AΝΗΚΩ σέ μιά γενιά πού ἔδωσε μάχη ἐναντίον τοῦ κομμουνισμοῦ ὅταν ἐκεῖνος ἦταν ἀκόμη ὄρθιος
Μαθητές πηγαίναμε στίς συγκεντρώσεις τοῦ ΚΚΕ καί κάναμε ἰδεολογική ἀντιπαράθεση μέ στελέχη του γιά τόν σοσιαλισμό. Στό δεκαπεντεμελές, στό σχολεῖο, δίναμε μάχες γιά τό ἀληθινό νόημα τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν ἐπετείων καί γιά τήν μή μετατροπή τους σέ ἄσκηση ἀριστερῆς προπαγάνδας γιά τήν Νικαράγουα καί τό Σαλβαδόρ. Στό πανεπιστήμιο ἀποκαθηλώσαμε τήν ΚΝΕ ἀπό τό βάθρο τῆς πρώτης φοιτητικῆς παράταξης σέ ἀριθμό ψήφων πού διατηροῦσε καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς μεταπολίτευσης, ἕως τό 1985. Στά ἀμφιθέατρα ξεσκεπάσαμε μέ ἐκδηλώσεις καί ἀκτιβισμούς τί συνέβαινε πίσω ἀπό τό σιδηροῦν παραπέτασμα. Καλέσαμε σέ ἐκδηλώσεις μας ὁμιλητή τόν Ἠλία Λέκκα, τόν πρῶτο Βορειοηπειρώτη πού πέρασε τά ἠλεκτροφόρα σύρματα τοῦ Χότζα καί ἐγκαταστάθηκε μόνιμα στήν μητέρα πατρίδα. Κάναμε ἄνω-κάτω ἐκδηλώσεις τῆς ΚΝΕ μέ ὁμιλητές ἀνατολικογερμανούς καθηγητές πανεπιστημίου πού ἔρχονταν στήν Ἑλλάδα νά μᾶς προπαγανδίσουν πόσο …παράδεισος ἦταν ὁ ὑπαρκτός σοσιαλισμός. Μέ τό πλεονέκτημα κάποιου πού δέν πολέμησε τήν κομμουνιστική Ἀριστερά χαστουκίζοντας τό πληκτρολόγιο τοῦ ὑπολογιστῆ του ἤ πού τήν κατατρόπωσε δῆθεν στά μαρμαρένια ἁλώνια τοῦ facebook –οἱ δικές μας μάχες δόθηκαν σῶμα μέ σῶμα γιά μιά ἀφίσσα, γιά ἕνα σύνθημα στούς τοίχους, γιά τό δικαίωμα νά λαμβάνουμε τόν λόγο πού οἱ ἀντίπαλοί μας ἀφαιροῦσαν φασιστικά– θέλω νά πῶ σήμερα τά ἑξῆς πρός κάποιους τῆς ἀπό ἐδῶ πλευρᾶς: Σταματῆστε τόν εὔκολο ἀντικομμουνισμό. Τόν ἀντικομμουνισμό πολυτελείας. Τόν ἀντικομμουνισμό πού κόβει εὔκολα εἰσιτήρια στά ἐσωκομματικά ἀκροατήρια.
