Ἡ χώρα γιά νά ξεφύγει
ἀπό τόν ὀλισθηρό δρόμο τῆς παρακμῆς
χρειάζεται ἕνα πραγματικό σόκ
πού θά ἀνατρέψει κυρίαρχες
αὐταπάτες καί ἰδεοληψίες…
ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ἑβδομάδες, σέ πολλές ἐκδηλώσεις πού παρακολούθησα, ἄκουσα ἐπωνύμους ὁμιλητές νά ὁμιλοῦν γιά τίς προκλήσεις τῆς 4ης βιομηχανικῆς ἐπανάστασης, γιά τό σημαντικό γεωπολιτικό ρόλο τῆς χώρας καί τή γεωγραφική της θέση, γιά τήν ἀνάγκη νά ἀποκτήσουμε ἐξωστρέφεια, καί γιά ἄλλα πολλά ἀκόμα.
Ὁμολογῶ ὅτι ἅπαντες οἱ ὁμιλητές εἶχαν ἀπόλυτο δίκιο στίς ἐπισημάνσεις καί παρατηρήσεις τους καί χωρίς καμμιά ἐξαίρεση μίλησαν ἀνοικτά γιά μεταρρυθμίσεις καί ἀλλαγές πορείας.
Δυστυχῶς, ὅμως, κανένας ἀπό αὐτούς δέν προσδιόρισε πῶς θά γίνουν οἱ προτεινόμενες ἀλλαγές, ἀπό ποιούς, ὑπό ποιούς ὅρους καί σέ πόσο χρόνο. Ἐπίσης, τίποτε δέν εἰπώθηκε γιά τό κατά πόσον οἱ Νεοέλληνες εἶναι πρόθυμοι, προετοιμασμένοι καί ἐνημερωμένοι γιά τήν ἀναγκαιότητα ἀλλαγῆς πορείας τῆς χώρας, ἡ ὁποία δέκα χρόνια τώρα δέν δείχνει νά ἔχει καταλάβει τί τῆς συνέβη καί γιατί.
Μέ πιό ἁπλά λόγια, θέλουμε νά ὑπογραμμίσουμε ὅτι κρίνοντας ἀπό τίς δημοσκοπήσεις δέν σχηματίζουμε τήν ἐντύπωση ὅτι οἱ Ἕλληνες ψηφοφόροι ἔχουν ξεφύγει ἔστω σέ ἱκανοποιητικό βαθμό ἀπό τόν κόσμο τῆς αὐταπάτης καί τῆς ἐπίπεδης ἰδεοληψίας.
Γιά παράδειγμα, ποιά διδάγματα ἄντλησε ἡ ἑλληνική κοινωνία ἀπό τό καλοκαίρι 2015;
Ἄραγε σέ ποιό βαθμό ὁ κοινός πολίτης διαπίστωσε ὅτι δέν ὑπάρχουν κάποιοι πιό πατριῶτες, πιό «φίλοι τοῦ λαοῦ», πού θά πολεμήσουν καλύτερα ἀπό τούς «δοσίλογους καί τούς γερμανοτσολιάδες»; Πόσοι ἀντιλήφθηκαν πώς δέν ὑπάρχουν μάγκες πού σκίζουν τά μνημόνια, διαγράφουν τά χρέη, χαρίζουν μέ «σεισάχθεια» τά δάνεια, «δέν πληρώνουν» τίποτα καί παίρνουν ἀπό πάνω κι ἄλλα τόσα γιά γερμανικές ἀποζημιώσεις ἀπό τό 1940;
Κρίνονται ἐπίσης ἀπό συλλογικές ἀπαντήσεις σέ θέματα ψυχολογίας δέν ἀποκομίσαμε τήν αἴσθηση ὅτι «ὁ λαός» γνωρίζει πῶς οἱ Σῶρρες πού μοιράζουν λεφτά ἐκτίνουν ποινές. Σέ καμμία περίπτωση ἐπίσης δέν μᾶς δίνεται ἡ ἐντύπωση ὅτι ὁ μέσος Ἕλληνας καταλαβαίνει πώς μέσα ἀπό τήν ὑπερφορολόγηση στήν οὐσία κρατικοποιεῖται αὐτός καί ἡ οἰκογένειά του.
