ΚΟΥΡΟΥΜΠΛΗΣ, Τόσκας, Ξενογιαννακοπούλου, Σπίρτζης, Μπόλαρης, Ζορμπᾶ, Μωραΐτης, Τόλκας, εἶναι μερικά ἀπό τά «ἐπιφανῆ» στελέχη τοῦ πάλαι ποτέ ΠαΣοΚ, τά ὁποῖα…
… ἔγιναν ἀκόμη πιό «ἐπιφανῆ» ὑποκύπτοντας στήν «γοητεία» Τσίπρα καί καταλαμβάνοντας θέσεις ἐξουσίας στίς κυβερνήσεις του. Τό γεγονός δέν ἐμποδίζει τόν ἐξ ἴσου ἐπιφανῆ εὐρωβουλευτή τοῦ ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλη νά ἀπαντᾶ (Kontra News, 9.3.2019) ὡς ἑξῆς στό ἐρώτημα «μήπως τό ἄνοιγμα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ πρός τό κέντρο κρύβει τόν κίνδυνο τῆς “πασοκοποίησής” του;»: «Ἐκ τῶν πραγμάτων δέν ἐλλοχεύει γιά τόν ΣΥΡΙΖΑ κανένας τέτοιος κίνδυνος λόγω τοῦ “ἀνοίγματος” πού ἐπιδιώκουμε στίς εὐρύτερες προοδευτικές καί δημοκρατικές δυνάμεις». Δηλαδή: ἁρπάζουμε ὅ,τι χειρότερο διαθέτει τό ΠαΣοΚ, ἀλλά δέν κινδυνεύουμε νά γίνουμε ΠαΣοΚ, ἐπειδή ἔτσι μᾶς ἀρέσει!
Εἶναι ἀλήθεια ὅτι, ὅταν μιλᾶ ὁ Παπαδημούλης, ἔχει κανείς τήν αἴσθηση ὅτι ἀκόμη καί ὁ χρόνος σταματᾶ ἔκθαμβος ἀπό τό μέγεθος τῆς σοφίας του. Αὐτός, λοιπόν, ὁ πολυτάλαντος ἀνήρ, πού κατέχει θέση ἀντιπροέδρου στό εὐρωπαϊκό κοινοβούλιο, εἶναι δηλαδή «μπροστάρης» στήν εὐρωπαϊκή πορεία ἑνός ἰδεοληπτικά ἀντιευρωπαϊκοῦ λαϊκιστικοῦ κόμματος, ὅπως εἶναι ὁ ΣΥΡΙΖΑ, καί ταυτόχρονα διανθίζει καθημερινά τό διαδίκτυο μέ τά ἀμέτρητα σμαράγδια τῆς ἀστείρευτης πνευματικῆς του παραγωγῆς, ἔσπευσε νά ξεκαθαρίσει τήν σύγχυση πού ἔχει προκαλέσει τό ἄνοιγμα τοῦ Τσίπρα πρός τήν κεντροαριστερά.
Ἔχοντας μεταλάβει τῶν «ἀχράντων μυστηρίων» τῆς ἀραχνιασμένης συμπλεγματικῆς ἀριστερᾶς, γιά τήν ὁποία ὁ «νεοφιλελευθερισμός» καί ἡ «ἀκροδεξιά» εἶναι τό λυτρωτικό φάρμακο γιά «πᾶσα νόσον κ.λπ., κ.λπ.», θυμήθηκε, μετά τά σφιχταγκαλιάσματα τῆς «πάνω πλατείας» μέ τήν «κάτω πλατεῖα» καί τήν τετραετῆ συνύπαρξη μέ τούς ΑΝΕΛ, ὅτι «ἔχει ἔρθει ἐπιτέλους ἡ ὥρα νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ διάλογος καί ἡ συνεργασία ἀνάμεσα σέ ὅλες τίς προοδευτικές καί δημοκρατικές δυνάμεις, χωρίς ἀποκλεισμούς, γύρω ἀπό κοινούς στόχους γιά τό μέλλον τῆς χώρας, εἶναι μονόδρομος, ἄν θέλουμε νά ἀντιμετωπίσουμε τήν ἔξαρση τῶν ἀνισοτήτων, τόν νεοφιλελευθερισμό καί τήν ἀκροδεξιά»!
Δέν εἶναι μόνον ἡ αἴσθηση αὐτοῦ τοῦ ἰδιότυπου «χιοῦμορ» πού διαθέτει ὁ Παπαδημούλης καί νομίζει ὅτι ἡ κάθε ἀνοησία πού ἐκπορεύεται ἀπό τήν εὐρυγώνια σκέψη του εἶναι ἀρκετή γιά νά πλημμυρίσει μέ δημιουργικό προβληματισμό τήν πάντα εὐαίσθητη σέ «προοδευτικούς» ὁραματισμούς ἀριστερά… Δέν εἶναι μόνον ἡ ἐντύπωση εὐγενοῦς ἅμιλλας μέ τόν Τζανακόπουλο, καθώς ὁ συναγωνισμός τους σέ πομφόλυγες σπάζει κόκαλα… Εἶναι καί αὐτή ἡ φλογερή διάθεση ὁλομέτωπης σύγκρουσης μέ τούς προαιώνιους ἐχθρούς της, τόν «νεοφιλελευθερισμό» καί τήν «ἀκροδεξιά», πού, ἰδίως ὅταν γίνεται ἀπό τά κακοτράχαλα μετερίζια τῶν Βρυξελλῶν καί τοῦ Στρασβούργου, προσδίδει στόν ἀκαταπόνητο μαχητή κάτι ἀπό τήν αἴγλη τοῦ Βελουχιώτη καί τοῦ Ζαχαριάδη ταυτόχρονα…
Γι’ αὐτό καί δέν σταματᾶ ἡ, οὕτως ἤ ἄλλως, ἀσυγκράτητη σκέψη αὐτοῦ τοῦ κραταιοῦ σταχανοβίτη τοῦ παγκοσμίου σοσιαλιστικοῦ κινήματος. Προσθέτει, λοιπόν, χωρίς περιστροφές καί μέ τήν ἀποφασιστικότητα πού ξεχειλίζει ἀπό τήν ρωμαλέα μορφή του: «Τά σοσιαλιστικά κόμματα τά πηγαίνουν καλύτερα, ὅταν καί ὅπου “ξεκολλοῦν” ἀπό τή σύμπλευση μέ τή Δεξιά καί τίς νεοφιλελεύθερες συνταγές. Ἀργά ἤ γρήγορα αὐτό θά γίνει ἀντιληπτό καί ἀπό ὅλους καί στήν Ἑλλάδα. Κι ὅσο γρηγορότερα τό καταλάβουν αὐτό καί στό ΚΙΝΑΛ, τόσο τό καλύτερο καί γιά αὐτούς καί γιά τή χώρα». Ἡ σκέψη εἶναι πολυδαίδαλη, ὅπως ἀξίζει σ’ αὐτόν τόν στιβαρό ἀγωνιστή, ἀλλά μέ λίγη προσπάθεια γίνεται κατανοητή:
Πρέπει τό ΚΙΝΑΛ νά καταλάβει ἐπί τέλους τήν ἐκλογική ἀγωνία τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, τώρα πού ξεκόλλησε ἀπό τούς ΑΝΕΛ, καί νά διαλυθεῖ, ὑποτασσόμενο σύσσωμο στόν Τσίπρα, μήπως καί καταφέρει νά διατηρήσει τήν πολυθρόνα τοῦ κατά Ἀλιβιζᾶτον ἀεροπουλοπιάστη!
*Δικηγόρος
