Αισθάνομαι περήφανος που είχα πατέρα γιατρό!Γιατρό σε δύσκολα χρόνια, που με έπαιρνε μαζί του κάποια απογεύματα (γιατί η μητέρα ήταν στο σχολείο)…
… και πηγαίναμε με το λεωφορείο στην Δραπετσώνα, την Ευγένεια, την Αμφιάλη, το Πέραμα, τον Κορυδαλλό, την Κοκκινιά, καθώς ήταν παιδίατρος-παθολόγος στον Οίκο του Ναύτου, αρμόδιος για την Β’ περιφέρεια του Πειραιώς… Τότε, μικρός, αλλά και αργότερα, όταν αποφάσισα ότι δεν μπορούσα να ακολοουθήσω το επάγγελμά του (βλέπω σύριγγα και με κόβει κρύος ιδρώς) δεν είχα συλλάβει το μεγαλείο της Ιατρικής Επιστήμης.
Όταν, για πρώτη φορά, αποφάσισα να «εκτεθώ» σε δημοτικές εκλογές-ο πατέρας είχε αφήσει τον μάταιο αυτό κόσμο- εισέπραξα ένα μέρος από το μεγαλείο. Μόλις τελείωνα τις προεκλογικές ομιλίες, με πλησίαζαν κάποιες-μεγάλης ηλικίας-κυρίες και μου φιλούσαν το χέρι! Και όλες, μα όλες, όταν ζητούσα να μου εξηγήσουν τη ενέργειά τους, αναφέρονταν στον πατέρα μου. «Έσωσε το παιδί μου!» μου έλεγε η μια. «Δεν μας πήρε ποτέ χρήματα»!» η άλλη.
«Μας έδινε δωρεάν φάρμακα και μας έβαζε κι ένα πενηντάρι κάτω απο το μαξιλάρι!» η Τρίτη. Άλλες έκλαιγαν από συγκίνηση. Και τον έφερνα συνεχώς μπροστά μου, εκεί, με την λευκή ποδιά, να «βράζει» το κουτάκι με τις σύριγγες για να τις αποστειρώσει και να κάνει την ένεση σε κάποιον από τους ασθενείς.
Γι αυτό και είχα-και έχω- σεβασμό στους γιατρούς. Και ,όποτε χρειάστηκε, προσέφυγα σε κρατικά νοσηλευτικά ιδρύματα. Η γυναίκα μου γέννησε στο «Τζάννειο», με τον γυναικολόγο Παΐσιο και χειρουργήθηκε για χολολιθίαση στο «Μεταξά» από τον σπουδαίο Λισσαίο και εγώ χειρουργήθηκα για «καταρράκτη» στο «Αττικόν» από τον καθηγητή Ρουβά και την ομάδα του. Και όταν το έφερε η τύχη και συνεργάσθηκα με ένα μεγάλο Κρατικό και ένα μεγάλο επίσης Ιδιωτικό Νοσηλευτικό Ίδρυμα, αισθανόμουν άνετα ανάμεσα στους γιατρούς. Και σε κάθε ευκαιρία, τους τόνιζα ότι η Ιατρική είναι το μοναδικό επάγγελμα που μπορεί -με τα όποια ελαττώματα- να αποκαλείται ακόμη «λειτούργημα». Θυμαμαι, όταν ο πατέρας μου είχε χειρουργηθεί για καρκίνο στο έντερο από τον μεγάλο χειρουργό Αυλάμη, στο «Τζάννειο», ότι μόλις έβλεπα να πλησιάζει η λευκή ποδιά στον θάλαμο -όπου ξενυχτούσα δίπλα στον ασθενή- ήταν σαν να έβλεπα έναν «Καλό άγγελο». Και μια φορά που το είπα στον Αυλάμη, έσκασε στα γέλια. «Μάλλον την νεαρή νοσοκόμο θα είδες, παιδί μου» μου είχε πει! Έλεγα, λοιπόν, πάντοτε στους γιατρούς στα Νοσοκομεία με τα οποία ασχολήθηκα, πόσο σημαντική και πόσο πολύτιμη είναι αυτή η «Λευκή ποδιά». Και τώρα, με την πανδημία, που ολόκλητη η χώρα-ο κόσμος ολόκληρος- θαυμάζει και χειροκροτεί το ιατρικό και το νοσηλευτικό προσωπικό, είμαι βέβαιος ότι όλοι εκείνοι οι παλαιοί γιατροί,που υπηρέτησαν με αυταπάρνηση τα Κρατικά Νοσοκομεία (θυμάμαι ότι στο «Κρατικό» Νικαίας, οι ιατροί είχαν κάνει κινητοποίηση ζητώντας να περιληφθεί στο γεύμα που τους παρεχόταν …ένα αυγό!) θα χαμογελούν από περηφάνια και ικανοποίηση και θα σκουπίζουν κάποιο δάκρυ από τα μάτια τους.
Και θα είναι μαζί τους και ο δικός μου πατέρας. Και θα χαμογελά. Κι ας μην του έκανα το χατήρι…
