσία αμέριμνη επέτρεψε την διεξαγωγή τοπικών εκλογών εν μέσω κορωνοϊού. Οι Ισπανοί έχασαν 15 μέρες να συζητούν με τους συνταγματολόγους αν έπρεπε να κηρύξουν έκτακτη ανάγκη . Καφενεία κανονικά όλοι τους. Μαζί και οι εγωιστές Βρεταννοί και Γερμανοί που αποκομίζουν τους καρπούς της ύβρεως.
Ενώ εμείς εκπαιδευμένοι από τα μνημόνια λάβαμε αποφάσεις με τη διαδικασία του επείγοντος , πειθαρχήσαμε στην μεγάλη μας πλειονότητα πλην μικρών αριθμητικών εξαιρέσεων και συνεχίζουμε την πάλη μας ώριμοι. Η έκβαση της δεν έχει κριθεί ακόμη, το ξέρουμε. Και δεν εφησυχάζουμε. Ξέρουμε όμως και κάτι ακόμη : δεν είμαστε οι χειρότεροι της Ευρώπης. Ποτέ δεν ήμασταν. Όταν με το καλό λήξει η κρίση κάποιοι πρέπει να μας ζητήσουν συγνώμη. Διέπραξαν μεγάλη ατιμία και ο Θεός τιμωρεί. Η ένταξη των ομολόγων μας στην ποσοτική χαλάρωση δεν είναι συγνώμη βεβαίως… Να συνεννοούμαστε.
