Η «ΕΣΤΙΑ» δέν ἀκολούθησε τό ρεῦμα τῶν τηλεοπτικῶν σταθμῶν χθές καί δέν ἔκανε πρῶτο της θέμα τίς ἐκλογές στήν Τουρκία.
Ἐπιλέξαμε νά προβάλουμε τήν ὁμιλία-σταθμό τοῦ Προέδρου τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν Ἀντώνη Κουνάδη γιά τήν ἑλληνική γλῶσσα. Ὄχι μόνο γιατί τῆς ἄξιζε αὐτή ἡ προβολή. Οὔτε ἐπειδή ἀπό μιά ἁπλή ἀνάγνωσή της μπορεῖ κανείς νά καταλάβει ποιά εἶναι ἡ ἰσχύς τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων –ἄρα τῶν Ἑλλήνων– ἀνά τούς αἰῶνες. Τό κάναμε γιατί δέν θεωροῦμε τήν πατρίδα μας ἐπαρχία τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας γιά νά καθίσουμε νά ἀναλύουμε μέ τίς ὧρες καί μέ τίς λέξεις πῶς ψήφισε ὁ τελευταῖος «μεμέτης», κάπου στά βάθη τῆς Ἀνατολίας.
Ἡ σκέψη πού κάναμε προχθές τό ἀπόγευμα ἦταν ἐξαιρετικά ἁπλή: πότε οἱ ἐκλογές στήν Ἑλλάδα ἔγιναν πρῶτο θέμα στόν τουρκικό Τύπο γιά νά κάνουμε ἐμεῖς κάτι ἀντίστοιχο; Ἡ σκέψη μου αὐτή ἑδραιώθηκε κατά τήν διάρκεια τῆς συμμετοχῆς μου στήν ἐκπομπή τοῦ Γιώργου Παπαδάκη «Καλημέρα Ἑλλάδα» στόν «Ἀντέννα». Οἱ πολῖτες διαμαρτύρονταν μέ τά μηνύματά τους καί ὁ Γιῶργος τό ἀποκάλυψε: Ἔλεος πλέον μέ τήν τουρκολαγνεία. Στό μέτρο πού ἡ ἐπανεκλογή Ἐρντογάν ἐπηρεάζει τά ἑλληνικά θέματα (Κύπρος, Αἰγαῖο, Θράκη, ΑΟΖ, Ἕλληνες στρατιωτικοί), σαφῶς καί μᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ προεκτάσεις τῆς νίκης τοῦ ἀνθεκτικοῦ αὐτοῦ λαϊκοῦ ἡγέτη. Καμμία ἀντίρρηση. Στό μέτρο πού υἱοθετεῖται ἕνα νέο Προεδρικό μοντέλο –συνδυασμός τοῦ Γαλλικοῦ μέ τό Ρωσσικό– μέ τήν ἔγκριση τοῦ τουρκικοῦ λαοῦ δίς, προφανῶς ἐπίσης καί μᾶς ἐνδιαφέρει τό θέμα. Ὅταν ὅμως διαπιστώνουμε πώς ὑπάρχουν δίαυλοι στήν Ἑλλάδα πού εἴτε ἔχει ἐκλογές στήν Τουρκία εἴτε δέν ἔχει ἐκλογές ὁ Σουλτάνος εἶναι ὑποχεωτικά πρώτη καί δεύτερη εἴδηση κάθε μέρα γιά νά ἐμπεδώνεται στούς Ἕλληνες ποιός εἶναι ὁ «ἰσχυρός» στήν περιοχή, τότε μιλᾶμε γιά ἐντελῶς διαφορετικά πράγματα.
Στήν πραγματικότητα ἡ γείτων ἐφαρμόζει συστηματικά πλήν ἀθόρυβα τήν πολιτική τῆς ἤπιας ἰσχύος (soft power). Στήν πραγματικότητα παίζει ἕνα ἔξυπνο ψυχολογικό παιχνίδι πού ἔχει ὡς στόχο τήν κάμψη τῶν συνειδήσεων καί τήν πτώση τοῦ ἠθικοῦ. Τά δεδομένα ἀσφαλῶς καί τά γνωρίζουμε. Καί τά οἰκονομικά καί τά στρατιωτικά καί τά δημογραφικά. Μελέτη πού συνέγραψε ἡ γνωστή καθηγήτρια Ἔμκε Πουλοπούλου –κυκλοφορεῖ ἀπό τίς ἐκδόσεις Βογιατζῆς– δείχνει ὅτι τό 2070 ἐμεῖς θά εἴμαστε 7 ἑκατομμύρια καί αὐτοί 130 ἑκατομμύρια. Αὐτός ὅμως δέν εἶναι ὁ λόγος νά ἐπιτρέψουμε στήν τουρκική προπαγάνδα νά παίζει ἀνενόχλητη παιχνίδια στό ἐσωτερικό τῆς χώρας. Πολύ δέ περισσότερο ὅταν ἡ Ἑλλάδα καί ὁ λαός της ἔχουν προκαλέσει τήν προσοχή καί τόν θαυμασμό τοῦ ἰδίου τοῦ Ἐρντογάν, ὁ ὁποῖος ἦταν βέβαιος γιά τήν ἄτακτη χρεωκοπία μας μετά τό δημοψήφισμα.
Ἀπό τίς ἀντιδράσεις πού ὑπῆρξαν στήν ὑπερπροβολή τῶν λεπτομερειῶν τῶν τουρκικῶν ἐκλογῶν ὑπέρ τοῦ Ἐρντογάν (ἀπό τμῆμα τῶν ΜΜΕ), φάνηκε ὅτι ἴσως ὑπάρχει κάποιο σχέδιο. Οἱ Τοῦρκοι τό ξέρουν καλά ἀπό τήν συνύπαρξη καί τήν ἱστορία μας: Τά κάστρα πέφτουν ἀπό μέσα. Ἀπό τίς Κερκόπορτες πού ἐμεῖς τούς ἀνοίγουμε. Ἐξ οὗ καί ὁ διαρκής ψυχολογικός πόλεμος τόν ὁποῖο δεχθήκαμε ὡς Ἔθνος καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς προεκλογικῆς τους ἐκστρατείας. Εἴτε μέ τήν τέλεση μουσουλμανικῆς προσευχῆς στήν Ἁγία Σοφία, εἴτε μέ τό σποτάκι τῆς Ἁλώσεως τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἴτε μέ τίς ἀπειλές ὅτι «θά σᾶς πετάξουμε πάλι στήν θάλασσα ὅπως κάναμε μέ τούς προγόνους σας» (Μπαχτσελί).
Ἄν ἀκολουθήσουμε αὐτό τόν τρόπο σκέψης, κάποτε θά παραδοθοῦμε μέ τήν σκέψη. Μόνοι. Δέν πρέπει.