Ἡ συζήτηση πού ἄρχισε μέ βολές κατά εὐρωβουλευτῶν γιά τήν στάση τους στό ψήφισμα εἶναι ἀδιέξοδη, ξεπερασμένη, δέν μᾶς ἀφορᾶ. Ἡ κομμουνιστική Ἀριστερά σέ ὁλόκληρη τήν Εὐρώπη εἶναι ἀνύπαρκτη. Δέν ὑπάρχει. Πέθανε. Εἶναι ἀνόητο νά δίνει κανείς μάχη γιά νά καταδικάσει κάτι πού πέθανε πρίν ἀπό τριάντα χρόνια. Εἶναι χαζό νά ἀποτελεῖ πιστοποιητικό ἰδεολογικῆς καθαρότητας ἡ ὑποστήριξη ἤ μή ἑνός ψηφίσματος πού προέρχεται ἀπό εὐρωβουλευτές χωρῶν πού ἔζησαν κομμουνισμό (καί ἄν τούς ψάξεις καλύτερα θά ἀνακαλύψεις ὅτι ἴσως καί οἱ ἴδιοι ἦταν προβεβλημένα μέλη τῶν κομμμουνιστικῶν κομμάτων.) Ἡ συζήτηση γιά τόν ὁλοκληρωτισμό τοῦ χθές εἶναι ἀνεπίκαιρη. Ἄν πράγματι θέλουμε νά τιμήσουμε τούς ἀγῶνες τῆς γενιᾶς μας γιά τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, τίς ἀτομικές ἐλευθερίες, τήν ἀντίδραση στίς ἐκτοπίσεις διαφωνούντων, ἄν θέλουμε ἐν τέλει νά τιμήσουμε τόν Σολζενίτσιν, τόν Ζαχάρωφ, τόν Βαλέσα, πρέπει νά ἐπικεντρωθοῦμε στόν ὁλοκληρωτισμό τοῦ σήμερα. Πρέπει νά ἑστιάσουμε στό τί στό διάβολο ἔκανε ὁ καπιταλισμός αὐτήν τήν μεγάλη νίκη τοῦ 1989.
Πολύ φοβᾶμαι ὅτι ὁ ἀντικομμουνισμός τοῦ σήμερα ὑπάρχει γιά νά ἀποκρύπτει ἐπιμελῶς τό γεγονός ὅτι ὁρισμένες δυτικές δημοκρατίες, μερικοί ὑπερεθνικοί θεσμοί, κάποιοι ἡγέτες, ἔγιναν στήν πράξη ἀπέναντι τῶν λαῶν τους χειρότεροι ἀπό τά σοβιέτ. Χλευάζαμε μέ τίς «Ζωές τῶν Ἄλλων» τοῦ Ντόνερσμαρκ τό 2006, πώς τό παρακράτος τῆς Στάζι παρακολουθοῦσε τίς ζωές τῶν Ἀνατολικογερμανῶν. Ἀλλά σέ λίγες μέρες κυκλοφορεῖ στήν Ἑλλάδα ἀπό τίς ἐκδόσεις «Ψυχογιός» τό νέο βιβλίο τοῦ δυτικοῦ πράκτορος Σνόουντεν, πού ἀποκαλύπτει πῶς ἡ ὑπηρεσία του φακελώνει ἑκατομμύρια πολῖτες σέ ὅλον τόν κόσμο ὡς ἡ νέα ὑπερ-Στάζι. Μειδιούσαμε γιά ὅσα κατήγγειλαν στό βιβλίο τῆς Τατιάνας Ἀλεξέγιεβιτς «Κόκκινος Ἄνθρωπος» τό 2016 δεκάδες πρώην σοβιετικοί πολῖτες. Μά μέσα στήν κρίση βασικές ἀξίες τοῦ καπιταλισμοῦ καί τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς ὅπως ἡ ἀτομική ἰδιοκτησία (ΕΝΦΙΑ), ἡ τραπεζική πίστη («κούρεμα» καταθέσεων – ὁμολόγων), ἡ ἐλεύθερη κίνηση κεφαλαίων (capital controls-ἡμερήσιο ὅριο ἀναλήψεων στά 60 εὐρώ), ὁ κοινοβουλευτισμός, δέχθηκαν κτυπήματα ἰσοδύναμα τοῦ κομμουνισμοῦ. Μά καί σέ ἐπίπεδο θεσμῶν. Ἔνοιωσα ντροπή τό 2016, ἀκούγοντας ἕναν Ρῶσσο νά λέει στό Ζάππειο πώς ὁ τρόπος λήψης ἀποφάσεων τῆς ΕΕ στίς Βρυξέλλες τοῦ θύμιζε ἔντονα τήν λειτουργία τοῦ πολίτ-μπυρό τῶν μανδαρίνων στήν τέως ΕΣΣΔ.
