ΣΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ τῶν Πρεσπῶν ὁ Ἀλέξης Τσίπρας δέν αἰσθάνθηκε τήν ἀνάγκη νά ἀναφέρει, ἔστω μία φορά, τήν λέξη Μακεδονία.
Ἀντιθέτως, ὁ «φίλος καί γείτονας Ζόραν» φρόντισε τουλάχιστον πέντε φορές καί μέ ἰδιαίτερη ὑπερηφάνεια νά ἀποκαλέσει τόν ἑαυτό του καί τούς συμπατριῶτες του «Μακεδόνες». Ὁ πανευτυχής Σκοπιανός πρωθυπουργός γελοιοποίησε, κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, τό φαιδρό ἐπιχείρημα Τσίπρα περί τήν ἀναγνώριση τῶν γειτόνων μας ὡς «πολιτῶν τῆς Δημοκρατίας τῆς Βόρειας Μακεδονίας», πού προβλέπει μέν ἡ συμφωνία, ἀλλά κατάντησε γράμμα κενό, πρίν καλά-καλά βρεθεῖ στά χέρια τοῦ πρωθυπουργοῦ μας ἡ γραβάτα τοῦ Ζάεφ!
Ἡ Συμφωνία Τσίπρα – Ζάεφ εἶναι λεόντειος. Οἱ γείτονές μας πῆραν ὅ,τι ἤθελαν, πραγματοποιώντας τούς ἐθνικούς τους στόχους! Ὄνομα, ταυτότητα καί γλῶσσα ἀμιγῶς «Μακεδονικά». Οὐδεμία ἄλλη χώρα στόν κόσμο φέρει αὐτό τό ὄνομα. Ταυτόχρονα, δρομολογήθηκε ἡ πορεία τους πρός τό ΝΑΤΟ καί τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση. Ἡ Ἑλλάδα πῆρε μόνον τήν ἀναγνώριση τῆς Ἑλληνικότητας τῆς Ἀρχαίας Μακεδονίας καί τῆς πολιτιστικῆς της κληρονομιᾶς. Δηλαδή «κέρδισε» τήν παραίτηση τῶν Σκοπιανῶν ἀπό τίς φαιδρές φαντασιώσεις τοῦ Γκρούεφσκυ καί τοῦ VMRO, πού προκαλοῦσαν γέλωτες στήν παγκόσμια ἐπιστημονική κοινότητα καί τούς στοιχειωδῶς γνῶστες τῆς ἱστορίας…
Σπάνια σέ μιά Συμφωνία, πού δέν εἶναι ἀποτέλεσμα πολεμικῆς ἥττας, τά κέρδη ἤ ἀντιστοίχως οἱ ἀπώλειες τῶν συμβαλλομένων πλευρῶν εἶναι τόσο μονόπλευρα καί ἑτεροβαρῆ.
Ὅμως στήν σκέψη καί τήν ψυχή τοῦ Τσίπρα τό κέρδος ὑπάρχει καί εἶναι τεράστιο! Στήν ὁμιλία του στίς Πρέσπες τόνισε μέ συγκίνηση ὅτι «βρισκόμαστε στό σημεῖο πού στό διάβα τῆς ἱστορίας τό ἔχουν διασχίσει κυνηγοί καί κυνηγημένοι, θριαμβευτές καί τραγικοί ἥρωες, νικητές καί ἡττημένοι τῆς ἱστορίας»! Φυσικά ὁ πόνος του δέν ἦταν γιά τούς «κυνηγούς», τούς «θριαμβευτές» καί τούς «νικητές τῆς Ἱστορίας», γιά τούς ὁποίους τό μῖσος του εἶναι βαθύτατο καί ἀγιάτρευτο καί φθάνει μέχρι τούς ἀπογόνους τους. Ἐκείνη τήν στιγμή ἡ ψυχή του καί ἡ σκέψη του μιλοῦσαν γιά τούς «κυνηγημένους», τούς «ἡττημένους», τούς «τραγικούς ἥρωες», πού σήκωσαν τά ὅπλα κατά τῆς Πατρίδας. Αὐτούς πού θέλησαν ἄλλοτε νά ἀποσπάσουν Μακεδονία καί Θράκη ἀπό τόν ἐθνικό κορμό γιά νά ἱκανοποιήσουν τίς ὀρέξεις τοῦ Στάλιν καί τῆς Komintern καί, ἄλλοτε, νά μετατρέψουν τήν Ἑλλάδα σέ σοβιετικοῦ τύπου «λαϊκή δημοκρατία». Αὐτούς, πού μετά τήν συντριβή τους, ἐκεῖ κοντά στόν Γράμμο καί στό Βίτσι, ζήτησαν καταφύγιο, περνώντας καί ἀπό «τό σημεῖο», στήν κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία καί τίς λοιπές χῶρες τοῦ παραπετάσματος…
Ὅταν λοιπόν ὁ πρωθυπουργός μᾶς μίλησε στίς Πρέσπες γιά τήν «ἀναμέτρηση μέ τό βάρος τῆς δικῆς μας ἱστορικῆς εὐθύνης», ὁ νοῦς του γύριζε 70 χρόνια πίσω… Ἔνοιωθε ὅτι ἡ Συμφωνία του μέ τόν Ζάεφ δικαιώνει τούς «ἀγῶνες» ἐκείνων, πού τιμᾶ, σέβεται καί λατρεύει καί στό ὄνομα τῶν ὁποίων ἡ παραχώρηση τοῦ ὀνόματος, τῆς ἐθνότητας καί τῆς γλώσσας τῆς «Μακεδονίας» ἦταν ἁπλῶς ἡ ἐκ μέρους τους ὀφειλόμενη ἐκπλήρωση ἑνός μή παραγεγραμμένου χρέους. Στίς Πρέσπες ὁ Τσίπρας, πάνω ἀπ’ ὅλα, πανηγύρισε γιά τήν δική του προσωπική ἐκδίκηση ἔναντι τῶν νικητῶν τῆς Ἱστορίας.–
*Δικηγόρος
