Κινοῦμαι στόν χῶρο τῆς Ναυτιλίας καί τῆς παραναυτιλιακῆς δραστηριότητας περισσότερα ἀπό 45 χρόνια
Τούς γνωρίζω σχεδόν ὅλους καί μέ γνωρίζουν καί ἐκεῖνοι. Ἔτσι, χθές, εἶχα τήν εὐκαιρία νά πιῶ ἕνα καφέ μέ τόν φίλτατο καί ἐπί δεκαετίες δραστηριοποιούμενο στόν χῶρο τῆς ναυτιλίας Νῖκο Κατράδη, πού διευθύνει μία ἀπό τίς δυό ἑλληνικές βιομηχανίες κατασκευῆς σχοινιῶν καί συρματόσχοινων, καθώς καί ἄλλων εἰδῶν δέσεως, μέ τά ὁποῖα τροφοδοτεῖ, ἀπό τό 1936, τήν ἑλληνική καί τήν παγκόσμια ἐμπορική ναυτιλία. Ἡ «Κατράδης» ἀπασχολεῖ περισσότερους ἀπό 150 ἀνθρώπους, στήν Δραπετσῶνα, στό ἐμβληματικό κτίριο στήν ὁδό Ψαρρῶν καί ἔχει ἕνα ἐργοστάσιο στήν Ἐθνική ὁδό Ἀθηνῶν – Λαμίας, σέ μία ἔκταση 40 στρεμμάτων.
– Πῶς πᾶνε τά πράγματα;
– Παλεύουμε μέ θηρία πού μᾶς ἀνταγωνίζονται καί μᾶς πολεμᾶ τό ἴδιο μας τό κράτος! Στέλνουμε τά σχοινιά μας ἀπό τήν Σιγκαπούρη μέχρι τή Νότιο Ἀφρική, ἀλλά χάνουμε δουλειές καί χρήματα ἀπό τήν ἑλληνική γραφειοκρατία.
Ἔτσι ἔμαθα ὅτι ἡ «Κατράδης», πού κατασκευάζει τά καλύτερα συρματόσχοινα στόν κόσμο καί τά ἐξάγει σέ πολλά σημεῖα τῆς γῆς, δέν ἀντιμετωπίζεται ἀπό τό ἑλληνικό κράτος ὡς ἐξαγωγεύς καί ταλαιπωρεῖται μέ ἕνα σωρό διατυπώσεις, μέ ἀποτέλεσμα πολλές φορές νά χάνει τόν πελάτη, ἀφοῦ –ὡς γνωστόν– ὅταν ἕνα βαπόρι ζητεῖ σχοινιά, συρματόσχοινα, ἁλυσίδες γιά ἄγκυρα ἤ ἄγκυρα ὁλόκληρη, τά θέλει «χθές»! Διότι –κάτι πού δέν τό γνωρίζουν οἱ γραφειοκράτες– ἄν πεῖς στόν καπετάνιο ἤ στόν ἀρχιπλοίαρχο «θά σοῦ τά φέρω σέ δέκα ὧρες» ἤ «θά σοῦ τά φέρω αὔριο», τό πουλάκι ἔχει πετάξει! Τό πλοῖο πληρώνεται μέ ἕνα ἀρκετά σεβαστό ποσόν τήν ἡμέρα γιά νά φθάσει στήν ὥρα του στόν προορισμό του. Ἄν, σέ ἐνδιάμεσο λιμάνι, σοῦ ζητεῖ τά προϊόντα σου κι ἐσύ πρέπει νά περάσεις ἀπό «σαράντα κύματα», τό πουλάκι πέταξε καί θά καλύψει τά κενά του στό λιμάνι προορισμοῦ. Κι ἐσύ –ἡ ἐπιχείρηση στήν Ἑλλάδα, δηλαδή– θά χάσεις κάποιες χιλιάδες εὐρώ σέ συνάλλαγμα!
«Εἰσάγουμε τήν πρώτη ὕλη ἀπό τήν Κίνα (κατάλοιπα πετρελαίου) καί ἀπό αὐτήν κατασκευάζουμε τά σχοινιά στήν Ἑλλάδα, μέ Ἕλληνες ἐργαζόμενους. Δέν κατασκευάζει κανείς πλέον ἁλυσίδες καί ἄγκυρες στήν Ἑλλάδα, καί εἰσάγουμε ὑλικό (καί τό στοκάρουμε) ἀπό τήν Κίνα γιά νά τό διαθέσουμε ὅποτε μᾶς ζητηθεῖ.
»Ἔ, ἐμᾶς δέν μᾶς θεωροῦν ἐξαγωγεῖς ἀλλά “εἰδικοῦ προορισμοῦ” καί μᾶς ταράζουν στόν ἔλεγχο! Χαρτιά, καθυστέρηση καί, φυσικά, ἐπιβάρυνση τοῦ κόστους μας κατά 3% λόγω φορολογίας, μέ ἀποτέλεσμα οἱ ξένοι ἀνταγωνιστές μας (πού κάνουν ἀκριβῶς τήν ἴδια δουλειά ἀλλά οἱ χῶρες τους [λ.χ. ἡ Ὁλλανδία] τούς ἀναγνωρίζουν ὡς “ἐξαγωγεῖς”, νά εἶναι φθηνότεροι καί νά χάνουμε δουλειές!
Ἔγραψα στούς ὑπουργούς (μοῦ δείχνει κάμποσες ἐπιστολές, ἀπό τόν Αὔγουστο), ἔστειλα γράμμα καί στήν ΑΑΔΕ. Ὅλοι λένε “ἔχεις δίκιο”, ἀλλά ἀκόμη περιμένω ἀπάντηση» μοῦ εἶπε.
– Δέ μοῦ λές, πόσα χρωστᾶς στό δημόσιο; Ἐφορία, ΦΠΑ κ.λπ. καί πόσα στούς ἐργαζόμενους;
– Δέν χρωστῶ στό κράτος οὔτε δεκάρα! Εἶμαι συνεπέστατος! Καί στούς ἐργαζόμενους ἐπίσης!
– Ἔ, πές το βρέ παιδί μου! Περιμένεις νά προκόψεις στήν Ἑλλάδα ἄν δέν χρωστᾶς; Πῶς θές νά σέ προσέξουν;
