Δέν ξέρω πῶς θά πάει ἡ ταινία τοῦ Κώστα Γαβρᾶ
Ὑποθέτω, ὅμως, ὅτι θά πάει πολύ καλά, καί ἐδῶ καί –κυρίως– στό ἐξωτερικό.
Συνάδελφοι πού τήν εἶδαν ἦταν μᾶλλον «μουδιασμένοι». Ἴσως ἐπειδή ἡ ταινία ἀπευθύνεται κυρίως στούς ἐκτός Ἑλλάδος θεατές, οἱ ὁποῖοι δέν ἔζησαν ἐκ τοῦ σύνεγγυς ὅσα συνέβησαν τότε οὔτε γεύθηκαν τήν ψυχρολουσία τῶν «κάπιταλ κοντρόλ». Ὡστόσο, θά πρέπει νά παραδεχθοῦμε ὅτι τό ὄνομα τῆς χώρας μας θά ἀκουστεῖ γιά τά καλά στό ἐξωτερικό, καθώς ἔστω καί σέ ἐπίπεδο μυθοπλασίας ἤ (ἄν συμβαίνει αὐτό) πιστῆς ἀποδόσεως τῶν τότε πραχθέντων ἀπό τήν κυβέρνηση τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καί τοῦ Πάνου Καμμένου, ὁ τότε ὑπουργός τῶν Οἰκονομικῶν Γιάννης Βαρουφάκης καί ἡ ὑπό «κομπανία» –κοινῆ ὁμολογία– ἔπαιξαν τήν χώρα στά ζάρια καί ἔχασαν πανηγυρικά!
Γνωρίζοντας τό ἔργο τοῦ Γαβρᾶ ἔχω νά πῶ ὅτι προτιμᾶ νά βρίσκεται κοντά στήν πραγματικότητα, ἀλλά πάντα θά περάσει τά δικά του μηνύματα, μέ ἀριστερό πρόσημο, ἀφοῦ αὐτή εἶναι ἡ τοποθέτησή του, χωρίς αὐτό νά σημαίνει τίποτε περισσότερο, ἀφοῦ τόν θεωρῶ σπουδαῖο πατριώτη καί σοβαρότατο κινηματογραφιστή καί σεναριογράφο.
Φυσικά μοῦ ἄρεσε τότε τό «Ζ», δέν ξέρω τί θά μοῦ ἔλεγε σήμερα, ἀλλά τότε τό εἶδα μέ μεγάλο ἐνδιαφέρον. Διεφώνησα (χωρίς αὐτό νά ἔχει καμμία σημασία γιά τόν σκηνοθέτη) μέ μιά σκηνή, κατά τήν ὁποία κάποιος ἀπό τούς παρακρατικούς φωνάζει «Ζήτω ὁ Καραμανλῆς».
Ἐδῶ, στήν Ἑλλάδα, γνωρίζαμε πολύ καλά ὅτι ὁ Καραμανλῆς ὄχι μόνο δέν εἶχε ἰδέα γιά τό ποιός καί πῶς σχεδίασε ἀλλά καί γιά τό ποιός ἐκτέλεσε τήν ἀπεχθῆ δολοφονία τοῦ –οἰκογενειακοῦ μας φίλου– Πειραιώτη ἰατροῦ, ἀθλητοῦ καί βουλευτοῦ τῆς ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη.
Ὁ ξένος, ὅμως, πού ἔβλεπε τήν ταινία καί ἄκουγε τόν ἀλητάμπουρα νά ζητωκραυγάζει καί νά προφέρει τό ὄνομα τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ, τί συμπέρασμα θά ἔβγαζε; Ὅτι ὁ Καραμανλῆς τότε κραύγασε τό περίφημο «Ποιός κυβερνᾶ αὐτή τή χώρα;» καί ἐν συνεχεία παραιτήθηκε ἤ ὅτι ὁ Καραμανλῆς ἦταν πίσω ἀπό τή δολοφονία;
Ἀφῆστε δέ τήν οἰκτρή μας ἀπογοήτευση, ἀργότερα, ὅταν ὁ ἄνθρωπος πού ἔγινε Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας μας στήν θέση τοῦ Καραμανλῆ οὐδεμία σχέση εἶχε μέ ἐκεῖνον τόν ἐξαίρετο τύπο πού ἐνσάρκωσε στήν ταινία τοῦ Γαβρᾶ ὁ ὑπέροχος Ζάν Λουί Τρεντινιάν.
Καί βέβαια θά σπεύσω νά δῶ τούς «Ἐνήλικες στό δωμάτιο», πού γύρισε ὁ Κώστας Γαβρᾶς σχεδόν ἀμέσως ἔπειτα ἀπό τά γεγονότα πού μᾶς ἄλλαξαν τά φῶτα. Ἐπειδή, ὅμως, ὑπάρχει τό προηγούμενο τοῦ «Ζ» μέ ὅσα προανέφερα (χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι ἡ ταινία δέν ἦταν ἐξαιρετική καί ὅτι ἐπάνω στόν δικό της καμβᾶ πάτησαν ἄλλοι, ἀργότερα, γιά νά γυρίσουν ἀνάλογα πολιτικά «θρίλερ»), θά μοῦ εἶναι δύσκολο νά δῶ τόν Γιάννη Βαρουφάκη μέσα σέ μιά κορνίζα «ἥρωα» ἤ τόν Ἀλέξη Τσίπρα σέ μίαν ἄλλη, πού ἀπό κάτω θά γράφει «Ἀριστερός ριζοσπάστης» ἤ κάτι ἀνάλογο.
Κι αὐτό ἐπειδή, ἄν κοιτάξω καλά καί λεπτομερῶς, ἴσως δῶ καί τόν ἑαυτό μου ἀνάμεσα σέ ἐκείνους πού, τίς πρῶτες ἡμέρες τῶν «κάπιταλ κοντρόλ» στριμώχνονταν στά ΑΤΜ καθημερινά γιά νά πάρουν τό «ἑξηντάρι»…
