Μέ ἀνακούφιση πληροφοροῦμαι ὅτι ἡ τηλεοπτική σειρά «Τό κόκκινο ποτάμι»…
… ἡ ὁποία προβάλλεται σέ ἰδιωτικό τηλεοπτικό δίκτυο, «σαρώνει» σέ τηλεθέαση. Ἀνακούφιση, διότι ἡ σειρά ἀναφέρεται στήν γενοκτονία τοῦ ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ καί δέν εἶναι ἀντιγραφή-διασκευή ἀπό ξένες σειρές, δέν εἶναι σαχλός «διαγωνισμός τραγουδιοῦ», στόν ὁποῖο κερδισμένοι εἶναι μόνον οἱ παρουσιαστές. Δέν εἶναι ἀφελής «ἱστορία χαρακτήρων» οὔτε κατωτάτης ὑποστάθμης «πρωινάδικα», ὅπου συνδέονται τηλεφωνικά ἀπατηθέντες καί ἀπατηθεῖσες σύζυγοι ἤ ἐραστές ἤ, ἀκόμη χειρότερα, συμμετέχοντες σέ ἐρωτικά τρίγωνα, ἐκθέτοντες -χωρίς αἰδῶ καί ὑπό τήν ἀνοχή τοῦ ΕΣΡ- ἀδιανόητα βρωμερές ἱστορίες. Δέν εἶναι δῆθεν «τηλεπαιγνίδι γνώσεων», στό ὁποῖο οἱ μέν διαγωνιζόμενοι εἶναι παντελῶς ἀστοιχείωτοι καί οἱ παρουσιαστές ἐλαφρῶς ἄσχετοι οὔτε δῆθεν διαγωνισμός μεταξύ νεανικῶν ὁμάδων, οἱ ὁποῖες καλοῦνται νά βροῦν (στά τυφλά) τήν λέξη ἑλληνική «μπινελίκι»! Μακάρι νά πρόκειται γιά –μιά ἀκόμη– ἐπιστροφή στήν «κανονικότητα», δηλαδή ἐπιστροφή σέ μιά «ἑλληνικῆς κοπῆς» τηλεόραση καί ὄχι σέ παράρτημα τουρκικῶν δικτύων ἤ σέ κακή ἀπομίμηση ξένων παραγωγῶν καί προγραμμάτων. Μακάρι αὐτή ἡ ὑψηλότατη τηλεθέαση τήν ὁποία ἀπολαμβάνει τό «Κόκκινο ποτάμι» νά ἀποτελεῖ δεῖγμα τοῦ ὅτι τό ἑλληνικό κοινό προτιμᾶ τά θέματα πού ἀγγίζουν τό ἐθνικό φρόνημα καί ἀναφέρονται στήν πρόσφατη ἱστορία μας καί γυρίζει τήν πλάτη στίς μπουφόνικες καί πομπώδεις δῆθεν «ὑπερπαραγωγές», μέ σενάρια πού οὐδεμία ἔχουν σχέση μέ τήν ἑλληνική ζωή καί κοινωνία. Νομίζω ὅτι δέν εἶμαι ὁ μόνος πού ἀναπολεῖ τήν παλιά καλή ἑλληνική τηλεόραση. Νά δῶ μίαν ἐκπομπή τοῦ κύρους, τῆς ποιότητας καί τῆς εὐφυΐας τοῦ «Ἁλάτι καί πιπέρι» τοῦ Φρέντυ Γερμανοῦ.
Νά ξαναδῶ ἔρημους τούς δρόμους ὅταν θά προβάλλεται ἕνα «κρίσιμο» ἐπεισόδιο μιᾶς τηλεοπτικῆς σειρᾶς, ὅπως συνέβαινε τότε μέ τόν «Ἄγνωστο Πόλεμο».
Νά ἀκούσω μία ἐκπομπή γνώσεων, ὅπως ἐκεῖνο τό «Σέ τριάντα δευτερόλεπτα», τήν ὁποία παρουσίαζαν ὁ Μίμης Πλέσσας καί ὁ «Συνεργάτης χωρίς ὄνομα», ἀπό τήν ὁποία μάθαινες καί δέν γελοῦσες μέ τά χάλια τῶν διαγωνιζομένων.
Νά δῶ μία ἐκπομπή ὅπως ἐκείνη, ἡ ἐκπληκτική, τοῦ Νίκου Μαστοράκη, μέ τήν ἀπαγωγή τοῦ Γερμανοῦ στρατιωτικοῦ διοικητῆ τῆς Κρήτης στρατηγοῦ Κράιπε.
Νά ξυπνήσω ἕνα πρωί νωρίς, ἔχοντας ξεχάσει τήν τηλεόραση ἀνοιχτή καί νά μή νομίσω ὅτι βρίσκομαι στό Καπαλί Τσαρσί τῆς Τουρκίας, ἀκούγοντας τουρκικά στήν κρεβατοκάμαρά μου. Σᾶς βεβαιῶ, ἔχω σταματήσει νά βλέπω τηλεόραση, ἐκτός ἀπό ταινίες καί ἀθλητικά δρώμενα. Καί εἰδήσεις, φυσικά, κατ’ ἀνάγκην, μέ πολλές ἀντιρρήσεις, κυρίως γιά τήν… μουσική ὑπόκρουση! Δέν εἶναι «μιούζικαλ» οἱ εἰδήσεις, ἀγαπητοί συνάδελφοι. Καί ἄς μάθουν, ἐπί τέλους, οἱ ἐκφωνητές νά τονίζουν σωστά τίς ἑλληνικές λέξεις καί ὄχι ὅλες στήν λήγουσα! Καί ἐπίσης δέν ὑπάρχει λέξη «ἐχθές», ἀλλά «χθές». Δέν ὑπάρχει «στό μεταξύ» ἀλλά «ἐν τῶ μεταξύ». Ἄλλο σημαίνει τό «στό» καί ἄλλο τό «ἐν τῶ». Δέν λέμε «ἄνηκε» ἀλλά «ἀνῆκε» οὔτε «τοῦ Λόρδου Βύρων» ἀλλά «τοῦ Βύρωνος/α»! Ἐπιστρέφω, ὅμως, στό «Κόκκινο ποτάμι» καί συγχαίρω ὅλους τούς συντελεστές καί τούς ἐμπνευστές τῆς σειρᾶς. Καί, φυσικά, τόν τηλεοπτικό σταθμό πού τό φιλοξενεῖ. «Πάντα τέτοια!».