Σπανίως ἐπίσης ἀκοῦμε συζητήσεις γιά τό πῶς θά μποροῦσε νά παραχθεῖ πραγματικός πλοῦτος στή χώρα, ὅπως αὐτό ἤδη συμβαίνει στήν Πορτογαλία, στήν Κύπρο καί στήν Ἰρλανδία, τρεῖς χῶρες πού ἀπό καιρό βγῆκαν ἀπό τά μνημόνια καί σήμερα καλπάζουν. Πρόσφατα ἀκόμα αἰσθανθήκαμε μεγάλη θλίψη ἀκούγοντας τόν Πορτογάλο πρωθυπουργό νά ἐξηγεῖ πῶς ἡ χώρα του ἔχει ἀφήσει πίσω της τήν κρίση καί μέσα ἀπό σοβαρές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις διεκδικεῖ τόν τίτλο μιᾶς ἀπό τίς πιό ἀνταγωνιστικές χῶρες τῆς Εὐρωζώνης. Τήν ἴδια στιγμή, στήν Ἑλλάδα, ἰσχύει τό «τί εἶχες Παντελῆ μου, τί εἶχες Παντελάκη μου». Τό σαθρό καί ἀναποτελεσματικό πελατειακό σύστημα ζεῖ καί βασιλεύει, δέν βλέπει κἄν τά χάλια του καί ἐλπίζει ὅτι θά ἐπιβιώσει ἀλώβητο καί κραταιό. Ὁ ἁπλός πολίτης δέν καταλαβαίνει ὅτι τό κράτος δικαίου πάει περίπατο καί σέ λίγο θά χρειαζόμαστε εἰδικά διαβατήρια γιά νά κυκλοφοροῦμε στήν Ἀθήνα τῶν συμμοριῶν.
Ἄραγε κανείς δέν βλέπει ὅτι τά πανεπιστήμιά μας ἔχουν γίνει ἀποθῆκες λαθραίων προϊόντων καί στέκια ἀργοῦ θανάτου; Δέν ὑπάρχουν κάποιοι πού νά αἰσθάνονται ντροπή γιά τό χάλι στά κρατικά νοσοκομεῖα καί γιά τό γεγονός ὅτι ὑπάρχουν περιπολικά τῆς ἀστυνομίας πού βάζουν βενζίνη μέ δωρεές ἰδιωτῶν; Οἱ 100 νεκροί στό Μάτι κανέναν δέν ἔχουν συγκινήσει τελικά;
Κατά τά λοιπά, ἕως πότε θά ἔχει ἡ χώρα πάνω ἀπό τό κεφάλι της διαφόρους χιτλερίσκους καί ἄλλους ψυχολογικά διαταραγμένους τύπους, πού θά ἀποφασίζουν ποῦ, πότε, πῶς καί γιατί θά πρέπει νά γίνονται ἐπενδύσεις. Φτάνει πιά μέ τούς διάφορους «εἰδικούς» πού ἀπαγορεύουν καί διατάζουν.
Ἄν ἡ Ἑλλάδα δέν ἀπαλλαγεῖ ἀπό βαρίδια αὐτοῦ τοῦ τύπου, τίποτε δέν θά γίνει γιά τό μέλλον της. Ἄν ὁ κόσμος δέν ξεσηκωθεῖ ἐναντίον τοῦ πελατειακοῦ κράτους καί τῶν …πραιτωριανῶν του, στήν νέα ἐποχή δέν πρόκειται τά παιδιά μας νά δοῦν ἄσπρη μέρα.
Ἁπλά θά συνεχίσουμε νά εἴμαστε ὅμηροι αὐταπατῶν καί ἰδεοληψιῶν, μέ τά διάφορα συστήματα ἐξουσίας νά μεταβιβάζουν τούς λογαριασμούς τό ἕνα πρός τό ἄλλο. Αὐτό δέν ἐπιδιώκει σήμερα καί ὁ κ. Τσίπρας;
*Ἐπίτιμος Διεθνής Πρόεδρος
Ἕνωσης Εὐρωπαίων Δημοσιογράφων
[email protected]
