ΠΡΙΝ οἱ Ἕλληνες ἀποκτήσουν τήν περιέργεια νά δοκιμάσουν τό φροῦτο τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, τό κυρίαρχο δόγμα στόν κόσμο ἦταν «ἡ Δεξιά κυβερνᾶ, ἡ Ἀριστερά σκέπτεται».
Γενιές καί γενιές μεγάλωσαν μέ τήν σκέψη ὅτι τό νά ἀνήκεις στόν «προοδευτικό χῶρο» σοῦ στεροῦσε μέν τήν χαρά νά συμμετέχεις στήν νομή τῆς ἐξουσίας –καί αὐτό ὄχι ἀπαραιτήτως, οἱ ἀριστεροί τῶν σαλονιῶν ἦταν πάντα χρήσιμοι στό σύστημα– ἀλλά ἐν πάση περιπτώσει αὐτή ἡ στέρηση ἀντισταθμιζόταν ἀπό τήν ἔνταξή σου σέ ἕνα πεφωτισμένο ρεῦμα διανοουμένων πού ἦταν πάντα μπροστά ἀπό τήν μέση κοινωνία.
Αὐτός ἦταν ὁ μῦθος πού εἶχε φιλοτεχνήσει ἡ Ἀριστερά γιά τόν ἑαυτό της. «Εἴμαστε πάντα ἕνα βῆμα μπροστά. Εἴμαστε ὁ κόσμος τῶν προοδευτικῶν». Ἐνῶ οἱ ἄλλοι εἶναι οἱ καθυστερημένοι, αὐτοί πού «δέν ξέρουν», ὁ κόσμος τῶν ὀπισθοδρομικῶν. Αὐτός ὁ μῦθος λειτουργοῦσε ὅσο δέν κυβερνοῦσε ἡ Ἀριστερά τόν κόσμο. Αὐτός ὁ μῦθος λειτουργοῦσε ὅσο ἡ δικτατορία τοῦ προλεταριάτου κυβερνοῦσε τήν Ἀνατολική Εὐρώπη. Ἡ κουρτίνα πού εἶχαν τραβήξει τά σοβιετικά καθεστῶτα στά δυτικά μέσα ἐνημέρωσης γιά δεκαετίες ἐμπόδιζε νά φανεῖ ἡ ἀλήθεια: Ὑπαρκτός σοσιαλισμός σήμαινε φτώχεια, δικτατορία καί ἐξαθλίωση. Καί παρά τό γεγονός ὅτι οἱ παράδεισοι αὐτοί ἀπεδείχθησαν «ἀέρας κοπανιστός» (μετά τήν πτώση τοῦ 1989), ἡ ἐν Ἑλλάδι Ἀριστερά οὐδέποτε ἔνιωσε τήν ἀνάγκη νά ἀπολογηθεῖ καί νά ἐξηγήσει γιατί ὁ κόσμος ἐξελίχθηκε κατά τρόπο διαφορετικό ἀπό τίς πεφωτισμένες προβλέψεις καί τούς ὑπολογισμούς της. Ἀντιθέτως. Σήκωσε κεφάλι καί ζήτησε ἐκ νέου τόν λόγο. Καί μέ ὅπλο τόν διαιρετικό ἐμφυλιοπολεμικό λόγο τοῦ τύπου «ἤ ἐμεῖς ἤ αὐτοί», τά ἐγγόνια τῶν ἡττημένων τοῦ Ἐμφυλίου κέρδισαν τήν ἐξουσία τό σωτήριον ἔτος 2015.
