Βγήκανε πάλι τά φαντάσματα καί μίλησαν γιά τήν κατάργηση τῶν μαθητικῶν παρελάσεων.
Μέχρι καί ἐκεῖνος ὁ Μαραντζίδης, ὁ πρώην ἐκλογομετρητής, σταθερός ὅσο καί ὁ δείκτης μιᾶς ἀπομαγνητισμένης πυξίδας, βγῆκε καί μᾶς εἶπε ὅτι «οἱ μαθητικές παρελάσεις εἶναι σήμερα ἀπαραίτητες ὅσο καί ἕνας διαγωνισμός καλλιγραφίας».
Ἔχουν βεβαίως προηγηθεῖ ὁ μέγας Γαβρόγλου, ὁ Νῖκος Βούτσης, ὁ Νῖκος Φίλης καί ἄλλοι σπουδαῖοι τῆς «θολοκουλτούρας» ἀλλά καί ἀρκετοί «νεοφιλελεύθεροι», πού συμφωνοῦν σέ πολλά μέ τούς «προοδευτικούς»…
Τί νά κάνουμε; Ὅπως ἔχει μεγαλώσει κανείς! Ἐμεῖς, εὐτυχῶς, μεγαλώσαμε σέ φτωχογειτονιές, μέ τόν κόσμο κάθε ἀποχρώσεως καί τάξεως νά χειροκροτεῖ τά παιδιά του στήν παρέλαση, στήν συνοικιακή μας λεωφόρο, μέ τούς μαθητές νά ἀπαγγέλλουμε ποιήματα πατριωτικά, μέ τήν σημαία νά προηγεῖται τοῦ συμπαθέστατου μαθητικοῦ ἐσμαρίου, πού τήν ἀκολουθοῦσε πιστά, ὅσο κι ἄν μπερδευόταν στό «βῆμα»…
Κι ἀκόμη θυμᾶμαι τόν ψηκτροποιό πατέρα τοῦ φίλου μου τοῦ Τάκη, πού ὅταν ὁ γιός του ἔγινε σημαιοφόρος ἦρθε στό σχολεῖο καί δώρισε δέκα ὁλοκαίνουριες ψῆκτρες «γιά νά εἶναι τό σχολεῖο καθαρό καί γιά νά ξανασκουπίσουμε τούς Ἰταλούς, ἄν ξαναχρειαστεῖ!»…
Ἀλήθεια, γιατί ἐνοχλοῦν οἱ μαθητικές παρελάσεις τούς «προοδευτικούς»; Μέ τήν πάροδο τῶν ἐτῶν πείθομαι ὅτι δέν θά μποροῦσε νά τούς ἀρέσει κάτι πού δέν ἔχει τόν χαρακτῆρα τοῦ «ἀραχτοῦ», τοῦ «ρεμπέτασκερ», τοῦ «μή τακτικοῦ». Τούς ἐνοχλεῖ κάθε ἀναφορά σέ πειθαρχία, σέ συγχρονισμό. Τήν θεωροῦν «ἐξαναγκασμό», ὅπως θεωροῦν (ἀκόμη καί ὡς κυβέρνηση) «ἀπέναντι» τόν ἀστυνομικό, τόν στρατιωτικό, ὅποιον φορεῖ στολή, γενικῶς.
«Γιατί νά “ἐξαναγκασθεῖ” τό παιδί μου νά πάει στήν παρέλαση καί νά κάνει πρόβες, νά κουνάει τά χέρια του μέ δύναμη, νά μάθει βῆμα, “ἕνα τό δεξί, δύο τό ἀριστερό;”» σοῦ λέει ὁ «προοδευτικός», πού ὅμως στέλνει τό παιδί του νά κάνει «ἐνόργανη» ἤ κολύμβηση ἤ μπαλλέτο, κάτι πού ἐπίσης ἀπαιτεῖ πειθαρχία καί αὐτοσυγκέντρωση καί, φυσικά, δέν γίνεται μέ τήν ἔγκριση ἤ τήν ἀπόλυτη συγκατάθεση τοῦ παιδιοῦ!
Τί νά τούς πεῖς; Ἁπλῶς, καλό θά εἶναι, κάθε τέτοιο καιρό νά βλέπουν σέ βίντεο τήν παρέλαση τοῦ μοναδικοῦ μαθητῆ στό Ἀγαθονήσι, τοῦ μικροῦ ἐκείνου γίγαντα, πού παρελαύνει μόνος (!) κρατώντας μέ δέος τήν σημαία! Νά δοῦν τούς τρεῖς μαθητές τῆς ἀκριτικῆς Γαύδου, πού παρελαύνουν μέ τήν τεράστια ἑλληνική σημαία στά χέρια. Νά τά βλέπουν, μπᾶς καί κινηθεῖ κάποια ἀπό τίς σκουριασμένες χορδές τῆς ψυχῆς τους, πού ἔχει παραδοθεῖ στήν δῆθεν «πρόοδο» καί τόν ἀρνητισμό…
Κι ἄς πάρουν νά διαβάσουν τό μικρούλι ἀλλά τεράστιο σέ σημασία διήγημα τοῦ ἀριστεροῦ, ἀξέχαστου φίλου μου, Γιάννη Κακουλίδη, «Τά λουστρίνια τῆς παρέλασης». Μπᾶς καί καταλάβουν!
