Για σκέψου! Εν πλήρει δημοκρατία, «Απαγόρευση Κυκλοφορίας»!
Αυτή την φορά, όμως, «για το καλό μας», αν δεν κάνω λάθος! Φυσικά, δεν πρόκειται μόνο για την προστασία του συνόλου, αλλά και για την προστασία της τάξεως και του Νόμου! Διότι αν «τραβήξει» σε μάκρος αυτή η ιστορία, αν αρχίσουν οι ελλείψεις στην αγορά, αν υπάρξει οικονομική στενότητα στους πολίτες, αν …αν…αν…
Δεν είναι εύκολο να «κουμαντάρεις» μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης με τον κόσμο στους δρόμους! Δημοκρατία, μεν, αλλά αν γίνει μια δημοσκόπηση, θα δούμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, επιθυμούσε το «κλείσιμο μέσα», καθώς η πανδημία καλπάζει! Το δείχνουν πλέον καθαρά οι αριθμοί, το δείχνει η πρόοδος με την οποία πληθαίνουν τα κρούσματα, οι νοσηλευόμενοι, οι διασωληνώσεις. Κι αν δεν κρατηθούν οι αριθμοί σε ανεκτά -για το σύστημα υγείας- όρια, θα έχουμε πρόβλημα μεγάλο. Ορθώς, λοιπόν, ο Πρωθυπουργός προχώρησε στο «μένουμε μέσα με το ζόρι», καθ’ ότι τα πράγματα δεν είναι ούτε εύκολα ούτε απλά. Η χώρα, πληγωμένη από τα κτηνώδη μνημόνια στα οποία την υπέβαλαν (ως πειραματόζωο) οι Γερμανοί και οι συνοδοιπόροι τους, είδε το εθνικό σύστημα υγείας της να παραπαίει, είδε τεράστιο αριθμό Ελλήνων ιατρών να φεύγουν στο εξωτερικό, είδε τεράστιο αριθμό νοσηλευτικού προσωπικού να ξενιτεύεται. Είδε νοσοκομεία χωρίς αναλώσιμα, ασθενείς να φέρουν αναλώσιμα από το σπίτι τους, είδε χιλιάδες ράντζα στους διαδρόμους… Και-το χειρότερο- είδε τους «εταίρους» στην Ευρωπαϊκή Ένωση όχι μόνο να αδιαφορούν, αλλά και να δείχνουν μια χωρίς προηγούμενο κακία και δυσαρέσκεια. «Μέσα» λοιπόν και με την Αστυνομία να μας επιτηρεί. Ουσιαστικά, σε «κατ’ οίκον περιορισμό», με κάποιες «ανάσες» για επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ ή στο φαρμακείο, στον γιατρό ή στο Νοσοκομείο.
«Μέσα», φυσικά, σημαίνει και αλλαγή της ψυχολογίας της μάζας. «Μέσα», σημαίνει μεγαλύτερη ανησυχία για το αν θα υπάρχει αύριο επάρκεια τροφίμων και φαρμάκων. «Μέσα», σημαίνει περισσότερη αβεβαιότητα.
Αλλά, παράλληλα, σημαίνει και μεγαλύτερη ασφάλεια απέναντί στην πανδημία! Για σκέψου! Τα ίδια δεν μας έλεγε και ο δάσκαλος όταν μας τραβούσε το αυτί μέχρι ξερριζώματος; «Για το καλό σου, βρε το κάνω!»… Και ουδείς γνωρίζει πόσο θα διαρκέσει το «μέσα με το ζόρι». Ένα μήνα; Δυο μήνες; Θα φθάσουμε «μέσα» μέχρι το καλοκαίρι; Πολύ φοβάμαι, αγαπητοί, ότι ο κατ’ οίκον περιορισμός θα διαρκέσει περισσότερο από όσο νομίζουμε. Ναι, έπρεπε να φθάσουμε στο απόγειο της δημοκρατικής μας διακυβερνήσεως-μέχρι και «πρώτη φορά αριστερά» είδαμε- για να ξαναζήσουμε την επιβολή της απαγορεύσεως της κυκλοφορίας! Αν θυμάμαι καλά, η τελευταία ήταν το 1973!
Για σκέψου! Να υποχρεώνεται μια δημοκρατική κυβέρνηση να θέσει την χώρα σε «κατάσταση πολιορκίας» (που λέει ο λόγος) και να μάχεται εναντίον ενός αοράτου αντιπάλου!
Τί ζουμε, αγαπητοί; Ούτε στα χειρότερα όνειρά μας δεν είχαμε φανταστεί τέτοιες καταστάσεις! Τουλάχιστον έχουμε τον καθηγητή Τσιόδρα, του οποίου η παρουσία και ο λόγος μας καλμάρει. Δεν ξέρω ποιός τον επέλεξε, αλλά η επιλογή ήταν σωστή. Πιο σωστή δεν γινόταν!
