Ἀπομεσήμερο. Ἕνας τζίτζικας ἔχει πέσει ἀπό τό δεντρόφυλλο τῆς αὐλῆς καί ὁ γάτος μας ἔχει ἀρχίσει νά παίζει μαζί του.
Τόν γυροφέρνει, τόν πάει πέρα-δώθε, τόν τσιγκλάει μέ τό πόδι του, τόν ἁρπάζει –ἀκροθιγῶς– μέ τά δόντια, τόν κάνει μιά γυροβολιά κι ὕστερα τόν ἀφήνει πάλι χάμω, γιά νά συνεχίσει τό μακάβριο παιγνίδι, πού θά ἔχει τό γνωστό τέλος… Πήγαμε γιά ψῆφο πρωί, πήραμε τήν πετσέτα, τά γυαλιά τῆς θάλασσας, τήν ψάθα καί τό πλατύγυρο καπέλο καί ἀράξαμε στήν γνώριμη μικρή μας παραλία…
«Δέν θά πᾶς στούς φίλους σου νά κάνετε κουτσομπολιό; Κάθε φορά, στίς ἐκλογές, χάνεσαι. Σήμερα πῶς καί δέν ἔχεις ἀκόμη ξεπορτίσει;» μοῦ λέει ἡ κυρά μου, μέ τό γνωστό ὕφος τοῦ πάντα παραπονεμένου ὥστε «νά εἶναι ἀπό πάνω»… Ἄντε τώρα νά ἐξηγεῖς ὅτι μέ 38 βαθμούς ὄχι κουτσομπολιό, ἀλλά οὔτε κουβέντα γιά μπάλα δέν γίνεται. Πήγαμε, ψηφίσαμε, εἴπαμε τίς «καλημέρες» μας, ἤπιαμε κι ἕναν ἐσπρέσσο σκέτο (μᾶς τήν ἔκοψε τήν ζάχαρη ὁ γιατρός προχθές, ὅπως καί τό ἁλάτι) καί τρέξαμε στήν παραλία τῆς γειτονιᾶς μας (τά ἔχουμε αὐτά τά ἀβαντάζ οἱ Πειραιεῖς)…
Κι ἐκεῖ πού κάθομαι κάτω ἀπό τήν ὀμπρέλλα καί συζητῶ μέ δύο φίλους, ἔρχεται ἕνας κύριος, ἡλικιωμένος, μέ τό μαγιό καί τήν πετσέτα…
«Ἀκούω πού συζητᾶτε καί συμπεραίνω ὅτι εἶστε κοντά στήν Νέα Δημοκρατία. Θέλω νά σᾶς πῶ ὅτι εἶμαι ἀπό τό 1974 ὀργανωμένος στό ΠΑΣΟΚ. Κι ὅταν λέω «ὀργανωμένος», τό ἐννοῶ. Σήμερα, ὅμως, ψήφισα πρώτη φορά στή ζωή μου Νέα Δημοκρατία. Ἀλλά νά πεῖτε στόν Μητσοτάκη ὅτι ἔχει μεγάλη εὐθύνη γιά τήν χώρα. Καί νά κάνει γρήγορα!»…
Καί οἱ δύο φίλοι (γνωστοί καί ἐπώνυμοι Πειραιεῖς) κι ἐγώ, τοῦ εἴπαμε εὐγενικά ὅτι «συμφωνοῦμε πώς δέν ὑπάρχει περίοδος χάριτος» καί ἐγώ, προσωπικά, ἀνέλαβα νά δημοσιοποιήσω τό «μήνυμα». Κι ἀπ’ ὅ,τι καταλαβαίνω εἶναι πολλοί ἐκεῖνοι πού χθές «ἀλλαξοπίστησαν». Γι’ αὐτό, καί ἡ εὐθύνη πού ἐπωμίζεται (στήν περίπτωση πού θά ἔχει κερδίσει τίς ἐκλογές, καθώς σᾶς γράφω πρίν βγεῖ τό ἀποτέλεσμα) ἡ ΝΔ καί ὁ ἀρχηγός της, εἶναι τεράστια.
Κι ἄν πᾶνε ὅλα ὅπως δείχνουν, ὁ κόσμος ἐπιθυμεῖ νά ἀλλάξει σελίδα. Ἐπιθυμεῖ νά δεῖ μίαν ἄλλη Ἑλλάδα, μακριά ἀπό τήν μαύρη μιζέρια καί τό ἁπλωμένο χέρι τῶν ἐπιδομάτων.
Ὁ κόσμος θέλει γρήγορες καί ἄμεσες λύσεις. «Εἶπες, κύριε, ὅτι θά καθαρίσεις τά πανεπιστήμια ἀπό τήν ἀλητεία; Κᾶνε το ἀμέσως! Εἶπες ὅτι θά τελειώνουμε μέ τήν νοοτροπία τοῦ ξέφραγου ἀμπελιοῦ; Εἶπες «τέρμα οἱ τσαμπουκᾶδες»; Κᾶνε το ἀμέσως!
Ὁ κόσμος θέλει μία Ἑλλάδα πού νά προχωρήσει ἐμπρός. Μία χώρα σύγχρονη, χωρίς τήν τυραννία τῆς γραφειοκρατίας καί τήν κομματική ἀγυρτεία σέ ὅλες τίς δομές τῆς κοινωνίας. Κι ὡς φαίνεται, ἔχει φθάσει ἡ ὥρα γιά κάτι τέτοιο. Ἄν ἡ ΝΔ κερδίζει τήν ὥρα πού διαβάζετε αὐτές τίς ἀράδες, πρέπει νά ξέρει ὅτι τῆς δίνεται μιά μοναδική εὐκαιρία, ὅμοια μέ ἐκείνη πού εἶχε ὁ ἀπερχόμενος καί τήν κλώτσησε! Καί οἱ εὐκαιρίες δέν ἔρχονται κάθε μέρα, ἔ;
Μήν τό ξεχάσω: Ὁ πεπτωκώς τέττιξ τετέλεσται…
