Η ΠΤΩΣΙΣ τῶν κυβερνήσεων στήν πατρίδα μας δέν προαναγγέλλεται. Συνήθως συμβαίνει.
Εἴτε ἐπειδή κάποιος βουλευτής ἀνεξαρτητοποιεῖται καί χάνεται ἡ δεδηλωμένη (Κιλκίς, Σεπτέμβριος 1993), εἴτε ἐπειδή μιά ξένη δύναμη στέλνει τό μήνυμα σέ ἕναν πρωθυπουργό «παραιτήσου ἀλλιῶς θά χάσεις ἔδαφος» (Ρῶ, Αὔγουστος 2009), εἴτε ἐπειδή ξαφνικά εἴκοσι βουλευτές ἀπειλοῦν παρασκηνιακά καί οὐχί δημοσίᾳ τόν Πρωθυπουργό νά παραιτηθεῖ, ἄλλως θά τόν ρίξουν (Κάννες, Νοέμβριος 2011).
Προαναγγελία πτώσης σέ δήλη μέρα καί μάλιστα μῆνες μετά, πρώτη φορά ἀκούσαμε –χθές ἀπό τόν «Στρατάρχη» ὑπουργό Ἄμυνας Πάνο Καμμένο– καί ὡς τέτοια δέν βλέπουμε τί τύχη μπορεῖ νά ἔχει. Αὐτό δέν σημαίνει βεβαίως ὅτι ἀποκλείονται ἐντελῶς οἱ ἐξελίξεις. Ἄν ὁ Πρωθυπουργός θεωρήσει ὅτι ἡ κυβέρνησή του φθείρεται ὑπέρμετρα στήν θεωρητικά καλύτερη στιγμή της, τότε, ναί ἐνδεχομένως, κάλλιστα θά μποροῦσε νά ἐπιλέξει τήν ὁδό τῆς ἀπόδρασης τό πρῶτο ἤ τό δεύτερο δεκαπενθήμερο τοῦ Σεπτεμβρίου. Θά τό κάνει ὅμως; Ἐάν ναί, τότε εἶναι σά νά ὁμολογεῖ ὅτι εἶχε λάθος στρατηγική, ὅτι ὁ πολιτικός σχεδιασμός του ἦταν στόν ἀέρα, ὅτι τελικῶς ἔκανε ἁπλῶς σχέδια ἐπί χάρτου. Θά τό ἤθελα πολύ. Πάρα πολύ. Ἀλλά γνωρίζοντας τόν παίκτη δέν εἶμαι καθόλου βέβαιος ὅτι μπορεῖ νά τό κάνει. Πρόωρες ἐκλογές σημαίνουν ἀπώλεια κυριαρχίας, διάλυση τοῦ δῆθεν ἀφηγήματος τῆς ἡγεμονίας καί ἐν τέλει διαζύγιο μέ τήν ἐξουσία. Εἶναι πολύ ἐγωιστής ὁ Τσίπρας γιά νά παραδεχθεῖ κάτι τέτοιο.
Ἀλλά πέραν αὐτῶν ὑπάρχουν τρία ἀντικειμενικά ζητήματα πού δέν ἐπιτρέπουν στόν Πάνο Καμμένο νά ρίξει τήν Κυβέρνηση. Τό πρῶτο ἀφορᾶ στόν ἑαυτό του. Πῶς θά σταθεῖ στό πολιτικό σκηνικό ἄν ρίξει τήν κυβέρνηση τῆς ὁποίας μετέχει τέσσερα χρόνια περίπου μέ τήν κατηγορία τῆς προδοσίας; Τόν πρῶτο πού σημαδεύει εἶναι τόν ἑαυτό του μέ αὐτή τήν ἐπιλογή.
Εἶναι σά νά ὁμολογεῖ ὅτι μετεῖχε σέ κυβέρνηση προδοτῶν ἐπί τέσσερα χρόνια καί ἀποφάσισε καιροσκοπικά νά τήν ρίξει στάς δυσμάς τῆς θητείας της. Οἱ τομάτες πού θά δεχθεῖ ἀπό τήν Μακεδονία μας θά εἶναι ἄπειρες. Ὁ δεύτερος λόγος εἶναι ὅτι ὁ Πρόεδρος τῶν Ἀνεξαρτήτων Ἑλλήνων δέν μπορεῖ νά ἔχει καμμία τύχη στίς ἐκλογές χωρίς τόν μηχανισμό τοῦ Ὑπουργείου Ἄμυνας. Αὐτός τόν κρατᾶ ὄρθιο. Τό ἀξίωμα χάρη στό ὁποῖο περιοδεύει σέ ὁλόκληρη τήν χώρα τοῦ δίνει τό ὅποιο «κῦρος». Θά τό ἐγκαταλείψει; Ἀμφιβάλλω.
Ὑπάρχει ὅμως καί ἕνας τρίτος λόγος γιά τόν ὁποῖο ὁ Πάνος Καμμένος θά δυσκολευτεῖ νά τολμήσει νά ρίξει τήν Κυβέρνηση. Ἡ ἀπειλή του δέν ἀπευθύνεται μόνο πρός τόν κ. Τσίπρα. Ἀπευθύνεται πρός τήν συμμαχία καί τίς ΗΠΑ πού θέλουν νά ἔχει ὁλοκληρωθεῖ ἡ ἔνταξη τῶν Σκοπίων στό ΝΑΤΟ μέχρι τήν ἄνοιξη. Καί ἐπειδή στήν περιοχή γνωριζόμαστε ὅλοι καλά, αὐτές οἱ δυνάμεις ἔχουν λάβει τά μέτρα τους προκειμένου νά θωρακιστοῦν ἀπό ἀπρόοπτες μεταβολές τῶν συνθηκῶν καί τυχόν ἀπειλές αὐτοῦ τοῦ τύπου. Κόντρα στό ρεῦμα, λοιπόν, αὐτή τήν στιγμή μέ τά δεδομένα πού ἔχω στήν διάθεσή μου, δέν βλέπω ἐκλογές. Ἀντιθέτως. Βλέπω Σεπτέμβριο μεγάλων παροχῶν –στήν φορολογία καί στόν ἐξωδικαστικό συμβιβασμό στόν ὁποῖο θά περιληφθοῦν μεγάλες κατηγορίες πολιτῶν– βλέπω τήν Κομμισσιόν τοῦ Μοσκοβισί νά ἀφήνει μεγάλα παράθυρα γιά τήν ἀναβολή τῶν μέτρων καί βλέπω τόν Τσίπρα, ἀσθμαίνοντας καί γογγύζοντας, νά προσπαθεῖ νά διατηρήσει τό χρονοδιάγραμμα τοῦ Μαΐου. Ἐάν ἀλλάξει κάτι, ἐδῶ εἶμαι γιά νά παραδεχθῶ τό λάθος μου.