Ποιό 1989 λοιπόν, ποιός κομμουνισμός, ποιά γκουλάγκ. Τά ἐλλείμματα εἶναι ἐδῶ. Μπόττες καί γκουλάγκ θά ἀνακαλύψετε σήμερα στίς συσκευές πού κρατᾶμε στά χέρια μας, στούς δορυφόρους πού μᾶς κοιτᾶνε συνεχῶς ἀπό πάνω, στά βαλιτσάκια τῶν ἐπιχειρηματιῶν πού κάνουν ὑποκλοπές τῶν ἐπικοινωνιῶν μας· στήν κατάργηση τοῦ ἐλεύθερου ἀνθρώπου ἐν τέλει. Βεβαίως ζήτημα σύγκρισης δέν ὑπάρχει. Ὁ καπιταλισμός ἀκόμη καί στά χειρότερά του παραμένει ἀπείρως καλύτερο σύστημα ἀπό τόν κομμουνισμό, καί ἡ πλέον ἀδιάσειστη ἀπόδειξη γιά αὐτό εἶναι ἡ διάρκεια! Μόλις ἑβδομήντα χρόνια ζωῆς μέτρησε τό ἄλλο σύστημα καί ἄν δέν εἶχε μεσολαβήσει ὁ σφαγεύς Στάλιν νά τό σώσει ἀπό τήν φθορά μέ τήν ἰσχύ, θά εἶχε καταπέσει νωρίτερα. Ἐνῶ ὁ καπιταλισμός πού βασίζεται στόν φιλελευθερισμό τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς, παρά τίς συνεχεῖς προβλέψεις πτώσης, ἐπιβιώνει στούς αἰῶνες καί ἀποτελεῖ μαγνήτη γιά ἑκατομμύρια παράνομους μετανάστες.
Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει πώς πρέπει νά τόν ἀποδεχόμαστε ὅπως εἶναι σήμερα καί πώς δέν πρέπει νά ἐπιδιώκουμε νά τόν μεταρρυθμίσουμε. Ἐπιβάλλεται. Δέν πολεμήσαμε τόν ὁλοκληρωτισμό τοῦ χθές γιά νά ἀνεχόμαστε τόν ὁλοκληρωτισμό τοῦ σήμερα. Ὅσοι τίς ἀπό ἐδῶ πλευρᾶς λοιπόν ὀνειρεύονται «πάλης ξεκίνημα νέους ἀγῶνες» ἄς ἀφήσουν ἥσυχους τόν Μεϊμαράκη, τόν Κυμπουρόπουλο καί ἄλλους εὐρωβουλευτές, ἐπειδή δέν ὑπέγραψαν τήν ἐσκεμμένη διαστρέβλωση ὅτι καί ὁ κομμουνισμός εἶχε Ἄουσβιτς. Εἶχε γκουλάγκ, ἀλλά ὄχι Ἄουσβιτς καί Ἀρία Φυλή. Ἀλλοῦ εἶναι τό θέμα λοιπόν. Σήμερα. Ἄς ἐπικεντρωθοῦμε. Ἐκτός καί ἄν πίσω ἀπό τήν ἐπιμονή γιά τήν ἐξίσωση κομμουνισμοῦ – ναζισμοῦ ὑποκρύπτεται τό σχέδιο ὁρισμένων νά θολώσουν τήν εἰκόνα γιά τά ἐγκλήματα τῶν ναζί καί νά ἀθωώσουν τόν φασισμό. Ἄν εἶναι αὐτό τό σχέδιο, ἡ εἰκόνα εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τά καθ’ ἡμᾶς δέν θολώνει. Ἀδύνατον. Μιά βόλτα στό Δίστομο καί τά Καλάβρυτα ἀρκεῖ. Τά φαντάσματα ἐκδίδουν «ψηφίσματα».
