ΣΥΜΦΩΝΑ μέ τό «Μέγα Λεξικόν τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης» τοῦ Δ. Δημητράκου πρόοδος σημαίνει, κατά κυριολεξία, τήν «πρός τά πρόσω πορεία», δηλαδή τήν πορεία πρός τά ἐμπρός.
Μεταφορικά ἡ λέξη σημαίνει τήν ἐξέλιξη, τήν προαγωγή, τήν προκοπή, τήν βελτίωση. Ἑπομένως προοδευτικός εἶναι αὐτός πού βελτιώνει τό παλαιότερο, κινούμενος μέ ἀνοδική πορεία πρός τό καλύτερο ἤ, ἔστω, αὐτός πού ἐπιθυμεῖ καί ἐπιδιώκει νά βελτιώσει τό παλαιότερο, μέ στόχο νά πραγματώσει, νά ἐπιτύχει τό καλύτερο…
Στά χείλη τῆς ἀνά τήν οἰκουμένη ἀριστερᾶς ἡ πρόοδος ἔχει ἀποκτήσει νομοτελειακή ἀξία, συνιστᾶ αὐτονόητη προϋπόθεση τῆς ἔνταξης στόν «θαυμαστό» δικό της κόσμο, ταυτίζεται κατά περιεχόμενο καί σημασία πλήρως μέ αὐτήν καί καθιστᾶ αὐτομάτως καί ἄνευ ἄλλου τινός τόν αὐτοχαρακτηριζόμενο ὡς ἀριστερό ὑπέρμαχο τῆς ἐξελικτικῆς πορείας τῆς κοινωνίας. Ταυτόχρονα δέ τοποθετεῖ τόν μή ἀριστερό στόν χῶρο τῆς «ὀπισθοδρόμησης» καί τῆς «ἀντίδρασης» καί τόν καθιστᾶ διά βίου τουλάχιστον ὕποπτο φασιστικῶν ἀντιλήψεων καί φορέα ἀναχρονιστικῶν, σκοτεινῶν καί ἐπικινδύνων γιά τήν ἀνθρωπότητα ἀντικοινωνικῶν προθέσεων καί ἐπιδιώξεων.
Τίς ἀπόψεις αὐτές ἡ ἀριστερά ἔχει μάθει νά τίς καλλιεργεῖ συστηματικά, μέ ἱερό πάθος καί ἀνεξάντλητη ὑπομονή καί ἐπιμονή, ἔτσι ὥστε νά πείθει ἀλλά καί νά ἐκφοβίζει τούς ἀκροατές της ἐκείνους πού ἀπό ἐπιπολαιότητα, ἀφέλεια, ἀδιαφορία, ἄγνοια ἤ συχνά καί ἀπό ὑπολογισμό ἀρνοῦνται νά «βασανίσουν» τήν λογική τους καί νά θέσουν αὐτοῦ τοῦ εἴδους τά ψευδοϊδεολογήματα στήν δοκιμασία τῆς κριτικῆς σκέψης.
Θά ἦταν ἰδιαίτερα ἀποκαλυπτικό γιά τόν καθένα, πού θέλει νά συνειδητοποιήσει τήν ἀλήθεια καί ἀρνεῖται νά μετατραπεῖ σέ «ἑκούσιο» θῦμα προπαγανδιστικῶν τσιτάτων καί ἰδεοληπτικῶν μύθων, νά προσπαθήσει νά ἀπαντήσει στά ἑξῆς ἐρωτήματα:
α) ἀποτελεῖ κατ’ ἀνάγκη πρόοδο ἡ ΚΑΘΕ ἀλλαγή;
β) συνιστᾶ ἀληθινή πρόοδο ἡ ἀποκοπή ἀπό τίς ρίζες ἤ ἡ συνολική καταδίκη τοῦ παρελθόντος;
γ) οἱ νεότεροι εἶναι ἀπό μόνου τοῦ λόγου τῆς ἡλικίας προοδευτικότεροι ἀπό τούς παλαιότερους;
δ) ὑποδηλώνει προοδευτική ἀντίληψη ἡ ἀντιμετώπιση τῶν ἰδεολογικῶν ἀντιπάλων ὡς ἐχθρῶν, ὁ διαρκής χλευασμός τους ὡς «ἀντιδραστικῶν ἤ καί «φασιστοειδῶν» καί ἡ περιφρόνηση τῶν ἰδεῶν καί τῶν ἀπόψεών τους ὡς ὀπισθοδρομικῶν καί βλαπτικῶν γιά τήν κοινωνία;
ε) ἡ ἄρνηση διαλόγου μέ τούς διαφωνοῦντες πρός τήν ἀριστερά καί τίς ἰδέες της συνιστᾶ ἔνδειξη προοδευτικῆς συμπεριφορᾶς καί, ἀκόμη περισσότερο, ἐπιβεβαίωση ἰδεολογικῆς ὑπεροχῆς, ἤ μήπως, στήν πραγματικότητα, ἀναδεικνύει τόν φόβο τῆς ἀριστερᾶς γιά τήν ἀνεπάρκεια τῶν ἰδεολογικῶν κατασκευῶν της, τήν ἐπίγνωση τῆς ἀδυναμίας της νά προσφέρει σύγχρονες ἰδέες στά σημερινά προβλήματα καί τήν ἀπερίγραπτη ἔλλειψη οὐσιαστικῶν καί στερεῶν ἐπιχειρημάτων, πού νά ἀντέχουν στήν γνώση καί στήν λογική;
Ἡ ἀπάντηση στά ἐρωτήματα αὐτά ἀλλά καί σέ πολλά ἄλλα πού γεννᾶ ὁ αὐθαίρετος αὐτοπροσδιορισμός τῆς ἀριστερᾶς ὡς μοναδικοῦ φορέα τῆς ἀλήθειας, τοῦ ἀνθρωπισμοῦ καί τῆς προόδου ἀποκαλύπτει τήν κενότητα, τήν μονολιθικότητα καί, τελικῶς, τήν «παλαιολιθικότητα» αὐτῶν τῶν ἀπόψεων…
Ὑπό αὐτή τήν ἔννοια ὁ πρόσφατος ἀφορισμός τοῦ Σταύρου Θεοδωράκη, πού τοποθετεῖ τόν ἑαυτό του σέ θέση «σταυροφόρου» τοῦ «προοδευτισμοῦ», δέν εἶναι τίποτε περισσότερο ἀπό μία ἀκόμη ἀερολογία τῆς ἀριστερᾶς! Ἤ μήπως καί τῆς κεντροαριστερᾶς;
*Δικηγόρος