Σᾶς τό ἐξομολογοῦμαι: Δέν θά τήν ξεχάσω ποτέ αὐτήν τήν χρονιά. Διότι στήν διάρκεια ἐκείνης τῆς χρονιᾶς, καί εἰδικῶς στήν προεκλογική περίοδο τῆς κάλπης τοῦ Ἰανουαρίου, ἡ Ἀριστερά στό σύνολό της εἶχε φθάσει στό ζενίθ τοῦ ἐλιτισμοῦ καί ὑπεστήριζε μέ θράσος ὅτι ὑπάρχει καί ἄλλος δρόμος γιά τήν διαπραγμάτευση μέ τούς δανειστές. Ἕνας δρόμος πού ὑποτίθεται δέν βλέπαμε ἐμεῖς, οἱ καθυστερημένοι ἐκπρόσωποι τῆς «ἡττημένης Ἑλλάδας», ὅπως μᾶς ἀποκαλοῦσε τότε στά κανάλια κορυφαῖος ὑπουργός τῆς παρούσας Κυβέρνησης μέ παρελθόν στό ΚΚΕ. Ἕνας δρόμος πού στό φαντασιακό τῆς Ἀριστερᾶς ἤθελε τούς λαούς καί τίς ἡγεσίες τοῦ Νότου νά ἐπαναστατοῦν κόντρα στόν ἄδικο καί πλούσιο βορρᾶ, καί διά τῆς ἐπαναστάσεως-ἀπειλῆς φυγῆς ἀπό τό εὐρώ θά ὁδηγοῦσε τό ἱερατεῖο εἰς ἄτακτον φυγήν γιά τό «κούρεμα» τοῦ χρέους. Τούς «πιστέψαμε». Θεωρήσαμε ὅτι μᾶς διέφυγε κάτι πού ἔβλεπαν, κάτι πού δέν «βλέπαμε» ἐμεῖς. Γιά τούς περίφημους «συσχετισμούς». Ἦρθαν ἔτσι στά πράγματα οἱ ἐκπρόσωποι τῆς νικήτριας Ἑλλάδας. Καί μετά ἀπό ὑπομονή ὀκτώ μηνῶν κατά τήν διάρκεια τῶν ὁποίων ἀγναντέψαμε τόν γκρεμό τῆς ζωῆς μας, ἐπανειλημμένως, ἀνακαλύψαμε πώς οἱ ἄνθρωποι δέν εἶχαν κανένα σχέδιο, δέν ἔβλεπαν ὄχι μπροστά ἀλλά οὔτε ἕνα μέτρο ἀπό τήν μύτη τους, ἡ περίφημη ἀναδιάρθρωση χρέους κατέληξε στήν ὑπογραφή τρίτου μνημονίου, στήν ἐμβάθυνση τῆς γερμανικῆς ἀποικιοκρατίας. (Τράπεζες καί δημόσια περιουσία περιῆλθαν στήν ἐξουσία τῶν ξένων.) Στό τέλος πληρώσαμε καί δίδακτρα …πεφωτισμοῦ 100 δισ. εὐρώ γιά νά διαδώσουμε τό πνεῦμα μας στήν Εὐρώπη. Φεῦ! Ἡ Ἀριστερά δέν καταλαβαίνει ἀπό ἧττες. Προσποιεῖται ὅτι δέν συνέβησαν καί συνεχίζει, θρασυτάτη. Προσποιήθηκε πώς δέν ἔχασε τόν Ἐμφύλιο, πολύ δέ περισσότερο ὅτι ἔφταιξε. Καί ἐπένδυσε στό μνῆμα. Γιά δεκαετίες ἡ Δεξιά ἔπρεπε νά ζητᾶ συγγνώμη πού δέν εἶναι Ἀριστερά καί βεβαίως νά προσκυνᾶ τήν Ἀριστερά τοῦ μνήματος τήν ὁποία εἶχε τήν ἀνοησία νά καταδιώξει στά ξερονήσια. Προσποιήθηκε ὅτι δέν ἔχασε τήν μάχη τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ, δέν ἔφταιγε τό σύστημα, «οἱ ἄνθρωποι πού τό ἐφάρμοσαν λάθος ἔφταιγαν», μᾶς ἐνημέρωσε ὁ Κώστας Κάππος. Καί μετά τήν τρίτη ἧττα, τό 2015, τό ἴδιο βιολί: «Δέν χάσαμε, ἀναγκαστήκαμε σέ τακτικό συμβιβασμό».
Κάπως ἔτσι, μέ τό θράσος αὐτοῦ πού τίποτε δέν ἔμαθε ἀπό τά λάθη καί τίς ὁμολογημένες αὐταπάτες του, ὁ κ. Πρωθυπουργός, ὁ ὁποῖος δέν ἔχει κολλήσει ἕνα ἔνσημο στήν ζωή του, ἐμφανίστηκε στόν ἑλληνικό λαό γιά νά μᾶς «πουλήσει» προεκλογικῶς, σέ ἐμᾶς πού δουλεύουμε ἀπό μαθητές, τήν θεωρία τῶν δύο κόσμων. Τοῦ κόσμου τῶν προχωρημένων τῆς Ἀριστερᾶς πού βάλλει κατά τοῦ κεφαλαίου μέσα ἀπό τά σκάφη ἀναψυχῆς τοῦ κεφαλαίου καί τοῦ κόσμου τῆς ἐλίτ πού μάχεται τάχα τήν φιλολαϊκή Ἀριστερά. Τοῦ κόσμου, ὁ ἡγέτης τοῦ ὁποίου δέν ἔχει κανένα δισταγμό καί καμμία ἐνοχή νά δικαιολογεῖ τήν μετάλλαξη τῆς προσωπικότητάς του προσφεύγοντας ἀνερυθρίαστα σέ τσιτάτα τοῦ Μπρέχτ πού κάποιος –ξέρω ποιός– τοῦ «σφύριξε» νά λέει: «Ἐπιβάλλεται νά ἀλλάζουμε γιά νά μήν μείνουμε μνημεῖα τοῦ ἑαυτοῦ μας». Τό χαστούκι πού εἰσέπραξε ὁ κ. Τσίπρας στίς κάλπες πρέπει νά τοῦ δώσει μιά γιά πάντα ἕνα μάθημα: Δέν ἔχασε ὁ ἴδιος στίς εὐρωεκλογές. Στό πρόσωπό του ἡττήθηκε ὁ ἐλιτισμός καί τό ὑφάκι μιᾶς Ἀριστερᾶς πού ἐνῶ ὑποστηρίζει πώς τά ξέρει ὅλα, στήν οὐσία δέν ξέρει τίποτε. Ὁ Τσίπρας ἔχασε πράγματι ὡς μνημεῖο τοῦ ἑαυτοῦ του. Ὡς μνημεῖο τοῦ ἑαυτοῦ του Ζαχαριάδη τοῦ 1946, ὡς μνημεῖο τοῦ μέντορά του Ἀλαβάνου, ὡς μνημεῖο τοῦ ἀμετανόητου Μαδοῦρο. Καί ἄν ἔμαθε κάτι στήν ἐξουσία, αὐτό τοῦ τό δίδαξε ἡ δυτική σκέψη καί οἱ σύμμαχοί του Ἀμερικανοί. Πρέπει νά τό ἐμπεδώσει καλά αὐτό ὁ κ. Τσίπρας ἄν θέλει νά χάσει ἀξιοπρεπῶς. Τά τσιτάτα καί τά σχήματα τῆς μεταπολίτευσης στά ὁποῖα τόν ἐγκλωβίζουν τά γηρασμένα μυαλά τῆς μεταπολίτευσης δέν θά τόν ὁδηγήσουν πουθενά, οὔτε ὡς ἀρχηγό τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης. Μετά τήν ἰδεολογική Βάρκιζα τῆς Ἀριστερᾶς καί τήν συνθηκολόγηση τοῦ Τρίτου Μνημονίου, τό 2015 γιά τούς πολῖτες, τά πράγματα κάνουν ἕνα καί ἕνα δύο. Δέν φθάνει ὁ Μπρέχτ ὅταν τοῦ ἄλλου τοῦ σώνεται ὁ μισθός στίς 20 μέρες. Δέν φθάνει τό κήρυγμα κατά τῆς Ἀκροδεξιᾶς ὅταν ὁ ἄλλος δέν ἔχει λεφτά νά στείλει τό παιδί στό πανεπιστήμιο. Δέν «τρώγεται» ὁ Βελουχιώτης ὅταν ὁ παπποῦς ἔχει πετσοκομμένη σύνταξη, καί ὅταν ἐπιχειρεῖς νά τοῦ ἀναπληρώσεις τήν ἀπώλεια τοῦ μιλᾶς ἀναιδέστατα πώς «πρέπει νά σοῦ ἔχει καί ὑποχρέωση». Κοντολογίς: Δέν ἀποτελεῖ μέθοδο προσέγγισης τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἡ θεωρία τῶν ἔξυπνων ἀριστερῶν πού βλέπουν καλύτερα ἀπό ἐμᾶς τούς καθυστερημένους καί πρέπει νά συμβιβαζόμαστε μέ κάθε ἀνοησία τους. Τέλειωσε αὐτή ἡ θεωρία. Ἔληξε. Ἡττήθηκε. Καί ἐπειδή ὁ κ. Πρωθυπουργός μᾶς εἶπε ὅτι ἡ ἰδεολογία του εἶναι κοντά στόν χριστιανισμό, τόν προτρέπουμε: Κάντε πρῶτα νηστεία καί προσευχή –στήν ἀντιπολίτευση– ζητῆστε συγχώρεση, καί μετά τά ξαναλέμε.
